I'll never let go, never.

Onderwerp: I'll never let go, never. zo 20 apr 2014 - 13:10

Wakker geschrokken lag Thrushdive in de warriors den. De zon was al aan het opkomen, en waarschijnlijk stond de Dawnpatrol net op het punt om te vertrekken. Hij zuchtte en stond op. Zijn droom, wat eerder een nachtmerrie was stond nog als vers in zijn geheugen gegrift. Het ging allemaal over Snowynight, in zijn nachtmerrie overkwam haar telkens weer wat waardoor ze stierf, of pijnleed. Nee, haar mocht niks overkomen. Niks.
Tussen de kale takken door verlichte de vroege ochtend zon zijn omgeving. Hier en daar waren nog vage sterretjes te zien. Nog een klein stukje van silverpelt. Hij liep door en kwam uiteindelijk bij een klein beekje aan waar hij ging zitten en een klein beetje van dronk. Niet wetend dat hij niet langer alleen was.

Nimblepaw had al vaker van gedroomd om de territoria van andere clans te zien, maar nooit had ze eraan gedacht om dat nu al te doen. Ze kon nog goed vechten en ondanks dat ze erachter was gekomen dat ze heel snel kon rennen, zou dat niet genoeg als verdediging zijn.
Ze was dan ook niet van plan om in het Shadowclan gebied te komen. Ze wist dat ze bij de grenzen van haar eigen gebied was, en ze had de urinesporen van de Shadowclan geroken, maar ze was niet vrijwillig de grens over gegaan.
Er was een das geweest. Een enorme das, die groter was dan de klein en slank gebouwde Nimblepaw. Ze had hem perongeluk gestoord toen ze haar kop in een hol had gestoken om te kijken of daar een konijntje in had gezeten. Ze had willen oefenen met jagen, maar in plaats daarvan was zij degene die opgejaagd werd. De das had achter haar aangerend, en noodgedwongen had ze de grenzen over moeten rennen.

En nu stond ze hier.. Aan de grond genageld maar doodsnieuwsgierig nu ze in het gebied was. Ze was van plan geweest om zich direct om te draaien en terug naar haar territorium te lopen. Maar toen ze nauwelijks twee stappen had gezet, zag ze een Shadowclan kat.

Wolfpaw liep dagdromend door het territorium. Ze droomde van Thistlepaws strelingen. Daar droomde ze de laatste dagen van. Het voelde zo prettig, haar vacht. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Het begin, een paar dagen terug, was moeilijk geweest. Maar nu vond ze het heerlijk. Om samen te zijn. Te jagen, te vechten. Haar dagdroom werd verstoord door een ademhaling. Ze stopte met wandelen en draaide haar oren in de richting van het geluid. Ze hoorde duidelijk een kat, maar de wind waaide naar de kat zodat ze hem niet kon ruiken. Nieuwsgierig sloop ze stilletjes verder. Of ja, stilletjes, ze had haar sluiptechniek niet echt onder de knie. Toen ze wat verder liep zag ze een donker gestreepte vacht. Ze herkende Trushdive en ontspande zich. Een beetje verlegen liep ze op de volwassen kat af. Ze ging een eindje van hem zitten. Haar mond opende al om 'hallo' te zeggen maar ze werd afgeleid door de geur van een das. Ze fronsde. De geur was niet ver van hier, maar toch niet op ShadowClan gebied. Ze zuchtte en draaide zich om naar de kater. "Hallo.", mompelde ze nauwelijks hoorbaar. Uit haar ooghoeken zag ze een rosse gedaante verschijnen. De kat rook vreemd, maar ze kon de geur niet thuis brengen dus bleef ze naar Thrusdive kijken.

Thrushdive likte zijn lippen na wat gedronken te hebben. Hij rekte zijn poten maar schrok toen op toen hij geluid hoorde, en zijn neus gevuld werd met Thunderclan geur. Thrushdive gromde, en draaide zijn kop om. Toen zag hij een Thunderclan apprentice. Hij stond op en maakte zich groot. "Wat denk jij dat je hier aan het doen bent?" Gromde hij naar de apprentice toe lopend, zich groot en dominant opstellend. Ondanks dat het een apprentice was, vertrouwde hij haar voor geen meter, en zacht aardig ging hij zeker niet doen. Wie weet wat ze gestuurd om te bespioneren. "Hallo." Thrushdive draaide zijn kop om naar waar het geluid vandaan kwam, Wolfpaw, een Shadowclan apprentice. De rossige poes tegen over hem rook naar das, nee hij wist niet wat hij denken moest. Hij keerde zijn blik terug naar de rossige poes. "Dus, vertel maar, Thunderclan kat, wat doe jij op Shadowclan territorium... ben je gestuurd om te bespioneren?" Vroeg hij grommend, op lage toon.

"Dus, vertel maar, Thunderclan kat, wat doe jij op Shadowclan territorium... ben je gestuurd om te bespioneren?" Haar ogen werden groot van ongeloof. Ze keek naar de rosse poes die ze daarjuist links had laten liggen. Hoe kon het dat ze het niet door had? Verward en ook een beetje boos schudde ze haar kop. Ze besloot zich op de achtergrond te houden. Maar ze zette wel haar vacht op en drukte haar oren plat. Als het een gevecht zou worden zou ze mee vechten.

Bang dook Nimblepaw ineen toen de grote, donkere kater op haar afliep. "Sorry!" riep ze geschrokken. Ze probeerde haar rug te rechten, wat haar redelijk lukken, maar natuurlijk was ze nog steeds bang - maar toch ook een tikkeltje nieuwsgierig.
"Laat het me asjeblieft uitleggen. Ik rende over de grens omdat die das daar -" Ze draaide zich om en wees naar de richting waar nog steeds een sterke dassengeur vandaan kwam, "me achterna zat. Geloof me als ik zeg dat ik hier niet naartoe ben gestuurd." Haar grote, bruine ogen staarden de kater hoopvol aan. Intussen zag ze ook de kleinere kat. Zie je wel, ze had zich gewoon om moeten draaien toen het nog had gekund.

Thrushdive luisterde met tegenzin naar het excuus van de Thunderclan apprentice, aan haar reactie geloofde de gestreepte kater het ook wel, maar toch voelde hij zich gedwongen de apprentice mee te nemen naar het kamp. “Leg dat dan maar uit aan Shrewstar,” siste Thrushdive die naast de Thunderclan apprentice ging staan, zodat ze er niet vandoor kon rennen. Wie weet wat deze apprentice in de tijd dat ze hier was had uitgespookt, ze zag er niet uit als een bedreiging. Thrushdive snoof en begon te lopen, de apprentice mee dwingend. “Wolfpaw,” sprak hij. “Ik wil dat jij naar het kamp gaat en verteld dat ik aan kom met een Thunderclan apprentice,” miauwde hij in de richting van het kamp wenkend. Hij vertrouwde die Thunderclan mormels voor geen meter, en hij wist dat hij geen beslissingen mocht maken voor Shrewstar. “Of nee beter, wil jij Shrewstar op halen?” Miauwde hij vervolgens, dat leek hem beter, om katten uit een andere clan voortdurend naar het kamp te leiden was ook niet echt verstandig.

De grote kater ging recht naast Nimblepaw staan. Bang spanden al haar spieren zich aan. Shrewstar? Ze rilde. Ze kende de naam, de leider van de Shadowclan. Ze had geen idee hoe Shrewstar was, en of ze haar kon overtuigen dat dit écht niet haar bedoeling was geweest. Ze zouden haar laten gaan, toch? Misschien zou er een gesprek tussen Silverfang en Shrewstar komen, maar als Nimblepaw tegen die tijd Silverfang al had kunnen uitleggen dat dit eerlijk waar een ongeluk was, dan zou ze niet heel erg in de problemen komen. Toch? Ze slikte, en besloot dat het het beste was om stil te blijven, een zo respectvol mogelijke houding aan te nemen, en braaf te doen wat ze zeiden.

Ze luisterde aandachtig naar de apprentice en keek dan naar Thrusdive. Haar oortjes wiebelden opgewonden toen ze haar naam hoorde. “Wolfpaw,” sprak hij. “Ik wil dat jij naar het kamp gaat en verteld dat ik aan kom met een Thunderclan apprentice,” Wolfpaw knikte en wou al vooruit rennen toen hij van gedacht veranderde. “Of nee beter, wil jij Shrewstar op halen?” Haar tanden knarste. "Ja natuurlijk Thrushdive." Ze begon met een rustig drafje en in het voorbij gaan wierp ze de kat een boze en vurige blik toe. Een eindje verder begon ze te rennen op weg naar het camp.

Hijgend van de inspanning kwam ze bij het camp aan. Ze stopte eventjes om op adem te komen. Nieuwsgierige blikken werden op haar geworpen, maar ze trok zich er niet veel van aan. Haar poten branden van het lopen op de sneeuw en ijsplekken. Toen ze een klein beetje op adem was gekomen trippelde ze naar de leaders den. Ze vergat te vragen of ze binnen mocht komen en liep gewoon door. "Ehm... Shrewstar. Er is een ThunderClan apprentice op ons territorium. Dicht bij de beek en Thrushdive is daar ook.", miauwde ze aan een stuk.

Onderwerp: Re: I'll never let go, never.