{OPEN} Friendship is an illusion

Als kind had ik een vriendin waarmee ik alles deed
Als zij begon te vechten dan vocht ik met haar mee
Als ik in het water sprong dook zij er achteraan
Een mooiere vriendschap kon er in mijn ogen niet bestaan.

Rustig liep de zwart-witte poes door het kamp, ze had geen woord meer met Quiet gepraat. Het was allemaal de schuld van die pesters! Ze had Tallpaw anders nooit ontmoet, en daardoor geen ruzie met Quiet! Ze ijsbeerde rond in het kamp, kon ze Tallpaw eigenlijk wel vertrouwen? Wie kon ze dan eigenlijk vertrouwen?

Eén keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot met een dun laagje chroom

Vriendschappen waren niet echt... Dat bleek wel weer, want schijnbaar vertrouwde niemand haar. Ze verliet het kamp, wat zou ze anders moeten doen? Beetje ijsberen en denken over niks? Tuurlijk begreep ze dat Quiet haarzelf kon beschermen maar... het waren echt gemene pesters, en sterke ook nog eens! Een groepje van 5, die haar zo kon insluiten! Maar tot nu toe wist Quiet gelukkig nog niks, dus dat was een opluchting...

Als het gaat om alles wat je liefhebt
Wie kun je dan vertrouwen?

Flow was ondertussen nog gewoon aan het lopen, toen ze een prooi rook, een lekkere ook! Langzaam sloop Flow op het waterratje af, en toen ze dichtbij genoeg was sprong ze op het diertje. Oh wat was het zo verleidelijk om dat te eten. Maar nee, de Clan ging voor!

{Open}{Note: Dit is nog voor 'Time of Dying' of 'I'm... I'm sorry..'! }

Uiterste concentratie. Pootstap voor pootstap dichterbij. Jaggedpaw kon het sappige vlees al bijna proeven. De mooie droom werd echter verpest door een zwart-witte apprentice, die het dier al had gevangen. Met een lichte snuif van irritatie kwam hij overeind, en liep naar de poes toe. Hij kende haar wel, het was Flowpaw. Ze werd gepest, al deed hij niet mee. Normaal zou hij het misschien wel gedaan hebben maar nu...... Nee. Hij hield zichzelf voor om vriendelijk te blijven, dat kon ze wel gebruiken. Jagged vroeg zich af wat ze zo alleen deed. Hij ging naast Flowpaw zitten, en wierp een blik op de waterrat, waar Flow hongerig naar zat te staren. "Hey.." Zei de kater, zacht en licht verstrooid. Waarom was zijn toon zo veranderd?

Een andere geur trok Flow’s aandacht, en een kater die ze herkende als Jaggedpaw kwam tevoorschijn. “Hey…” klonk het, zachtjes, maar duidelijk hoorbaar. Ook iets verstrooid, als ze goed had geluisterd. Naar wat ze had gehoord was dat de kater makkelijk met andere katers of poezen meeging in de trant van stoerdoenerij en dus ook pesten. Ze snoof even, niet boos maar van ‘kom maar op’ “H-hey.” Miauwde ze ietwat zenuwachtig, waarom kon niemand haar met rust laten? Moest ze nou altijd problemen veroorzaken? Of trok ze gewoon pesters aan ofzo, had ze een magnetisch veld om haar heen die hen aantrok, en alleen andere clans haar aardig vonden? Nouja, of ze wouden gewoon haar zwakke plekken weten, net zoals die van RiverClan.

Flowpaw snoof. “H-hey.” Het klonk niet al te zeker, maar ja, nogal logisch als ze zo gepest werd. Soms had hij best spijt als hij niet voor haar opkwam, zeker als het zo erg was als nu. Jaggedpaw aarzelde over zijn volgende uitspraak. "Ehm, i-ik wou dus zeggen dat...." Wat wilde hij eigenlijk zeggen? Dat hij geen problemen wilde? Dat hij respect voor haar had? Dat het hem speet, dat hij niet voor haar op kwam? Hij kon niet beslissen. De grijze kater stond daar met rode wangen naar de grond te staren. Dit was hem nog nooit over komen! Wat kregen we nou!

"Ehm, i-ik wou dus zeggen dat...." Wat zeggen? Zeggen over zijn medelijden? Daar had ze niets aan! Maar de zwart-witte poes durfde niets te zeggen, wat als hij het niet meende en daardoor haar wel ging pesten. Dus bleef ze wel gewoon stil. Wat was er te zeggen? Niets, helemaal niets. Stilte, ze hoefte niets te zeggen. De meeste vonden deze stilte irritant, meestal heel raar, zij niet. Ze hield van de stilte om haar heen, alleen de vogels die fluiten, en de wind die door de bomen jaagt... Prachtig. Waarom luisterde niet iedere kat naar deze geluiden en moesten ze altijd praten?

Hij had om toestemming gevraagd of hij het kamp verlaten mocht, gezien dat was wat apprentices doen moesten. Op jacht, dat was wat hij doen wou, gewoon even wat jagen, zijn kop leeg maken. Twee bekende geuren vulden zijn neus gaten, Flowpaw en Jaggedpaw. Hij kende de apprentices nauwelijks, zoals hij dat had bij elke apprentice. Hij kende hun namen, maar de meesten walgde gewoon van hem. Want ja, zijn vader, Smoketear was een moordenaar. Wie weet schuilde die zelfde moordenaar ook in hem. Nee, natuurlijk niet! Hij was alles behalve zijn vader. Hij was ongelukkig, en voelde zich zwak, ook al was hij een grote kat, en redelijk gespierd. Toch voelde hij zich zwak. Zo liep hij door, niet in de gaten hebbend dat hij in de richting van de twee andere apprentices liep. Hij stopte abrupt. "Ehm, hey, Jaggedpaw... Flowpaw..." Ratelde hij met een voorzichtige lach op zijn snuit, geforceerd.

Nog steeds sprakeloos staarde Jagged naar de grond. Een beetje angstig zocht hij naar een goed antwoord voor Flowpaw, toen hij werd gered door een grijze apprentice die de naam Smokepaw droeg. "Ehm, hey, Jaggedpaw... Flowpaw..." Opgelucht haalde de kater adem, en knikte Smoke toe, bij wijze van groet. Hij wierp een steelse blik op Flow, nieuwsgierig naar haar reactie. Al had de poes het zelf misschien niet door, Ze was mooi om te zien, mooier dan ze zelf ooit zou weten. Hij wist best dat veel katten haar pesten, helemaal de katten waar hij mee omging. Hij nam zich voor om de volgende keer voor haar op te komen. "Hallo Smoke!" Hij schuifelde een beetje heen en weer.