It's almost time... {Nevermind}

Hij haastte zich uit het kamp. Vandaag waren de kits geboren en hij was even bij Lone gebleven, tot ze klaar was, al snel had hij dan ook door dat hij die avond had afgesproken met Aurypaw. Paniekerig sprong hij vantussen de braamstruiken die de beschutting van het kamp vormde. Zijn ogen staarden in de verte en hij zag al hoe het licht van de maan op hem neerviel en het gehele bos zilver schilderde, prachtig. Hij haalde even diep adem, dit was zijn moment. Alle woede leek langs zijn renende poten weg te glijden, blij voor wat te gebeuren stond. Hij moest natuurlijk wel de waarheid aan Aurypaw zeggen, maar hij kon haar eindelijk spreken en het was deels een opluchting voor hem. Eindelijk tegen een kat spreken waar hij zich echt goed bij voelde. Oké, hij voelde zich inderdaad ook goed bij Tallpaw, maar Aury was net dat tikkeltje anders. Hij hoopte maar dat ze net als Tall de woorden goed zou opnemen. Ergens wist hij niet echt hoe hij over dit onderwerp moest beginnen. Hij wilde haar niet kwetsen. Een plannetje sprong zijn hersenen binnen en wel meteen snorde hij, instemmend met zijn gedachten. Hij zou het rustig uitbrengen, maar wel rechtuit. Ze was geen zwak katje, zeker niet. Daarom hield Never ook zoveel van haar. Ze was pittig en grappig en leek wel op hem. Dat vond hij fijn. Een kat die hem een beetje begreep, maar waar hij ook van kon houden. Soms verlangde hij zielsveel naar de momenten met haar, daarom leken de dagen met de dag trager te gaan. Hij haatte het, maar vond het steeds fijn wanneer het moment aanbrak. Toen hij opeens een gouden gloed in het zilveren gebied zag, sloeg zijn hart een slag over. Haar geur kroop zijn neusgaten binnen en hij staakte zijn sprint om even zijn neus tegen een boom te scheuren waar haar geur aan plakte. Hij stapte naar haar toe, zijn ogen kalm op haar gericht, toch vol liefde en tederheid. Even leek hij al zijn zorgen te vergeten. Als hij bij haar was leek alles goed. Maar dan moest hij altijd terug, terug naar de realiteit. Hij snorde even om zijn aanwezigheid te laten luiden waarna hij naast haar verscheen en zijn kop tegen de hare drukte. Zijn tong wreef zachtjes over haar kaak waarna ze haar groenige ogen zocht en zijn kop wat terug trok zodat ze elkaar konden aankijken. "Je ziet er prachtig uit," snorde hij, ookal kee hij enkel naar haar prachtige ogen.

Haar groene ogen sloegen zich af van zijn zicht en ze keek verlegen naar de grond. Nevermind likte haar oor langzaam, om aan te tonen dat ze helemaal niet zo verlegen moest zijn. Ze was een schoonheid, daar was niet aan te twijfelen. ”Zo prachtig nou ook weer niet, de leafbare heeft veel van me gevergd.” Hij duwde zijn kop tegen de hare en keek toen terug in haar ogen. "Daar kan je bijna niks van zien," zei hij zachtjes, zijn ogen straalden de tederheid uit die hij hier in uiting bracht door zijn kleine maantje te bedelven onder liefde. ”Jij, aan de andere kant, ziet er net zo gespierd en mooi uit als altijd.” Hij snorde even bij het complimentje. Aury was nooit echt gul met dit soort dingen en hij bedacht zich dat hij waarschijnlijk de enige was die af en toe een liefelijke toon uit haar bek hoorde komen. Hij liet zijn oogleden wat over zijn ogen zakken, een ontspannen blik op haar. Toch wist hij dat deze avond anders zou lopen. Aury had het recht te weten wat er gebeurt was en zij zou het begrijpen, dat wist hij zeker. Het maanlicht beschilderde de achtergrond zilver en gaf haar een gouden gloed, zodat ze een gouden steentjes was in een zilveren rivier. Het enige kroonjuweel van dat gebied, de pracht van het woud. Het enigste wat de moeite was om aan te kijken. "Ah, ik doe mijn best," zei hij op een snorrende toon. Zijn cyaanblauwe ogen moesten hun best doen om langzaamaan de neutrale glans te laten zien. Hij moest hier serieus mee omgaan en zeker met zijn Aury. "Aury..." Zijn stem brak wat af en hij sloeg zijn ogan van haar af. "Jij verdient het te weten," murmelde hij zachtjes. Een zucht ontglipte zijn bek en even moest hij zijn ogen sluiten. De woorden die hij al die moons had opgestapeld zette hij op een rijtje en langzaam opende hij terug zijn ogen. Een bepaalde leegte was erin te lezen, maar ook een zachte glans van zelfzekerheid. "Je weet dat je alles voor me bent, toch?" Zei hij op een zwakke toon waarna hij haar terug aankeek met de blik die hij net naar de grond had geworpen. "Ik heb iets gedaan," zei hij zachtjes. "En ik heb iemand gebruikt om mijn frustatie op uit te werken want ik wilde het aan niemand zeggen en ik was bang jouw te kwetsen, dus maakte ik een vriendin. Haar naam? Lone-one," Hij slikte even. "Zij wilde me enkel helpen omdat ze verliefd was op mij, het spijt me Aury," Tranen welde op in zijn ogen. "We hebben kits en toen ik hier achter kwam, ben ik razend op haar geweest, ze wilde me gewoon. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik iet van haar hou en ik de vader niet wil zijn, dat kan gewoon niet... Ik heb haar mijn vijand gemaakt... Omdat..." Hij richtte zijn ogen strak op zijn Aury. "Ik teveel van je hou om jouw gekwetst te zien, ik wil enkel bij jouw zijn, dat zweer ik op mijn leven," zei hij, zijn stem klonk sterk, maar gebroken door het verdriet dat hij erin droeg.

Een stilte daalde op hem neer, als vorst bleef het aan hem plakken. Hij moest even slikken, de tranen die in zijn ogen glinsterden verdorden alsof de maan een hete zon was en al het vocht uit zijn ogen liet verdampen. Hij moest sterk zijn, sterk voor wat zou komen. Hij zou er alleen voor staan, dat wist hij nu al. Hij kon op niemand rekenen op zo'n dagen, enkel op Tallpaw. Hij slikte even, maar kon de droogte die in zijn keel heerste niet weghalen. Hij haatte de stilte, althans, toch deze stilte. Hij slikte nogmaals, maar opnieuw werkte het niet. Hij volgde nauwkeurig haar bewegingen. Hij had haar gekwetst, stomme Never. Hoe kon hij nu zo dom zijn? Hij schudde zijn kop, totaal afwezig. Maar toen hij zag hoe ze neerviel, sprong hij recht en keek hij haar bezorgd aan. In zijn cyaanblauwe ogen glansde verdriet en bezorgdheid voor deze kattin. Zij was de enige die zijn emoties soms zag en dat wilde hij haar zeggen, maar dit was niet het moment. Hij nestelde zich naast haar en begon teder haar oren te likken. Zijn tong leek wel droog en hij kon geen woorden meer uitbrengen of dat dacht hij toch. Hij sloot even zijn ogen en genoot van haar geuren en haar aanwezigheid. Ergens was deze kille stilte goed voor hem. Hij was niet aangenaam, net zoals hij op dit moment was, dus lag het misschien daaraan. Hij zuchtte even en ging rechtzitten toen hij doorhad dat ze in gedachten was verzonken. Zijn blauwe ogen gleden heen en weer. Starclan sta mij bij... ”Nevermind.” Hij keek op en ontmoette haar grasgroene ogen. Hij knikte naar haar. Hij voelde een vlaag van woede toen hij zag hoe boos ze was. Het was een natuurlijke defensie als hij zon blik zag. Maar al snel zakte dit gevoel weg en maakte het plaats voor bezorgdheid toen hij de gebroken stukken zag in haar ogen. Hij slikte, hij had het altijd al bij het rechte eind gehad. ”Ik ben niet boos op jou, ook al vind ik het Starclan dom van je en dacht ik dat je sterker was dan dit, ik ben niet boos op jou.” Hij sloeg zijn ogen van haar af. Ze was teleurgesteld in hem en hij wilde dat niet. Hij wilde eens dat hij katten gelukkig kon maken en dat had hij willen doen bij Aury, maar steeds opnieuw toonde hij dat hij dat niet kon. Hij knikte even en voelde hoe zijn blik harder werd. De leegte die hij meestal droeg verscheen in zijn cyaanblauwe ogen en hij slikte even. Hij wilde haar nu niet deze blik geven, maar hij wist dat als hij nu niet hard zou zijn, hij haar pijn zou doen. Hij hapte even naar adem, Innerghost had zo gelijk gehad. Misschien moest hij zij excuses maar eens gaan aanbieden en de kattin gelijk gaan geven en vragen om hulp... Maar eerst, Aury. ”Op wie ik wel boos ben is die poes, zij verdient jou niet en die kittens verdienen jou niet. Ik hou me nu met alle macht in om niet naar het kamp te rennen, de poes uit de nursery te halen en gewoon op het thunderpath te gooien, de kittens erbij als ze niet zonder ze kan.” Hij knikte langzaam en keek haar aan. Het raakte hem in het besef wat ze nu zou zeggen en het feit dat ze de kits haatte. Zij hadden, net zoals Tallpaw al had gezegd, hier niks mee te maken. Hij zou het later wel zeggen tegen haar. Nu kwam zij op de eerste plaats. Plus, Lone haatte hem toch al, dus kwam Aury zeker op de eerste plaats. ”Toch wil ik niet dat jij haar ooit nog spreekt, en die kittens evenmin. Ze zijn niet van jou en nooit geweest. Het maakt me niet uit wat voor een mousedung verhaal die poes ophangt, maar jij bent van mij en niet van haar, ik. deel. niet.” Ietwat geschrokken keek hij haar aan. Eerder voor dat laatste deel. Hij had nooit verwacht dat ze nog steeds van hem hield na dit incident. Hij slikte even en voelde hoe de droogte uit zijn mond verdween en hoe de brandende pijn in zijn keel wegebde.  ”Zoals ik al zei ben ik niet boos op jou, ik vergeef het je.” Hij knikte en zag hoe de woede uit haar gezicht verdween. Hij zuchtte opgelucht en keek haar met nog steeds diezelfde lege blik naar haar. Toch drong een zacht lichtje door de ijzige blauwe ogen van de kater. Toen hij zag hoe neerslachtig ze was en hoe ze haar kop naar de grond richtte, stond hij op. Hij wandelde naar haar toe en legde zijn kop op de hare. Hij sloot zijn ogen. "Ik zal het doen," murmelde hij zachtjes. Langzaam opende hij zijn ogen, gedachten verwrongen zijn hersenen en hij slikte even. "Bedankt," fluisterde hij zachtjes. "Om me deze tweede kans te geven," Zijn stem scheurde in zijn keel en pijnigde hem wel, toch dwong hij al pijn weg. Voor haar deed hij alles. Punt uit. Langzaam likte hij haar kopje. Met trage halen likte ze haar prachtige gouden vacht. "Ik hou nog steeds van je..." mompelde hij zachtjes. Zijn oogleden gleden over zijn ogen en hij staakte zijn likken. "Ik zal altijd van je houden..." Murmelde hij zachtjes. "Ik zal alles voor je doen... Ik zal je nooit meer pijn doen..." Hij zuchtte even en opende zijn ogen. "Ik kan niet meer zonder je leven..." Hij kon een steek van verdriet voelen, het was eerder een steek van verdriet om het feit dat hij zijn ex beste vriendin en zijn eerste nestje nooit meer zou zien of tegen zou praten... Toch voelde hij ook een warme steek, vol van liefde en vreugde voor Aury... Hij voelde zich gescheurd vanbinnen. Hij wist niet echtw at hij nu moest voelen... Zou dit voor altijd zo blijven? Of zou hij zijn geluk nog kunnen terugvinden? Hij zuchtte even en sloot opnieuw zijn ogen, om in die duisternis weg te zinken in zijn gedachten.

Het werd stil. Hij slikte even, had hij wel de juiste woorden gebruikt om haar woede te temperen? Was het genoeg geweest om haar vertrouwen terug te winnen? Hij hoopte het maar, want hij meende alles wat hij net had gezegd. Als hij niet bij Aury kon zijn ging hij er waarschijnlijk vandoor gaan. Ergens ver weg van Shadowclan, zwerven als een Rogue of leven als een domme Bloodclanner. Tja, dan had zijn leven toch nog een betekenis. Hij wachtte rustig af, of dat leek toch zo, want vanbinnen barstte hij van de zenuwen. Wat als ze het hem niet vergaf? Zou hij dan werkelijk die kracht vinden? Of zou hij er een einde aan maken? Hij zuchtte opnieuw. Al die keuzes waren altijd zo moeilijk, hij had er moeite mee om ze te aanvaarden en dat wist hij maar al te goed. Langzaam kwam zijn Aury in beweging. Langzaam opende hij zijn ogen. Een leegte was er in te lezen, toch kwam hoop langzaam terug toen ze oogcontact maakten en hij de liefde las die hij altijd zag in haar ogen. Hoop werd weerspiegeld, dat was duidelijk. ”Je weet dat ik van je hou, niks kan dat veranderen Nevermind.” Hij sperde zijn ogen open, blij over dit feit. Al snel herstelde hij zijn liefdevolle blik voor haar. Zijn oogleden gleden wat over zijn helderblauwe ogen heen en hij staarde lang in haar grasgroene kijkers. ”Binnenkort zal ik warrior worden en dan persoonlijk de taak op me nemen om het tegen mijn moeder te vertellen over ons. Het zal moeilijk zijn, maar niks zal ons kunnen breken, dat weet je toch?” Hij liet een hoopvolle lach zien en knikte. Innerghost was inderdaad een volgende moeilijke obstakel. Hoe zou zij reageren op hun relatie en hun liefde? Zou ze hen willen breken? Ergens dacht Nevermind wel zo over haar, een hartenbreker, iemand die alleen om de daden gaf en niet verder zag dan dat. Maar goed, hij moest redelijk blijven. Aury was haar dochter en de Aury die hij kende zou niet zomaar opgeven als haar moeder tegen deze relatie zou zijn. Hij haalde even diep adem en genoot van haar vleiende kopje tegen zijn kaak. Hij draaide zijn kop en likte teder de zijkant van haar kopje. ”Wij samen komen hier doorheen, wat we ook tegenkomen, we kunnen het aan oke?” Toen keken ze elkaar terug aan en hij zag hoe ze zuchtte. Nevermind keek haar even lang aan, hij was blij dat ze hem nog lang niet had opgegeven, maar aan de andere kant voelde hij zich ook deels gebroken over het feit dat hij een hartbrekende belofte had gemaakt: Het verlaten van zijn kits. ”Ik ben blij dat je het me vertelt hebt, ik weet niet wat ik gedaan had als ik zelf achter gekomen was, echt niet.” Hij leunde wat naar voren en duwde teder zijn voorhoofd tegen de hare. "Ik zou nooit tegen jouw liegen," zei hij op een fluisterende toon. Ook hij sloot zijn ogen. "Je hebt gelijk, we kunnen het aan, samen," Hij richtte zijn kop op en likte teder haar voorhoofd. Hij wilde nogmaals sorry zeggen, maar hij wilde haar niet meer herinneren aan wat hij had misdaan, dus zweeg hij. Langzaam ontsprongen tranen in zijn ooghoeken. Man, die emoties. Hij sloot langzaam zijn ogen en likte nogmaals haar kop, alsof hij zeker wilde zijn dat ze er nog was. "Ik hou van je," Zijn stem klonk breekbaar en trilde wat. Hij duwde opnieuw zijn kop tegen de hare en kon een traan niet langer onderdrukken, langzaam gleed deze langs zijn neus  naar beneden, om in haar pels te landen. "Ik laat je nooit meer gaan..." In met die woorden opende hij zijn ogen. Langzaam verscheen een klein lachje op zijn lippen, klein en breekbaar. Zijn emoties, zijn geluk, alles had ervoor gezorgd dat hij moest huilen. Maar het was het waard, zij was het waard.

”Ik ook van jou.” Dat leek een opluchting te zijn… Haar stem even breekbaar als de zijne. Hij haalde schokkerig adem en zuchtte even opgelucht, blij om het feit. Toen hij de volgende zin had uitgesproken, ontmoette hun ogen elkaar. Ze waren zo mooi, die groene ogen, die prachtige blik… Dat wilde hij nooit meer kwijt. Toen zag hij haar lach en hij begon nog breder te lachen. Tranen sijpelden uit zijn ogen, hij kon ze niet tegenhouden, het leek wel alsof ze een wil op hun eigen hadden. ”Al zou je weg willen, zou het je niet lukken. Ik laat je niet gaan. ” Hij lachte zachtjes toen hij dat hoorde en keek even naar haar perfecte koppie. Ze was zo mooi in het maanlicht, ze leek wel en engel, neergekomen uit Starclan… Hij maakte zijn warme lach groter toen hij besefte dat ze van hem hield. Toen glinsterden haar grasgroene ogen even lichtjes op in het zilveren licht waarna een zilverkleurige traan uit haar ooghoek lekte. Hij keek haar even aan en zag hoe haar poot de traan wegveegde. Ze lachte zachtjes en Never kon het niet laten om ook even warm naar haar te lachen. ”Nu heb je mij ook laten huilen, ook al had ik mezelf beloofd sterk te blijven bij jou.” Hij liet zijn oogleden wat over zijn blauwe ogen gaan en keek haar lang aan, een grote, warme glimlach stond nog steeds op zijn lippen. Toen hij een por voelde, kneep hij even zijn ogen dicht, maar opende hij ze snel weer. Hij grinnikte zachtjes en keek haar even met speelse ogen aan. Toen voelde hij een ruwe tong over zijn kop en instinctief deed hij hetzelfde bij haar. Langzaam liet hij zijn kop wat zakken zodat hij haar recht kon aankijken. Zijn cyaanblauwe ogen zacht en teder, vol met liefde en tranen van geluk… Allemaal voor haar. "Dat had ik mezelf ook beloofd," zei hij op grinnikende toon. Hierna likte hij zachtjes de zoute tranen weg die haar snuit sierden. Zijn tong gleed teder langs haar voorhoofd, tot bij haar oor. Daar likte hij zachtjes het uitsteeksel voor enkel tellen waarna hij even stopte en zijn kop wat naar achter bracht zodat er wat afstand tussen het or en zijn mond was. Opnieuw stroomden tranen langs zijn wangen heen. "Zie je," Hij draaide even zijn kop en veegde kort en krachtig het water weg. "Zo kom ik niet meer stoer over," fluisterde hij zachtjes op een lachende toon. Daarna draaide hij zijn kop terug naar haar en keek hij lang in haar ogen. "Je veranderd me zoveel…" Zei hij op een lachende toon. "Maar ik ben nog er nog nooit zo blij mee geweest…"