Head in the clouds, got no weigt on my shoulders! {Open}

Ze had het aan zichzelf beloofd! De eerste keer dat ze zonder mentor het kamp verliet, zou ze zichzelf laten gaan op de vlaktes! En dat deed ze nu dan ook. Op een verbazingwekkend snel tempo rende ze over het gebied genaamd Moorland, de frisse wind die met haar vacht speelde voelend. Ze was best blij dat ze in Windclan geboren was. Zij hoefde geen torenhoge bomen die elk moment konden omvallen, rivieren waarin je kon verdrinken of moeras waar je poten in vuil werden.. Gaf haar maar de vlaktes waar je zo snel kon lopen als je maar wou! De calico kattin gleed na een tijdje gerend te hebben weer tot stilstand en keek met een opgewekte blik om zich heen. Haar conditie was ondertussen al sterk verbeterd, zo goed zelfs dat ze nog steeds niet aan het hijgen was.

Er waren bijna geen zieke katten, de elders hadden amper klachten, de Queens en hun kittens waren gezond, geen enkele kat had verwondingen, kortom, hij was niet nodig nu. Hij had gekeken of Brindlepool hulp nodig had, wat niet zo bleek te zijn, en nu trippelde hij vrolijk over de velden van het WindClan territorium heen. Iets langzamer dan de gemiddelde kat natuurlijk, vanwege zijn verlamde achterpoot, maar toch redelijk snel voor zijn doen. In de verte zag hij de gestalte van een calico poes waarvan de naam hem meteen te binnenschoot: Spottedpaw. Vrolijk trippelde het cyperse katertje op de andere apprentice af en ging bij haar zitten. "Mooie dag, niet?" mauwde hij vrolijk om het gesprek te starten.

Ze zat nog boordevol energie, maar het idee om nog even wat te gaan lopen werd algauw van haar afgenomen toen een bruine tabby kater op haar af liep. Ze wist een glimlach op haar gelaat te toveren en keek de apprentice die ze herkende als Sparrowpaw, de medicine cat in wording, wat vrolijk aan. "Mooie dag, niet?" Mauwde hij, eveneens als haar vrolijk. "Hey," Miauwde ze vriendelijk, waarna ze knikte als bevestiging op zijn vraag. "Inderdaad, ben echt wel blij dat Leafbare eindelijk gedaan is." Vervolgde ze, oprecht eerlijk waarna ze haar amberkleurige blik even op de helder blauwe lucht liet rusten. Hier en daar was er wel een wolkje te bekennen, maar ze waren niet donker genoeg en met te weinig om echt een regenbui te voor spellen. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze, het niet kunnen laten even een blik op zijn verlamde poot te werpen.