You're so rude!

Met voorzichtige passen trippelde de calico leerling het kamp uit. Haar stress niveau was de lucht in geschoten sinds de dag dat haar vader het dode lijk van een krijger met zich mee had genomen. Lionroar had er niet goed uitgezien, ook de medicine cat's apprentice had hem toen bij zich geroepen. Ze wou niet dat haar vader iets overkwam! Spottedpaw kneep eventjes haar ogen dicht en hielt halt toen het smalle meer haar weg versperde. Voorzichtig keek ze om zich heen, en merkte ze wat verderop het gestalte van een bruine apprentice op. Nieuwsgierig wandelde ze naar hem toe, hem met een vriendelijke blik aankijkende. "Hallo? Wie ben jij?" Vroeg ze voorzichtig waarna ze ging zitten en hem een rustige blik toewierp.

+ Timberpaw

De kater reageerde nogal geschrokken op haar plotse woorden, en draaide zich met opgezette vacht om. "Timberpaw," Mompelde de kater, redelijk kortaf. Haar blik ging wat voorzichtiger staan en wat onzeker nam ze een klein stapje achteruit. Had ze iets verkeerds gezegd? "Jij?" Haar gelaatsuitdrukking werd terug wat positiever, en met wat meer zelfvertrouwen keek ze hem terug aan. "Spottedpaw!" Bekende ze met een zachte glimlach op haar gelaat. Plots bekroop een akelig gevoel haar. Ze had al enkele keren te horen gekregen in het kamp dat de krijger die zopas overleden was een apprentice had gehad, Timberpaw noemende. Was hij die apprentice? "H-het spijt me trouwens van Skymask.." Mauwde ze nadien terwijl ze hem met medelijden in haar ogen aankeek. Het was nooit leuk om iemand te verliezen de je goed hebt gekend, en aangezien hij zijn mentor was geweest nam ze wel aan dat de twee redelijk veel tijd met elkaar hadden door gebracht..

Ze schrok wat van de felle blik die ze toegeworpen kreeg en beantwoordde de manier waarop hij keek met een zwiep van haar staart. "Als ze de dader maar te pakken krijgen." Mompelde Timberpaw op een bittere manier. Ze snapte heus wel dat de kater verbitterd was door verdriet, maar het enige wat zij had gedaan was compassie tonen. Wat deed ze daar verkeerd mee? De poes haalde haar schouders op en keek naar het meer toen ze uiteindelijk haar mond open deed om response te geven. "Lionroar zei dat het een rogue was, dus de kans dat ze hem te pakken krijgen is volgens mij klein. De rogue kan allang heel ver weg zijn." Mauwde ze rustig, echter op een andere rustige manier dan daarnet. Er was geen enkele andere emotie meer te horen in haar stem, want als ze de kater niet eens medelijden kon verdragen, wat dan wel?

Ze merkte op dat zijn vacht omhoog rees, echter wist ze alweer niet hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Ze sprak alleen de waarheid, wat was daar mis mee? "Als het een Rogue was, misschien bevindt de verrader zich wel in onze Clan. En wie was er ook alweer op de plaats waar het gebeurde en ook nog eens net op tijd?" Gromde Timberpaw. Eerst begreep ze zijn boodschap niet, maar zodra het haar gedachten in sijpelde veranderde haar gehele houding en stond ze vijandig tegenover de kater opgesteld. "Vertrouw jij Lionroar niet dan?" Siste ze, er verbaasd van zijnde dat ze op zo'n lage toon kon praten. Als er iets was waar ze niet tegen kon, dan waren het katten die haar familie beledigde. Ze vond al dat de kater wel erg veel lef had om de deputy te beschuldigen van een moord op zijn eigen clanlid, maar echter was Lionroar veel meer dan een deputy voor Spottedpaw. Het was haar vader, en ze zou hoe dan ook er voor zorgen dat niemand zo over hem praat in haar bijzijn!

Het leek de kater niet te deren, haar wat vijandelijke blik. Hij deed alsof het een gewoonte voor hem was, dat anderen hem zo aankeken. Maar als hij zich echt zo gedroeg tegenover iedereen, dan verschoot ze er ook niet van. Hij beweerde dat Lionroar een moordenaar was, maar wat was hij dan? Een leugenaar! "Het is mij allemaal maar té toevallig." Gromde de kater, duidelijk geïrriteerd. "Wat wil je er dan aan doen? Me overtuigen dat hij de beste Deputy ooit is?" Een grijns kwam op haar gezicht te staan toen ze haar lippen al in de vorm van haar volgende woorden vormde. "Ik moet je daar niet voor overtuigen, want het is gewoon zo!" Mauwde ze, er zeker van zijnde dat ze gelijk had. Lionroar zou nooit iemand vermoorden! Dat kon gewoon niet.. Hij had niks misdaan! "En wie gaat je geloven, denk je? Bijna iedereen adoreert hem! Jij ben één van de weinige die dat niet doet." Probeerde ze hem van gedacht te veranderen. Als de kater echt zijn idee wou doorzetten, wat haar ook zo leek, dan moest er alles aan doen om te voorkomen dat meerdere katten haar vader gingen verdenken. Hij was hun deputy, ze moesten hen respecteren! Wat Timberpaw nu deed was alles behalve dat.

"Dus..? Dan moet ik nu mijn excuses aanbieden omdat ik niet in de meerderheid ben? Wat wil je er überhaupt aan doen? Er is geen bewijs, voor beide zaken niet. Mag ik niet denken wat ik denk?" Woede begon in haar op te borrelen en met een bijna koppige grijns bleef ze hem aankijken, haar rug wat krommend. "Lionroar.is.geen.moordenaar!" Miauwde ze, deze keer ieder woord specifiek uitsprekend, zodat de kater haar misschien dan zou begrijpen. Ze wist niet waarom de bruine kater er zo over dacht.. Wat had Lionroar ooit verkeerd gedaan in zijn leven? Hij hielp altijd iedereen..! Misschien was Timberpaw gewoon jaloers? Ja, dat zou het wel zijn..