{Glowpaw} Thundering steps

Vixenpaw schudde haar roestrode pels eventjes uit terwijl ze rondkeek. Ze was zover mogelijk doorgelopen in het territorium als ze maar kon, uit nieuwsgierigheid waar het allemaal zou eindigen. Haar mentor had nog geen ronde door het territorium met haar gedaan en dus ging ze alles maar zelf een beetje ontdekken. Maar ze bleef een beetje verborgen, zoals ze dat het liefste altijd had. Vixenpaw bleef altijd een beetje onder de radar. Zoals nu, liever zelf ontdekken dan iemand om hulp vragen. Maar het stinkende pad wat nu voor haar lag... Dat was haar vreemd. Voorzichtig klom ze erop, met grote ogen rond kijkende. De poes verstarde echter toen ze gerommel in de verte aan hoorde komen en de grond licht begon te trillen... Onweer? Aardbeving?

{Glowpaw}

Thunderpath. Hij had hier wel een kleine trauma aan overgehouden. De plek waar hij aangevallen is, waardoor hij in die afschuwelijk stinkende, stomme medicine den moest liggen. En het was daar saai! Maarja, zonder de medicine den was hij misschien wel dood. Hij bleef er een beetje uit de buurt, maar staarde er verward naar. Wat had hij eigenlijk verkeerd gedaan? Waarom moest hij nou opengescheurd worden? Zijn ogen werden weider toen hij een bekend figuur zag staan. Vixenpaw! Gauw zette hij een sprint naar haar toe en stopte handig, ja echt, handig naast haar. "Vixenpaw!! We moeten hier weg, het is hier gevaarlijk!" Hij hijgde licht doordat zijn wonden nog niet volledig geheeld waren, zijn buik prikte een beetje en hij deed zijn best zijn wond te verbergen onder zijn dikke vacht. Hij schaamde zich er eigenlijk een beetje voor. Maar die twee gaten in zijn nek kon hij echter niets aan doen, die moesten vanzelf nog dichtgroeien.

Wat verbijsterd keek Vixenpaw om zich heen, zich wat wazig afvragend waar het gerommel vandaan kwam. Misschien was er echt een storm op komst... Het zwarte spul onder haar poten voelde vreemd onder haar poten, licht warm. Wat was het voor stinkend rots? Of leefde het? Als een waas van rode pels schoot Glowpaw ineens de struiken uit en stond naast haar, paniekerig schreeuwend. "Wat is er Glowpaw?" reageerde Vixenpaw, licht verbaasd en verward. "Gaat het stormen..? Het rommelt hier.." Maar toen gingen haar oren plat toen ze in de verte het monster aan zag razen, steeds sneller steeds dichter. Als bevroren bleef ze staan, haar poten aan het donderpad genageld terwijl ze langs Glowpaw heen ernaar keek.

Pas toen Vixenpaw het melde hoorde hij ook het gerommel. E-een monster? Maar dat had nog nooit gezien... Alleen een gemene Shadowclan kat! Met een ruk keek hij weer naar Vixenpaw, wat erg pijn deed aan zijn nek. "Vixenpaw! Ren!" Zijn stem klonk zo dreigend dat hij er zelf van schrok maar hij veroerde zich niet tot Vixenpaw zou rennen. Het mocht dan niet echt zijn zusje zijn maar hij hield van haar, ze moest in veiligheid gebracht worden!

Geschrokken keek Vixenpaw op toen de stem van Glowpaw ineens dreigend werd. Bijna onmiddellijk kwamen haar poten in beweging en begon ze te rennen, vol de struiken in duikende zonder op ook maar iets te letten. Ze wist niet waarvoor ze rende, maar ze wist dat ze Glowpaw genoeg vertrouwde om hem hierop op zijn woord te geloven.

Hij volgde Vixenpaw de struiken in. "Klim een boom in Vixen!" Riep hij, zijn stem minder dreigend maar toch opdringerig. Hij draaide zich om om te kijken waar het beest zich bevond. Hij was niet te zien maar wel te horen. Zenuwachtig bewogen zijn oortjes heen een weer. Vervolgens zocht hij naar een goede boom waar hij onder ging staan, kijken hoe hij dit zou doen. Bomen klimmen was eenmaal niet zijn beste ding...

Vixenpaw keek verward om naar haar pleegbroertje toen deze haar beval een boom in te klimmen. "Maar.. waarom?" miauwde de poes op verwarde toon, waarna ze toch maar naar een boom toe drentelde en omhoog begon te klimmen. Het was toch een aardbevinkje? Waarom zou je dan in een boom klimmen? Maar goed, Glowpaw zou het wel weten... Haar nagels begroeven zich in de schors. De stinkende geur van het donderpad kon ze nog steeds ruiken... Walgelijk.

Gezien hij het niet zo goed kon keek hij eerst toe hoe Vixenpaw het deed, maar met zijn wonden zou het nooit zo lenig gaan. "Uhm, uhm..." Mompelde hij tegen zichzelf. Toen hij het monster dichterbij hoorde komen deed hij maar wat en kreeg hij het voor elkaar op een tak terecht te komen. Zijn oortjes bewogen van voor naar achter om te luisteren waar het vandaan kwam. "Als hij hier naartoe komt blijf je zo stil mogelijk zitten oké??" Riep-fluisterde hij naar Vixen.