Everything is the way you left it [&Lone-one]

And if your covering your face now
But you just can't hide the pain
Still setting two plates on the counter but eating without yah

Doodop kwam hij het kamp binnen, in zijn kaken een kraai geklemd. Zijn vangst voor de dag, maar waarschijnlijk zou hij deze weer voor zichzelf gebruiken, want zijn maag leuk wel te brullen. Snel glipte hij naar een donker hoekje van het kamp en legde door zijn net gevangen prooi neer. Honger begon hij de zwarte veren van de kraai te plukken en keek naar het blootgelegde vlees. Ergens voelde hij zich schuldig, een luilak, maar een Warrior had toch energie nodig om voor zijn Clan te jagen? De tabby haalde zijn schouder wat op en nam een klein eerste hapje en deed daar zo lang mogelijk over, zodat hij kon 'genieten' van zijn maaltijd. Zijn blauwe blik gleed ondertussen door het kamp. Warriors kwamen terug van patrouilles of de jacht, zoals hij, maar de meeste sloegen een maal over. Het viel hem op dat Apprentices vaker naar de prooistapel liepen, ook al pakten ze meestal het kleinste stukje prooi dat er was, en vervolgens in gezellige groepjes gingen zitten. Een schuld gevoel bekroop hem weer en moeizaam keek hij om zich heen, in de hoop dat er iemand naast hem zou komen zitten om zijn vangst te kunnen delen. Kom op.. anders was hij misschien wel wat te.. egoïstisch? Ash zuchtte en schoof de kraai wat opzij en legde zijn grijze kop op zijn pootjes. Iemand..?

If the truth is your a liar
Then just say that your okay
I'm sleepin on your side of the bed goin out of my head now

Hijgend rende de tabby poes door het terretorium, in haar kaken een dode waterrat geklemd. De sterke muskusgeur van het dof bruine pelsje stak in haar gehemelte terwijl ze ademde. Steeds opnieuw terwijl ze snakkend haar longen vulde met lucht alsof ze verdronk. Waarom ze rende had geen rede, ze deed het gewoon voor de rust die het bracht. Niet de rust die haar longen, hart en buik vol aankomende kittens nodig hadden. Maar wel de rust waarnaar haar hoofd snakte zoals haar longen voor zuurstof. Bij iedere verlengde pas schreeuwde haar verzuurde spieren om rust en bij iedere sprong kneep ze haar waterige ogen dicht van vermoeidheid. Al nachten sliep ze weinig en werden haar dromen gevolgd door nachtmerries, het werd steeds moeilijk realiteit en die dromen uit elkaar te halen. Alsof twee werelden waren samengesmolten en zij erin vast zat. Het rennen gaf haar het gevoel alsof ze nog steeds vrij was, alsof ze kon ontsnappen ban de werelden. Het dieptepunt was dat ze moest stoppen en eigenlijk de Nursery in moest. Zich klaarmaken om moeder te worden, toch ontkende ze dat feit. Al wist ze dat het probleem niet wegging als je het negeerde. Het kamp kwam in zicht en ze verminderde vaart, haar lichaam was kapot. Met het weinige eten dat ze per dag binnenwerkte, weinig slaap en het uitputtende geren sloopte ze haar lichaam. Dit was ook zichtbaar; ze droeg een doffe vacht, ingezakte ogen en was meer bot dan spieren. Toch legde ze alsof er niks was de rat op de prooistapel en keek wat rond, ze zou zelf later wel wat eten, al wist ze dat daar niks van kwam. Haar blik viel op een eenzaam ogende kater die naast een kraai lag. Ondanks dat ze het verleden naliep, al was het toen met een zwarte kater met cyaan blauwe ogen, liep ze naar hem toe en liet zich naast hem zakken. ‘Hea’ begroette ze hem rustig, nog wat op adem komend.

Iedereen liep langs hem alsof hij maar een schim was van de oude Ashdrizzle en de Warrior liet zijn oortjes wat hangen. Had Little haar mond niet gehouden over het.. incident? Dacht iedereen nu dat hij.. zo was? De kater zuchtte en richtte zijn blauwe ogen op de grond. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij een nieuwe start zou krijgen na die ene nacht. Natuurlijk niet. Dan had StarClan hem wel een leventje daar boven gegund. ‘Hea’ Zijn oortjes schoten omhoog en wat verrast keek hij op. Een bruin gestreepte poes, die hij nu herkende als Lone-one was bij hem komen zitten. Haar buik was iets gebold en zeker in dit seizoen kon dit maar op één ding wijzen. "Hey." Mompelde hij zacht en hoorde haar wat gejaagde ademhaling. "Euh.. zou je deze kraai met me willen delen..? Ik zou hem wel alleen willen opeten, maar dat is niet echt eerlijk tegenover de rest van de Clan." Glimlachte hij een beetje gebroken, maar wist haar blik vast te blijven houden.