Time to make my self strong!

Hinkend verliet Lightheart het kamp. Niemand zag het, ze was nog steeds ongelukkig en zwak. Maar ze wouw terug keren tot een sterke niet zwakke kat! Eenmaal uit het kamp probeerde ze te rennen, maar ze struikelde, mokkerent stond ze op, en ging ze snel hinken, ze probeerde haar verlamde poot in beweging te brengen, maar het lukte niet, ze probeerde te rennen op drie poten. Na een poos lukte het, ze ging best snel, snel genoeg voor een warrior, en daar was ze blij mij, ze bleef door rennen. Uit eindelijk berijkte ze de rivier. Ze bleef voor het water stil staan. Ze was nu alleen en nog steeds ongellukig. Ze had vele nachten over zelf moorde gedroomt. Maar ze wouw eerst proberen een goede Warrior te worden, die ooit een apprentice zou krijgen, mee vechten in oorlogen, en mee op patroullie gaan! Ze keek in het water, sloot een paar tellen haar ogen. Ze zou gaan zwemmen, ze wist niet of ze het kon, maar hoe maak je je poten sterker, door te zwemmen. Toen ze zelf nog een appretnice was, was ze eens bang geweest voor zwemmen, maar nu niet, en nu behoort ze er juist bang voor te zijn! Ze haalde die adem, en sprong. Een andere kat zou zich dood schrikken als ze Lightheart zou zien springen. Maar dat was hopelijk niet nodig. Ze was nu onder water, het was nu vrij diep, je on niet staan in het water. Ze raakte met haar Linker achter poot de bodem, en haar Rechter poot ook later. Met haar voor poten probeerde ze om hoog te komen. Maar heh, het lukt niet. Ze richtte haar ambere blik op haar poten, tot haar schrik merkte ze dat ze klem zat. MEt sterke halen probeerde ze zich los te maken. Het lukte, het lukte net op het nippertje. Ze dwong zich zelf om om hoog te zwemmen, en dat lukte ook. Ze zwom met krachtige slagen naar het ondiepe, waar ze even bleef staan hijgen, haar rechter heup van haar achter poot deed pijn. Maar dat boeide niet. Ze wouw nu een poging rennen door eht water doen. Ze rende, zwakjes nu, omdat ze uit geput was. ze viel vaak, om dat ze haar even wicht verloor door haar rechter achter poot. Maar in de loop van de ochtend werd het beter.

Voorzichtig verliet Mousefur de Nursey. Ze was een paar weken geleden bevallen van haar kits, maar soms kreeg ze er even genoeg van. Smokekit, Nightkit en Mistykit lagen vredig op een hoopje te slapen. De moederpoes glimlachte. Haar instinct zei haar om teruug te keren en te waken over haar jongen, maar ze moest even rust hebben. Rustig trippelde ze naar de ingang van het kamp. Haar vacht gleed langs de taaie stengels terwijl ze zich er doorheen wrong. Misschien moest ze maar eens gaan jagen.. Mousefur was nu al twee weken niet op stap geweest en nu snakte ze er zowat van. Ze zon scheen kleine bewegende vlekjes op de grond en de bomen ruisten. Dit was echt een prachtige dag. Misschien kon ze wel even zwemmen. Ze krulde haar lippen en liep rustig richting het riviertje. Mousefur zuchtte. Daar was ze met Lightheart nog gaan zwemmen toen ze nog Apprentice was... Lightheart.... De poes kreeg een brok in haar keel. Ze leefde echt met haar mee. Een poot verlammen was ook niet mis.. Nu bleek het zelfs dat ze misschien geen Warrior kon worden. Mousefur sloeg haar ogen neer. Lightheart zag er zo ongelukkig uit sinds het ongeluk. Al haar vrienden waren Warrior geworden, en zij niet. Haar naam had ze wel al gekregen. Misschien moest Mousefur Lightheart maar weer eens gaan opzoeken. Nou ja, eerst maar eens de buitenlucht in. De blaadjes knisperde zachtjes onder haar poten. Ze hing haar staart net boven de grond om een goed evenwicht te houden. Soepel sprong Mousefur oven een paar takjes heen de in de weg lagen. De wind streelde over haar vacht heen. Mousefur hief haar kop op in de lucht. Ze genoot echt. Meteen kreeg ze weer haar verlangens naar haar kits. Opnieuw verscheen er een brok in haar keel. Die lieve hulpeloze kleintjes... De poes had de neiging om om te keren. Woest schudde ze haar kop. Later zou ze ze weer zien. Stevig liep ze door tot het meertje zichtbaar werd. Ondertussen brak de zon geheel door het bladerdek heen. De zwarte delen van haar vacht warmde op, en een windvlaag streek weer door haar vacht. Maar ze sperde haar ogen open. Daar zwierf nog een kat rond. Een jonge poes met een verlamde poot. Dat was Lightheart! Mousefur sprong soepel op haar af. 'Hey Lightheart,' Miauwde ze vriendelijk. De poes leek een beetje pijn te hebben en haar vacht was geheel doorweekt. Was ze nou gaan zwemmen? Met drie poten?? Een beetje verbaasd bleef Mousefur zitten aan de oeverkant. 'Gaat het wel goed?' Vroeg ze lichtelijk bezorgd.

Lightheart was gestopt met rennen en zat nu in het water, ze hijgde zwakjes. 'Hey Lightheart,' ze hoorde een vriendelijke stem, het kon niet missen, het was haar vroegere mentor, Mousefur. Ze keek de zwart witte poes vriendelijk aan alleen staarde haar ogen dofheid uit. 'Hallo, Mousefur'. Lightheart likte haar rug snel af. Ze was nog steeds doorweekt. 'Gaat het wel goed?' Vroeg Mousefur op een lichtelijke bezorgde toon. Lghtheart knikte. 'Ja wel, alleen beetje uit geput, ik was net gaan zwemmen, maar ik bleef haken, ik heb me zelf kunnen bevrijden, ik weet niet wat ik nu allemaal heb hoor, het lijkt wel als of de Starclan wil dat ik dood ga!' Miauwde ze. Ze wist niet hoe dat allemaal kwam. Haar ogen stonden ongelukkig. 'Ik wil me zelf weer op kracht brengen, ik wil een Warrior kunnen zijn, wil jij me helpen? Als je tijd hebt?' Vroeg ze. 'Zo kan ik niet door leven', vertelde ze toen op een zachte toon. Ze was doods ongelukkig, en wilde weer gelukkig worden. Ze voelde zich zelf nutte loos en zwak, een last, een last voor de clan. Dat was ze ook. Het enige wat ze deed was proberen te jagen, eten slapen, en ongelukkig heid uit stralen. Ze maakte de clan bezorgd om haar. Zo kon ze nooit door leven. Maar ze zou nu eerst alles proberen om zich zelf gelukkig te krijgen, en sterk te maken, haar best doen om een Warrior te kunnen worden. Zou dat niet lukken, dat zou ze gaan, gaan om de clan niet meer tot last te zijn, om het de clan makkelijker te maken.

De zon scheen fel op zijn rode pels, zijn pootstappen leiden hem van de ene plaatst naar de andere. Hij had vele tweebeennesten gezien van de buitenkant en had nooit de behoefte gehad zich voor een deur te zetten en luid te miauwen zoals een poesiepoes deed als die weer naar binnen wilde gaan. Storm schudden zijn kop en een stuk smalle strook bos kwam in zicht achter de tweebeenhuizen. Geuren van prooi drongen zijn neusgaten binnen, maar hij had nu geen honger, want nog maar een paar minuten geleden had hij een dik konijn verschalkt die in de achtertuin van een tweebeennest rond hupte! Zijn snuit in de lucht stekend om de geuren van de natuur in zich op te nemen slenterde hij naar de beschutting van de bomen en struiken. De rivier kwam in zicht en Storm liep er heen om wat water te drinken. hij boog zijn kop en dronk wat van het koude vloeistof naar binnen. De vogels zongen vrolijk en de grote rode kater ging aan de waterkant liggen om te genieten van het uitzicht. Wat Storm echter niet wist was dat hij een halve kilometer van het rivierclankamp af lag en dat dit hun terein was, gelukkig waaide de wind hem in zijn gezicht en werdt zijn geur naar de tweebeennesten gedragen. Doezelig bleef Storm rustig liggen en luisterde naar wat er om hem heen gebeurde. Hij was eigenlijk te groot voor zijn leeftijd en de andere katten noemde hem vaak reus of hond, want hij was zo groot als een kleine hond die de tweebeners vaak hielden. zijn rode pels rimpelde toen de wind opeens draaide en zijn geur richting het kamp van de rivierclan droeg?

( Ik heb toestemming, maar sorry voor het late erbij zetten. )