My turn to prey on Starclan [Nevermind

Lone-one sloot haar ogen vol ongeloof. Al had ze het aanzien komen had ze hier nooit op gehoopt. Het was haar opgevallen dat Nevermind zijn twijfels had maar ze was zo ingenomen op het gevoel van geluk en warmte dat haar had gevuld wanneer ze bij hem was. Ze was zo dom geweest, en nu moest ze hiervoor boeten. Was dit Starclans manier om duidelijk te maken dat geluk niet voor haar bedoelt was? Zuchtend opende ze haar ogen en stond op vanuit haar nest. Haar gouden blik gleed over de gekleurde lucht die al langzaam wegtrok. Ze moest het hem vertellen, hij moest weten dat hij vader werd van haar kittens. En al wou ze het niet, een gevoel van lichte hoop brandde op. Misschien als hij wist dat hij vader werd kon hij zich ernaar zetten om haar niet te laten vallen? Het was immers niet meer dan een gedachte, ze had het vaak genoeg verkeerd gehad. Ondanks dat haar buik al wat aan het opzwellen was stapte ze sierlijk weg van de Warrior den. Haar blik gleed ongewild naar de Nursery, wetend dat ze vroeg of laat daarheen moest verhuizen. Die gedachte schudde ze van zich af alsof zo ook al haar zorgen verdwenen. Ze had nooit een kittenwens gehad. Al had ze wel diep vanbinnen een wens naar een partner, en het leek erop dat Nevermind die wens zou vervullen. Toch leek het nu verder weg dan dat ze eerder had gedacht. Haar blik vond de zwarte kater en ze stapte op hem af. Een brok kropte zich op in haar keel. ‘Nevermind’ kwam er beknoopt uit. Kort keek ze omhoog en haalde diep adem om haar hart weer normaal te laten kloppen. ‘Ik moet je wat vertellen’ Haar houding was standvast als altijd, al kon je dieper in haar ogen zien dat het allemaal schijn was. Ze was nog nooit onzekerder van iets geweest.

Met wiegende achterhand keek hij naar de eekhoorn. De dikke staart van het dier schoot door de sneeuw en liet poeder opvliegen. Hij slikte even en waagde een stap vooruit. Uit het gekraak keek de prooi op. Zijn voskleurige kop was bedekt met een laagje sneeuw, maar zijn kraaloogjes glimden zenuwachtig en keken vluchtig rond. In de schaduwen, tussen de takken van de open plek waar de eekhoorn zich bevond, zat hij. Zijn cyaanblauwe ogen ontmoette even die van het dier, maar hij leek het niet te merken en vervolgde zijn scharelpartij door de poedersneeuw. Nevermind waagde nog een stap en nog één. Nu was hij uit de veilige beschutting van de takken en kon de eekhoorn hem feitelijk zien. Zijn zwarte pels was eerder iets om in donkere plaatsen te jagen of tijdens de nacht, maar hij moest ook jagen tijdens zo'n seizoen als Leafbare. Hij wiegde opnieuw met zijn achterhand en waagde nogmaals een stap naar de eekhoorn toe. Toen hij opeens een windvlaag van achter zich voelde, klemde hij woedend zijn tanden op elkaar. De roestkleurige eekhoorn merkte het ook en richtte zich opnieuw op. Zijn rug was naar hem gericht. Nevermind wist wat de volgende actie van de prooi ging zijn, dus zo snel als hij maar kon, sloop hij verder, tot hij nog maar een vossenlengte van de prooi verwijderd was. Toen draaide het beestje zich om en ontmoette de blikken elkaar. Wel meteen schoot het dier weg. De blauwzwarte warrior twijfelde geen moment en zette de sprint in achter zijn eten. Poedersneeuw stuifde langs zijn poten op en ook de eekhoorn liet een wolk vers gevallen sneeuw opwaaien. Hij kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes en week even af van zijn werkelijke jaagpad. In zijn ooghoek zag hij hoe de eekhoorn zijn kop draaide naar de schors van een eikenboom. Wel meteen spande Nevermind zijn spieren op. De prooi deed hem na en sprong met één krachtige stoot van zijn gespierde achterbenen tegen de schors. Nevermind was hem één stap voor geweest en lande recht op de net gelande eekhoorn. De prooi begon verwilderd met zijn kleine klauwtjes in het rond te scharrelen, maar het bloed begon al langs zijn schouders een weg naar de grond te zoeken. Zijn ijzeren kaken hadden zich rond de nek van het diertje gewerkt en bloed sijpelde zijn mond in. Hij snorde van verrukking. Zijn cyaanblauwe ogen gloeiden vijandig naar het dier toen het een poging waagde zijn prachtige neus te bewerken. Met een krachtige slag van zijn massieve kop, tekende hij het doodvonnis van het dier. Het liet nog een gejaagde, pieperige ademstoot toe, voordat zijn lichaampje verslapte en in de bek van het roofdier bleef liggen. Nevermind liet het die vallen en likte even het bloed van zijn lippen, waarna hij zich naar het toeboog en het voorzichtig bij zijn lichaampje vastpakte. Hij wilde niet dat kostbaar vlees werd vernield, enkel en alleen door zijn onhandige daden. Hij slikte een klodder bloed door, toen zijn tnden zachtjes wegzakten in het taaie vlees en bloed uit de gaatjes stroomden. De blauwzwarte kater liet een zucht horen en draaide zich om. Uit de hals wonde van het dier droop bloed, die een spoor achterliet, samen met zijn pootafdrukken. Hij zou deze eekhoorn opeten, dat stond vast.
Toen hij het kamp binnen kwam, was het bloed bij de nek van het dier al wat gaan stollen, maar er lag nog steeds een laagje nat bloed op het korstje dat zich vormde rond de beet. Nevermind koos meteen een plek uit aan de rand van het kamp en liep met hoge passen naar de gekozen plek. Hij liet een zucht van verlichting horen en zakte door zijn achterbenen. Wel meteen schoot een rilling door zijn poten heen. De koude drong door zijn lichaam heen en liet hem rillen. De grond mocht dan wel niet met sneeuw bedekt zijn, toch had hij belachelijk koud. De grond was bevroren en voelde als puur ijs aan. Hij haatte het feit van koude en taaie prooi, toch vond hij het fijn als hij kon rond stoeien in de poedersneeuw of achter de vallende, dikke vlokken kon aanrennen. Hij was altijd al blijven hangen in zijn kinderlijke fase en hij mocht blij zijn dat nog geen één kat zijn daden in de dikke, witte massa had opgemerkt of gezien. Dan zou hij ze eigenhandig uit hun kopje slaan, niemand ging hem uitlachen! Hij liet zijn prooi vantussen zijn kaken vallen en likte nogmaals het bloed van rond zijn lippen af. Deze prooi was van hem! Hij liet zichzelf door zijn poten zakken en snuffelde eerst eens aan de prooi voordat hij rustig zijn tanden in het vlees liet wegzakken. Met een zachte slag van zijn kop, trok hij een stuk vlees van het karkas. Daarbij lag ook de zachte pels van de prooi. Hij begon het vlees te vermalen tussen zijn kiezen terwijl hij even behoedzaam een blik op de Apprentice Den legde, geen teken van Aurypaw. Hij zuchtte, een zucht vol ergernis en haat voor haar mentor en voor het feit dat ze er nooit meer was, toch in het kamp. Hij liet zijn tong even langs zijn mondhoeken gaan waarna hij zijn snuit nogmaals in de prooi duwde, ditmaal op de plek waar hij al een hap had genomen. Hij liet zijn tanden wegzakken in het blootgestelde vlees en met een krachtige draai van zijn kop, had hij weer een stuk vlees in zijn bek. Bloed druppelde langs zijn mondhoeken en zochten zijn weg naar de ijzige grond, die hem zo liet rillen. Even liet hij opnieuw zijn tong langs zijn lippen gaan, maar deze keer was het niet om het feit dat hij proper wilde zijn, oké hij wilde eigenlijk wel proper zijn, maar om het feit dat hij een belangrijke kat op zich zag afkomen. Toch belangrijk voor hem. Haar gouden ogen ontmoette zijn kille blik, die in één oogwenk zacht en openhartig werd. Hij knikte even ter begroeting en richtte zichzelf op. ‘Nevermind’ zei ze. De klank van haar stem stond haar niet aan, ze klonk nooit zo. Ze liet haar blik even naar de blauwe hemel verschuiven. Een zucht die haar lippen verliet, was niet te missen. ‘Ik moet je wat vertellen’ Hij knikte en keek haar bezorgd aan. "Is het iets ernstig?" Hij wilde niet dat zijn beste vriendin iets overkwam en als het de schuld was van iets of iemand, dan zou hij het eigenhandig afmaken en als kraaienvoer voor de dassen laten. Hij slikte en probeerde haar blik te ontmoeten, hopend om daar een glimp op te vangen van hoop en het feit dat het niet zo erg was als hij had gedacht.

Wat kon ze zeggen? Hey, Never, ik verwacht kittens van je. Nee, nee, waarom moest het nou met die kater? Heel Shadowclan zat vol van katers waarvan ze zwanger kon worden, maar nee, ze werd het van haar vriend. Toen de kater in haar gezichtsveld kwam begon haar hart sneller te kloppen. Dat deed hij de laatste tijd wel vaker als ze bij hem in de buurt was, maar nu was het eerder van de zenuwen dan van iets anders. Ze zag hem opkijken en zijn blik verzachten zoals hij altijd deed. Het voelde vertrouwd, veilig al drong er nu iets tussen; zou hij nog zo kijken hierna? Haar zorgen drongen door tot haar stem toen ze zijn naam uitsprak. "Is het iets ernstig?" Is het ernstig? Dat wist ze zelf niet eens. Ze wou geen moeder worden, ze wou geen vriend verliezen. Maar was kon ze eraan doen als Starclan eenmaal zijn beslissing heeft gemaakt. Ze voelde de blik van Never en ontweek hem, ze kon hem nu niet aankijken. Na een diep in en-uit ademen keek ze op, ineens onzeker door zijn ogen. ‘Ik verwacht kittens…’ Een glimp van de angst die ze voelde drong door tot haar warme ogen die nu dof waren. Ze wende haar hoofd van Never af, zodat ze zijn blik niet hoefde te zien. ‘Jij bent de vader’ Alsof het dan allemaal weg zou gaan kneep ze haar ogen dicht. Wat zou er nou gebeuren? Zou hij gaan schreeuwen, minachting voelen of zou hij haar steunen in de tijd dat het voor haar moeilijk werd. Dit kon ze niet alleen, ze had misschien niet eens de vader van haar kittens nodig, maar enkel een vriend. En wat nou als de kittens dood geboren werden? Zou alles dan nog veranderen? Nee, daar mocht ze niet op hopen, ze moesten gezond zijn. Tranen welde op maar ze hielt zich nog in. Afwachtend op het oordeel van haar vriend.

Hij sloeg haar blik van hem af. Hij voelde hoe bezorgdheid hem bij de keel had. Wel meteen voelde hij zijn haren reizen. Wat had haar pijn gedaan? Wat had haar zo gemaakt? Hij dwong langzaam zijn haren te laten zakken, wat deels lukte. ‘Ik verwacht kittens…’ Hij snakte even naar adem, eerder om verassing dan om iets anders. Een lachje kwam op zijn lippen. Maar dat was toch prachtig nieuws! Maar toen hij haar ogen zocht, zag hij zelfs vanuit zijn ooghoek hoe bang ze was. Ze wende haar kop van hem af. ‘Jij bent de vader’ Zijn ogen werden groot. Wat...? Maar dat was onmogelijk! Wel meteen voelde hij de angst van Aury te verliezen. Dat gevoel dwong hem meteen recht te staan en dreigend tegenover Lone-one te staan. Het mocht dan wel een vriendin zijn, maar niks of niemand zou zijn Ary pijn doen, was het nu lichamelijk of mentaal. Verblind door woede zette hij zijn vacht op. "Wat?" Blies hij luid. "Dat kan niet!" Riep hij uit. Hij siste even minachtend toen hij besefte dat zijn leven wel eens voorbij kon zijn. Wat moest Aurypaw wel niet van hem denken? Nee, hij mocht haar niet verliezen, niet haar. Niet haar. Nee! Niet haar! Hij sloeg zijn kop weg van haar en hij stapte even heen en weer, tot hij uiteindelijk kon besluiten dat hij aan het ijsberen was. Zijn kop ging laag, maar zijn ogen straalden woede en angst uit. "Nee, nee, nee, nee, dat kan niet waar zijn," zei hij tegen zichzelf. Hij hield niet eens van haar, hij wilde geen kits met haar! Maar... Voelde zij iets anders voor hem? Een blik die zoal woede als bezorgdheid uitstraalde werd op haar gericht. "Ik ben de vader niet," verklaarde hij. "Verwacht niet dat ik er één zal zijn," siste hij. "Ik kan gewoon geen vader zijn en zeker niet van jouw kits." Zijn woede verblinde hem en hij stapte dreigend op haar af. Hij was bang en dat verwerkte hij met woede. Een blik vol minachting en woede werd op Lone-one gericht, de gedachten van eerst over zijn vriendin waren vervaagd en zouden nooit meer helder zijn... Niks kon goed lopen in zijn leven... En nu hij eindelijk iets waardevols had, zou hij alles er aan doen om het te beschermen!

En ze kreeg de verwachtte reactie. Ze voelde zijn lichaam aanspannen en ze kon het voor zich zien, zo vertrouwt was zijn gespierde lichaam geworden. Het was zoals je vacht, je kende het door en door en je zou er nooit zonder mee willen zitten. Maar het is onmogelijk om er van te houden. De stem die haar ooit had gevuld met warmte vulde haar nou met een kille hand die haar hart omklemde. "Wat?" Blies hij luid. "Dat kan niet!" Ze hief haar ogen naar hem toe en ondanks haar grootte straalde ze een nieuwe kracht uit. Alsof het geraas van haar oude vriend een vijandigheid in haar los maakte. Ze was er altijd voor hem geweest toen hij het moeilijk had. En nu. Nu had zij het eens moeilijk en wat kreeg ze? Ze keek niet eens meer naar zijn geijsbeer. Haar haren tintelde en dreigde overeind te komen. Nee, ze had nooit iemand nodig gehad en dit zou ze ook wel alleen doorstaan. Ze kon het zelf wel aan. "Nee, nee, nee, nee, dat kan niet waar zijn," Haar gouden blik die nu ijskoud stond volgde al zijn bewegingen. ‘Denk je dat ik dit wil?’ siste ze vijandig, nog duidelijk terughoudend. Haar haren waren overeind gevlogen. Ja, ze wou hém. Ze wou het warme gevoel dat hij haar kon geven met zijn lach. Geen kittens, geen kille hand om haar hard en niet die verstikkende pijn van verraad die in haar keel hing. "Ik ben de vader niet," Weer veranderde haar houding. Geen angst, droefheid, niks daarvan zat er nog in. Ze kreeg haar houding weer terug die uitstraalde dat ze onverwoestbaar was, standvast en verbitterd tot op het bot. Vanbinnen mocht ze dan bezwijken, deze kater zou weten dat ze sterk bleef. "Verwacht niet dat ik er één zal zijn," siste hij weer. "Ik kan gewoon geen vader zijn en zeker niet van jouw kits." Hoewel ze geen spier verroerde kwam dit harder aan dan welke klap dan ook. Toen hij dreigend op haar af stapte deinsde ze niet achteruit maar leek het gevecht juist aan te gaan. Ze was kleiner en minder gespierd, maar slimmer dan dat hoopje vacht en spier. ‘Wie zei dat ik jouw als vader wou? Iemand die niet eens zijn eigen problemen aankan er nog van wegloopt ook?’ Haar stem trilde van woede. ‘En ja, het zijn míjn kits. En ze zullen weten van hun lafbekkige vader, ze zullen weten dat jij het bent die hun moeder alleen heeft gelaten.’ Het woord moeder leek haar meer kracht te geven. Ze droeg de naam met trots, en ook met minachting tegenover de kater. ‘En als ik jouw was zou ik blij zijn met de beslissing die je hebt gemaakt. Dat je iemand nog verder hebt gebroken dan je zelf ooit hebt gevoelt.’ Ineens leek al de energie die ze met haar woede had gekregen weg. Alsof ze helemaal naar Starclan was gelopen en terug. Haar stem klonk vlak en koud, alsof de vlam was gedoofd. ‘En als ik je een keer zie met mijn kits, zelf maar een blik op ze zie werpen zal ik je eigenhandig afmaken. Je hebt je beslissing gemaakt, draag hem nu maar zonder spijt van wat je me aan hebt gedaan.’ Ookal stonden haar ogen dof leken ze nog een flits van woede uit te stralen toen ze omdraaide. ‘Ik wens je veel geluk Nevermind, aangezien je het mijne hebt afgenomen’ Hij kon haar ogen niet meer zien maar de gekweldheid was vast doorgedrongen tot haar stem. Beheerst liep ze weg, de starende blikken negerend. Niet wetend of de zwarte kater haar zou volgen, aanvallen of gewoon zou nastaren. Ze had niet eens genoeg kracht om daarover na te denken.

‘Wie zei dat ik jouw als vader wou? Iemand die niet eens zijn eigen problemen aankan er nog van wegloopt ook?’ Hij gromde. Had hij gevraagd om haar hulp die ene keer? Nee, zij bleef gewoon. Hij liet zijn klauwen uit hun hulsel komen en ontblootte zijn tanden. ‘En ja, het zijn míjn kits. En ze zullen weten van hun lafbekkige vader, ze zullen weten dat jij het bent die hun moeder alleen heeft gelaten.’ Hij gromde. "Alsof ik iets om die mormels zal geven!" Riep hij uit. Zijn stem klonk ijzig, koud en scherp als ijs dat een hart doorkliefde. Hij hoopte dat dit ook zijn werk deed. Nu leek Lone-one's woede wel verleden tijd. De vlam die in haar ogen had gedanste werd dof en doofde uiteindelijk uit. Maar het ijs dat in zijn oog brandde, was nog lang niet gesmolten. ‘En als ik je een keer zie met mijn kits, zelf maar een blik op ze zie werpen zal ik je eigenhandig afmaken. Je hebt je beslissing gemaakt, draag hem nu maar zonder spijt van wat je me aan hebt gedaan.’ Nog een laatste keer zag hij een vlam van woede en hij verwachte nog een preek van deze kat, maar niks volgde. Ze draaide zich om. ‘Ik wens je veel geluk Nevermind, aangezien je het mijne hebt afgenomen’ Hij gromde. "Je weet niet eens wat er allemaal op het spel staat!" Grolde hij haar toe. Hij richtte zijn kop in de lucht, zodat alle katten hem konden zien. "Jij hebt alles wat ik heb kapot gemaakt," Gromde hij luidkeels. "Je zal hier spijt van krijgen!" Riep hij haar nog na, voordat hij zich omdraaide en zo snel als hij kon het kamp uitrende. Het ijs in zijn blauwe ogen brak en vormde tranen die langs zijn wangen stroomden. Heel zijn wereld, stond op instorten en dat was de schuld van die kat! Hij moest Aury vinden, haar de waarheid vertellen. Maar het enigste waar hij aan kon denken, was Tallpaw. Hij moest hem vinden. Tall was de enige die hem op dit moment kon verstaan. Een echte vriend.

OOC:: Ik denk dat dit topic is afgerond :3

Onderwerp: Re: My turn to prey on Starclan [Nevermind