Grey

Nieuwblad was aangebroken, en dat was duidelijk te merken. Ondanks dat er nog steeds wolken aan de hemel stonden, merkte Nimblepaw hoe de zon feller begon te schijnen en de gebieden er minder duister uit liet zien. De dagen begonnen weer wat langer te duren, en ook de temperatuur steeg lichtelijk. Sneeuw was aan het smelten en hier en daar staken de sterkste planten al hun kop boven de grond uit.
Hier, in dit gebied, was dat wel anders. Het enige wat er te vinden was, waren oude verbrandde stukken boom, en de smeltende sneeuw was grijs van het as. Het was te zien dat er ooit een bos had gestaan, maar nergens was de heerlijke geur van mos en bladeren te herkennen. De geur van katten was verdwenen; al lang had hier geen clan meer geleefd, of een kat zijn territorium afgebakend. Het was er kil, en Nimblepaw voelde een rilling langs haar ruggengraad gaan. Dit was vast waar de Skyclan geleefd had, waar Strawberry haar over verteld had.
Plots voelde Nimblepaw druppels uit de lucht vallen. Ze kwamen op haar vuurrode vacht terecht, die de druppels meteen opzoog. Ze keek omhoog, en zag hoe donkere wolken zich boven haar verzameld hadden. De regenbui zou hard worden. Snel keek ze om zich heen, maar nergens vond ze een plaats om te schuilen, nu alle bomen op de grond verbrand waren. Ze begon vlug te lopen, wat al snel sjokken werd toen een wolk boven haar hoofd openbrak en er een stortbui begon. De grond, de verbrandde grond, waar niks op groeide, kon de hoeveelheid water niet aan. Het water werd niet goed opgenomen, en binnen een mum van tijd waren Nimblepaw's poten grijs van het veraste water.

De zon probeerde de warmte een beetje weg te drijven, maar het leek tot nu toe niet echt te kunnen lukken. De kou was diep geworteld en hoe hard de zon ook probeerde te schijnen, echt verdwijnen deed de kou toch niet. Toch was de langharige bruine kater door de kou heen gegaan, iets wat hij zeker eens per week deed. De dagen dat hij liever op zichzelf wilde zijn, het begonnen er steeds meer te worden. Het verlies deed pijn, zelfs nu nog. Zijn bleekgroene ogen waren gesloten, terwijl een frisse wind door zijn vacht heen speelde en hij een poging deed om de laatste geuren van zijn oude thuis te kunnen vinden.
Burnedleaf kon het redelijk vinden in Thunderclan, de katten waren aardig tegen hem en hij was er nog met een paar andere van zijn clan. Maar toch voelde het niet als thuis, het zou nooit als thuis voelen. Silverfang had de plek van Deputy weer ingenomen, het enige wat hem nog aan Skyclan deed denken, maar daar bleef het ook bij.
De kater keek om zich heen, hij was onder het lopen in het woud terecht gekomen. Het woud, waar hij als apprentice doorheen had gerend, de bomen in was geklommen en over de takken had gesprongen. Nu was het doods, de grond was grijs en koud en de donkere wolken boven hem voorspelde regen.
In een mum van tijd stortte er een plensbui over hem heen, maar het deerde hem niet zo veel. Hij had genoeg regen mee gekregen om er niet meer van op te kijken. Het enige wat hem opviel, was een vuurrode vacht, die aardig afstak tegenover de grijs omgeving. Nieuwsgierig liep hij naar de apprentice toe en bleef op een vossenlengte afstand staan. "Nimblepaw," miauwde hij verrast, de apprentice herkennende van Thunderclan. "Wat doe jij in dit doodse gebied?" vroeg hij daarna, hij zuchtte zachtjes toen hij over zijn oude thuis sprak. Het deed pijn, nog steeds, nog altijd. Het deed pijn...

[Ik kon het niet laten, sorry xD]

{Nee joh, juist leuk dat je reageert! }

Nimblepaw's poten maakten een kletsend geluid in het grijze blubber onder zich, en hopeloos was Nimblepaw op zoek naar een plaats om te schuilen. Maar in deze dode omgeven leek dat een onmogelijke opdracht. Ze besloot genoegen te nemen met een rots, waar ze zich dicht tegenaan drukte. Zo bleef ze in ieder geval uit de wind, waardoor de regen niet ijzig koud tegen haar aanvoelde. Ze sloot haar ogen en drukte haar kop zo dicht mogelijk tussen haar schouders om warm te blijven.
Niet veel later werd ze gewekt door een stem. 'Nimblepaw? Wat doe jij in dit doodse gebied?' Ze keek op en herkende Burnedleaf, een Thunderclan kat. Maar meer dan dat wist ze niet. Ze had de kat vaker dan wie dan ook uit het kamp zien lopen, alsof hij er niet graag was. Iedere avond kwam hij terug, stil, en leek altijd in gedachten verzonken. Ze deed haar bek open om wat te zeggen, maar voelde hoe haar tanden begonnen te klapperen. Haar dikke vacht had het een tijdje volgehouden in de regen, maar begon nu water door te laten naar haar huid. Het voelde koud aan. "Ik hoorde laatst voor het eerst over de Skyclan," legde ze uit, een beetje beschamend dat ze daar pas zo laat in haar aprenticeschap van hoorde. De meeste kittens kenden de verhalen over de tragedie van de Skyclan al. "Ik wilde een kijkje nemen. Wat doe jij hier?" Ze wist niet dat Burnedleaf van de Skyclan was, en terug was gegaan naar zijn oude, vertrouwde gebied, waar hij als kitten opgegroeid was.

{Btw, heb je je kat nou een sjaal gegeven? xD}

Een kleine, warme, glimlach sierde zijn gezicht toen hij merkte dat de rode kattin het koud begon te krijgen. Hij keek eventjes om zich heen en gebaarde toen met zijn lange staart dat ze achter hem aan moest komen lopen. Als zijn geheugen hem niet in steek had gelaten, iets wat niet vaak gebeurde, moest hier nog ergens een verstop plaats zitten. Een plek waar Apprentices van Skyclan gek op waren en een van de weinige plekken die het vuur niet had aangetast. "Ik hoorde laatst voor het eerst over de Skyclan," Er schoot een blik van verdriet in zijn groene ogen toen Nimblepaw Skyclan noemde en hij zuchtte zachtjes, al ging hij er verder niet op in. Burnedleaf knikte enkel en keek wat afwezig in de verte, terwijl de regen op zijn dikke vacht kletterde en er langzaam maar zeker toch doorheen begon te dringen. De kou begon zijn poten te verdoven en zijn oren voelde ontzettend koud aan. Regen was niet datgene wat hij het liefst had, maar het was beter dan de sneeuw van de afgelopen manen. "Ik wilde een kijkje nemen. Wat doe jij hier?" Burnedleaf keek eventjes om zich heen om zich te oriënteren, zichzelf afvragend of hij de vraag zou negeren of eerlijk antwoord zou geven. Uiteindelijk vond hij de plek waar hij wilde zijn en keek naar de grote boom, die wonder boven wonder nog intact was gebleven. "Kun je klimmen, of zal ik je een setje geven?" vroeg hij daarna aan de rode apprentice. "Iets daarboven zit een gat in de boom, groot genoeg voor twee katten om erin te schuilen," legde hij daarna uit. Hij keek de rode apprentice wel aan, hij wilde haar best antwoord geven, maar misschien was het beter om dat te wachten totdat ze in ieder geval droog zaten.

[Neuh, niet zo zeer xD Hoorde bij het plaatje, heeft 'ie niet in het echt om :')]

Toen Burnedleaf haar wenkte om met hem mee te lopen, volgde ze hem meteen. Ze voelde hoe haar poten door de kou gevoelloos werden. Maar toen ze achter de rots vandaan stapte, begon de wind weer in haar vacht te waaien. Het was ijzig koud.
Het was even lopen, maar Burnedleaf had hun beiden naar een gigantische boom gebracht. Verbaasd bekeek Nimblepaw met de ogen de boom. Hoe had deze het kunnen overleven? De volledige omgeving was niks anders dan as en dood, maar deze boom leek vollop in leven. Het leek er zelfs op dat er binnenkort bladeren aan zouden gaan groeien. Ze keerde haar kop naar Burnedleaf en vroeg zich af hoe hij zo precies wist waar deze schuilplaats was.
"Ik kan klimmen," antwoordde ze. Ze hoopte dat haar poten haar ondanks de kou konden dragen, en dat ze zich vast kon klemmen aan de schors. Steviger dan normaal drukte ze zich tegen de boom aan en klom met grote, soepele passen omhoog. Ze bleef het leuk vinden, dat boomklimmen. Het gat waar Burnedleaf het over had, was behoorlijk hoog. Hoger dan Nimble in eerste instantie had verwacht. Ze slikte, en keek naar beneden; zo hoog was ze nog nooit geweest. Ze klom snel door en greep zich vast aan de rand van het gat. Ze trok zichzelf erin, en stak haar kop naar beneden om te kijken of Burnedleaf er ook aan kwam. "

Terwijl hij toekeek hoe Nimblepaw de boom in klom, stond er een glimlach op zijn gezicht en eventjes moest hij terugdenken aan de tijden dat hijzelf in deze boom was geklommen. Hij zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Hij verwachtte hier geen roofdieren, aangezien het gebied toch dood en verwoest was, maar hij kon niet voorzichtig genoeg zijn, zeker niet nu hij ook nog het zeggenschap over deze apprentice had.
Toen hij merkte dat de rode kattin in het gat was geklommen, spande de kater zijn achterpoten. Het voelde goed om weer eens goed te kunnen springen, zoals hij gewend was in Skyclan. Even schatte hij de hoogte in, verzetten zijn achterwerk iets en met twee krachtige sprongen stond hij naast de apprentice. Aan de rand schudde hij zijn doorweekte vacht uit en nam naast Nimblepaw plaats. Voor hem, buiten de boom, stroomde de regen naar beneden toe en ergens was hij toch wel blij dat hij binnen, droog, zat. "Dus, je wilde weten waarom ik hier was, toch?" vroeg hij vriendelijk aan de apprentice. "Dit was ooit mijn thuis. Voordat ik bij Thunderclan kwam, was ik een normaal lid van Skyclan, de clan die hier leefde," miauwde hij, terwijl hij voelde dat zijn keel iets dichtkneep bij de herinneren aan zijn oude clan. "Ik neem aan dat je te horen hebt gekregen wat er met Skyclan is gebeurd, niet waar?" vroeg hij daarna, voorzichtig, aan de rode kattin. Hij richtte zijn bleekgroene ogen eventjes op haar, voordat hij weer naar buiten keek en luisterde naar het zachte, regelmatige getik van de regen.

Toen Nimblepaw zich in de boom genesteld had in zich goed op had gerold om zichzelf warm te houden, knikte ze. "Ja, daar was ik benieuwd naar. Is het een interessant verhaal?" Op een antwoord hoefde ze niet lang te wachten, want al enkele seconden later vertelde Burnedleaf dat hij bij de Skyclan had gezeten. "Wauw, dat je dat hebt overleefd.." zei ze zacht. "Ik hoorde dat er veel katten bij omgekomen waren." Ze wist niet precies wat er was gebeurd, maar wist dat er een enorme brand was uitgebroken, een hele tijd voordat zij geboren was. "Ik weet het een beetje, maar als je wil.. Ik zou het leuk vinden om het verhaal van een Skyclanner zelf te horen." Ze trok haar koude pootjes onder haar lichaam en drukte haar kop tussen haar schouders. Het was zo verdomd koud hier. Ze kon niet wachten tot newleaf echt aanbrak en er weer wat zon zou gaan schijnen. Nu was het zo duister, en grauw van de grijze wolken. En dan dit gebied...