Barking [Psychevoice's Death - voor hele Clan!]

De poes had haar kittens met een gerust hart achter gelaten in de nursery. Ze waren nu al oud genoeg om op zichzelf te passen en dus kon ze zo nu en dan een wandeling maken door het winter wonderland. Elk van haar kittens hadden iets bijzonders, een schoonheid, ook al waren ze niet volbloed ShadowClan. Snowkit was de oudste van het nestje, en ze hield zielsveel van het poesje. Ze was gewoon zo perfect met haar sneeuwwitte vachtje en dan die zwarte vlek bij haar oortje. Ook Arcanekit lag haar diep in het hart, met die schattige, diepblauwe ogen. Oakkit, een van de katertjes uit het nest, vernoemd naar haar stiekeme crush, Oakburst. Lastkit, de kleinste van het nest, en dan ook meteen de jongste. Ze genoot elke dag weer van hoe energiek ze was. Gloriouskit, de kitten die altijd erg wijs en kalm was, iets waarvan ze dacht dat hij later een uitstekende Warrior zou worden. En dan had je ook nog Eaglekit, ook weer een energieke kit met een vrolijkheid waarvan ze zich altijd verbaasde. Ze glimlachte wat waterig, ja binnenkort zouden ze alweer apprentices worden, dan moest ze hen loslaten. De poes schrok op toen er een vreselijke stank haar neusgaten in drong. Ze deed een stap naar achteren, maar botste tegen iets aan. Ze draaide zich met een ruk om en keek recht in de bloeddorstige ogen van een enorme Pitbull. Achter deze verscheen nog een andere hond, iets kleiner, maar wel vreselijk lijkend op de grote. De poes deed een stap naar achteren en haar haren waren overeind gekomen. Ze was nog zwak vanwege de vijf moons in de nursery met haar kittens. De grote hond blafte een keer en toen kwamen de twee tegelijk op haar af. De poes stond verstijfd en voelde hoe de stevige tanden zich overal in haar vel boorden. Ze klauwde met haar klauwen in het rond en raakte de kleinste hond in zijn ogen, die zich piepend terug trok. De grote hond leek nu woest te worden en pakte haar bij haar nekvel beet. Hij schudde haar door elkaar en smeet haar met een enorme vaart tegen een boom aan. Een luide krak was te horen, die door het woud leek te galmen: haar botten kraakten vervaarlijk. Een piepende ademhaling klonk nog zachtjes en ze zag hoe de twee honden opeens verdwenen in het struikgewas. Ze zag haar hele leven voorbij flitsen. De poes voelde hoe het bloed uit haar wonden droop en zag hoe de sneeuw om haar heen rood kleurde. Haar witte vacht was niet meer zo stralend wit, maar vol met takjes, vieze blaadjes, sneeuw en bloed. Ze trilde een keer toen er een paar beelden voorbij flitsen. Een was van een tabby kater die haar liefdevol in de ogen keek. Ze kende hem niet. Hierna kwam een beeld van haar kittens, de kater leek vreselijk veel op de tabby kittens uit haar nestje. Hij had diepblauwe ogen, die ze ook in een aantal van hen herkende. Het was een Kittypet. Haar kittens waren half Kittypet. Hierna kwam er een beeld van een jonge zwarte kater, met daarnaast zijzelf. Ze waren daar nog jonge kittens. "Frostkit, Psychekit!" mauwde een poes en de twee trippelden naar hun moeder toe. Frostlake. De poes schrok lichtjes toen ze dit hoorde. Was.. was Frostlake haar broer? Toen hun moeder gestorven was waren ze uit elkaar gehaald, en men had het verzwegen gehouden voor hen. De poes stond moeizaam op, ze was dicht bij het kamp. Ze moest het halen. Ze moest het hen vertellen. De poes strompelde moeizaam in de richting van het kamp. Ze liet een bloedspoor achter en haar adem begon steeds zwakker te worden. Toen ze het kamp in strompelde was het weer begonnen met sneeuwen. Een ijzige wind streek door haar vacht heen terwijl ze neerplofte in het kamp. Ze hoorde gepiep van haar kittens en geschreeuw van katten. De poes opende haar ogen en zag ze alle zes staan voor haar neus. "Snowkit, Arcanekit, Oakkit, Eaglekit, Lastkit, Gloriouskit.. Missingkit.." miauwde ze met een krakende stem. "Be strong my darlings. Frostlake is your uncle, my brother. I know it. StarClan is calling for me, I need to go now.. Be strong.." miauwde ze en sloot haar ogen toen, voor eeuwig.

De kitten greens speels toen een andere, voor haar onbekende kitten, haar speels besprong en zachtjes aan haar oor knabbelde. Het poesje gilde vrolijk van plezier en dribbelde speels om de andere kitten heen, om die vervolgens ook te bespringen. Toen ze wat gerommel in het kamp hoorde keek ze nieuwsgierig op en dribbelde naar de rand van de nursery, om daar vervolgens de kat te zien die het kamp binnenkwam. "Mama!" kwam er geschrokken uit haar bekje en ze rende struikelend over haar eigen pootjes naar haar moeder toe, die was neergevallen op de grond en onder een rood spul zat wat erg vies rook. "Snowkit, Arcanekit, Oakkit, Eaglekit, Lastkit, Gloriouskit.. Missingkit.." miauwde hun moeder, ze had niet eens door gehad dat haar andere siblings bij haar stonden. "Be strong my darlings. Frostlake is your uncle, my brother. I know it. StarClan is calling for me, I need to go now.. Be strong.." Er welden tranen op in de oogjes van het poesje toen haar moeder deze woorden uitsprak. "Mama.." miauwde ze zachtjes en duwde haar kopje in de vacht van hun moeder, die nu opeens ijskoud aanvoelde.

De knappe kitten liep heel langzaam over de lege vlakte van het kamp, een poes was net binnengekomen, ze zag er niet goed uit, en het had dan ook even geduurd voordat Tallkit haar kon plaatsen als Psychevoice. Een andere queen, de moeder van, wie waren het ook weer? Hij haalde denkbeeldig zijn schouders op, en liep nieuwsgierig naar de neergestorte poes toe, alles in hem schreeuwde erom om weg te gaan, om het niet aan te zien. Zijn drijfveer was echter nieuwsgierigheid en belangstelling. Ook zijn verantwoordelijkheidsgevoel voor werkelijk bijna iedereen in de clan speelde een rol, dus bleef hij langzaam doorlopen. Het enige moment waarop de kitten stopte was toen Arcanekit, die hij ineens herkende als een van de dochters van de kat, naar haar moeder toeliep. "Mama.." Klonk het zachtjes, en ineens raakte de waarheid Tallkit met een klap. Angst overmande de kitten, maar in plaats van omdraaien, liep hij naar het poesje toe, wat hij overigens bijna niet kende, en stak zijn neus even in haar vacht als teken dat hij er voor haar was. "Het spijt me voor je," Zei hij zacht, terwijl zijn fonkelende ogen droevig stonden, en er zelfs een brok in zijn keel zat. Dit was de allereerste keer dat hij een dode kat zag, en de kitten was niet van plan om een of ander iets, dit ooit weer te laten doen tot zijn clan.

Arcanekit keek er met grote ogen naar. Nee.. mama kon niet dood zijn! Ze moest voor haar zorgen, en voor Eagle, en voor Snow, en voor Oak, Last en Glorious! Het poesje begon zachtjes te snikken en tranen biggelden uit haar ogen. "Het spijt me voor je," piepte een zachte stem die hij herkende als die van Tallkit. Arcanekit keek hem met betraande oogjes aan toen hij zijn snuitje troostend in haar pels duwde. Ze plofte neer in de sneeuw en legde haar kopje vervolgens in zijn vacht, om nu pas echt in huilen uit te barstten. Dit kon niet. Dit was een nachtmerrie.

Het poesje begroef haar neusje in zijn vacht, en het ietwat grotere katertje sloeg beschermend en troosten zijn staart om haar heen, en streek naast haar neer. "Ze is nu wel op de mooiste plek die je je voor kan stellen," Probeerde hij haar op te vrolijken, zelf was hij daar namelijk heilig van overtuigd. Terwijl de kater het zei, wees hij met zijn mooie staartje naar de hemel, waar de sterren al vaag begonnen te verschijnen. "De mooiste plek…"

Ze voelde een warme staart die om haar heen sloeg en vervolgens een warme stem die haar troostte. "Ze is nu wel op de mooiste plek die je je voor kan stellen," miauwde het katertje waarna hij met zijn staartje naar de sterren wees. Eentje van hen was er duidelijk zichtbaar.. Mama? "De mooiste plek…" miauwde het katertje en ze duwde haar kopje diep weg in zijn vacht. Haar blauwe oogjes - die hoe ouder ze werd een gele tint kregen - keken onzeker naar het katertje naast haar. "Tallkit.. Ik ben bang.." miauwde ze toen zachtjes en keek naar haar pootjes. "Blijf jij bij me? Alsjeblieft?" klonk haar stemmetje zachtjes.

Hij bleef zo bij haar liggen, niet van plan om enig wezen dat duidelijk troost nodig had alleen te laten. Mits ze van Shadowclan waren natuurlijk. "Tallkit.. Ik ben bang.." Hij knikte, en keek het poesje in haar mooie blauwe ogen, net zo blauw, leek het wel, als die van Cherrykit. "Blijf jij bij me? Alsjeblieft?" Haar stem deed hem denken aan Runningkit, en niets in hem dacht er ook maar aan om überhaupt te verplaatsen als dit poesje dat op dit moment niet wilde. Hij knikte, en gaf het poesje een zacht kopje. Op dit soort momenten leek hij ouder dan hij eigenlijk was, gewoon omdat er nu even geen plek was voor zijn drukke persoonlijkheid. De kater kon ook heel goed stil zijn en luisteren. "Natuurlijk blijf ik hier," Zijn fonkelend geelachtige ogen ontmoette die van het poesje weer, "Net zolang als je wilt,"

"Natuurlijk blijf ik hier," miauwde het katertje en hun ogen ontmoetten elkaar opnieuw. Arcanekit veegde haar traantjes weg met haar pootje en drukte zich toen weer diep in de vacht van het katertje. "Net zolang als je wilt," miauwde hij toen weer. Arcanekit sloot haar ogen om tot rust te komen, gezien ze in een soort van shock verkeerde een paar minuten geleden. Ze voelde de tranen weer op komen wellen en keek naar de sterrenhemel, waar een mooie, schitterende ster stond, ze wist het zeker, hun mama. Ze zou altijd op hen blijven neerkijken, ze zou altijd bij hun zijn.

Het poesje veegde haar tranen weg, en keek wederom naar de sterrenhemel. "Welke ster zou van jouw moeder zijn denk je?" Vroeg hij, haar blik volgende naar de lichte in het midden. "Denk je dat, hoe liever je was hoe mooier de ster die je mag zijn?" Vragend keek hij naar Arcanekit, en gaf het verdrietige poesje toen een kopje. "Dan is jouw moeder vast een van de mooiste sterren daar, of niet?"

"Welke ster zou van jouw moeder zijn denk je?" vroeg het katertje vervolgens. Ze wees naar de heldere ster die schuin boven hen stond. "Denk je dat, hoe liever je was hoe mooier de ster die je mag zijn?" Het katertje keek haar aan en ze knikte toen, vervolgens weer kijken naar de prachtige ster in het midden, haar moeder. "Dan is jouw moeder vast een van de mooiste sterren daar, of niet?" miauwde hij om haar vervolgens een kopje te geven. Ze duwde haar kopje toen zacht tegen hem aan. "Ja." miauwde ze op een zachte toon en glimlachte wat waterig. Het poesje keek op toen er een kleine wervelwind om hen hen waaide. De wind stak langzamerhand op en ze keek naar de windvlaag die om haar en Tallkit heen waaide. "Mama?" miauwde ze zachtjes toen de wervelwind om haar kopje heen draaide, om vervolgens te verdwijnen in het niets.

Hij knikte toen ze de ster aanwees, en spinde zacht toen hij een kopje terug mocht ontvangen. Ja, ze waren het eens, de mooie sterren aan de hemel waren voor aardige, lieve katten, niet voor onaardige boze. Een wervelwind streek op, en streelde hun vachten. Het poesje zag het duidelijk als een teken, en het katertje wist niet wat hij moest denken, was de wervelwind een teken? "Heb je nog meer broertjes en zusjes?" Vroeg hij uiteindelijk maar aan het poesje, nadat hij haar even had laten genieten van de nabijheid van haar moeder. Hij moest weten of er nog meer zielige hoopjes fur, net zo groot als hij, aan zouden komen lopen.

Het poesje was weer even stil en keek naar het lichaam van haar moeder, wat haar weer even deed rillen en dicht tegen Tallkit aan kruipen. "Heb je nog meer broertjes en zusjes?" vroeg deze toen aan haar. "Ja.." miauwde ze zachtjes en veegde haar traantjes weer weg met haar pootje. "Eaglekit, Gloriouskit, Oakkit, Lastkit en Snowkit," miauwde ze op een zachte toon en keek Tallkit weer aan in zijn ambere oogjes. Ze keek naar de sneeuw die licht roodgekleurd was in de beurt van haar moeder, en huiverde weer.

Ze kroop dichter tegen hem aan, en hij sloeg zijn staart als reactie dichter om haar heen. "Ja.." Hij knikte rustig, en hielp haar door voorzichtig haar tranen weg te likken, zachtjes deed hij het, ook zorgde de kater ervoor dat hij niet te dichtbij kwam. "Eaglekit, Gloriouskit, Oakkit, Lastkit en Snowkit," Weer knikte hij even, en duwde zijn warme lichaam troostend tegen haar aan toen ze weer begon te rillen, "Kijk maar naar mij," Zei hij zachtjes, als het poesje naar haar moeder bleef kijken zou ze niet uit de pijn van het verlies komen. "Ik ben er voor je,"

Het poesje rilde nog een keer toen ze het bebloede lijk zag. "Kijk maar naar mij," mauwde Tallkit toen zachtjes. Langzaam keek ze op, nog altijd wat trillend. "Ik ben er voor je," miauwde hij vervolgens. Arcanekit knikte langzaam, als teken dat ze het begreep. Hierna duwde ze haar kopje weer in zijn vacht, om vervolgens een wat trillende zucht over haar lippen te laten rollen. Ze voelde ijskoud aan, en de sneeuw die op hun neerviel deed haar ook niet veel goed. "Bedankt.." miauwde ze toen zachtjes.

Ze knikte, en verstopte toen haar hoofd weer in zijn vacht, wat een waterige glimlach op zijn gezicht wist te toveren. Ineens merkte hij dat ze ijskoud was, en meteen legde hij zijn kopje op haar schouders, zodat ze van voren tegen de sneeuw beschermd was. En van achter legde hij zijn staart over haar heen, alleen haar zwarte oortjes staken nog vanuit de fluffy vacht van de kater. "Bedankt.." Klonk het gesmoord, het enige antwoord was een lik over haar oren. Daarna begon de kater zachtjes te spinnen, en legde hij zijn hoofd weer neer.

Oakkit staarde zwijgend naar zijn moeder die daar zwaar hijgend in de sneeuw lag. De ene helft van hem wilde zich tegen haar aandrukken en zijn neus in haar vacht verstoppen, maar het bloed en haar zware ademhaling hield hem tegen. Hij durfde niet, het was te eng, te onbekend. "Snowkit, Arcanekit, Oakkit, Eaglekit, Lastkit, Gloriouskit.. Missingkit.." Zei ze met een krakende stem. Oakkit liep wat dichter naar haar toe, maar nog steeds durfde hij niet dichterbij te komen. "Be strong my darlings. Frostlake is your uncle, my brother. I know it. StarClan is calling for me, I need to go now.. Be strong.." Toen sloot ze haar ogen en Oakkit wist dat het nu voorbij was. Zijn moeder, die hij als geen ander vertrouwde en waar hij altijd zichzelf bij kon zijn was weg, voorgoed. Hij zag dat een van Shrewstar's kits Arcanekit begon te troosten, maar hij had geen behoefte aan hun medelijden, hij wilde gewoon alleen zijn. Tranen stroomden over zijn wangen en hij draaide zich om en rende naar de nursery. Hun nest nu leeg zijn en daar ze zouden hem alleen laten met zijn ellende.

Geluiden hadden hem wakker gemaakt en de gestreepte kater kwam uit de nursery gewandeld. Hij was daar naar binnen gegaan om speelmaatjes te vinden, maar in plaats daarvan was 'ie in slaap gesukkeld. Toen hij de nursery uit was, drong de misselijkmakende geur van bloed tot hem door. Daar, omringd door andere katten, lag zijn moeder. Wacht, zíjn moeder! Opeens drong het tot hem door wat er was gebeurd en rende in de richting van de katten. Arcanekit en Oakkit waren er al, maar Eaglekit bemoeide zich er niet mee. Hij ging bij zijn moeder zitten, oortjes omlaag gezakt. Verdrietig luisterde hij naar de woorden van zijn moeder, haar laatste woorden. Frostlake, een zwarte kater die hij vaag herkende, was hun oom en ze was op weg naar Starclan. Een grom borrelde op uit zijn keel en hij schudde zijn kop. Nee, Nee! Er was geen Starclan, anders hadden ze hem nooit zijn moeder afgepakt! Eaglekit draaide zich met een ruk om en rende weg, terug naar de nursery, waar hij in een donker hoekje snikkend terecht kwam en bleef liggen.

Zodra kleine Gloriouskit het verbaasde geschreeuw in het kamp hoorde, rende hij naar buiten. Al dagen was er niks gebeurd, wat was het aan de hand? Toen zag hij het. Een paar keer knipperde hij met vol ongeloof met zijn grote, ambere ogen. Niet vaak toonde Gloriouskit zijn emoties, maar dit was anders. Zijn kalme, nietszeggende karakter sloeg in een keer om naar blinde wanhoop en verdriet, wat vol zichtbaar was. Sneller dan ooit rende het zwarte katertje naar voren en wurmde zich door de toeschouwende katten heen naar zijn moeder toe die net haar laatste woorden uitbracht. "Snowkit, Arcanekit, Oakkit, Eaglekit, Lastkit, Gloriouskit.. Missingkit.." miauwde ze met een krakende stem. "Be strong my darlings. Frostlake is your uncle, my brother. I know it. StarClan is calling for me, I need to go now.. Be strong.." Niet ver van hem vandaan stonden zijn siblings, die zich ook om hun moeder hadden verzameld. Ook Tallkit, zijn enige vriend, stond er. Nog steeds met ongeloof staarde Gloriouskit naar het lichaam van Psychevoice die nu roerloos op de mossige grond lag. Langzaam drong het tot hem door. Zijn moeder was weg; verdwenen naar de mysterieuze, zogenoemde StarClan. Voor eeuwig zal zij nu met haar voorouders tussen de sterren jagen. "Nee.." fluisterde Gloriouskit zachtjes. "NEE!" zijn stem sloeg over en had nog nooit zo luid en vol emotie geklonken als nu. Hij zette een paar stappen naar achteren, Psychevoice niet uit het oog verliezend, en draaide zich toen om. Nog een paar keer schudde hij met zijn kop, waarna hij geluidloos naar een donker hoekje van het kamp vluchtte. Hij moest dit verwerken, in zijn eentje nadenken over alles. Bedenken hoe, waarom en wat er gebeurd zou kunnen zijn. Dat was het enige wat hem op dit moment kon kalmeren.