Time for a ... Snowstorm!

Onderwerp: Time for a ... Snowstorm! vr 28 feb 2014 - 16:58

_{Een beetje vermoeid draaide Dustkit zich op zijn rug en staarde naar het plafond van de Nursery. Hij verveelde zich weer eens en nu iedereen sliep hier en het zo koud was buiten, had hij niets om te doen. Zijn blik richtte hij nu op de uitgang van de den en tot zijn grote verbazing was er nog meer sneeuw. Zachtjes grinnikte hij, waarna hij energiek opsprong en meteen met een paar hupjes de sneeuw in sprong. Het voelde koud aan, maar de kitten negeerde het. Hij sprong door de sneeuw en besloot om ergens te blijven zitten, de sneeuw viel bijna helemaal over hem heen en om zichzelf 'onzichtbaar' te maken voor de rest, duwde hij zijn kop even kort in het witte spul zodat er witte sneeuw op zijn bruine vacht zo blijven zitten. Even knipperde hij met zijn ogen om de sneeuw weg te halen, waarna hij zich stiekem en zachtjes weer omhoog duwde, een hoopje sneeuw bij elkaar schoof en wachtte op een prooi. Toen iemand voorbij liep gebeurde het, hij duwde het hoopje sneeuw van zich weg, in de richting van de ander, en een enorme golf sneeuw schoot naar zijn kant. "Sneeuwstooorrrm!" Schreeuwde hij lachend, waarna hij zich begon te verplaatsen en ondertussen nog meer sneeuw omhoog duwde, met de bedoeling om meer katten te raken.

Anyone in for a snowfight? C:}

Mothkit draaide zich om. Weg van het licht en de witte sneeuw. Ze gromde en kneep haar ogen helemaal dicht. Haar poten schopten in het rond en met een soort brul-grauw sprong ze op. Ze draaide zich mokkend om en siste nijdig naar de moederkatten en kittens die verontwaardigd piepten en riepen. "Kan het mij schelen dat ik deze stomme rust verstoor?", snauwde ze naar de dichtsbijzijnde poes. Die snoof en melde dat ze betere manieren moest leren. Mothkit liep blazend weg. Ze stampvoette de nusery uit. Een sneeuwverschuiving bedekten haar poten. Ze deed een stapje opzij, maar werd al bijna verpletterd door opvliegende sneeuw. "Sneeuwstooorrrm!" Ze keek nijdig naar Dustkit die omhoog vloog. Maar kon toch een glimlach niet onderdrukken. Met haar kleine pootjes probeerde ze zo veel mogelijk sneeuw op te scheppen. "Pasoooooooop!", riep ze. Ze duwde de sneeuw naar hem toe, zodat alles in het rond rolde en vloog.

_{De kat die hij zojuist had aangevallen, pakte hem terug, want een enorme vloedgolf van sneeuw kwam zijn kant op en bracht hem uit evenwicht. De kitten viel over de grond heen en rolde een einde totdat hij tegen een rand aankwam. Zachtjes kreunde hij waarna hij even de sneeuw uit zijn ogen wreef en opstond. "Die krijg je terug!" Zei hij lachend, waarna hij met heel zijn hoofd en lichaam onder de sneeuw dook en deze met een enorme kracht omhoog duwde, natuurlijk wel zo dat het in de richting van de andere kitten ging.}

Sprucekit opende zijn oogjes toen ze buiten stemmen hoorde. Een sneeuwvlokje kwam naar binnen gedwarreld en kwam op zijn neus terrecht. Nieuwschierig stak hij zijn kopje naar buiten en zag Dustkit en Mothkit in de sneeuw spelen. ''Ik doe ook mee!!''. Riep hij speels toen hij het hol uitrende. Hij sloeg met zijn staart op de sneeuw waardoor en een hoop losse sneeuw op Dustkit afkwam. Voor hij zag of het raak was riep hij : ''Haha kom daar maar tegenop!''. En rende hij naar de dichtsbijzeinde brok sneeuw waarachter hij zich kon verstoppen. Hij kroop met zijn rug ertegenaan zodat hij in iedergeval geen sneeuwaanval vanachter kon krijgen,Tot hij plots door een ruk wind een staartlengte de lucht in werd geblazen waar hij een paar seconde bleef spartelen tot hij in de dikke laag sneeuw plofte.

_{Opeens werd hij van de andere kant aangevallen door een ander, want een hoop losse sneeuw vloog over hem heen en een luide gil verliet zijn bek. Geschrokken keek hij naar de kitten die dit had aangesticht, maar al snel begon hij te lachen. ''Haha kom daar maar tegenop!'' Klonk er uitdagend. De kitten rende naar een brok sneeuw waarachter hij verstopte en Dustkit zag hoe hij zich tegen de rand aanduwde zodat hij niet van achteren aangevallen zou worden, maar wat de kitten niet wist was dat Dustkit al een andere manier had gevonden om aan te vallen. Hij rende erop af en sprong bovenop de brok sneeuw, waarna hij een stuk ervan af wist te duwen, dat op de kitten terecht kwam. "Ik benoem je officieel tot een sneeuwkat!" Miauwde hij op een plechtige manier.}

"Ik benoem je officieel tot een sneeuwkat!". Miauwde de kitten plechtig.Voor Sprucekit het doorhad werd hij helemaal bedolven onder een lading sneeuw. Hij kroop en onder vandaan. Sprucekit spuugde wat sneeuw uit en sprong in een luide speelse grauw op. Hij sprong speels op Dustkit en rolde speels met hem door de sneeuw. ''Dan benoem ik jou nu ook op jouw beurt tot....'' Sprucekit stamelde even. ''Ehhh...'' um ''Sneeuwkat de 2de!'' Hij ging van Dustkit af en begon met zijn staart en poten een lading sneeuw over de kitten heen te gooien.

~~Sorry slechte post,slecht geslapen,

_{De kitten kroop onder de sneeuw vandaan en Dustkit grinnikte speels. Hij zat helemaal onder de sneeuw, het zag er zo grappig uit! Hij werd uit zijn gedachten geslagen toen de kitten omhoog sprong en hem van de brok sneeuw afduwde en ze samen door de sneeuw rolden. Dustkit probeerde met al zijn macht om bovenop te komen, maar de kitten was iets sneller dan dat hij was en wist hem tegen de grond aan te drukken. Dustkit grijnsde breed terwijl hij de kitten aankeek. Nu was hij ook een sneeuwkat. "Nee, dat kan niet! Ik ben al een sneeuwleider." Zei hij lachend. "En jij.. jij bent mijn sneeuwdeputy!" Hij duwde Sprucekit met enorme kracht van hem af en sprong weer omhoog. "Tijd om een sneeuwleger te maken!" Schreeuwde hij, waarna hij een sneeuwbal maakte en diep naar Sprucekit gooide.}

"Nee, dat kan niet! Ik ben al een sneeuwleider,En jij.. jij bent mijn sneeuwdeputy.Tijd om een sneeuwleger te maken!".. Voor Sprucekit door had wat er gebeurde gooide Dustkit een sneeuwbal tegen hem aan en viel hij om in de sneeuw,Die door hem langzaam opdwarrelde. Daaronder lag een ijslaag van eerder gevallen, nu hard geworden sneeuw. Ijs! Dat was het!. Sprucekit baande zich een weg door het pak sneeuw en duwde het in een rechte baan opzij. Hij keek achter zich en zag het ijs glinsteren in het zwakke, geen warmteafgevende zonlicht. Sprucekit sprong de sneeuw op van het ijs af en riep naar Dustkit: ''Kijk een ijsglijbaan! Nu ben ik een ijskat!''. Hij nam een aanloopje en sprong het ijs op. Hij gleed heel hard het laagje ijs af en werd afgeremd door een grote brok sneeuw. [b]''Kom ook! Het is leuk!''[b].

_{Vol bewondering keek Dustkit toe hoe de andere kitten alle sneeuw aan de kant veegde en er een nieuw soort iets tevoorschijn kwam. Dit soort 'sneeuw' was heel anders, het glom in het licht van de zon en de kitten gleed er gemakkelijk over heen. Dustkit kon het niet laten en terwijl de kitten hem uitnodigde om ook te komen, sprong hij op het ijs en gleed volop tegen de andere kitten aan. "Ugh," Miauwde hij even, stomverbaasd dat het hier zo glad was. "Jammer dat er geen grotere baan is, dat zou veel leuker zijn." Miauwde hij vrolijk, waarna hij de kitten even aankeek. "Heb je hetzelfde idee als dat ik heb?" Miauwde hij vrolijk. "Grotere ijsbaan!" Hij begon meteen met het verschuiven van de sneeuw en even keek hij over zijn schouder. "Help mee, dit wordt de beste ijsbaan ooit!" Gilde hij enthousiast.}

Buiten hoorde Daykit een hele boel lawaai, en dat zinde haar niet.Werd ze écht verwacht om haar middagdutje te doen terwijl er buiten zovele kabaal gemaakt werd? Fronsend liep ze de nursery uit. Buiten waren er een groepje kitten aan het spelen. Een paar leken de sneeuw aan de kan te schuiven. Waarom dat nu weer? De licht-oranje kitten voelde voorzichtig of ze op de sneeuw kon staan, en ze had geluk. Vannacht had het gevroren, waardoor ze gewoon op de sneeuw kon staan. Zo werd haar buikvachtje tenminste niet zo doorweekt! Met een verontwaardigd piepje maakte ze duidelijk dat ze nu bij het groepje stond. Haar kleine ooges stonden boos terwijl ze naar een andere kitten keek, een beige met een donker snoetje die ongeveer even oud als haar was. Wat had dit nou weer te betekenen? Wou ze vragen, maar dat kon ze niet. Ze wist niet hoé.

Sprucekit knikte lachend naar Dustkit en begon meer sneeuw aan de kant te schuiven. Er was nu een groot ijsoppervlak open en de weggeschoven sneeuw lag op een hoop of vormde randen. Toen hoorde Sprucekit een piepje. Hij keek in de richting waar het geluid vandaan kwam en zag dat er nog een kitten verschenen was. Ze leek geïrriteerd. ''Kom je ook meespelen?''. Vroeg Sprucekit aan de kitten. Zonder op een andwoord te wachten draaide hij zich om en sprong weer op het gladde oppervlak. Hij gleed rondjes draaiend een paar vossenlengtes weg. ''Kijk is!'' Riep Sprucekit opschepperig naar Dustkit. Sprucekit begon rondjes te draaien op het ijs. Tot hij zo duizelig was dat hij voorover viel, en door een kuil een koprol maakte.

"Kom je ook meespelen?", vroeg één van de kittens, een bruine die vast al snel apprentice zou worden. Daykit moest naar hem opkijken om hem in het gezicht te kijken. Vragend maakte ze terug een geluidje. Haar wenkbrauwen ontspanden zich terwijl ze een schattig, vragend, niet-begrijpend gezichtje opzette. De oranje kitten snapte eigenlijk het doel helemaal niet.. e bruine kitten sprong, zonder op haar antwoord te wachten, terug op het ijs. Hij maakte een paar cirkels en gleed zo richting een andere kitten, maar voor hij daar was maakte hij opeens ene koprol. Daykit trippelde naar hem toe en boog zich over hem, alweer fronsend. Waarom ging 'ie nu weer op de sneeuw liggen? Was hij moe?

Sprucekit zag dat de kitten hem nietbegrepend aan keek. ''Kijk dat doe je zo! Glijden!''. Sprucekit sprong de sneeuw op en maakte een aanloopje om vervolgends weer op het ijs te springen. Hij gleed een paar vossenlengtes het ijs op tot hij tegen de kitten opbotste. ''Sorry!''. Piepte hij. Sprucekit stond op en keek of het goed ging met de kitten.

~~Sorry voor het korte bericht.

_{Dustkit's ogen gleden enthousiast over de sneeuw heen, terwijl hij die wild met zijn pootjes aan de kant schoof zodat er een ijsbaan tevoorschijn kwam. Hij keek even achter zich om te kijken of de andere kitten ook meehielp, wiens naam hij eigenlijk niet echt kende omdat hij dat niet gevraagd had. "Zeg, hoe heet jij eigenlijk?" Net nadat hij die vraag gesteld had kwam er een andere kitten bij staan en vrolijk keek hij naar haar op. Ze zei niets en haar uitdrukking was de kitten niet bekend, omdat hij nog nooit met iemand te maken had gehad die een beetje geërgerd was, draaide hij zich dan ook vrolijk naar haar toe. "Hallo!" Sprak hij vrolijk, Sprucekit deed voor hoe ze moest glijden en Dustkit moest even grinniken toen de twee tegen elkaar opkwamen. Dit ging nog een leuke dag worden!}

De bruine kitten deed voor hoe je moest glijden op het ijs, maar botste pardoes tegen haar op. Daykit werd omvergekegeld en gleed een eindje verder. Daykit krabbelde recht en keek boos naar die bruine kitten. Was hier echt geen deftige kitten, die even rustig kon zijn? Pfuh.

~Sorry; kort ^^"

_{Zonder even voorzichtig te zijn gleed hij over het ijs heen, eigenlijk moest hij voorzichtiger zijn dan nu. Hij moest zich houden aan wat Dragonforce gezegd had, als hij iets zou breken; zou dat misschien helemaal niet meer goed kunnen genezen. De kitten kwam voorzichtig tot stilstand en nu merkte hij pas de boze blik op in de ogen van de nieuwe kitten. Waarom keek ze zo boos? Waarom zei ze eigenlijk niets? Dustkit kwam op haar af en ging naast haar zitten. "Zeg, waarom zeg je niets?" Miauwde hij nieuwsgierig naar haar. Wie was ze eigenlijk?}

"Zeg, waarom zeg je niets?", vroeg de crèmekleurige kitten haar. Waarom vroeg iedereen dat toch? Was het nou écht zo erg dat ze niet kon praten? Daykit haalde haar schouders op met ene norse uitdrukking op haar gezicht. "Daar kon zij toch niet aan doen?", zei haar blik. Langzaam ging ze zitten, terwijl haar kleine, pluizige staartje de sneeuw geveegde achter haar.

_{Haar blik zei hem genoeg en Dustkit wende zich weer op de sneeuw. "Oké, ik snap het." Zei hij duidelijk, waarna hij zich omdraaide en verder ging. "Speel gewoon mee, het is leuk!" Zei hij lachend. Hij sprong op het gladde stuk en gleed zo een stukje door, tegen de rand van de sneeuw aan knallende. "Het doet echt geen pijn hoor! De sneeuw is redelijk hard, maar je kan er vast wel tegen!" Hij was zelf ook nog jong en het deed hem geen pijn, dus dan zou het bij haar ook geen pijn doen.}

"Oké, ik snap het.", antwoordde de crémekleurige kitten. Fijn, toch iémand die het snapte. Hij draaide zich om en speelde verder. "Speel gewoon mee, het is leuk!", lachte hij. Daykit stond aarzelend op en zette een stapje dichterbij. De vorige keer dat ze probeerde met iemand te spelen, zich wat te laten gaan, verpestte ze het hele spelletje.. "Het doet echt geen pijn hoor! De sneeuw is redelijk hard, maar je kan er vast wel tegen!" Uiteindelijk haalde ze diep adem en zette ze een pootje op de sneeuw. Meteen gleed ze weg, op haar rugje gleed ze over de glijbaan, recht op een enorme berg sneeuw. De rosse kitten probeerde zich nog af te remmen, maar vloog met volle snelheid in het koude spul. Verdoofd bleef ze even liggen, om daarna zo goed en zo kwaad als het ging eruit te kruipen, bibberend van het witte goedje dat van onder tot boven aan haar haartjes vastgeplakt zat.

_{Dustkit bedacht zich net dat deze kitten misschien niet wist hoe ze het moest doen, toen ze al gesprongen was en met een klap tegen de ijskoude sneeuw aankwam. Zijn ogen werden groot en met grote passen kwam hij op haar afgerend. Zijn uitdrukking vroeg meteen of het goed met haar ging, terwijl hij dichterbij haar kwam. Ze leek een beetje boos te zijn dat het mislukt was en haar vacht zat vol met sneeuw. "Gaat het?" Miauwde hij zacht. "Je deed het verkeerd, kijk, je moet het zo doen." Hij sprong hij ijs, dat redelijk glad was, maar wist zich stevig te houden en bleef erop staan. Zijn poten gleden vooruit en voordat hij het wist knalde hij ook tegen een hoopje sneeuw aan. Het deed niet zoveel pijn, omdat hij zijn schouders naar de hoop had geduwd, die konden de klap wel verdragen. "Zie je? Je moet rustig springen anders val je, zoals jij deed." Miauwde hij licht lachend, proberende het gesprek een beetje aan de gang te zetten. Daykit leek niet te kunnen praten en met de veel pratende Dustkit was er dus wel een klein probleem. Hij had eerder iemand nodig die zijn vragen kon beantwoorden of enthousiast terug kon praten. Helaas kon deze kitten dat niet en hij voelde met haar mee. Het moest vast heel erg zijn om niet te kunnen praten.}

Onderwerp: Re: Time for a ... Snowstorm!