Goodnight {+Snowypaw}

De anders rode pels van Lostdream lichtte zilver op. De Silverpelt glinsterde zacht geruststellend, maar de maan wierp een spookachtige gloed over de vlakte. De kater's vacht ritselde zachtjes toen hij sneller begon te trippelen, zijn buik laag tegen de grond, klauwen nog ingetrokken. Lostdream hoorde het bloed in zijn oren suizen, en voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Stil zette hij af en gleed als een zilveren schaduw door de nacht, en sprong vervolgens met uitgestoken klauwen op een eekhoorntje. Voor het beestje alarmerend kon lawaai maken, had de grote kater zijn nekje al doorgebeten. Hij glimlachte tevreden, en graafde de donkerbruine eekhoorn even in. Het was zijn eerste eekhoorn dit seizoen, en blij besefte hij dat er dus meer dan genoeg hoop was. Lostdream likte het bloed van zijn klauwen en likte even rond zijn mond. Stil geritsel trok zijn aandacht, maar dat liet hij niet blijken. Hij deed rustig verder met wat hij bezig was, en deed alsof hij nog een prooi zag. Na een paar minuten keerde hij zich langzaam om, en keek over het Thunderpath in de struiken, waar hij als hij zich niet vergisten een paar ogen zat te spieden. De geur vertelde hem dat het Snowypaw was, maar echt kennen deed de kater haar niet. Ze was van de ShadowClan, redenen genoeg dat zo toe houden. Maar nu moest hij wel wat zeggen. "Snowypaw," mompelde hij, luid genoeg dat ze het zou kunnen horen. Nog steeds glinsterde de Silverpelt, en na een felle witte glans toonde zijn vacht weer wat rosser, al was zijn pels de hele tijd zo was geweest. "Goodnight."

+Snowypaw

Zacht sloop Snowy naar buiten. Ze kreeg hem niet uit haar kop. Dang. Arme Tall, wat moest hij wel niet van haar denken? Ze moest het gewoon ontkennen voor zichzelf, dan kwam het wel goed. Dacht ze. Hoopte ze althans. Want natuurlijk zou het niet overgaan als ze haar gevoelens negeerde. Ze zuchtte, en liep kalm nog een halfuurtje door. Snowy had lucht nodig, adem, zuurstof. Ze kon toch niet slapen met Tall maar een paar meter verderop? Op een gegeven moment bemerkte ze dat ze bij Boundaries was aangekomen. Ze slikte, als ze maar geen ruzie zou krijgen want dat won ze nooit! Ineens hoorde ze wat geluid. Snel dook ze in de bosjes, en speurde de omgeving af. Thunderclan. Was ze nog wel aan haar eigen kant?! Paniek borrelde op. Na een tijdje hoorde ze toch iemand tegen haar praten. "Goodnight." zei een kater. Dus ze was toch gezien. Langzaam stond ze op, en likte wat aarde van haar pootje. "Goedenacht." mauwde ze, ervoor zorgend dat ze op Shadowclan gebied bleef.