This road never looked so lonely.{Brokenhowl}

De muis was druk bezig met het eten van een zaadje en hij was waarschijnlijk blij dat hij wat gevonden had. Ratbite ook, maar zij had het helaas nog niet in haar bek. Toch naderde ze hem al vlug in haar sluiphouding en als alles goed ging, had ze haar eerste prooi zo dadelijk te pakken. Zo'n eerste prooi gaf haar altijd de stoot om verder te jagen en Ratbite wist dus hoe belangrijk het was voor haar. Goed, ze was nu wel dichtbij genoeg. Met een kort sprongetje kwam ze bij de muis. Haar poot landde met een klap op de muis en ze haalde een nagel omhoog. Ze voelde het lichaampje nog even schokken en toen was het afgelopen. Tevreden begroef ze het meteen en ging door de gekregen energie vlug verder. Wetend dat ze nu alles verjaagt had, vertrok de grijze poes een stukje verder in de Pinewoods. Een open stukje kwam in beeld en dat was niet het enige. Een kraai was druk bezig om een takje uit de grond te halen. Starclan mocht weten waarom. Ratbite besteedde er geen aandacht aan en ging meteen door met de kraai zelf. Moeilijke en slimme prooien. Maar ook erg veel. Ratbite bewoog zich zachtjes over de sneeuw heen en hoopte dat de kraai niks door had. Plots klonk er gekraai boven haar en de kraai op de grond antwoordde terug. Daarna vloog hij weg. Ratbite gromde binnenmond's, maar deed geen moeite om er achteraan te gaan. Later hoorde ze een hoop geritsel en zag drie kraaien verdwijnen in de verte. Shut. Ratbite draaide zich om en merkte dat ze alleen was. Gelukkig maar. Toch, waar was iedereen? Waarschijnlijk waren er nu veel bij de Carrionplace of in het camp aan het helpen. In de verte hoorde Ratbite wel gekraak en wat geroezemoes, maar dat verdween al vlug de andere kant op. Ach, dan had ze het woud voor zichzelf. Op naar het volgende stukje bos. Toen ze een stukje had gelopen, besloot ze dat ze het weer opnieuw kon proberen. Op dat moment knalde ze tegen iemand op en gleed bijna weg in de sneeuw. Gelukkig hervond ze haar evenwicht en keek naar de kat waarmee ze een botsing had. Een donkere tabby kat. Broken nog wat? Was hij geen zoon van Innerghost? "Sorry"

Een plotselinge botsing liet hem opkijken en even keek hij de grijze poes die tegen hem aangekomen was vragend aan. Waarom zou ze tegen hem aanlopen? Had ze hem niet zijn aankomen? Haar excuses deden hem even rustig knikken. "Geeft niks." Zei hij, haar even bekijkende. "Waar was je mee bezig, Ratbite?" Hij kende veel namen van de clankatten in Shadowclan, al kenden deze katten hem vast niet goed. Hij stond meer bekend als Brokenpaw dan als Brokenhowl, aangezien hij in zijn korte warrior leven nog niet veel had bereikt. Brokenhowl was onbekend voor velen en eigenlijk maakte hem dat weinig uit.

Hij leek niet boos,"Geeft niks."zei hij en Ratbite knikte tevreden. Meteen vroeg Brokenhowl, dat was het, door."Waar was je mee bezig, Ratbite?" Ratbite was wat verrast door de plotse vraag en hoewel ze het al wist, moest ze toch nog even nadenken. "Jagen". Of in elk geval een nieuwe jachtplek zoeken, omdat de jacht van zonet was mislukt. Maar dat zei ze er niet bij. "En jij?" vroeg ze maar, hopend dat de stilte wegbleef. Ze had al lang niet meer een gesprek gehad en ergens deed haar het goed om een andere stem tegen haar te horen praten.

Jagen, het was iets wat een Warrior iedere dag weer hoorde te doen. Voor Brokenhowl waren zijn taken maar saai, veel te saai. Hij hield er meer van om dingen te ontdekken dan om serieus te zijn. Iets wat hem niet de beste warrior maakte, om eerlijk te zijn. De vraag werd teruggekaatst naar hem en eigenlijk wilde hij gewoon standaard terug antwoorden, maar dan was hij niet eerlijk en hij had zichzelf voorgenomen om niet meer zo vaak te liegen als normaal. "Ik liep gewoon wat rond, opzoek naar iets interessants om te doen." Dat klonk wel oké, het klonk niet alsof hij niets aan het doen was, terwijl hij zijn taken hoorde te doen. Maar het klonk nou ook weer niet alsof hij druk bezig was met de taken die hem gegeven waren.