The Dawn has arrived.

Kille, mistige ochtenden. Blacksoul had er genoeg van in haar leven meegemaakt. Nog steeds voelde ze de kou in haar botten, ze zou er nooit aan gewend kunnen raken. De zon scheen door de kale bomen heen, die hier en daar probeerde hun blad weer op gang te kunnen krijgen. De groene knopjes hielden de wind echter niet tegen en het zorgde er alleen maar voor dat er veel gekraak te horen was en dat de wind vrij zijn gang kon gaan. Blacksoul rilde en keek hoe de zon heel waterig zich door de mist probeerde te breken. Op zich was het een prachtig gezicht. Zij het niet dat Blacksoul nou eenmaal niet veel om het uiterlijk van de natuur gaf en ze het erg koud had, wat haar nors maakte.
In deze vroege ochtend was de zwarte kat maar opzoek naar een ding, prooi. Honger knaagde al sinds gisteravond in haar maag en het maakte haar humeur er absoluut niet beter op. Ze scharrelde maar wat rond en snoof om de tien seconden de lucht, opzoek naar een verse geur van muis. Maar tot nu toe was het allemaal zwak of zelfs niet eens ruikbaar. Haar snorharen trilde van ergernis. In de Bloodclan had je tenminste een stapel, hier moest je die helemaal zelf maken. Het was ook absoluut geen goed idee geweest om de clan in het midden van deze koude winter te verlaten. Maar ze voelde zich afgewezen en niet thuis, dus er zat niets anders op. Niet achterom kijken, als je achterom kijkt ben je dood, schoot er door haar hoofd.
Nog een keer rook ze de lucht, om een kattengeur op te vangen, het had een vage geur van clan maar natuur en andere geuren overstemde het. Stilletjes sloop Blacksoul de geur achterna, die steeds sterker werd. Ze vond de kat en in een bosje maakte ze zich klaar voor een sprong. Ze was wel benieuwd naar deze kat en misschien wist die wel iets lekkers voor haar te vinden.
Met een stevige mauw vloog ze op de kat af en belandde net voor het beest.

[Appleblossom]

De kat was duidelijk bang voor haar. En niet zomaar bang. Het leek alsof ze bang was van haar geur. Blacksoul had gedacht dat de Bloodclangeur door de regen, natuur en vuiligheid er nu wel af was gegaan, maar nee dus. Stiekem was ze er nog trots op dat de geur er nog was, het gaf haar een gevoel dat de Bloodclan nog lang niet van haar af was. Maar zij was dus ook nog niet van de Bloodclan af, het achtervolgde haar. Ze gromde iets onverstaanbaars naar zichzelf. De grijze kat tegenover haar kon haar mond open krijgen, opmerkelijk voor de bange staat waar ze in verkeerde. "W-wie," was het enige wat eruit kwam, dat verbaasde haar minder. Blacksoul gromde weer, haar nagels had ze uitgeslagen. 'Ach, ben je van me geschrokken?' zei Blacksoul niet gemeend geschrokken. Het sarcasme droop haast letterlijk van haar woorden af. 'Bang dat ik je iets aan ga doen?' Het was lang geleden dat Blacksoul ooit weer bevelen kon uitdelen over ander katten. Het was een van de dingen die ze verschrikkelijk miste. Macht, het was een groot ding dat telde in haar leven. Om te zien hoe andere katten zich in het zweet werkte, voor haar. Heerlijk was dat altijd.
'Nou, als je je bek niet opentrekt moet ik het uit je slaan.' Als teken hield Blacksoul haar poot op, waar de klauwen goed zichtbaar waren. Haar ogen schitterden van plezier. De adrenaline, die ze een lange tijd was kwijt geweest, ging weer door haar lichaam heen, de bloedvaten pompte zo snel ze konden en ze voelde zichzelf weer opleven.
Kom kom katje, zolang je veilige antwoorden geeft ben je zelf ook uit de gevarenzone.' Blacksoul begon een cirkeltje om de kat heen te lopen, zodat ze af en toe een venijnige haal aan de poes kon geven zonder dat deze het zag aankomen.

[Derp c:]