Lions and Ice ...

Lionoar slaakte een diepe zucht en keek katten die een poging wilden doen om naar hem toe te komen even nors aan zodat ze zich meteen weer omdraaiden. De deputy was veranderd, niet meer aanspreekbaar en hij leek zich tegen alles te verzetten; alsof iedereen en alles zijn vijand was. Zelfs zijn clanleider had het al gemerkt, bij het ene moment dat Silverfang binnenkwam en iemand ging beschuldigen. De kater keek op toen een bekend iemand naast hem ging zitten, maar wierp zijn blik meteen weer van haar af. Icyrose.

& Icyrose

Waarom wist ze niet, maar ze had niet zo heel veel meer meegekregen binnen de clan. Het leven was verder gegaan, ook voor haar, al zat de angst in een klein hoekje. Skymask was dood, maar de nachtmerries waren gebleven. Ze huiverde zachtjes en had net wat te eten gepakt van de voedselstapel. Een mager konijn, omdat het alleen maar was om iets te doen te hebben, niet omdat ze honger had.
De calico kattin keek om zich heen om te zien of er bekende waren. Haar kittens waren allemaal uit trainen en ze had Brokenpaw een dag vrij gegeven om te gaan jagen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de Deputy, en haar partner, zag zitten. Ze pakte het konijn op en ging naast de kater zitten, waarna ze het konijn op de grond legde. "Hey lief," miauwde ze zachtjes, terwijl ze de kater zachtjes snorrend een kopje gaf. Alleen bij Lionroar kon ze het aan om zo te reageren, niemand anders kreeg dat voor elkaar, alleen hij...

Ze gaf hem een kopje en haar stem weerklonk zoet in zijn oren, maar toch trok hij zich terug en leek de liefde alles behalve wederzijds te zijn. Hij was weer gesloten geraakt na al die tijd, zijn vertrouwen in Icyrose was niet weg, maar wel het vertrouwen in zichzelf. Hij was gevaarlijk en dus ook voor haar. "Hoi" Miauwde hij bot terug, een beetje nors zelfs. Hij wilde niet dat ze zo tegen hem deed, hij was een moordenaar. Ze zou hem moeten ontwijken, hem nooit meer willen zien. Waarom was ze nog zo lief voor hem? Hij was het toch niet waard? Was het omdat hij dé deputy was? Hield ze daarom van hem? Al die tijd keek hij strak voor zich uit, weigerend naar haar te kijken. Bang dat hij dan in elkaar zou storten en niet zo tegen haar kon doen, want ja, het liefst omhelsde hij haar en gaf hij haar complimentjes, maar hij kon het niet. Hij mocht het niet van zichzelf.

"Hoi." Haar oortjes zakte in haar nek en haar lichaam trilde zachtjes. Die botte klank in zijn stem, wat was er mis? Wat had ze gedaan? Het was haar fout geweest dat ze hem een tijdje niet had gezien, maar waarom reageerde hij dan nu zo op haar? Ze deed een stap achteruit, de afstand tussen haar en haar partner vergrotend tot een snorhaar lengte. "Lionroar, wat is er?" vroeg ze, zachtjes. "Waarom doe je zo?" Ze probeerde hem aan te kijken, maar kon zijn blik niet vangen. Icyrose keek eventjes weg, maar kon het niet laten om hem uit haar blikveld te laten verdwijnen.
Uiteindelijk gaf ze het op en ging ze gewoon voor de kater zitten, legde haar poot op zijn kaak en dwong hem om haar aan te kijken. "Is dit vanwege Skymask?" miauwde ze daarna, met meer vuur in haar stem dan dat ze had gewild. "Heb je je daarom zo afgesloten? Laat je me daarom alleen staan hier!?" Ze gromde zachtjes. "Ik dacht dat je van me hielt, Lionroar. Maar soms heb ik het idee dat ik een relatie heb met een kitten, in plaats van een deputy." Ze snoof, liet zijn kaak los en draaide zich een kwartslag om. Goed, zij had haar woordje gedaan, nu mocht hij weer.

Hij negeerde haar eerste paar woorden, haar vraag wat er met hem was en waarom hij zo deed. Zijn ijsblauwe ogen staarden strak voor zich uit, nog steeds weigerend haar aan te kijken. Tot ze hem geen andere keuze gaf. Ze draaide met haar poten zijn hoofd naar haar toe en hij keek recht in haar ijzige blauwe ogen. Zijn ogen stonden blank, geen emotie meer in te zien. Geen verdriet dat ze zo tegen hem deed, geen kwade blik, niets. Zelfs geen zachte blik zoals zij die vaak gekend had. Niets. Ze liet hem los na haar preek en draaide zich een kwartslag om. Lionroar keek naar haar en gromde zacht. "Als jij dat denkt, Icyrose." Miauwde hij fel en bot terug, maar geen ander weerwoord naar haar toegooiende en zich volledige van haar wegdraaiende.

I feel sorry for Icy :c

De grom van haar partner deed haar alleen maar met dr oren trekken, het zal wel. Als hij het spelletje zo wilde spelen, hij ging zijn gang maar. "Als jij dat denkt, Icyrose," de felheid en botheid in zijn stem deed pijn, maar ze liet niets merken. Hij had het hier zelf naar gemaakt, het was ditmaal niet haar schuld. Ze snoof zachtjes en hielt zichzelf in om niet tegen hem te gaan lopen schreeuwen. Zo veel woorden die ze eruit had willen gooien, zo veel vervloekingen waarmee ze hem om de oren wilde slaan. Maar ze hielt zich in, dit was niet het juiste moment daarvoor. "Ik dacht dat je veranderd was," miauwde ze toen maar, zachter dan gewild. "Maar je begint steeds meer op hém te lijken," vervolgde ze daarna, terwijl haar blauwe ogen over het kamp gleden. "Je hebt het hiertoe zelf gemaakt, Lionroar. Weet dat wel."

De kater staarde strak voor zich uit terwijl ieder woord dat Icyrose zei zijn hart stukje voor stukje bracht. Het liefst zei hij sorry tegen haar, maar hij wilde het niet. Hij kon het niet meer. Hij mocht niet meer van haar houden, iedereen die hem dierbaar was, was gedoemd om te sterven. Zo had Starclan dat gewild en dus moest hij hen laten zien dat Icyrose hem niet dierbaar was. Dan zou ze misschien nog een goed leven hebben, een nieuwe partner kunnen vinden of doorgaan met hun kittens. Ze zou gelukkig zijn als dit alles over was, weg met die drama, weg met alle katten die haar probeerde te vermoorden. "Gooi de schuld maar in mijn poten, Icyrose. Jij had nooit zo verzwakt het kamp uit moeten gaan, anders was dat nooit gebeurd." Wierp hij terug naar haar, hij moest het verder brengen dan het al was en het deed hem pijn, maar hij keek haar niet aan. Hij wierp zijn ogen op een bepaald punt in het kamp, wat het was boeide hem niet, als hij maar ergens houvast aan had.

Ze wilde dit niet, maar er zat niets anders op blijkbaar. Ze zou zijn spelletjes dan maar meespelen, ze was het inmiddels wel gewend. Beide katten hadden misschien een fraai verleden, maar dat betekende niet dat het haar zwak had gehouden. Ze wist hoe ze terug moet krabbelen en haar leven moest oppikken, al zou het dan maar zonder Lionroar zijn. Toch zou ze haar kittens vertellen waarom zij en "pappa" niet meer met elkaar spraken. Het was niet wat ze wilde, maar het zat eraan te komen. "Gooi de schuld maar in mijn poten, Icyrose. Jij had nooit zo verzwakt het kamp uit moeten gaan, anders was dat nooit gebeurd." Icyrose gromde zachtjes en sloeg haar klauwen in de grond om zichzelf niet om te draaien en de kater aan te vallen. "Oh, dus nu is het mijn schuld? Ik sloeg maaltijden over ja, voor de clan! Iedereen had honger en ik gaf mijn deel op om andere te redden. Meer dan dat jíj als Deputy deed! Laat dat maar eens tot je doordringen. Ik snap nog steeds niet waarom Everstar jouw als Deputy heeft gekozen, want je doet er helemaal niets mee." Icyrose stond op, liep naar hem toe, keek 'm recht in zijn blauwe ogen aan en miauwde zachtjes grommend; "Je bent een moordenaar, Lionroar. Dat is blijkbaar het enige waar je goed in bent!" Daarna draaide ze zich om en ging op een vossenlengte afstand zitten.

[Still in topic, just pissed as Mousedung :'D]

Hij vernauwde zijn ogen en keek haar nu strak aan. Hoe kon ze, hoe kon ze hem zo beledigen? "Dus dat is hoe je erover denkt?" Miauwde hij, terwijl hij opstand en weer op haar afliep, waarna hij nu op zijn beurt voor haar ging staan en zijn stem zo verlaagde dat alleen zij het kon horen. "Ik weet niet of je het weet, maar als ik er niet voor je was geweest dan lag je nu in het water en had niemand je gezien, dan was hij achter je kinderen achtergegaan en wat dan? Had je hem dan vervloekt vanuit Starclan? Mooi Icyrose, daar kun je veel mee." Hij draaide zich om en liep een paar passen, voordat hij zich met zijn rug naar haar toe weer neerzette. "Ik hoop dat je blij met jezelf bent." Miauwde hij nors en bot, geen enkel deel in zijn stem zei dat haar woorden hem hadden pijn gedaan, maar aan zijn houding was het te zien. Aan zijn norse houding, zijn oren in zijn nek en zijn vernauwde ogen die op de grond gericht waren.

Icyrose liet haar blik hem gewoon doorboren, terwijl hij voor haar zat en de woorden om haar oren heen sloeg. Kalm luisterde naar wat hij allemaal te vertellen had, maar er waren maar enkele woorden die echt tot haar doordrongen. Het boeide weinig meer, ze kon het toch niet meer veranderen. "Ik weet niet of je het weet, maar als ik er niet voor je was geweest dan lag je nu in het water en had niemand je gezien, dan was hij achter je kinderen achtergegaan en wat dan? Had je hem dan vervloekt vanuit Starclan? Mooi Icyrose, daar kun je veel mee." Ze deed niets toen de kater weg liep, maar ze had haar woordje wel al klaar; "Misschien was dat maar beter ook, dan hoede je nu tenminste niet zo te reageren," snoof ze hem toe. Ze draaide zich nog één keer naar hem toe, keek naar zijn licht gekleurde rug en gromde zachtjes. "Ik hoop dat je blij met jezelf bent." Ze vernauwde haar ogen, terwijl ze zich terug draaide. "Blijer met mezelf dan met jou," snauwde ze hem terug, volledig terugvallend op haar karakter waarom ze bekend stond. "Tot ziens, Lionroar." Ze stond op en wandelde weg, het kamp uit, het territorium in. Het was gedaan, zij waren gedaan. Zij, nee, híj had verpest.

[Topic uit~]

Hij hoorde hoe ze boos tegen hem sprak en luisterde vervolgens hoe haar pootstappen het kamp verlaten. Dit was het dus? Het einde van hen? De kater staarde nog steeds naar dat éne punt waar hij de hele tijd naar had gestaard. Ze was weg en zou nooit meer terug komen naar zijn hart. Hij had het verpest, maar misschien was het maar beter zo. "Tot ziens, Icyrose." Murmelde hij nog even.

Open? :3

Zijn blik verharde weer toen hij zijn dochter zag. Ze mocht hem niet komen troosten, ze moest haar moeder vertrouwen en niet hij. Hij was een moordenaar en verkeerd voor haar. Hij keek meteen weg van haar, haar droevige blik negerende. Hij mocht er niet op ingrijpen, maar ergens diep van binnen voelde hij alsof hij niet anders kon. Alsof hij haar wilde omhelzen en haar bij hem wilde houden. Maar waarom?

Hij staarde even voor zich uit. De stilte was vredig. De tabby droeg iets tussen zijn tanden. Het wiegde vredig heen en weer, op het ritme van zijn pootstappen. Hij had erover zitten piekeren, maar nu was er geen stap meer terug. Ze waren immers al een paar moons oud en hij wist het gewoon zeker, hij moest gewoon... wat meer tijd ervoor maken. Zijn grasgroene ogen staarden lang naar de ingang van het kamp toen hij er nogmaals langs stapte. waarom piekerde hij er zo lang over? Oké, hij ging het doen. Hij kon het! Moedig draaide de apprentice zijn kop naar de ingang. Met zijn krachtige spieren, sprong hij erdoor. Even sloot hij zijn ogen, de wind sloeg immers in zijn gezicht. Al snel voelde de jonge kater hoe zijn poten de grond raakten. Snel opende hij zijn ogen terug. De kater keek even van links naar rechts en vond al snel zijn doel. Twee flame-points. Hij haalde diep adem. Hij kon het wel. Zelfzeker deed hij een stap naar voren. Zijn vacht glansde in het zwakke zonlicht en je kon best zien dat hij zichzelf extra goed had verzorgd. Ze leek een rustig gesprek te hebben, één waar er soms een stilte in viel. Maar schijn bedriegt toen hij de oren tegen haar kop zag. Haar blik vertelde alles. Hij keek even naar de kat die voor haar stond en daarna terug naar haar. De kater was Lionroar, de deputy waar hij al die tijd naar had opkeken en de vader van Tinderpaw. Hij stopte met stappen. Iets was hier niet oké. Hij zag hoe Lion wegkeek van zijn dochter en hoe zij haar ogen toekneep en wegrende. Hoe kon hij? Zijn groene ogen keken even naar de kater, voordat hij er de pas inzette en naar de apprentice den holde. Het ding dat tussen zijn kiezen hing, verloor zijn waarde, dus liet Broken hem maar vallen. Het kleine roosje viel teder neer. Een poot plette het. De tabby kater schoot de den binnen en zocht naar zijn vriendin. Hij kon het niet verdragen, haar pijn en verdriet.