Why me? {Innerghost}

Hij sloeg het dier weg. Het scharlakenrood bloed vloog tegen het witte deken. Hij gromde. De eekhoorn trilde, maar zijn kiezen hadden al de achterpoten van de prooi verpulverd zodat hij nergens heen kon. Ja, zijn o zo gevaarlijke tanden. Hij moest zijn woede uitwerken op iets. Hij had nog nooit zo veel pijn veroorzaakt. Zijn klauwen zakte weg in de flanken van het beestje en zijn tanden klemde zich rond de schedel van het beest. Een gepiep ontglipte de fijne lippen van de prooi. Schril geschreeuw veranderde in dof gepiep. Hij sperde zijn ogen wijd open, woede straalde uit zijn blik. Wel meteen klapte zijn kaken toe en werd een vals gekraak hoorbaar. Bloed droop uit zijn bek, vermengd met stukjes bot die hun weg zochten naar de aarde en de witte sneeuw rood kleurde. Langzaam vervaagde het vuur in zijn ogen. Zijn blik werd troebel. Hij neeg zijn kop naar de grond, waar hij zijn bek opende en het lichaampje liet vallen. Heel zijn lichaam trilde toen hij het hoopje vlees zag. De kop was verpulverd en zijn poten waren niet langer aan zijn lijfje. De staart van het diertje was bedekt onder een scharlaken kleur. Hij voelde opnieuw woede in zijn borstkast, maar in de plaats van terug een prooi te zoeken, smeet hij zichzelf in de sneeuw en klauwde hij in het witte spul. Hij sperde zijn bek open en begon te schreeuwen. Waarom? Waarom moest dit hem nu weer overkomen?

Sneeuw dwarrelde in kleine vlokjes naar beneden terwijl twee ijzige blauwe ogen gericht waren op een rat die zijn hol uit was gekropen op een voorraad eten op te zoeken, waarschijnlijk. Haar grote massieve poot verplaatste zich naar voren terwijl haar staart op een rustig manier heen en weer bewoog. Bijna, ze was bijna klaar voor de sprong, om het vervolgens het dier genadeloos teneinde te brengen, met respect. Enkel werd haar jacht verpest door een hoge, doodskreet van een prooidier, ongebruikelijk angstig en pijnlijdend had de kreet geklonken. Gefrustreerd draaide de langharige zwarte Deputy zich om in de richting waar de kreet vandaan was gekomen. Naarmate Innerghost dichterbij de doelbetreffende plek kwam vulde geschreeuw haar oren. Wat is er aan de hand? Dacht Innerghost gefrustreerd, haar pas versnellend. Al snel trof ze de zwarte kater die de naam Nevermind droeg, gevuld met woede in het sneeuw krabbend. “Stop!” Beval Innerghost op een kalme, maar directe stem, dichter bij komend, maar op een veilige afstand tot stilstand komend. Innerghost wierp haar ijzige blauwe ogen op het verpulverde eekhoorn, niet langer eetbaar. “Wat is er gaande, Nevermind?” Vroeg ze op directe toon, maar enigszins rustig zodat ze de kater misschien rustig kon krijgen.

Door zijn kille geschreeuw kon hij de tonen van een andere stem onderscheiden. “Stop!” Het werd hem koud om het hart toen hij de stem herkende en haar bevel volgde. Hij staakte zijn geschreeuw en klauwen, maar hij trok zijn nagels niet in. Hij tilde langzaam zijn kop op en keek recht naar de blauwe ogen van Innerghost. Hij sloeg zijn ogen van haar af toen hij de haat in zijn blik voelde. Het was niet haar schuld, althans niet haar schuld van deze woede. Hij zuchtte even, alsof hij opgelucht was, maar dat was hij helemaal niet. “Wat is er gaande, Nevermind?” Hij richtte zijn blik terug op de deputy. Zijn ogen waren gevuld met ijs en de haat van eerst leek te zijn verdwenen. "Ik ben op jacht," zei hij simpel. Hij wist wel dat de kattin hem niet zou geloven, maar proberen was toch altijd eens goed, toch? Hij had nog steeds zijn nagels in de sneeuw. Hij bewoog zich niet en keek strak naar de zwarte kattin. Vanbinnen barste hij van woede.

Innerghost merkte aan haar binnenste dat ze deze kater gewoon echt niet mocht. Een aansteller, een drama saaier, iets waar zij niet tegen kon. Tenslotte had deze kater Windclan een reden gegeven om hún te haten, terwijl daar voor Shadowclan in hun recht had gestaan. "Ik ben op jacht," zei hij simpel. Innerghost bromde. "Oh, om vervolgens het prooi te vernietigen waar door een elder of queen het niet meer eten kan deze leafbare," miauwde ze met toch wel een boze toon naar haar warrior toe. Innerghost kwam dichter bij, met haar kop geheven. Nevermind keek haar strak aan, en Innerghost week niet weg van die blik. "Wát is er met jou, Nevermind," miauwde ze direct, nergens om heen draaiend. Ze kwam nog wat dichter bij, en bleef toen staan op een gepaste afstand zodat ze niet zou intimideren. De vraag opzich en de blik die ze in haar ogen had kon al enigszins intimiderend genoeg overkomen.

De deputy gromde, heel duidelijk. Goed. "Oh, om vervolgens het prooi te vernietigen waar door een elder of queen het niet meer eten kan deze leafbare," Haar boze toon was niet te missen. Ze zette een paar stappen in zijn richting en hij trok langzaam zijn nagels in. Ah, zij moest ook altijd aan haar plichten denken, zij wist niks over gevoelens! Ze vertrouwde hem niet, dat wist hij wel hoor! Koel ijs was in zijn ogen te zien, brandend in dat van de zwarte kattin. "Wát is er met jou, Nevermind," Hij snoof even, geërgerd over haar directe vraag. "Ik heb er genoeg van," Bromde hij, direct, net zoals zij had gedaan. "Ik weet wel dat iedereen me niet vertrouw, inclusief jij en Shrewstar!" Zijn stem werd een stukje luider, toch kon je horen dat hij zijn stem in toom probeerde te houden. Hij liet even wat lucht langs zijn tanden gaan. "Sinds dat incident voel ik me zo," vervolgde hij. "Het was een ongeluk, oké?" Zijn stem werd wat rustiger. "Het spijt me." Perste hij tussen zijn lippen door, zoals hij Tallpaw had beloofd te doen.

Een gevoelens poes was Innerghost inderdaad niet. Drama was niks voor haar, dingen als liefdes verdriet en zo, ze kon katten vaak niet begrijpen waarom ze er zo'n probleem van zouden maken, of relatie problemen, die begreep ze ook niet. Ze wist wel dat die dingen vaak gecreëerd werden door geheimen, doe geen domme dingen en zeg gewoon de waarheid. En als je iets niet kan, zeg het, hou het niet voor je, dan kan je er direct aan werken en hoeft er niet nog een drama te ontstaan. Dát is hoe Innerghost naar dat soort dingen keek. Had je moeite met je woede ondercontrole houden? Zeg dat, dan kon je daar bij geholpen worden. "Ik heb er genoeg van," bromde Nevermind direct, Innerghost trok geamuseerd met haar oren. "Ik weet wel dat iedereen me niet vertrouw, inclusief jij en Shrewstar!" Innerghost snoof. "Oké, ten eerste, je scheert iedereen over één kam, ten tweede je vult voor anderen in, iets waar ik geen voorstander van ben. Ten tweede, wat mij betreft, klopt, ik vertrouw je niet. Je hebt ook iets aan gericht wat best wel ernstig is." Innerghost keek Nevermind recht aan. "Sinds dat incident voel ik me zo." Innerghost deed haar best om niet te zuchten, en luisterde naar het verhaal van Nevermind. "Het was een ongeluk, oké?" Innerghost knikte enkel. "Het spijt me." Innerghost knikte opnieuw. "Prima, ik aanvaard je excuses. Natuurlijk, ongelukken gebeuren, enkel maakt dat niks goed, en lost dat ook níks op." Innerghost zwaaide met haar staart. "En ik vind dat je je ook best bewust mag zijn van je fouten," vervolgde Innerghost. "Enkel vraag ik me af, heb jij moeite met het in bedwang houden van je zelfbeheersing?" Vroeg ze toen vervolgens, nog steeds nergens om weg draaiend. Innerghost kon bot overkomen, enkel was zij straight to the point, ze draaide nergens om heen, hield niets stil, en hoe hard de waarheid ook was, ze zei het, recht in het gezicht. Roddelen, daar deed ze ook niet aan, tenzij ze over warriors aan het discuseren was met haar leader, maar dat verstond zij niet over onder roddelen.

"Oké, ten eerste, je scheert iedereen over één kam, ten tweede je vult voor anderen in, iets waar ik geen voorstander van ben. Ten derde, wat mij betreft, klopt, ik vertrouw je niet. Je hebt ook iets aan gericht wat best wel ernstig is." Hij snoof, hij had gelijk. Punt uit. Ze mocht dan wel een deputy zijn, de o zo machtige deputy -die waarschijnlijk dacht dat ze beter was dan de rest-, toch bleef hij koppig bij zijn standpunt dat iedereen hem wantrouwde. Hij snoof even afkeuerend over haar stelling. Maar ergens vond hij het wel leuk dat ze niet rond de pot draaide, dit weerhield hem er waarschijnlijk van om weg te rennen of een woede aanval te krijgen. Want daar kon hij duss echt niet tegen, katten die gewoon zo voorzichtig waren. Dan voelde hij zwak, alsof de ander dacht dat hij geen woorden aankon. Belachelijk. Innerghost knikte toen hij was uitgesproken. Kon Tall deze kat acht uitstaan? Ze was waarschijnlijk wel aardig, maar tja, hij begon al met een achterstand door dat stomme incident. "Prima, ik aanvaard je excuses. Natuurlijk, ongelukken gebeuren, enkel maakt dat niks goed, en lost dat ook níks op." Hij snoof, net zoals zij had gedaan en knikte even. "En ik vind dat je je ook best bewust mag zijn van je fouten," Hij ontblootte zijn tanden. Bewust? Hij had moons aan een stuk zitten piekeren en hij had zijn taken foutloos uitgevoerd, zelfs nog beter dan normaal. De straf had hij prachtig opgepakt en afgerond! Wat zat ze in Starclans' naam te zagen over het bewust zijn van zijn daden? Het was dat gevoel dat hem tot Lone had gedreven! Opnieuw voelde hij woede opborrelen, dit was niet eerlijk! Nee, zij was niet eerlijk. Niet redelijk, ze luisterde totaal niet! "Enkel vraag ik me af, heb jij moeite met het in bedwang houden van je zelfbeheersing?" Hij gromde en zette dreigend een stap naar voren. Hij wilde net een reeks preken naar de kat haar kop gooien, toen hij opeens een lichtje in zijn kop voelde branden. Dit was de moeder van Aurypaw, hij moest -hoe erg hij het ook vond- rustig blijven, op zijn minst. Hij perste al de lucht langs zijn tanden naar buiten, hierdoor wat een piepend geluid hoorbaar. Zijn cyaanblauwe ogen ontmoette de grond. Hoe kon zijn Aury nu een band hebben met... Haar? Aurypaw was totaal anders, toch in zijn ogen. Hij sloot even zijn ogen en dacht vluchtig aan alle moment met de rossige kattin. Na een paar tellen keken de lege ogen terug in die van zijn deputy. Hij ging hier eerlijk zijn... Ze was zijn deputy en misschien zou hij haar nog kunnen vertrouwen, ooit. Als het Tallpaw was gelukt, zou het hem misschien ook lukken. Hij zuchtte even en probeerde de beukende woede te temperen door zijn tanden op elkaar te drukken. Hij perste de woorden dan ook tussen zijn kiezen vandaan. "Ja," zei hij. "Soms wel," hij was rechtuit. Er leek wel een pak van zijn schouders te vallen, enkel en alleen omdat hij dit eindelijk aan iemand had verteld en de waarheid recht in iemands' gezicht had geworpen. "Het is iets dat ik al mijn hele leven heb," Hij haalde zijn schouders op en keek recht naar de poten van de kat. "Het is niet dat er ooit iemand last van heeft gehad, tot een paar moons terug," murmelde hij zachtjes. Hij had zin om te zeggen hoe mislukt hij wel niet was, maar zij was niet de juist kat, nog niet. Hij hoopte vurig dat ze dat ook nooit ging worden.