Bleeding {Story}

Geschokt staarde ik naar het beweginloze lichaam. Ik klampte me vast aan Sage, terwijl mijn ogen begonnen te tranen. De uitdrukking op mijn broers gezicht was hard. Zijn ogen straalden niks anders dan pure haat uit. Het schot van het geweer galmde over de open plek. Ik hield het niet meer, en drukte me tegen Sage aan, om mijn tranen door zijn t-shirt te laten drogen. De wind speelde zacht met het zand. Iedereen was versteend. Voor mij lag het dode lichaam van mijn moeder. Ik keek rond, en zag de desbetreffende jongen geschokt naar zijn geweer staren. Mijn broer volgde mijn blik en liet mij los, terwijl hij met grote passen naar de knul liep. Sage was een paar koppen groter, en dat was goed te zien. Hij keek woedend. Hij was uit op dood. “Nee!” Ik veegde mijn rode haar uit mijn gezicht, en vervolgde mijn wanhopige gejammer; “Sage! Alsjeblieft!” Sage negeerde mijn protesten, en greep naar zijn dolk. Het lemmet blikerde in de snoeihete zon, mijn broer haalde uit, met een kreet van woede. “Moordenaar!” Gilde hij, “Moordenaar! Moordenaar!” Hij had verschillende keren uitgehaald, en het mes en hijzelf zat onder het bloed. De jongen lag kermend op de grond. “Alstublieft….” In zijn ogen stond wanhoop te lezen, Maar het was al te laat. Met één laatste kreet gaf hij de genade slag. Mijn broer. Een moordenaar. Ik strompelde achteruit, zoekend naar houvast. De mensen eromheen waren doodsstil. Niemand zei een woord. Ik zag mijn eigen volk, boos en bloeddorstig, net als Sage. Ik zag de mensen aan de overkant, bang en radeloos. Ik wou naar mijn groep lopen, maar stuikelde over het bebloede lichaam van de jongen. Dat was de druppel. Het werd zwart voor mijn ogen, en ik zakte in elkaar.

Je hoort altijd het verhaal van de helden. Ze verslaan de slechterikken. Ze zijn dapper, onverschrokken, en je wilt graag dat ze willen. Ik ben geen held. Ik ben Briar. Samen met mijn volk ben ik de vijand van The Lights. Zij zijn goed. Tenminste, dat denkt de wereld. Iedereen is dol op The Lights. Iedereen haat ons. In dit verhaal geef ik je een kijkje in de wereld van The Shadows. Ik geek je een kijkje in de wereld van de slechterik.

Hoofdstuk 1
Wacht maar……

“Zal ze het overleven?” “Natuurlijk domkop, ze is alleen maar gevallen.” “Maar, ze is al buitenwesten voor 6 uur…..” Ik opende mijn ogen. Bezorgde ogen keken mij aan, en hingen boven mijn hoofd. Ik was in een klein, muf hutje, waar wij onze zieke verzorgde. Er was nauwelijks daglicht of frisse lucht. En het stonk naar medicijnen. Ik werd er duizelig van. “Geef haar de ruimte, geef mijn zusje de ruimte.” Ik hoorde een maar al te bekende stem, en werkte mij op mijn elle bogen omhoog. “Sage!” Mijn stem klonk schor, en was niet meer dan een gepiep. Sage grijnsde, en zijn groene ogen keken in de mijne. “Zussie!” Hij liep op mij af, en sloeg zijn armen om mij heen. Ik wist niet hoe ik hier was, wat er was gebeurt. Als ik eraan probeerde terug te denken, was het allemaal een blur. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt, en hoorde zijn hartslag. Dit maakte me altijd rustig. Toen rook ik iets onverwachts. De ijzeren geur van bloed. Ik duwde mijn broer naar achter, en bleef versteend zitten. Alles kwam terug, als in een flashback. Het lichaam van mijn moeder, de jongen die haar schoot, Sage die……. Er welde tranen op in mijn ogen. “Mam…..” Ik hield het niet meer in, en de tranen stroomde over mijn gezicht. “Mama, Rose…..” Ik keek naar Sage. Ineens zag ik niet meer die lieve, zorgzame broer, ik zag een brute moordenaar. De woeste blik in zijn ogen zal mij voor altijd bij blijven. “Brair?” Mijn broer keek verbaast, alsof hij geen idee had wat hij fout had gedaan. “Die jongen….. Je, je vermoorde die jongen!” Stamelde ik, nog steeds in shock. Sage’s gezicht verstrakte. “Geloof me, als ik hem niet had gestopt, waren er nog veel meer ongelukken gebeurd.” “Niet waar!” Schreeuwde ik bijna, en verbaasde blikken van kampleden kwamen mijn kant op. “Wel waar.” Zei mijn broer rustig. “Briar, hij vermoorde Queen Rose. Hij vermoorde mama.” Zijn groene ogen boorden in de mijne, vol pijn en verdriet. “Ik neem de leiding over. Ga maar naar je slaapplaats, je moet uitrusten.” Met die woorden draaide hij zich om, en liep de hut uit. Ik was woedend. Woedend en verdrietig tegelijk. De mensen van de zieken hut spraken me sussende woordjes toe terwijl ze me naar mijn slaapplek brachten. Mijn blik gleed rond het kamp. Ik zag de Kajuit, waar ze het eten klaarmaakten. De koks glimlachte vriendelijk naar mij en zwaaide. Daarnaast stonden her en der hutjes van de kampleden. Achter mij waren er nog meer hutjes, en de ziekentent. Voor mij zag ik de campers. De grootste stond tegenover de ziekenhut, Het mocht dan wel oud zijn, maar het was ruim en warm. Het was één van de weinige dingen die overgebleven was na The Big Rip. Ik herinner me er niks van, ik was later pas geboren. Sage herinnert het zich wel, maar wil er nooit over praten. Alleen de leider slaapt daar. Tot voor kort, mijn moeder dus. Ik kon het me het nog steeds niet voorstellen, geen moeder meer. Ik strompelde naar de camper naast die van de leider. Mijn camper. Het was klein, maar precies groot genoeg voor mij en Sage. Wij sliepen altijd hier. Eerst liep ik naar mijn kamer, waar ik vrolijk begroet werd door Aurora. Aurora is mijn kos, een kruising van een kat en een vos. Ze zag er uit als een vos, maar had de maat van een kat. Sage had haar meegebracht, tam gemaakt, en aan mij gegeven. Ik beet op mijn lip. Sage. Aurora likte mij gezicht af, en gaf mij spinnend kopjes. Ik aaide haar, en stond op. Mij kamer was redelijk klein, maar het was een fijne plek. Op de muur waren wilde rozen geschilderd, door Sage en papa. Papa was al een lange tijd geleden overleden. Op de grond lag een groot pluizig kleed, en de mand van Aurora. Mij hangmat hing aan twee haakjes aan het plafond. Tegenover stond er een bureau, bezaaid met tekenspullen. Ik besloot om naar Sage te gaan, ik moest met hem praten. Over gister. Ik deed de deur van mijn kamer dicht, en liep naar de kleine overloop die er was van zijn kamer en die van mij. Ik klopte op zijn deur. “Sage?” Vroeg ik aarzelend. Toen er geen antwoord kwam, deed ik voorzichtig de deur open. “Sage, we moeten pr-“ Ik staarde in een lege kamer. Geen bed, niet zijn boekenkast, geen computer. Niks. Mijn broer had geen grapje gemaakt. Hij had zichzelf benoemt tot nieuw leider.