Reflection

Het lichte geraas van stromend water verried de aanwezigheid van het smalle beekje vlakbij. Met snelle passen waarbij de kussentjes onder haar poten telkens voor slechts korte duur de grond raakten, draafde ze over de zanderige ondergrond richten het vloeiende water. Hier en daar reikten bosjes graspalmen de hemel in, glinsterend door de dauwdruppels die schitterden door het licht van het waterige zonnetje van die ochtend. Ze had een vroege patrouille die dag. Bedoeld om ongewenste gasten buiten hun territorium te houden...- alhoewel. Het woord "gast" was niet de juiste benaming, concludeerde de poes uit de opkomende, moordlustige gedachten waarbij veel bloed bij te pas kwam. Terwijl ze verder peinsde en ondertussen spiedend om zich heen bleef koekeloeren had ze haar bestemming bereikt: Het smalle, kronkelende beekje waarin helderblauw water vloeide. Met een gemakkelijke beweging sprong ze op één van de grotere stenen aan de rand van het water. De oppervlakte van de steen voelde warm aan haar kussentjes, waar waarschijnlijk de zon de oorzaak van was. Toch vond ze de warmte allerminst onaardig. Voorzichtig strekte de smetteloos witte kat haar hals wat verder naar voren zodat haar kop nu boven het glanzende wateroppervlak zweefde.

Met een nietszeggende blik keek Swan terug in de twee onyx kleurige ogen in haar spiegelbeeld. Eromheen lijnde opvallende, donkere kringen die fel tegen het wit afstaken. Ze heette Swanbreath, maar de reden voor die gekozen naam was haar, ondanks de aftekeningen rond haar ogen die iets weg hadden van een zwaan, nog totaal onbekend. Plots verharde het eerst zo zachte briesje waardoor de middellange haren rond haar lichaam licht opwaaiden. Samen met het geraas van de bewegende takken en bladeren achter haar, veroorzaakte de wind eveneens geritsel aan de andere kant van de beek. Of was dat de wind niet? Plots snoof ze naast de dennengeur het maar al te bekende kattenaroma op. De witte poes hief argwanend haar witte kop hoger de lucht in en zette haar borst ietwat bazig naar voren. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen een verdere uiting van aanwezigheid uitbleef. Toch bleef ze met een koppige uitdrukking staan. Wetend dat er iéts was geweest wat zich zojuist aan de andere kant van de beek bevonden had. Of had ze het mis?

Takken ritselden aan de over kant en steentjes rolde de beek in en...
BOEH! schreeuwde Steelpaw die achter swanbreath tevoorschijn kwam en rollde en lachte zich dood.
Alweer was zijn rare humor gelukt.
Hij snikte van het lachen en zei "iedereen trapt in de truc met de gewonde vogel.
Eerst leg je eenvogel daar neer met een steen op zijn poot die maakt herrie en heisa en dan let niemand meer op mij.
Hij gilde van het lachen en zijn dag kon niet meer stuk.
Daarna zei hij zachtjes met een grijns op zijn gezicht"sorry".
Toen ging het lachen weer verder

Wáár het mormelbeest vandaan was gekomen had Swan niet gezien. Wat ze wel had opgemerkt was dat ze het aller minst vermakelijk vond. Het enige wat het dier voor mekaar gekregen had was een blazende, omkijkende poes. Toen ze zag dat haar "vijand" een misschien net half jaar oude kitten was steeg er een licht geïrriteerd gebrom op uit haar keel. Met een felle glimp in haar donkere onyx-kleurige ogen en de vreselijke aandrang om het onfatsoenlijke mormel te wurgen, sloeg ze het dier - als het dat was, later zou ze daar wel op terugkomen - gade. Ze negeerde de drang en trok in plaats daarvan een vragende wenkbrauw op. Haar spitse, witte oren stonden nog steeds argwanend half naar achter gekeerd. De donkere streep wat haar mond moest voorstellen bleef echter onbeweegbaar tot ze uiteindelijk met haar licht zangerige stem begon te praten: ‘Je mag blij zijn dat je een clanlid bent, anders had je er nu wel anders bij gelegen.’ Terwijl ze nogmaals voor de duidelijkheid blies, werden de vlijmscherpe tanden in haar mond zichtbaar. Ze hoopte dat het tot deze kat doorgedrongen was dat ze niet van zijn spelletjes gediend was en met gekruiste nagels ging ze weer onbeweeglijk in haar oorspronkelijke positie zitten: Trouw aan haar taak als warrior. Proberend niet afgeleid te worden bleef ze strak voor zich uit staren, maar met het vogelgekrijs op de achtergrond en de nog steeds lachende kater, was dit echter een moeilijkere opgave dan 5 tegenstanders uitschakelen. Uiteindelijk hield ze het niet meer uit en keek ze nogmaals achterom. ‘Zeg,’ begon ze misschien wat kattig. ‘Wat kom je hier eigelijk doen?’ Als hij zich verveelde kon ze best nog wel wat werk verzinnen voor het jonge dier waar hij misschien nog wat van kon leren. Het arme ding had zeker geen goede opvoeding gehad, was te merken aan zijn gedrag.

Ik kwam wat prooidier brengen hij ging de struiken in en bracht een hele vette vogel en zei" ik heb bewondering voor warriors en hun gebruiken.
Helaas ben ik te hyperactief om rustig te blijven.
Het spijt me zei hij met een glimlachje op zijn gezicht.
Ik dacht je zou wel eenzaam zijn dus kwam ik langs met die vogel voor je.
Vergeef je me""?