in this moment [OPEN]

Ravenpaw stapte rustig door het Shadowclan territorium heen. Het was bekend gebied voor hem. Veel van de plekken daar kende hij al. De zwarte kat vond dat het tijd wordt dat hij zich weer wat meer buiten het gebied ging komen. En misschien was Fourtrees wel de goeie plek daarvoor. Ravenpaw was een enkele keer meegeweest naar een gathering daar, dus hij wist waar het was.
Rustig stapte de zwarte kat de borders van zijn clan uit en ging door naar de boom waar de gatherings plaatsvonden. Eenmaal daar nam hij de plek weer rustig in zich op, het leek anders dan de vorige keer dat hij er was. Daarna ging hij ergens zitten en keek wat voor zich uit. Het voelde fijn om wat buiten de clan te zijn nu. Hoewel hij zijn hele leven zou geven voor de Shadowclan.
Hij ving opeens wat geluiden op. Gealarmeerd kwam hij omhoog en keek rond om te kijken of hij kon zien wat hem hier gezelschap bracht. "Wie is daar?" liet hij toen klinken.

Bijna huppelend liep de calico kattin langs de grenzen. Telkens, heel stiekem, zetten ze er een paar stappen overheen, voordat ze weer terug sprong en giechelend verder wandelde. Uiteindelijk was ze bij het punt gekomen, waar de grenzen niets meer uitmaakte en ze er zonder problemen overheen kon stappen. Ze was vaker buiten de grenzen geweest, gewoon om krijgers te pesten, maar nu was ze bij de Fourtrees, waar ze zonder pardon mocht komen. Haar gouden ogen keken om zich heen, er was blijkbaar geen andere kat in het zicht. Al had haar neus wel een andere kat opgepikt. Nog een keer keek ze rond en nu vond ze een ravenzwarte kater. Na eventjes na te hebben gedacht, herinnerde ze hem als de zoon van haar deputy. Alleen zijn naam was haar ontschoten. "Wie is daar?" werd er gemiauwd en Abysspaw stapte op de kater af. Ze leek zo ontzettend klein in vergelijken met hem, maar ze was gewoon aan de kleinere kant. Alleen haar vacht gaf haar nog iets van hoogte. "Abysspaw, mede apprentice," miauwde ze, op een ongewoon normale manier. "En jij was?" vroeg ze daarna.

Al snel kwam een poes in zicht die dezelfde geuren als hij bij haar droeg. Hij herkende haar niet meteen, maar ze was Shadowclan en dus niet vijandig. "Abysspaw, mede apprentice," miauwde ze naar hem. Alleen de manier waarop was nogal ongewoon. Ravenpaw nam het maar voor lief. "En jij was?"
"Ravenpaw." vertelde hij haar. Hij keek eventjes en nam haar in zich op. Ze had een lange vacht, klein postuur en verschillende kleuren. Haar gouden ogen trokken toch echt wel de aandacht in deze case. "Ben je al lang apprentice?" vroeg hij haar toen maar. Zijn blauwe ogen keken in haar gouden. Ze had iets raars met zich mee, maar het was niet iets afschrikwekkends raars. Hij wist niet precies hoe hij het moest labelen.

Abysspaw ging zitten, gaf haar borst een lik en ging met dr poot over haar oor heen. Door deze handeling stond er een pluk irritant omhoog, die ze met een rustige streel weer omlaag zetten. Daarna haalde ze haar schouders op toen de apprentice, Ravenpaw, vroeg of ze allang apprentice was. "Een halve maan ofzo, al bakt mn mentor er niet veel van," miauwde ze, haar stem een toon hoger schietend. Meestal trok ze de aandacht met haar high pitch stem, maar momenteel probeerde ze een beetje ... normaler over te komen. Al wist ze niet geheel zeker hoelang ze dat vol ging houden. "En die van jou?" vroeg ze daarna, terwijl ze wat verveeld om zich heen keek.
Langs haar probeerde een muisje weg te springen, eentje die jammer genoeg net te langzaam was. Abysspaw's scherpe nagels stonden al in het ruggetje van het diertje en lieten bloederige krassen achter. Ze tilde het diertje, alsof het ongedierte was, aan zijn staart op, snuffelde er even aan en nam een hap, waarna ze het naar Ravenpaw toegooide. Als hij er wat van wilde eten, ging 'ie zijn gang maar. Fourtrees was, in haar ogen tenminste, neutraal terrein, dus die irritante Warrior Code hoefde hier niet op haar te werken. Free food for everyone!

"Een halve maan ofzo, al bakt mn mentor er niet veel van," Hmmn, dat klonk niet best. Zijn mentor deed het prima. Shrewstar was de beste mentor die hij zich kon wensen. "En die van jou?" Ravenpaw keek haar weer aan. "Shrewstar is mijn mentor. En dat gaat allemaal goed. Ik hoop binnenkort een warrior te zijn." vertelde hij haar.
Daarna keek hij hoe Abysspaw een muisje onder haar poten bekraste en daarna opat. De andere helft werd naar hem toe gegooid. Hij pakte het maar niet aan. Het was verboden om op andere grond te jagen dus hij wou zijn eigen poten er niet vuil aan maken.
"Wie is jouw mentor dan? Als hij er zo weinig van bakt?" Nieuwsgierig was hij wel, een beetje. Klein beetje maar. Maar dat lag in Ravenpaw's aard.

Een huivering trok over haar rug heen toen Ravenpaw uitlegde dat Shrewstar zijn mentor was. Gelukzak? Nee. Ze hoopte dat hij geen liefhebbertje was van regeltjes, alleen maar omdat de leader zijn mentor was. Ze had zo'n hekel aan katten die zichzelf beter vonden dan de andere, gewoon door wie ze getrained waren. Wel merkte ze op dat de oudere apprentice haar muisje in de wind sloeg en rolde met haar ogen. ”Dude, we zijn op neutrala terrein, en een muisje meer of minder kan geen kwaad. Eet gewoon,” miauwde ze hem geïrriteerd toe. Wat een irritante katten waten het toch, die regel liefhebbertjes. ”Wie is jouw mentor dan? Als hij er zo weinig van bakt?” Abysspaw zuchtte zachtjes en ging weer zitten. ”Timbersoul is mijn mentor, rijp voor de elder den. Hij's oud, nukkig en komt altijd te laat, of komt helemaal niet opdagen. Heeft geen puf meer om me te trainen, kan geen gevechten meer winnen, maar is te koppig om toe te geven dat 'ie naar de elder den toe moet,” legde Abysspaw daarna op een ijzig koude toon uit.

[Timbersoul is een NPC btw x'D

”Dude, we zijn op neutrala terrein, en een muisje meer of minder kan geen kwaad. Eet gewoon,” Klonk best logisch eigenlijk. Als hij er zo over nadacht. Raven at toen maar gewoon de rest van de muis op. Aangezien het steeds kouder werd en prooi moeilijker werd om te vangen moest hij het doen met wat er was.
”Timbersoul is mijn mentor, rijp voor de elder den. Hij's oud, nukkig en komt altijd te laat, of komt helemaal niet opdagen. Heeft geen puf meer om me te trainen, kan geen gevechten meer winnen, maar is te koppig om toe te geven dat 'ie naar de elder den toe moet,” Ravenpaw moest even lachen om de beschrijving van Abyss haar mentor.
"Klinkt inderdaad alsof hij klaar is voor de elder den." zei hij tegen haar. "Kan je geen nieuwe mentor krijgen dan of zo?" Tja, het was neit zo dat er overal mentors klaar stonden om je te trainen, maar als het zo slecht ging viel het best te proberen. Ravenpaw keek eventjes rond.
"Ben je al lang een apprentice?" Ravenpaw's blauw ogen observeerde eventjes de plek om hun heen. Het zag er allemaal heel anders uit in het licht. Aangezien gatherings altijd 's avonds gebeurde kon hij nu pas echt zien hoe alles eruit zag.