'Till the end of the night

Met lome passen liep er een schim naar de nursery toe, hij liep rustig, zo nu en dan stoppend om te zien of er iemand naar hem keek. Niet dat het zou uitmaken, hij mocht hier prima zijn, maar aangezien er snel genoeg queens zouden zijn die hem te groot zouden vinden. Dat wilde hij liever niet, maar hij wilde wel graag zijn blik vestigen op de slapende bolletjes fur die er lagen, ze waren zo enorm schattig. Gewoonweg niet normaal meer!

- Forcekit

Stilte lag nog steeds over het kamp, en niet veel verandering was te zien in de nursery. Een vage glimlach sloop de kater's zijn gezicht op, en zo ging hij zitten. Niets in de wereld was onschuldiger dan kittens en hun queens, alhoewel de queens van tijd tot tijd heel sikkeneurig konden doen. Maar Tallpaw nam het ze niet kwalijk, er was weinig prooi, en de hele clan leed eronder.
Een gevoel bekroop hem ineens, en meteen scanden zijn ogen de nursery weer, hij voelde zich bekeken. Al snel bleek dat dat ook het geval was, twee glimmende lichtjes leken het net, de ogen van de kitten. Tall bleef zitten, maar keek de schuldige wel in de ogen aan, wie was dat ooit?

Hij glimlachte toen de kitten niet liet merken dat hij of zij wakker was, dus reageerde Tallpaw er ook niet op. Diegene zou er vast wel een reden voor hebben, tenminste, dat dacht hij. Dus bleef ook de apprentice staren, en zo veranderde een onschuldig bezoek aan zijn oude den in een verhitte staarwedstrijd met één van de nieuwe bewoners. Echt vijandelijk was het echter niet.

Hij glimlachte terug toen de poes voor hem glimlachte, en knikte beleefd toen ze zich voorstelde. "Mooie naam," Complimenteerde hij het poesje, "Ik ben Tallpaw" Na deze woorden streek hij even neer, zodat hij niet steeds naar beneden hoefde te kijken. Daarna gaapte hij kort even, en streek met zijn poot over zijn haar, "En waarom ben jij nog wakker?"

De poes keek hem nog steeds aan, deze wedstrijd zou lang gaan duren, erg lang. Maar het maakte hem niet echt uit, en dus bleef ook de kater staren. Wel waren het de antwoorden die hem verbaasden, waarom was ze zo? Zo.. Zo wat eigenlijk? Onpeilbaar, Tall besloot maar dat dat het was, en besloot om het maar gewoon te vragen, daar bereikte je vaak het meeste mee. "Heb je vrienden?"

Haar stem was kil en onverstoord toen ze hem antwoordde dat ze er geen had, "Nou," Mauwde de kater vrolijk, "Vanaf nu heb je er in ieder geval één," Hij tikte haar aan, en hoorde toen de vraag. Meteen grinnikte hij, en of hij vrienden had! "Ja, misschien zelfs wel wat teveel,"