Do you think I could ever care?

Het was ijskoud buiten maar dat belette Sagepaw er niet van om enkele passen in de buitenlucht te zetten. Ze zette haar eerste stap buiten en ademde diep de frisse lucht in, iets waar ze na de eerste seconde al spijt van kreeg. Een koude rilling ging door haar lijfje. 'Brr...' rilde ze en ze sloeg uit eigen beweging haar staart om haar poten. Meteen legde ze haar oortjes in haar nek tegen de koude windvlaag die haar richting uitkwam en langs haar grijze vacht streek. Ze bedacht zich dat ze niet eeuwig ingedoken kon zitten tegen de kou en wierp zich overeind. De grond was hard van de vorst en gleed enorm. Voorzichtig maar ook zo onopgemerkt mogelijk gleed ze tot bij de prooihoop en pakte een magere muis van de hoop. Misschien niet veel maar het was goed genoeg voor haar. Na een tijdje staarde ze jaloers naar het dode muisje en wou hem met afschuw terug leggen. Ze herinnerde zich dat die haarbal van een Hollywood haar nooit iets van plan was om te leren. Straks zou ze nog niet eens een magere muis als deze kunnen vangen. En als Hollywood, haar mentor, zich dan toch zou bedenken en haar wou leren jagen dan zou ze toch net wachten tot het slechte moment om te leren jagen. Leafbare. Maar hij zou haar niet eens leren jagen. Met tegenzin nam ze enkele happen van de muis en keek doelloos naar de grond.

{+Autumnwish}

Autumnwish had zichzelf opgekruld tot een kleine bal en probeerde hiermee de warmte in haar lichaam een klein beetje vast te houden. Haar dikke, rood met witte pels hielp daar zeker wel mee, maar dit nam niet weg dat haar plons in het koude rivier water haar tot op het bot verkleumd had een paar dagen terug. Ze had niet het idee dat ze het ooit nog warm zou krijgen en zo nu en dan kon ze ook nog eens een ferm genies uitstoten. Dit was weer zo'n moment. De lucht blies met bijna onmogelijke snelheden uit haar neus en geërgerd wreef ze over haar neus. Hopelijk zou het bij niezen blijven. Het idee van een erge ziekte in de bladkaal leek haar niet bepaald een strak vooruitzicht. De kattin kwam vervolgens maar eens overeind uit haar opgekrulde positie en strekte haar stramme spieren eventjes. Haar gele blik viel mistroostig op de prooistapel, die nog steeds er miserabel klein uitzag. Hoe lang gingen ze dit nog volhouden? Toch wist ze dat ze haar maag niet leeg kon houden, dan zou zijzelf ook niks meer vangen. Dus liep ze met zowel zin als tegenzin naar de prooistapel om daar een miezerige muis vanaf te pakken. Deze eenmaal in haar mond genomen, was ze van plan om weer terug te keren naar haar eerdere positie. Maar toen viel haar blik op een apprentice die wel heel erg miserabel naar haar muis scheen leek te kijken. Voor een moment twijfelde Autumnwish, nooit zo heel erg goed op het sociale vlak geweest, maar uiteindelijk besloot ze wel een bemoedigende uitspraak te doen. "Het wordt binnenkort beter, geloof me," miauwde ze met door de muis gedempte stem naar de poes, ervan uitgaande dat de misere van de apprentice kwam door het troosteloze weer.

Haar blauwe oogjes schoten op en neer en ze had het geluk dat de meeste Warriors druk bezig waren met praten. Niemand die opmerkte dat ze de muis links liet liggen. Ze was wel van plan om hem verder op te eten maar het gevoel van jaloezie bekroop haar toch een beetje. Bovendien was er toch amper vlees aan het magere ding en het grootste deel had ze al op. Ze wou zo graag gaan melden aan Dawnstar dat Hollywood haar niets leerde en zelfs geen moeite deed voor een training te organiseren zodat Dawnstar haar misschien een nieuwe mentor zou geven. Hopelijk een mentor die wel om haar trainingen gaf. Straks zou ze nog de enige zijn van haar leeftijdsgenoten die later of zelf nóóit Warrior zou worden. Eenzaam. Maar natuurlijk verdrong haar gesloten karakter dat ze het Dawnstar moest vertellen. Misschien was het maar beter zo. Misschien zou ze vanzelf een nieuwe mentor krijgen als iemand zou opmerken dat Hollywood geen haar geen snars leerde en…Een gedempte stem onderbrak grof haar gedachten. "Het wordt binnenkort beter, geloof me," Een pluizige rood met witte poes stond voor haar. Haar naam kwam Sagepaw niet te binnen schieten. “Huh, wat..?” wierp ze er verbaasd en verward uit. Algauw sloot ze haar mond en keek verlegen langs de poes heen.

Voor een moment spoelde er een golf van pure onzekerheid door Autumnwish's aderen heen toen de poes haar verward aankeek. Toen er ook nog een verwarde toon uit de apprentice haar mond kwam, voelde Autumnwish zich al helemaal rood worden onder haar pels. Ze had gewoon aangenomen dat de jongeling zich zorgen maakte over het weer... Maar dat was blijkbaar niet zo. Toch slikte Autumnwish het weg en probeerde ze nog een beetje een waardigheid te behouden. "Het weer, de schaarste," probeerde de poes nog ietwat zeker te brengen, alsof ze geen flauw idee had van Sagepaw's verwarring. Maar zoveel succes had ze er niet in. Ze wilde gewoon proberen om de situatie nog een beetje te redden. Ondanks dat ze diep van binnen het liefste wilde omdraaien en woordloos weglopen. Of door de sneeuw zakken, door de sneeuw zakken was ook prima.

Onderwerp: Re: Do you think I could ever care?