Hey, where were you? +Fallentear

De nacht was gevallen, de laatste patrouilles waren georganiseerd, het was dus tijd om rust te nemen. Twee warriors waren nog wakker om het kamp in de gaten te houden, en zouden overdag hun rust nemen. Afgelopen nacht had Innerghost zelf die taak vervuld. Deputy zijn betekende namelijk niet op je luie reet zitten en taken verdelen. Innerghost liet haar blik over de warriors heen gaan, enkelen sliepen al, en anderen weer niet. Sommigen waren nog zacht aan het fluisteren, nieuwtjes delen, en anderen waren gewoon aan het tongen. Het was nog vroeg, dus direct slapen gebeurde niet. Met een frons op haar voorhoofd bleef Innerghost liggen met haar blik op de uitgang/ingang van de den gericht, wachtend tot ze binnen zou komen, haar tweeling zus.

De cyaan ogen keken op silverpels. Hij was net verschenen en ze hield van het aanblik, hoewel ze duidelijk haar slaap nodig had. Had ze ooit iemand verteld over haar nachtmerrie's, nee, wat zou ze daar aan hebben. Langzaam keerde de zwarte poes weer terug naar het kamp, het was handig om haar rust te nemen, voor zover ze kon. Morgen zou Crimsonpaw weer op haar wachten. Haar poten vonden zelf de weg terug naar het kamp terwijl ze met haar ogen nogsteeds op silverpels gericht was. Eenmaal in het kamp richtte ze haar blik weer voor zich. Ze knikte naar de twee warriors van vanavond en richtte zich meteen naar de warrior den. Ze kon maar beter gelijk gaan liggen, daarbij was er toch bijna niemand meer wakker. Met rustige passen sjokte ze de warrior den in en voelde meteen een paar ogen op haar gericht. Innerghost. Nog altijd lag ze naast haar zusje in de den, maar meestal lag die al te slapen als zij terug was. Ze ging rustig naar haar zusje liggen en likte zacht haar vacht. "Inner" miauwde ze fluisterend. Ze kon het niet laten om haar blik even rond te laten gaan opzoek naar Bluebird, er was iets met die kater wat ze niet begreep.

Beste Yodapaw,
Wij hebben je al meerdere keren gewaarschuwd voor bepaalde dingen. Deze RPG gaat over het bespelen van je eigen karakter, dus in jouw geval is dat Yodapaw en geen waterster, vuurster of wat dan ook. Je bespeelt enkel en alleen je eigen karakter en dus geen andere karakters. Bovendien is dit een topic en dus dien je geen verhaal te schrijven, die kun je hier plaatsen. Gelieve dit niet meer te doen, anders geef je ons geen andere keuze om je procenten te geven! Wanneer je hierop wilt reageren, gelieve dat dan even via pm te doen.

Met vriendelijke groeten,
Dustkit

Even later kwam haar tweeling binnen gelopen. Ergens vond ze het niet fijn dat haar tweeling al meerdere keren later binnen kwam dan hoe het hoorde. Haar tweeling zus kwam naar haar liggen en likte haar pels. Innerghost keek haar zus vragend aan. "Inner," begroete haar tweeling zus haar. "Fallen..." murmelde ze, waarna ze zuchtte. "Het valt me op dat je de laatste tijd niet op tijd terug bent," miauwde Innerghost kalm. "Hoe komt dat?" Vroeg ze vervolgens waarna ze haar zus recht aan keek. Dit was dubbel, zij als Deputy moest weten wat maakte dat warriors zich anders gedroegen, maar zij als zus was gewoon bezorgd om haar tweeling. Innerghost keek haar tweeling afwachtend af op wat ze ging zeggen, of hoe ze het uberhaupt zou opvatten. Ze hoopte niet dat Fallentear zich aangevallen zou voelen, want zo bedoelde ze het dus totaal niet.

Fallen plantte zich rustig naar haar zusje en likte haar vacht even. "Fallen..." begroette Innerghost haar terug. "Het valt me op dat je de laatste tijd niet op tijd terug bent," sprak Inner tegen haar. "Hoe komt dat?" Fallen stopte met likken en draaide haar kop naar de ingang van de den. Even zuchtte ze even. "Het spijt me Innerghost. Ik slaap slecht, dus ik blijf vaak nog even naar zilverpels kijken" antwoorde de poes, op een toon die volgens haar goed was voor dit antwoord. Een toon die liet horen dat je respect voor je Deputy had. Ze sliep haar hele leven al slecht maar boeie. Ze keek even naar haar zusje en legde haar kop toen op haar voorpoten. Soms was het raden of ze tegen haar zusje of tegen de deputy praatte. Ze was moe maar het laatste waar ze zin in had was slapen. Ze kon het gewoon amper meer.

"Het spijt me Innerghost. Ik slaap slecht, dus ik blijf vaak nog even naar zilverpels kijken,“ verontschuldigde Fallentear zich gevolgd door een excuses. Innerghost knikte met een kleine zorgelijke zucht. “Is dat alles?“ Vroeg Innerghost op kalme toon waarna ze een doordringende blik op Fallentear liet rusten. Als er iets was, wou ze het weten. Dat gold voor elke kat, maar in het speciaal voor Fallentear. Zij was niet alleen een goede, dierbare Warrior... zij was ook haar tweelingzus.

Een zorgelijks zucht klonk gevolgd door de woorden: "is dat alles?" Fallen keek even op naar haar tweelingzusje. Is dat alles? Was het niet genoeg, slaapgebrek, nachtmerries, elke nacht opnieuw. Even wende ze haar blik af. "Ik heb nachtmerries, Inner. Als sinds we kittens zijn" biechte ze op. Haar zusje zou haar toch wel geloven. Tegen haar kon ze het toch wel zeggen. "In mijn nachtmerrie's word jij keer op keek vermoord, door dezelfde onbekende kater, elke nacht weer" sprak ze met haar blik op de grond. "Ik kan niet meer slapen Inner, ik wil je niet nog een vermoord zien woorden" sprak ze zacht en zuchtte even. Nou ze het tegen iemand gezegd had voelde het al beter, ookal wist ze dat de nachtmerrie's daar niet meer zouden stoppen en ze nu een last op de schouders van haar Twin was. Ze was moe maar ze deed er letterlijk alles voor om wakker te blijven.

De vraag, was dat alles, kon misschien bot en direct overkomen. Innerghost zou juist opgelucht zijn als er niet meer was. En dan te bedenken dat Innerghost als kitten, en apprentice een stuk tactischer was in het zorgen voor anderen. En het zien van dat Fallentear haar blik afwende, was wel te merken dat ze de vraag minder aardig opvatte dan werkelijk bedoeld was. "Ik heb nachtmerries, Inner. Als sinds we kittens zijn," biechtte Fallentear op. Innerghost keek haar vragend aan, ze wist wel dat Fallentear redelijk vaak last had van nachtmerries, maar dat het zo heftig was? "In mijn nachtmerrie's word jij keer op keek vermoord, door dezelfde onbekende kater, elke nacht weer," sprak Fallentear met haar blik op de grond gericht. "Ik kan niet meer slapen Inner, ik wil je niet nog een vermoord zien woorden," miauwde Fallentear vervolgens. Innerghost zuchtte. “Het zijn maar dromen, zusje,” miauwde Innerghost, hopend geruststellend over te komen. Ze gaf haar zus een aai met haar dikke zwarte staart. “Ik zou je beschermen, en mij zal niks overkomen, daar zorg ik wel voor,” verzekerde Innerghost de zwarte kattin, zelf minder zeker van haar woorden, maar dat niet uitend. “Ik ben bij je, probeer maar gewoon te slapen…” murmelde Innerghost, haar staart op de rug van Fallentear rustend, intussen dichter tegen Fallentear aangekropen. Misschien zou het helpen haar nachtmerries te verminderen als ze dichter bij haar was, nu ze haar nachtmerries had uitgesproken. Ze hoopte het.

Haar blik gleed van haar zusje op de grond terwijl ze de nachtmerries tegen haar opbiechte. Even zuchtte ze nadat ze klaar was en hield haar blik op de grond gericht. Nu het eruit was klonk het enkel stom in haar eigen oren. Als een kitten die bang was om iets achter zich te laten. Ze draaide haar kop even geheel weg en zuchtte opnieuw. Niemand zou haar begrijpen, hoeveel last ze eraan had. Dat ze niet alleen 's nachts maar ook overdag last har van de beelden en de geluiden. “Het zijn maar dromen, zusje,” miauwde haar twin, om haar gerust te stellen. Maar erg gerust werd ze er niet van. Haar staart begon op de grond te koppen. Ze voelde de staart van haar twin en hield haar blik strak voor zich uit. “Ik zou je beschermen, en mij zal niks overkomen, daar zorg ik wel voor,” antwoorde de poes. Fallen keek haar weer aan. "Ik vrees niet voor mezelf, ik vrees voor jou, doe gewoon voorzichtig. De clan kan geen Deputy verliezen en ik kan mijn twin niet verliezen door een kater" sprak ze waarna ze haar kop op haar voorpoten legde. Fallen keek even naar haar twin en luisterde naar haar. “Ik ben bij je, probeer maar gewoon te slapen…” zei haar twin. Ze was echt al haar hele leven bij haar maar ze dacht nu dat Inner haar wel voor gek zou verklaren. Niet zo raar ook. Fallen kroop tegen haar zusje aan en sloot haar ogen. Ze hoopte dat ze haar eindelijk met rust zouden laten maar dat verwachtte ze niet. "Goodnight"

Ze wist zo ongeveer wel wat er nu door haar zusjes kop heen zou gaan. Ze zou zich zelf voor gek verklaren, een angstige mousebrain vinden. Maar daar vond Innerghost niets van. Fallentear mocht dan zo haar angsten hebben, niet altijd even goed in haar fel zitten, ze was zeker een waardige shadowclan warrior. Haar zusje was altijd al wat zachter van geest geweest als Innerghost, meer het meisje van de twee, een zorgend type. Maar ze was ook fel, een echte vechter, soms een tikkeltje arrogant. Ze mistte haar gelukkige twin, en ze hoopte die omhoog te halen. Zorgen was niet echt iets voor Innerghost, Innerghost stak graag de handen uit de mouwen, en zette haar gedachten op zij. Het enige waar zij voor zorgde was voor de veiligheid van haar clan, en haar familie, maar piekeren deed ze niet aan. Ze zei wat ze dacht, en soms kwam de kwetsbare Innerghost omhoog, maar die wist ze dan ook al snel weer weg te krijgen. "Ik vrees niet voor mezelf, ik vrees voor jou, doe gewoon voorzichtig. De clan kan geen Deputy verliezen en ik kan mijn twin niet verliezen door een kater," sprak Fallentear daarna. Innerghost zuchtte en legde haar kop op haar voorpoten. “Probeer gewoon niet te veel te piekeren… dan gaat het wel weg… je kan me vertrouwen,” murmelde Innerghost vervolgens en sloot haar ogen. “En je hoeft je niet dom te voelen, of te schamen,” vervolgde ze waarna ze wat dichter tegen Fallentear aan kroop, die ook dichter tegen haar aan kroop. Ze sloeg haar staart om haar zusje heen en haar ademhaling werd al rustiger. "Goodnight," hoorde ze Fallentear nog net miauwen. “Trusten…” murmelde ze nauwelijks nog hoorbaar waarna ze in een diepe slaap viel.

Inner wist wat ze dacht, daar was ze te lang haar twin voor en ze zou dat ook uiten, dat wist Fallen zelf ook. Inner zei altijd wat ze dacht. Fallen lette meer op haar woorden, hoewel ook zij wel hield van een gevecht zou ze die niet zomaar uitlokken. Het was belangrijk dat je je clan bevriend hield, een vijand in de clan kon all een heel drama maken. Al dacht ze niet dat haar zusje echte vijanden had in de clan. “Probeer gewoon niet te veel te piekeren… dan gaat het wel weg… je kan me vertrouwen,” miauwde die ook. Fallen keek haar aan. Hoe moest ze dat stoppen, haar zusje ging elke nacht dood. “En je hoeft je niet dom te voelen, of te schamen,” sprak Inner kort daarna uit. Yup, dat bedoelde ze. Die Twin kende haar te lang om niet te weten wat ze dacht. Tuurlijk wel, wie deed er nou zielig om een nachtmerrietje dat niet eens wat betekende. Ze zzuchtte even en kroop tegen haar zusje aan en legde haar kop op haar poten waarna ze langzaam in slaap sukkelde.

"Fallen!" Hoorde ze terwijl ze haar oen opende. Een dikke mist bekroop het gebied. Waar was ze. Dit leek niet eens op het Shadow kamp of hun terretorium. Ze draaide met haar oren tot de zon slecht een gedeelte deed oplichten. Daar lag ze. Innerghost. Ze probeerde erheen te rennen maar hoe hard ze ook rende, ze leek zicch niet te verplaatsen. Tot een witte kater op kwam duidelijk boven Innerghost. Hij zette zijn tanden in haar lichaam. Ze hoorde haar Twin schreeuwen van de pijn terwijl een bitter geluid  van brekende botten te horen was. En toen was het stil, haar tiwn was gestopt meet gillen, de kater liet  haar vallen en verdween. Fallen kon geen kant meer op. Inner was weer dood.

De ijzige ogen schoten open waarna het vuur en verdriet er nog even in te zien was. Ze hijgde en keek om zich heen. Ze was in de warrior den. Ze keek naar Inner diie naast haar te slapen lag. Ze kon niet verder zo. Langzaam stond ze op in de hoop niemand wakker de maken en liep naar buiten. Voor de den ging ze zitten en keek naar  silverpels. Er moest toch iets zijn wat ze ertegen kon doen.

Haar adem vertraagde en ze viel in een diepe slaap. De dromen die ze droomde wist ze wanneer ze waker werd vrijwel nooit weer, ze gingen meestal in het teniet. En ook had Innerghost weinig tot geen ervaringen met nachtmerries. Het enige wat haar uit haar slaap kon wekken waren geluiden die niet thuis hoorde in het kamp, of zorgen, bijvoorbeeld als ze iets vergeten was, en ze dat besefte in haar slaap.
Dit keer was het beweging naast haar wat haar uit haar slaap liet ontwaken. Innerghost opende haar ijs blauwe ogen en zag een zwarte gedaante de warriors den uit sluipen. De plek naast haar was leeg, enkel was de warmte van Fallentear nog wel te voelen, al verdween dat met een rap tempo. Innerghost rekte haar poten uit en stond op, Fallentear achtervolgend.
Ze trof haar zusje buiten de warriors den, zittend aan. Innerghost keek haar zusje aan, niet wetend wat ze hier mee moest. "Fallentear..." zuchte ze, een tikkeltje wanhopig. Ze deed haar bek open, maar sloot die weer, omdat ze niet goed wist wat ze moest zeggen.

De poes deed de moeite niet haar spieren uit te rekken voor ze op stond, ze deed nergens moeite voor. Ze probeerde enkel de rest niet wakker te maken, die hoefde dit niet mee te maken. Langzaam sloop ze langs de slapende lichamen van de andere warriors terwijl ze zich een weg naar buiten wende.
Eenmaal buiten ging ze naast de ingang zitten en liet haar ogen omhoog gaan naar zilverpels. De wind danstte door haar vacht toen Innerghost naar buiten kwam. Haar oren bewogen niet en haar ogen zaten vast op zilverpels die ook meteen terug gereflecteerd werden door de blauwe ogen. "Fallentear..." hoorde ze haar zusje zuchtten maar reageerde er met geen beweging op. Even bleef ze zitten voor ze haar ogen op de aarde onder haar poten richtte. "Ze gaan niet weg, Inner" sprak de poes. Even stopte ze. "Ze zullen bij me blijven tot ik sterf" sprak ze met een kille toon. Haar ogen wendde zich weer naar Zilverpels terwijl ze elke ster een voor een bekeek. "Je moet slapen, Innerghost" sprak ze met dezelfde emotieloze toon. Ze zat geheel stil al waren haar spieren geheell ontspannen.

"Ze gaan niet weg, Inner" sprak de poes. Innerghost keek Fallentear aan toen ze even zweeg. "Ze zullen bij me blijven tot ik sterf" vervolgde Fallentear vervolgens. Innerghost fronste, maar keek haar zusje nog steeds recht aan. Ze ging zitten en keek naar de lucht. Wat móét ik hier mee? vroeg ze wanhopig aan Starclan, wetend nooit een antwoord te krijgen. Ze wende haar blik af en keerde die terug naar Fallentear die stil zat met een emotieloze blik in haar ogen. Wanhopig schudde Innerghost met haar kop. "Je moet slapen, Innerghost" sprak ze net zo emotieloos als haar blik. Innerghost bromde zacht, "So do you," murmelde ze zich omdraaiend. Innerghost kroop terug de warriors den in en sloop naar haar nest, waar ze zich oprolde tot een zwarte bal vacht en haar ogen sloot. Een zucht verliet haar bek terwijl ze zich zelf terug in slaap wist te dwingen.

OOC: Topic uit