One winter's day

'het maakt me niet echt veel uit wat voor afspraken ik heb. Ik had alleszins niets belangrijks. En mijn training kan morgen ook verder gaan.' Spider grinnikte in zichzelf. De jonge kater deed hem aan hemzelf denken, toen hij nog jong was. Roekeloos als hij toen was en vaker niet opdaagde op trainingen met zijn broertjes en zusjes. Toen leek het hem stoer, om niet op te dagen op afspraken van zijn ouders. Maar de aantal keren dat hij er voor op zijn kop kreeg vond hij minder leuk. Maar nu besliste hij veel zelf. Natuurlijk had hij niet meer de vrijheid die hij toen had als rogue, maar hij vond het leuk om eindelijk tot een groep te behoren. Hoewel hij zich daar steeds minder zorgen in maakte. Hij was lang niet meer in het kamp geweest, en hij zou best wel nog eens op zijn kop kunnen krijgen door Lítill, maar dat boeide hem evenmin. Spider zuchtte alleen maar bij de gedachte. Pas toen richtte hij zich weer tot de jonge kater. "Dus... Erik. Hoeveel trainingen heb jij er al op zitten?" Hij bedacht zich dat hij, als hij nog lang in leven wilde blijven, of op zijn minst de bloodclan nog wilde dienen, hij best ook nog eens toe was aan enkele trainingen. Maar het waren die dingen waar hij zich meer zorgen in maakte. Hoewel hij zichzelf best voor een tijdje kon trainen leek het hem zo nu en dan handig om één of andere medestander te hebben om mee te trainen. Vervolgens probeerde hij zijn blik weer op de kater te richtten. Hij kuchte waarbij zijn blik de vormen van de kater zijn silhouet op zochten. "Wat denk je er van om samen met mij te trainen ? Ik wil best mijn tactieken nog wat aan scherpen." Spider glimlachte vaagjes, hij wist best dat het niet langer tot zijn leeftijd behoorde, om zelf getraind te worden, maar het leek hem een goed tijdverdrijf om deze tijd te doden. Hij lachte wat vaagjes naar de kater.

Een piepklein glimlachje dwong zich op de kater zijn lippen. "Dat is fijn voor je. En bevalt je mentor jou een beetje?" Hij herinnerde zich amper zijn eigen tijd nog als young one. Misschien kwam dat omdat hij die tijd nog gewoon bij zijn twoleg baasjes woonde en hij zich die technieken allemaal zelf aangeleerd had? De kater haalde zijn schouders dan maar op. Dat zou dan maar. Wel herinnerde hij zich de tijd met zijn enige echte zusje; in de tijd waarin hij nog een kitten was. Helaas vluchtte zij het ouderlijk huis op jonge leeftijd al uit. Sindsdien had hij niets meer dan alleen maar pleegzusjes gehad. Velen van hen kwamen ook vroeg aan hun eind. Maar de laatste ging hij niet gauw vergeten. Dat was pas een echte fury. Haar vacht zo rossig als sluimerend vuur. Haar temperament zo groot dat het haar enige karaktereigenschap geleken had. Maar aan verhalen te horen zou zij hier nog steeds ergens rond lopen. Alleen had hij er geen zin meer in om haar nog onder ogen te komen. Ze kon hem nu gemakkelijk met een zuchtje verslaan. En dat was niet wat hem af schrikte, maar de reactie's van de mede-bloodclanners. Het woord 'onwaardig' klonk als de dood in zijn oren.

Spider schudde die gedachtes zijn kop weer uit. Hij keek naar buiten, maar het was zijn gehoor die het harde geruis van de storm het eerste hoorde. "Ik denk, wat zou jij er van vinden om deze keer MIJN mentor te willen zijn? Jij mag me deze keer de vaardigheden aanleren. Klinkt dit leuk?" Hij maakte zich niet gauw meer zorgen over zijn karakter. Hij was nu eenmaal een vriendelijke kater. Maar als iemand hem durfde uitdagen ging deze het gauw voelen. Spider greens bij deze gedachte.

De young one knikte en Spider aanvaarde dit als een ja. Nogmaals versterkt door de woorden die de kater daarop liet volgen. Spider zijn staart sloeg lichtelijk heen en weer terwijl hij nadacht. Misschien moest hij even om zijn adoptie zusje vragen. Wellicht zou hij meer over haar weten dan hem door zijn lange afwezigheid. Hij waagde het er maar op. "Nou uh. Zie je ik heb een adoptie zus die hier ergens zou rondlopen. Misschien ken je haar bij haar naam, ze heet Indi, en zij is eigenlijk de reden waarom ik weer aansterken wil. Ik wil niet ten dode vallen aan haar voor het oog van bloodclan. Zullen we nog even hier binnen blijven en wachten totdat de storm bedaart is om te trainen?" Ergens voelde hij een steek van verraad jegens iemand. Maar de achterliggende reden kon de kater niet weten. Wel wist hij als dit teweten werd gekomen, hij wel eens een opdonder kon krijgen van zijn leider. Dan nam hij dit er maar bij. Tot slot was trainen gezelliger met twee. Althans vond hij toch.