{Open} Dirty and Clean

_{There is a ghost, deep in my throat
Shoving it down, speak and you choke
Every fire, sharpens the flood
Throbbing and wild, stained in blood
And each little lie, making mountains
Mountains I climb, wasting my time
Wasting my time, feeding the fire
Teasing the lies...
With dirt in my eyes}

Ze was niet lang in het kamp gebleven nadat Smoketear zijn aankondiging had gedaan. Op het moment dat ze gezien had dat hij het kamp weer binnengekomen was, had ze het kamp verlaten en was ze snel naar buiten geglipt. Ze voelde zich ziek. Iedere kat had haar aangekeken toen haar naam genoemd was. Met medelijden, met walging? Ze wist het niet. Misschien wilde ze het ook niet weten. Ze liep tussen de smeltende sneeuw door en liet zich op een kleine open plek zakken. Ze wilde even alleen zijn...

Snakebites had Ashlilly zien weggaan uit het Camp, en had besloten haar te volgen. Ze had Smoketear's uitleg maar half gehoord, maar wat hij had gedaan was zonder twijfel fout. Stil bleef de Warrior op een afstandje van Ashlilly staan, en keek naar haar poten. Waarschijnlijk wou Ashlilly alleen zijn, maar haar hier achterlaten zou fout vorlen. "Alles oké, Ashlilly?" De stemmen in haar hoofd schreeuwde dat het een achterlijke vraag was, tuurlijk was niet alles oké. Snakebites waagde zich een paar passen korter en ging zitten.

Met één soepele beweging krulde Ashlily haar staart om zich heen en trok haar schouders hoog op. Hierdoor ging haar kop laag hangen en zat ze zo klein en geborgen mogelijk. Haar oogleden gleden langzaam over haar heldere, gele ogen en ze probeerde haar ademhalingspatroon weer regelmatig te krijgen door diep in en uit te ademen. Maar het nam niet weg dat haar ledematen nog steeds beefden alsof ze er elk moment doorheen kon zakken. En toen, doorbrak een stem ineens haar gedachten en de poes verstarde meteen. "Alles oké, Ashlilly?" Klonk de stem. Ashlily rechtte haar rug direct en wierp voor een hartslag een giftige blik naar de poes achter zich, waarna ze wat binnensmonds en onverstaanbaar siste naar de poes. Vervolgens wendde ze haar blik weer af van de poes en dook ze nog wat verder ineen.

De poes rechtte haar rug snel en wierp haar een giftige blik toe. Ashlilly siste wat en wendde haar blik af. Ze dook ineen, en Snakebites keek haar twijfelend aan. Ze was duidelijk niet welkom, en dat begreep ze maar al te goed. Na een laatste twijgelende blik op de poes, draaide ze zich om en liep langzaam weg.

-Snakebites topic uit, sorry ;s

Natuurlijk had de mat bruine tabby de aankondiging gehoord. Smoketear had al zijn fouten toegegeven als een kitten, alleen werden ze nu niet meer vergeven en vergeten. Toch kon Fleckhound de moed er wel in vinden, hij had ook een hoop op te biechten. Niet alleen voor de clan. Hij wou het, hij wou zijn ziekte zeker toegeven. Maar wat zou het helpen? Niks, of wel soms? De clan zou hem niet meer aankijken en wat kon hij dan doen, de clan uitstappen als een verader zeker. Ja, de keuze van de kater was moedig maar dom. Hopelijk voor hem luchtte het op. Zelf was hij het kamp uitgelopen om de opkomende drukte, geroddel en gepraat te vermijden. Hij was meer met een op een gesprekken. Zonder het te weten was hij het pad van de kattin gevolgd. Nog net zag hij een wildkleurige poes weglopen. Fleckhound bleef wachten tot ze verdwenen was en liep naar Ashlily toe. Zonder wat te zeggen ging hij naast haar zitten. Wetend dat de geluidloze steun van een ander óf een enorme opluchting kon zijn óf een enorme irritatie factor. Hoe je het ook wende of keerde, Fleckhound zat en ging niet zomaar van zijn plaats af.

Eventjes was het stil. Ondanks haar ineengedoken houding en overeind gerezen pels, was Ashlily's kop niet meer agressief toen ze haar kop eenmaal weer had verborgen door deze te laten hangen. Eerder was de expressie vertrokken, maar door wat? Pijn? Woede? Verdriet? Schaamte? Ze wist het zelf niet meer. Het enige wat ze wist, was dat ze zich uitermate rot voelde. Maar, ze kon horen dat de poes die haar zojuist gestoord had vertrokken was, dat was al een opluchting. Ze wist dat ze weer niet zo'n beste beurt had gemaakt bij haar clangenoten, maar het kon haar niks meer schelen. Op dit moment tenminste niet. Smoketear had haar in een diep, donker gat gegooid en ze kon er met geen mogelijkheid meer uitklimmen. Maar plotseling plofte er wéér iemand naast haar neer. Meteen schoot haar blik weer omhoog, haar gele ogen gevaarlijk fonkelend. Haar bovenlip trok zich licht op. "Wát?" Spuwde ze.

Blijkbaar was het de tweede optie. Ach, dit maakte dus zijn dag wat voller van drama. Je moet toch wat drama vinden in iedere dag? Wel fijner als het niet vanaf jou komt. De rol van slachtoffer is altijd makkelijker op te pakken. Ondanks dat deze kattin naar haar keek alsof hij net iets zeer grofs had gezegd bleef zijn houding het zelfde. Hij zat rustig, niet gespannen of ongemakkelijk. Alsof hij iedere dag leefde met zulke gevallen, nou, dat deed hij ook soortvan. Al was zijn zus eerder het geval -van de wereld-. "Wát?" En ook nu bleef zijn koud blauwe blik rustig op haar gericht. ‘Niks.’ lichtte hij haar rustig mee. ‘Ik ben hier je mentale steun, als jij niet praat praat ik ook niet’ Vervolgde hij dus op een monotone stem. Daarna hielt hij zijn mond en keek wat voor zich uit. Na een paar minuten keek hij naar de kattin met een blik die zei; ga maar gewoon verder waar je mee bezig was hoor. Fleckhound hielt haar niet tegen. Hij vervulde gewoon de rol die hij zichzelf opgelegd had.