I. Grew. Up.

Met zijn borst trots vooruit gestoken paradeerde Tallpaw door het kamp, niets kon hem nu nog stoppen, niets kon hem nog tegenhouden. Alles mocht de kater nu, en geen regels hoorde meer bij zijn leven. Hij was nu een echte apprentice, en iets in hem zei dat zijn leven drastisch ging veranderen. Vrolijk stalkte hij dus rond, tot hij een andere kat zag, die van zijn leeftijd leek. Meteen werd de koers veranderd, en liep de kater haar kant uit. "Hey," Klonk zijn mooie, lage stem. Waarna hij voor de witte poes ging zitten, en met zijn amberkleurige ogen in die van haar keek, wachtende op antwoord.

- Thistlepaw

Hij knikte toen ze zijn naam zei, en streek voor haar neer. "Yep, dat is mijn naam," Antwoordde hij, en nam haar eens goed in zich op, ze was erg wit, net zoals Snowy, en ze had grote blauwe ogen. Eigenlijk was ze een kopie van het poesje met wie hij veel gespeeld had laatst. Even deed dat hem grinniken, maar daarna werd hij weer serieus. "Met mij gaat het prima, met jou ook hopelijk?" Hij keek haar vragend aan, met zijn 'mysterieuze' lok haar nog steeds voor zijn gezicht. "Ik moet tot mijn spijt trouwens melden dat ik je naam niet weet.."

Hij knikte toen ze haar naam zei, "Dat klinkt mooi," Antwoordde hij erop, maar keek meteen naar zijn poten uit schaamte toen de poes hem vertelde wat ze dacht van hem. "Dankje denk ik?"

Hij knikte even een beetje van slag toen ze hem mededeelde dat ze hem plaagde. "Bovendien krijg je nu ook aandacht van mij," De kater glimlachte een beetje onbeholpen, en verschoof zijn poten weer even. "Dat is waar," Beaamde hij, "Maar jij bent ook wel mooi hoor,"

Tallpaw grinnikte toen ook de poes nu een beetje verlegen leek. "Wie heb jij als mentor?" Vroeg hij maar, toen het gesprek een beetje stil leek te vallen, en sloeg zijn staart om zijn poten, wie was haar mentor indeed?

Hij knikte even bij het horen van de naam van de poes haar mentor, maar het deed geen belletje rinkelen. Dus om zichzelf een houding te geven glimlachte hij, en gaf antwoord op de poes haar vraag. "Frostlake is mijn mentor, hij is wel oké," Luidde zijn zin, hij ging geen slechte dingen over zijn mentor zeggen, zo goed kende hij hem nog niet.

De kater merkte de stilte op, en vormde al wat woorden in zijn mond, maar de poes was hem voor. "Zin om iets te doen? Ik verveel me te pletter in dit kamp." Hij grinnikte weer even, waar kende hij dat toch van? Maar uiteindelijk was een knik toch het teken om te gaan. Tall stond op, en liet de poes voorgaan, "Leid de weg zou ik zeggen,"

Hij knikte, en liep achter de poes aan naar het territorium, zij leidde, dus eigenlijk had hij eerlijk waar geen idee waar ze heen gingen. Zou ze naar de stroom gaan? Of naar de burnt sycamore? Hij wist het echt niet, echt niet.

- Maak jij? Post de link dan maar hier -please?-