I don't know {Dawnflight}

Met een korte trilling werd de kitten wakker. Hij hijgde van schrik maar bleef verder stil. Waar was hij. Zijn grasgroene ogen keken even verdwaasd om zich heen. Hij kon zich herinneren dat hij... Wat was hij ook alweer aan het doen. Hij had geen idee meer. Hij bewoog zich maar het deed pijn om ook maar iets te doen. Even pijnlijk kneep hij zijn kleine oogjes dicht. Waar was hij. Hij keek om zich heen. Wacht, de kruiden, was hij in een medicine den. Maar welke, hoe. Hij kroop dieper ineen, bang voor wat er ging gebeuren. Hij wou gewoon zijn moeder, zijn broertjes en zusjes. Hij kroop in een balletje maar voelde bij elke beweging de sneeen in zijn kleine lichaam. Zijn ogen knepen zich dicht hij was bang. Deed hetzelfde als altijd. Zijn ogen dichtknijpen en hopen dat hij naast mama en zijn broertjes en zusjes wakker werd. Maar toen hij zijn ogen open deed was hij nog op precies dezelfde plek. Hij wou piepen maar hield zich stil. Zacht probeerde hij op te staan met geluk lukte het. Hij liep naar de uitgang van de den. Hij keek even rond waarna hij zacht naar buiten. Tot er iemand voor hem stond. Ze was groot, en hoewel ze aardig leek dook hij in elkaar. Hij keek op naar haar. "sorry" zei hij zacht, hij had geen idee waarvoor maar had het gevoel dat het moest.

~Dawnflight~

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

De poes was op weg naar de medicine den. Ze had een klein muisje in haar bek om te geven aan één van de zieken, aan de kleine kitten. Het begon gisteren, toen Dawnflight op patrouille was, waarbij ze tussendoor nog wat jaagde. Ze had wat geluid gehoord aan de grens en was er zo snel mogelijk op af gerend. Een onbekende geur hing er en ze had geen flauw idee gehad waarvan het kwam. Het was niet typisch een clangeur, maar het was zeker geen kittypet. Rogue kwam dan nog het dichtst bij, maar ook dat was het niet geweest. Ze was klaar geweest om het dier aan te vallen, maar het bleek niet nodig. Toen ze dichterbij het dier kwam zag ze dat het een kitten was, een kitten die dringend hulp nodig had. Het kleine dier zat onder de krassen en schrammen en was duidelijk aangevallen door iets veel groter dan hem. Het arme dier lag bewusteloos op de grond, hij had waarschijnlijk nog maar net in het territorium kunnen kruipen voordat het neer was gevallen. Zonder ook maar één twijfeling had Dawn hem voorzichtig opgepakt om weer mee terug te nemen naar het kamp. De warriorcode zei niet voor niks dat je kittens altijd moest helpen, en aangezien deze geen clangeur had zou hij het anders niet overleven. Zo snel, maar voorzichtig, bracht Dawn hem naar de medicine den. Een aantal katten had vragend opgekeken, maar niemand had wat gevraagd. De vragen zouden waarschijnlijk later komen, maar op dit moment was er geen tijd voor geweest. De rode poes had de kitten overgedragen aan Nightstream en Honeypaw en ze wist zeker dat hij daar in goede handen was. Nadat ze de hele situatie uit had gelegd aan de medicine cat had ze de kitten alleen gelaten en was ze weer terug gegaan het territorium in. Het was inmiddels de volgende ochtend en ze had van Nightstream een seintje gekregen dat de kitten vandaag wakker kon worden, dus had ze een muisje voor hem meegenomen. Ze wist niet zeker of de kitten al van vlees hield, ze had immers geen flauw idee waar hij vandaan kwam. Toen ze bij de den aankwam zag ze de rosse kitten al bij de ingang staan. Hij leek te schrikken van haar en dook in elkaar, met zijn groene oogjes op haar gericht. "sorry" Miauwde hij zacht naar haar. De kattin had een vriendelijke glimlach opstaan en ging zitten, zodat ze wat lager was. De muis liet ze voor zich neervallen. ”Je hoeft nergens sorry voor te zeggen.” Zei ze zacht en rustig tegen de kitten. ”Ik heb je gisteren hierheen gebracht, je lag in je eentje in ons territorium.” Zei ze, met nog steeds dezelfde aardige stem. ”Ik ben Dawnflight, de leider van deze clan. Wie ben jij?” Een glimlach stond nog steeds op haar gelaat terwijl ze naar de kitten keek. ”Ik heb trouwens een muisje meegenomen voor je, ik weet niet of je honger hebt.” Ze schoof het diertje iets naar de kitten toe met haar poot.

509 words | Timekit | ~| ( © hunter. )

Het katertje had niet door dat de poes die hem gister hier heen gebracht had het kamp binnen was gekomen. Hij wou net de medicine den den uit lopen tot de poes voor hem stond. Uit reflex dook hij in elkaar. Waardoor zijn kleine lichaampje in een keer pijn deed. Hij kneep even pijnlijk zijn oogjes dicht voor hij opkeek naar de poes. Hij verontschulde zich, waarvoor hij had geen idee, misschien dat hij in hun terretorium was geweest, of dat hij iets van ze gekregen had voor zijn wonden. Maar waarvoor echt, geen idee. De poes zag er vriendelijk uit maar hij bleef voor de zekerheid in elkaar gedoken. Hij keek naar de muis die ze op de grond liet vallen, daarna keek hij weer naar haar. ”Je hoeft nergens sorry voor te zeggen.” sprak de poes. Haar stem klonk vriendelijk, lief. Hij spitste zijn oortjes en kwam voorzichtig overeind. Hij keek haar voorzichtig uit. ”Ik heb je gisteren hierheen gebracht, je lag in je eentje in ons territorium.” legde de poes uit, met nogsteeds dezelfde lieve stem. Hij ging zitten en liet zijn kop laag hangen. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om..." hij keek even naar de grond. ”Ik ben Dawnflight, de leider van deze clan. Wie ben jij?” stelde ze zich voor. "Dawnflight? Maar leider heten toch altijd star?" vroeg hij nieuwschierig. Hij was even vergeten dat hij bang was. Hij ging recht zitten en keek haar vragend aan. "O ja, ik ben Timekit, ik ben geboren in Skyclan, maar die is..." hij keek even naar de ingang van het kamp en liet zijn kopje toen even hangen. Hij keek weer op naar Dawnflight en zuchtte even. Hij wist niet waar zijn moeder was, zijn vader of zijn siblings. ”Ik heb trouwens een muisje meegenomen voor je, ik weet niet of je honger hebt.” sprak de poes waarna hij keek naar het muisje. Hij knikte even. Voorzichtig sloop hij naar het muisje toe en legde zijn pootje op het beestje en zetten zijn tanden in het vlees. Hij had toch al een klein tijdje niet meer gegeten dus dit proefde toch wel extra lekker. Hij slikte zijn eerste hap door en keek op naar de poes. "Dank u" sprak hij zacht en keek weer naar het muisje.

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

”Ik ben Dawnflight, de leider van deze clan. Wie ben jij?” Vroeg de poes aan de kitten. "Dawnflight? Maar leiders heten toch altijd star?" De kitten ging rechtop zitten en leek even te vergeten hoe bang het hij net was. Het deed haar goed om te zien dat de kitten zo snel op zijn gemak was hier. "O ja, ik ben Timekit, ik ben geboren in Skyclan, maar die is..." Hij keek weg en liet zijn kopje hangen. Skyclan dus, dan was hij al een tijdje in zijn eentje, geen wonder dat hij niet naar clan rook. ”Ik heb trouwens een muisje meegenomen voor je, ik weet niet of je honger hebt.” De kitten keek naar het muisje en knikte. Hij liep voorzichtig naar het muisje toe en nam een hap. Hij keek op naar de poes. "Dank u" Zei hij zacht, waarna hij weer naar het muisje keek. ”Geen probleem.” Miauwde ze terug. ”Leiders heten trouwens inderdaad star, maar ik heb mijn negen levens nog niet.”[ /b] Zei ze zacht terug. Ze ging langzaam door haar poten zodat ze op haar buik voor de kitten kwam te liggen en nu even groot was als de kater. [b]”Heb je een moeder ergens Timekit, of een vader?” Ze wou de kitten niet van streek maken, maar ze wou niet een andere poes bezorgd maken doordat ze haar kitten niet kon vinden. Alhoewel Dawn het vast wel uit kon leggen met de wonden van de kitten, zou ze de moederpoes wel kunnen informeren.

255 words | Timekit | ~| ( © hunter. )

De rode kitten had zich grasgroene ogen op de poes gericht terwijl hij even op een antwoord, toen hij even zat gaf hij antwoord op haar vraag wie hij was. Zij had zich voorgesteld nu was het zijn beurt. Hij stelde zich voor met zijn naam en zijn vorige clan, Skyclan. De Clan die nou ja, iedereen wist wel wat er met de caln gebeurt was. Hij liet zijn kopje even hangen. Zoveel katten die hun levens zijn verloren daar. Zoveel familie's die uit elkaar waren gedreven. Hij keek langzaam weer naar de poes. Het was al een tijdje geleden dat de brand er was. Hij mocht van geluk spreken dat hij het zo lang hebt kunnen volhouden, en toen hij aangevallen was door die rat, dat was het hij was aangevallen door een rat. Niet een hele grote maar hij had genoeg schade aangericht. Hij mocht van geluk spreken dat hij weg gekomen was en dat deze poes hem gevonden had. Hij keek van de leidster naar het meisje. Hij at voorzichtig wat. Het vlees proefde heerlijk in zijn bekje na best een tijdje. Hij had echt honger. Hoewel zijn oogjes van genot sloten bleven zijn oortjes op de poes letten. Aangezien zij de enige was die hij nu een beetje kende wilde hij niet dat ze weg ging. ”Geen probleem.” Miauwde ze terug. ”Leiders heten trouwens inderdaad star, maar ik heb mijn negen levens nog niet.”[ /I] sprak de poes zacht. Hij bleef rustig luisteren tot hij hoorde dat ze bewoog. Zijn ogen gingen weer open en keken naar haar terwijl ze ging liggen. Ze was nu op hetzelfde niveau als hij. "Waarom heeft u uw levens nog niet?" vroeg hij. [I]”Heb je een moeder ergens Timekit, of een vader?” vroeg de poes. Time keek haar even aan voor hij zich langzaam op zijn buik liet zakken en zijn hoofs schudde. "Mijn moeder en broertjes en zusjes waren in de nursery tijdens de brand. En papa weet ik niet, papa was er erg weinig" sprak hij zacht met een droevige toon in zijn stem. Hij keek naar de grond en keek haar daarna aan. "Ik mis mama, maar ik weet dat ze het goed heeft in Starclan. En ik zal een goede warrior worden voor mijn siblings" zei hij en knikte even. Hij had het zich zo voorgenomen. Hij zuchtte even. hoewel hij wist dat ze het goed zouden hebben in starclan miste hij ze wel, hij miste de warmte tijdens het slapen, de liefde die hij kreeg. Ondanks dat hij wist dat het goed was prikkelde er tranen in zijn oogjes. Maar hij gaf ze niet de kans om te gaan rollen. "heeft u familie?" vroeg hij zacht

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Waarom heeft u uw levens nog niet?" Vroeg de kater aan de poes. Ze liet de vraag even liggen voor later, ze zal het zo wel uitleggen aan de kleine kat. ”Heb je een moeder ergens Timekit, of een vader?” Hij liet zich op zijn buik zakken en schudde zijn kleine kopje. "Mijn moeder en broertjes en zusjes waren in de nursery tijdens de brand. En papa weet ik niet, papa was er erg weinig" Zijn stem was zacht en de poes voelde zich gelijk schuldig. Ze had het subtieler aan moeten pakken, het was immers nog maar een kleine kitten. Ze voelde zijn kleine groene oogjes op haar gericht. "Ik mis mama, maar ik weet dat ze het goed heeft in Starclan. En ik zal een goede warrior worden voor mijn siblings" Zei hij en hij knikte naar de poes. Ze had even het gevoel dat hij zelfverzekerder was, totdat de tranen in zijn oogjes opkwamen. Nee, ga nou niet huilen, dacht de poes, dan ga ik dadelijk ook nog huilen. "Heeft u familie?" Vroeg de kitten met een zachte stem. ”Ik heb nog een vader in deze clan, maar mijn moeder en broertje zijn in de Starclan.” Miauwde ze met een waterige glimlach. Ze moest sterk blijven voor deze kitten, ze ging niet instorten. ”Maar het is goed, ik weet dat ze het goed hebben daarboven.” Ze knikte naar de kleine kitten. ”Ik hoop dat ik ze zie als ik mijn levens krijg.” Ze ging even met haar staart over de kitten heen. ”Als jij goed je best doet, wordt je misschien ook wel leider. Dan kun je je moeder en broertjes en zusjes ook weer zien.” Ze keek even in zijn kleine groene oogjes. ”Dat laat me denken, je vroeg waarom ik mijn levens nog niet had gekregen. Dat komt omdat het een lange reis is naar de highstones en het een tijdje kost om voor te bereiden. Ook moet er iemand achterblijven voor de clan.” Miauwde ze. ”En ik laat het dan wel aan Wolfgaze en Mousefur over, maar zou jij ook even voor mij op de clan willen letten, dan weet ik zeker dat het goed beschermd is.” Ze knipoogde even naar de kitten.

375 words | Timekit | ~| ( © hunter. )

Tranen stonden in zijn ogen terwijl hij vertelde dat hij een goede warrior zou worden voor zijn moeder, broertjes en zusjes. Hij vroeg de poes of zij familie had. ”Ik heb nog een vader in deze clan, maar mijn moeder en broertje zijn in de Starclan.” antwoorde de poes. Hij keek haar aan en knikte even. "Ik weet zeker dat ze trots op u zijn" sprak hij en keek even om zich heen. ”Maar het is goed, ik weet dat ze het goed hebben daarboven.” sprak ze verder. Hij knikte even. ”Ik hoop dat ik ze zie als ik mijn levens krijg.” Hij keek op naar de poes, hij haalde zijn poot over zijn kop om de traantjes weg te halen. "Ik hoop ook voor u dat u ze zult zien" zei hij iets blijer. ”Als jij goed je best doet, wordt je misschien ook wel leider. Dan kun je je moeder en broertjes en zusjes ook weer zien.” Zijn grasgroene oogjes vulde zich met blijdschap. "Denk u echt dat dat zou kunnen als ik mijn best doe?" vroeg hij blij. Hij zou ooit zijn moeder en zijn siblings terug zien. Ook als hij nooit leider zou zijn, als hij later oud was en dan naar Starclan zou gaan Maar tot die tijd zouden ze van boven over hem waken.”Dat laat me denken, je vroeg waarom ik mijn levens nog niet had gekregen. Dat komt omdat het een lange reis is naar de highstones en het een tijdje kost om voor te bereiden. Ook moet er iemand achterblijven voor de clan.” Miauwde ze. ”En ik laat het dan wel aan Wolfgaze en Mousefur over, maar zou jij ook even voor mij op de clan willen letten, dan weet ik zeker dat het goed beschermd is.” Tijdens haar uitleg luisterde hij goed. Bij haar laatste zin sprong hij vrolijk op. "Tuurlijk zal ik goed op de clan letten, U kunt op mij rekenen, want ik word ooit de beste warrior ooit" sprak hij trots en keek haar met glinsterende oogjes aan. Hij keek de clan nog eens rond. Hij keek even omhoog naar de lucht. Zou ze zijn ouders ook zien, misschien. "Wie neemt u mee naar de highstones?" vroeg hij.

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Denk u echt dat dat zou kunnen als ik mijn best doe?" Ze knikte met een glimlach naar de kleine kitten. ”Elke kitten kan leider worden.” Zei ze tegen de kater, maar fluisterde er toen zacht iets achteraan. ”Maar jij hebt nog extra redenen om het te willen, en dat ziet de leider.” Ze knipoogde naar de kitten. ”Dat laat me denken, je vroeg waarom ik mijn levens nog niet had gekregen. Dat komt omdat het een lange reis is naar de highstones en het een tijdje kost om voor te bereiden. Ook moet er iemand achterblijven voor de clan.” Miauwde ze. ”En ik laat het dan wel aan Wolfgaze en Mousefur over, maar zou jij ook even voor mij op de clan willen letten, dan weet ik zeker dat het goed beschermd is.” Hij luisterde aandachtig naar haar kleine toespraakje en sprong op het eind op. "Tuurlijk zal ik goed op de clan letten, U kunt op mij rekenen, want ik word ooit de beste warrior ooit" Hij sprak trots en een blij gevoel borrelde op bij Dawnflight. Ze was blij dat de kitten het goed naar zijn zin had hier, maar wist eigenlijk niet zo goed wat ze met het kleine ding aanmoet. Hij was nog maar een kitten en had een moeder nodig. Tot hij helemaal opgelapt was lag hij nog wel hier, maar daarna moest hij ergens kunnen verblijven. Het zou moeilijk worden een moeder poes te vinden die een onbekend jong zou willen opnemen, ondanks dat de kater geen melk meer nodig had. "Wie neemt u mee naar de highstones?" Vroeg de rossige kater aan haar. ”Storms…wise gaat met mij mee.” Haar ademde stotterde even bij het achterstedeel van zijn naam. Normaal ging het goed, maar soms haperde ze even, had ze gewoon niet door wat ze zei. Hij bood zelf aan om mee te gaan naar de highstones, ook al denk ik dat hij er een beetje te oud voor is.”[/b] Ze beet even kort op haar lip, waarom vertelde ze dit tegen deze kitten? ”Maar het maakt niet uit, het komt wel goed.” Ze wuifde haar vorige zin weg met een klein lachje.

375 words | Timekit | ~| ( © hunter. )

”Elke kitten kan leider worden.” antwoorde de grote poes. ”Maar jij hebt nog extra redenen om het te willen, en dat ziet de leider.” fluisterde ze erachter aan. Hij keek blij naar haar op. Zou hij echt ooit leider kunnen worden. Het was waar, elke kitten kon het. Maar ook een kitten uit Skyclan. Hij keek vrolijk naar haar op. Een leider zei het tegen hem, dan zou het vast waar zijn dat het kon. Hoewel de poes een leider was en groot was, leek ze hem heel aardig. ”Dat laat me denken, je vroeg waarom ik mijn levens nog niet had gekregen. Dat komt omdat het een lange reis is naar de highstones en het een tijdje kost om voor te bereiden. Ook moet er iemand achterblijven voor de clan.” Miauwde ze. ”En ik laat het dan wel aan Wolfgaze en Mousefur over, maar zou jij ook even voor mij op de clan willen letten, dan weet ik zeker dat het goed beschermd is.” Meteen stond hij trots op en stak zijn borst trots naar voren. "Tuurlijk zal ik goed op de clan letten, U kunt op mij rekenen, want ik word ooit de beste warrior ooit" sprak hij trots. Hij zou goed op de clan letten, en hij zou alles proberen als er wat gebeurde. Hij liet niet hetzelfde gebeuren bij deze clan als bij Skyclan. Hoewel hij nog jong was hij had vuur in zijn hart wat nu al altijd bij hem zou blijven. Hij zou de clan zo goed mogelijk dienen. Zijn oogjes keken glinsterend naar de poes voor hem. Dawnflight... Hij was blij dat hij haar naam wist voor ze Dawnstar heette. ”Storms…wise gaat met mij mee.”miauwde ze. Hij keek haar met een scheef kopje aan. "U stotterde, waarom? Kent u hem niet zo goed?" vroeg hij nieuwschierig. "Hij bood zelf aan om mee te gaan naar de highstones, ook al denk ik dat hij er een beetje te oud voor is.” ging ze door. Hij keek om zich heen. Opzoek naar de kater die het misschien was. "Neemt u enkel hem mee?" vroeg hij nieuwschierig. "Dat is uw eerste taak, u moet hem beschermen op de lange weg" sprak hij en keek haar aan. ”Maar het maakt niet uit, het komt wel goed.” maakte ze haar eerdere zegje nietig. Hij keek haar aan. "Maar op uw weg, kunnen jullie voor gevechten komen, en kou, en honger" sprak hij. "Maar ik weet wel zeker dat u dat aan kunt" miauwde hij zacht. "En als ik de beste warrior ooit ben, dan zag ik u in al uw negen levens beschermen, net als de clan... en... en"Hij wou verder gaan maar hij moest eerst adem halen. "En u word de beste leider ooit en dan is de clan veilig" sprak hij verder en keek haar aan. Hij ging zitten. Hij keek even naar de lucht. "En dan kunnen we Starclan trots maken, met alle katten in zich, net als uw moeder en broertje en mijn ouders, broertjes en zusjes" zei hij trots. "Denkt u dat u mijn familie tegen zou kunnen komen in Starclan?" vroeg hij. Hij keek weer naar de poes. Het boeide hem niet dat hij n te vrolijk leek of whatever, hij voelde zich goed, en hij wou de poes blij maken.

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Ze glimlachte even naar de kitten en wachtte met zijn vragen beantwoorden tot ze klaar was. ”Ik ken hem heel goed, maar hij heeft laatst zijn naam veranderd en het is nog even wennen. En ik neem inderdaad alleen hem mee. Ik vertrouw op hem en weet zeker dat hij me zal beschermen, wat er ook zal gebeuren.” Zijn groene oogjes stonden op haar gericht. ” Maar op uw weg, kunnen jullie voor gevechten komen, en kou, en honger. Maar ik weet wel zeker dat u dat aan kunt.” Zei hij zacht tegen haar. ”Dat klopt inderdaad, het is een gevaarlijke reis en daarom alleen voor de beste warriors van de clan. En ik weet zeker dat ik het aankan, ik kan de clan toch niet voor altijd alleen laten?” Mauwde ze zacht terug. ” En als ik de beste warrior ooit ben, dan zag ik u in al uw negen levens beschermen, net als de clan... en... en" De kitten stopte even om te ademen en ze grinnikte even. Hij was zo blij en zo enthousiast, hij zal zeker een goede apprentice worden. Ze wachtte geduldig tot hij klaar was met zijn zegje. "En u word de beste leider ooit en dan is de clan veilig" Ze lachtte even, het vertrouwen van de kitten vleide haar even. Zijn blik stond weer op de lucht, en zij volgde zijn blik. "En dan kunnen we Starclan trots maken, met alle katten in zich, net als uw moeder en broertje en mijn ouders, broertjes en zusjes. Denkt u dat u mijn familie tegen zou kunnen komen in Starclan?" Ze slikte even voor ze een antwoord gaf. De trotste manier waarop hij sprak, het gaf haar moed. Ze had hier voor nooit écht gedacht dat ze haar moeder en broertje zou zien, maar het geloof van deze kleine kater had haar laten denken dat ze hen misschien toch nog een keer tegenkwam. Stormwise had nooit willen vertellen over zijn ervaring, of had het niet gemogen, en ze wist niet wat ze kon verwachten. ”Ik zal naar ze uitkijken en ze de groeten doen. Ze vertellen dat je veilig en wel in de Riverclan bent.” Zei ze zacht tegen de kitten. Ze had er even over na gedacht om hun naam te vragen, maar ze wist niet hoe vers de wond nog was en wou niet dat de kitten verdrietig werd. Ooit zal ze er wel is naar vragen, als hij er zelf nog niet mee was gekomen.

416 words | Timekit | ~| ( © hunter. )

”Ik ken hem heel goed, maar hij heeft laatst zijn naam veranderd en het is nog even wennen. En ik neem inderdaad alleen hem mee. Ik vertrouw op hem en weet zeker dat hij me zal beschermen, wat er ook zal gebeuren.” miauwde ze. Time keek haar even vragend aan. Was hij net warrior of, je kon je naam toch niet veranderen, je naam was geschonken door Starclan. Hij keek om zich heen, nogsteeds opzoek naar wie het eventueel zou kunnen zijn. ”Dat klopt inderdaad, het is een gevaarlijke reis en daarom alleen voor de beste warriors van de clan. En ik weet zeker dat ik het aankan, ik kan de clan toch niet voor altijd alleen laten?” Hij schudde zijn kop. Een leider kon nooit haar of zijn clan alleen laten. Dat had Duststar ook niet gedaan, dat geloofde hij niet. Hij bleef even kort zoeken maar gaf het toen op, er liepen teveel katten, hij vroeg zich af hoe hij uberhaupt alle namen uit zijn hoofd ging kennen. Hij moest maar zien wie hij tegen zou komen. Maar hij bleef wel met de vraag in zijn kop zitten waarom hij zijn naam veranderd had. "Als hij zijn naam net veranderd heeft, dan is hij toch net warrior?" vroeg hij zacht, voorzichtig meer. hij wist dat als je door bleef vragen op dingen katten zich enorm aan je konden irriteren. Hij keek weer naar boven. Hij kon niet wachten tot hij zilverpels weer kon zien. De sterren die stonden voor de overleden warriors. Naast dat hij zich dan dichterbij Starclan en zijn familie voelde vond hij het altijd mooi om te zien. Al die kleine lichtjes in de donkere lucht. Hij keek naar Dawnflight maar merkte dat zijn ook naar de lucht keek waarna hij weer terug keek. ”Ik zal naar ze uitkijken en ze de groeten doen. Ze vertellen dat je veilig en wel in de Riverclan bent.” miauwde ze en Time keek weer terug naar de poes. "Dank u, ik hoop dat ze u in Starclan willen ontmoeten, en natuurlijk uw eigen familie" miauwde hij terug en wende zijn blik van Dawnflight af, in de richting van de medicine den, waar hij vandaan kwam. Hij vroeg zich af hoelang hij daar zou moeten blijven, betere vraag waar hij heen ging nadat hij genezen was. Hij zuchtte even en keek naar zijn pootjes.

I'll run...

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Dank u, ik hoop dat ze u in Starclan willen ontmoeten, en natuurlijk uw eigen familie" Mauwde hij. Ze keek richting de kater, maar hij had zijn blik al verplaatst. Met zijn groene ogen hield hij nu de Medicine den in de gaten. Een medelevend glimlachje stond op haar snuit. ”Ik hoop het ook.” Fluisterde ze zacht, net niet hard genoeg voor hem om te horen. ”Maar om nog even terug te komen op je andere vraag, hij is niet net warrior geworden.” Haar stem klonk weer vrolijker en harder. ”Stormwise was onze oude leider, Stormstar, en hij is pas gestopt, daarom is het soms nog moeilijk om zijn nieuwe naam te gebruiken.” Zei ze tegen de kitten. Nightstream kwam even langs en bekeek de kitten, tot de kat het seintje gaf dat alles goed verliep en Dawn knikte, zei ze niks. Ze hoopte dat het goed zou komen met de kitten en hij binnenkort naar de nursery kon gaan. Hij zou het daar waarschijnlijk een stuk leuker vinden, met leeftijdsgenootjes spelen en de warmte van een kattin die voor hem zou zorgen. Natuurlijk zou hij weten dat het niet zijn moeder is, hij wist namelijk hoe ze eruit zag en hoe ze heette, maar het ging erom dat iemand om hem gaf. ”Als je beter bent mag je naar de nursery, maar tot die tijd zal ik elke dag even langskomen en je dingen leren over deze clan, zodat je de volgende keer weet wie Stormstar is.” Mauwde ze naar de kleine Timekit.

”Ik hoop het ook.” sprak de poes. Timekit glimlachte even. Haar stem klonk liefjes en dat was iets wat hem ook rustig maakte bij het idee dat hij in een geheel vreemde clan was omringd door vreemde katten. Hij keek even om zich heen. Hij moest dit zijn als een nieuwe uitdaging, meer katten om te leren kennen, en weer een clan om voor te vechten. Ja hij voelde zich wel goed. ”Maar om nog even terug te komen op je andere vraag, hij is niet net warrior geworden.” Haar stem klonk weer vrolijker en harder. ”Stormwise was onze oude leider, Stormstar, en hij is pas gestopt, daarom is het soms nog moeilijk om zijn nieuwe naam te gebruiken.” Stormstar. Zijn ogen gingen weer rond. deze keer niet opzoek naar een jonge kater maar naar een wat oudere. Waarom zou een leider zijn rang over geven. Werd hij te oud? Voelde het niet goed? Dacht hij dat Dawnflight het beter zou kunnen doen? Allemaal vragen waar hij slechts misschien antwoord op kreeg. Hij had nu echter wel antwoord op een andere vraag. Waarom hij. Hij was haar eerder leider, hij had de reis al eens afgelegd. Hij wist precies wat er ging gebeuren. Wat ging er eigenlijk gebeuren bij de Maansteen. Ze zou haar negen levens krijgen in Starclan dat wist hij maar hoe het precies ging. En hoe zag de maansteen eruit, vast super mooi. ”Als je beter bent mag je naar de nursery, maar tot die tijd zal ik elke dag even langskomen en je dingen leren over deze clan, zodat je de volgende keer weet wie Stormstar is.” miauwde ze. Hij keek verwonderd op. "Echt waar, gaat u me leren over de clan?" zei hij. Hij sprong vrolijk op, ze steken van de wonden negerend. Hij keek met pretlichtjes in zijn ogen op naar haar. "Dank u wel" zei hij zacht. "Ook voor het accepteren van mij in uw clan" sprak hij. Want hoewel hij de beste warrior ooit wou worden. In zijn eentje had hij het daarbuiten niet gered.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

Er kwamen lichtjes van vrolijkheid in zijn ogen toen ze zei dat ze hem elke dag zou bezoeken. "Echt waar, gaat u me leren over de clan?" Ze lachte even toen hij opsprong. Hij moest wel wat rustiger aan doen, zo zou hij zijn wonden alleen maar meer openhalen. "Dank u wel. Ook voor het accepteren van mij in uw clan” Zijn stem was zacht. Haar groene ogen keken in die van hem terwijl een kleine glimlach weer verscheen. ”Het is niks, ik kan een kitten toch niet zomaar laten liggen of wel dan?” Haar stem was ook zacht, liefkozend. ”En ik ga je alles leren over de clan, hoe we hier eten, wat we eten. Welke den waar zit, de hoge rangen en nog veel meer.” Met haar poot raakte ze even zijn neus aan. ”Als je hier blijft, mag je natuurlijk niet achterlopen.”

”Het is niks, ik kan een kitten toch niet zomaar laten liggen of wel dan?”miauwde de poes. Zijn oortjes gingen omhoog en hij keek even naar de grond waarna hij zijn kop schudde. Hij vond het idee dat hij nu niet op zichzelf kon leven niet bepaald fijn. Langzaam keek hij weer omhoog en luisterde naar haar worden. ”En ik ga je alles leren over de clan, hoe we hier eten, wat we eten. Welke den waar zit, de hoge rangen en nog veel meer.” Zacht voelde hij haar poot tegen haar neus en grinnikte even. ”Als je hier blijft, mag je natuurlijk niet achterlopen.” sprak ze. Hij ging alles leren over de clan, hij moest alles tot in de puntjes leren, alleen dan kon hij een echte warrior zijn volgens hem. "Ik kan niet wachten tot ik een apprentice ben" zei hij lachend en keek rond opzoek naar apprentices. Hij kon niet wachten tot hij ook kon jagen, om de clan te helpen.

Dawnstar

A light in the room, it was you who was standing there. Tried, it was true as your glance met my stare. But your heart drifted off, like the land split by sea. I tried to go, to follow. To kneel down at your feet.

"Ik kan niet wachten tot ik een apprentice ben" Klonk zijn stem lachend en Dawn keek hem aan met een grote glimlach. Ze wist zeker dat hij het goed zal doen, de juiste instelling heeft hij in ieder geval al. Ze wist niet precies hoe oud hij was en dus ook niet wanneer hij eigenlijk apprentice moest worden. Ze kon wel zien dat dat nog even kon duren, dus ze zal er nu nog niet naar vragen. En anders wordt hij iets later dan 6 manen een apprentice, hij moet eerst de basisdingen leren voordat hij verder kan gaan. ”Ik weet zeker dat je het kunt.” Zei ze terug met een glimlach. Ze zag hoe nightstream in de hoek van de den naar haar wenkte en ze knikte terug. ”Ik laat je nu alleen, je moet nog wat rusten voor dat we op pad gaan.” Mauwde ze zacht naar de kitten en gaf hem een klein kopje voor geruststelling. ”Nightstream is de medicine cat, zij zal voor je zorgen totdat je beter bent. Luister naar haar en doe wat zij zegt en dan voel je je goed in no time.” Ze stond langzaam weer op en rekte zich even uit. ”Ik ga nu weer Timekit, we zien elkaar morgen weer.” Ze knikte nogmaals naar de kleine kater voor ze zich omdraaide en richting de ingang van het kamp liep. Nog éénmaals keek ze achterom en glimlachte flauw, toen rende ze verder het territorium in.

~ Dawn has left