{+Tallpaw}

Ze sperde haar ogen verbaasd open. Hij kon gewoon soepel zwemmen. "Het is net als rennen," Haar ogen volgde elke beweging. "Een stuk minder lastig dan je zou denken eigenlijk," Ze schudde ongelovig haar hoofd. Het was echt super lastig. "Doe maar eens voor," Dat had ze wel verwacht. Voorzichtig zette ze een stapje en deed dan Talls bewegingen na. Ze wist dat er iets niet klopte omdat het water heel hoog spetterde en niet zoals hij vlak bleef.

Ze was een goede, en vooral oplettende leerlinge, en het deed Tall goed dat ze het ook gewoon wilde doen. Als anderen wilde leren, dan moesten ze er ook gewoon voor gaan, en dat deed Wolfpaw, misschien iets te veel zelfs. Hij grinnikte even, en kwam toen snel in het water naast haar zwemmen. "Rustig, laat het water je leiden en dragen," Miauwde de kater, terwijl hij de poes door het water begeleidde. "Gaat het zo al beter? Ja toch," Hij glimlachte naar de poes, en bleef zo even met haar zwemmen. Daarna week hij van haar af, en klom de oever weer op. "Probeer het nu zelf maar weer eens,"

Wolfpaw hoorde hem grinniken en stopte snel met zwemmen. Maar toen hij zijn vacht voelde trappelde ze onzeker verder. "Rustig, laat het water je leiden en dragen," Ze knikte. Tallpaw begeleide haar door het water en zij probeerde zo rustig mogelijk zijn bewegingen te kopiëren. "Gaat het zo al beter? Ja toch," Ze knikte en keek hem na tot hij de oever weer bereikte. "Probeer het nu zelf maar weer eens," Ze beet op haar lip en trappelde verder. Toen ze de geruststellende modder onder haar poten niet meer voelde kwam er even paniek. Ze sperde haar neusgaten wijd open. Maar ze had Tall ook al in dat stukje zien zwemmen, dus stopte ze niet met de trappelende bewegingen, maar zwom verder. Ze keek over haar schouder naar de kater.

Trots keek hij toe hoe ze het deed, haar bewegingen waren nu al beter, en ook al was hij geen natuurlijke zwemmer, toch vond de kater dat hij het de poes prima geleerd had. Toen ze echter even in het diepe kwam zag hij hoe ze paniekerig bewoog, meteen maakte hij zich klaar om achter haar aan te gaan. Maar de poes had het alweer onder controle. Natuurlijk keek ze even over haar schouder naar hem, en hij knikte en glimlachte blij naar haar, het ging goed! "Je doet het g-" Hij stopte abrupt toen de steen voor de poes in zicht kwam terwijl ze nog naar hem keek. "Voor je!" Riep hij haar toe, en rende op de oever naar haar toe voor als ze hem raakte. Niet handig dit allemaal, had hij dit wel moeten toestaan? Misschien ook niet.

"Je doet het g-" Ze hield haar kopje wat scheef toen hij zijn zin abrupt stopte. "Wat is er?", vroeg ze. Hij rende met haar mee, daardoor wist ze dat er iets niet juist zat. Meteen riep hij haar toe. "Voor je!" Haar ogen werden groot en ze draaide zich naar voren. Wolfpaw snakte naar adem toen een grote steen opdoemde. Ze vertraagde automatisch. Nu ging ze niet in op haar gevoelens en spetterde ze angstig verder. Verschillende emoties gingen door haar heen, maar de meester was toch wel angst. Haar angst wortelde zich diep en deed al haar ledematen bewegen. Zij kon niets doen.

Trappelend zwom ze vertraagd naar de steen. In een flits bedacht ze dat het misschien beter was om op de steen te klimmen, maar haar angst had andere plannen. Die remde haar nog meer af en stuurde haar langs de steen. Het lukte. Ze zwom half meegesleept half trappelend langs de rots. Ze keek naast haar naar Tallpaw. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Om haar gevoelens te bedekken. Ze was de steen voorbij en probeerde de oever te bereiken. Maar iets hield haar tegen. Een stekende pijn in haar rechterschouder. Ze keek ernaar maar zag niets speciaal. Vermoeid stapte ze het laatste stukje. Wolf hees zich op de oever en bleef vermoeid liggen. Ze haalde diep adem. Deze maand zal ze niet zo rap meer gaan zwemmen.

~Titanic! x'D

Hij grijnsde breed toen ze de steen lichtjes voorbij zwom, zijn adem kwam er weer uit in een lange zucht van verlichting, en zijn spieren ontspanden zich. Mooi, hij hoefde tenminste niet achter haar aan, om dan haar redder te zijn. De kater wist uit ervaring dat gered komen weleens onnodig gebeurde. Niet dat het hier onnodig was geweest, maar het was dan ook weer niet heel hard nodig, op het volgende stukje had de poes alweer kunnen staan. Dat achterwege laten rende de kater naar het plekje op de oever, die Wolfpaw had uitgekozen als landingsplek. Hij grinnikte even toen hij zag hoe doorweekt ze eruit zag, maar die grinnik en grijns veranderden in een grimas toen de kater zag dat de poes die voor hem lag pijn leek te hebben. Voorzichtig naderde hij haar, en stak een poot naar haar uit, "Gaat 'ie een beetje?"

Tallpaw grinnikte en liep naar haar toe. Wolfpaw glimlachte, maar toen ze de grimas zag trok ze een vragend gezicht. "Gaat 'ie een beetje?" Ze knipperde verbaasd met haar ogen. "Euh, ja." Ze hees zich omhoog. Een stekende pijn in haar schouder liet haar sterretjes zien. Ze wankelde, maar begroef al snel haar nagels in de grond. Knipperend schudde ze haar kop, om de sterretjes weg te krijgen. Ze schudde zich uit waardoor Tallpaw nog eens nat werd. Grinnikend duwde ze zijn poot omlaag. Ze ging zitten. "Alles is prima, alleen nat en mijn schouder doet een beetje pijn.", miauwde ze niet doorhebbend dat de vacht rond haar schouder scharlakenrood kleurde.

De poes voor hem wankelde, en merkte op dat alles goed ging, de tekenen wezen echter de compleet ander kant op. Voorzichtig liep de kater langs haar, en besloot maar om de schouder nog even niet te laten zien. Het kon ervoor zorgen dat de poes in paniek raakte. Dus knikte hij overtuigend, en loodste de poes voorzichtig mee naar de rand van de stroom. Daar keek hij kort naar de roodkleurende wond, hij moest de poes terugkrijgen naar het kamp. "Ehm.. Zullen we onderhand niet terugmoeten?" Probeerde hij slapjes, een beetje verward met wat te doen. Een medicine cat, snel!

Tallpaw knikte overtuigend. Ontspannend keek ze hem aan. Ze wandelde stijfjes naast hem naar de rand van de stroom. "Ehm.. Zullen we onderhand niet terugmoeten?" Verbaasd keek ze hem aan. "Als jij dat wilt. Maar moet dat?" Ze grijnsde, maar begreep wel dat hij weg wou. "Heb je het dan zo koud?", plaagde ze hem. Ze wandelde wel gewoon verder met hem. Soms een blik werpend op de rivier. En ze besefte eigenlijk ook wel hoeveel geluk ze had. Behalve dat 'schrammetje' aan haar schouder.

De kater grijnsde en zuchtte vn opluchting toen de poes het goed leek te vinden, en knikte maar toen ze vroeg of hij het koud had. "Ja, dat moet het zijn," Antwoordde hij maar, zo nu en dan even een onmerkbare blik leggende op haar schouder die er niet echt geweldig uitzag om eerlijk te zijn. Dus versnelde hij de pas, en nam de poes mee. "Heel koud, dus laten we maar opschieten,"

Ze lachte. "Wat een watje ben jij zeg." "Heel koud, dus laten we maar opschieten," Wolfpaw beet op haar lip toen ze hun pas versnelde. Haar poot deed afschuwelijk veel pijn. "Wat had jij gedaan bij die steen? Erop vallen?", grapte ze. Maar er klonk ook wat pijn tussen en al snel begon ze te hijgen van de inspanning. Ze moest wat aan haar conditie doen en snel.

Hij grinnikte toen de kater ineens allemaal beledigingen naar zijn hoofd gesmeten kreeg, blijkbaar was ze haarzelf niet helemaal. Dat werd ook heel duidelijk toen de poes begon te hijgen en eruit zag alsof ze stekende pijn had. Tall besloot maar om het tempo iets te verlagen, maar wel door te blijven lopen. "We zijn er bijna," Zei hij, half tegen haar en half tegen zichzelf. Hopelijk waren ze op tijd.

Het tempo werd verlaagd en dat voelde al meteen een stuk beter. "We zijn er bijna," Ze zuchtte licht. Nu pas kwam het in haar op dat ze misschien iets te praatgraag was geweest. Oké het was Tallpaw, en hij kon ze vertrouwen, maar het was nog steeds een kater. Ze rilde bij die gedachte en besloot niet meer zo vriendschappelijk te doen.

OOC; Als dit topic is afgerond gaan we dan een vervolg topic maken in de Med den? (Moet ik het dan melden in de Medicin cat hulp topic (ofzoiets x'D))

De kater glimlachte bemoedigend naar de poes, maar merkte tot zijn schrik dat haar houding veranderde, bang dat ze weg zou glijden in een onbewustzijn iets liep hij weer wat sneller door, en leek duidelijk te ontspannen zodra het kamp in zicht kwam, zijn ogen glommen van bezorgdheid, en de kater leidde de poes meteen door naar de Medicine den, hopelijk kon Littlestream haar helpen.

øøç: Ik meld het wel ^^

Tot haar verrassing en afschuw gingen ze weer sneller lopen. Tallpaw stopte niet bij het camp en liep gewoon door. Ze schrok zich dood toen ze naar de Medicin cat den liepen. Bijna meteen vergat ze dat ze niet meer vriendschappelijk ging doen. "Ben jij gewond ofzo?", vroeg ze oprecht verbaasd. Ze trok grote ogen op. Zich afvragend wat hij had.

OOC; Ik stuur je een pm.

De kater glimlachte wat nerveus toen ze hem vroeg of hij gewond was, liegen wilde hij niet, want ze zou er toch wel achter komen. Dus schudde hij simpelweg zijn hoofd, en liep door. Bij de den aangekomen stak hij zijn knappe hoofdje om de hoek, en keek of Littlestream er was. Hopelijk wel.

i hate everything about you, why do i love you

Haar lichtgroene ogen vielen op het gestalte van een kater, eentje die wel opvallend vaak langskwam. Nieuwsgierig trippelde ze naar hem toe en begroette ze de kat met een zwiep van haar staart. De vorige keer was hun ontmoeting goed verlopen, maar ze vond het alsnog soms wat eng om met de kater te handelen. "Hallo Tallpaw, wat is er deze keer?" Miauwde ze rustig, met een vriendelijke ondertoon. Pas toen ze half uit haar den gestapt was viel het haar op dat de kater deze keer een poes met zich mee had genomen. Vreemd was het niet, niemand kon ontkennen dat Tallpaw een redelijk knappe kater was. Ze verwachtte ook niks anders van de zoon van hun Clanleader. Het zou dus zeker ook niet de laatste keer zijn dat ze hem zag wanneer de poezen zich rondom hem bevonden. De kattin schudde even haar kopje en probeerde zich weer te focussen, echter maakte de gebeurtenis van enkele dagen terug dit erg lastig.

words: --- | tag: ---

♔ ree @ atf & shine

Tallpaw merkte de poes op toen ze kwam, er was altijd een gespannen stemming tussen hun twee, zo ook nu. Tallpaw probeerde het echter een beetje te negeren, hij had nu geen hulp nodig, Wolfpaw wel. "Fijn dat je er bent," Mauwde hij zacht, Wolfpaw mocht het niet horen, ze wist zelf nog steeds niet dat ze gewond was. "Ik ben niet gewond," Fluisterde hij zo, dat alleen Little hem kon horen, "Wolfpaw wel, maar ze weet het niet, op haar schouder, ik wilde haar niet te erg laten schrikken, het ziet er best groots uit," Hij viel even stil, en merkte de niet al te gefocuste blik van de medicine cat op. "Gaat het wel?" De kater fronste, ook al waren hij en Little niet de beste vrienden, ze was een gedeelte van zijn clan, hij moest voor haar zorgen.

Tallpaw boog zich naar Littlestream. Ze legde haar oren iewat plat. Wat waren die aan het bespreken? What the... Ze begreep het echt niet meer. "Gaat..." De rest van de zin stierf weg bij de fluistertoon. Ze schudde haar kop. What is wrong here? "Ehm... Is er iets aan de hand?"