||OPEN|| I am a fighter.. Not a lover

Het katertje was niet moe, maar wel geïnteresseerd, in zichzelf deze keer. Hij had al wel gemerkt dat hij aan het groeien was, maar door zijn drukke spelletjes, zijn klimpartijen, en zijn longinhoud, bleek het dat zijn spiermassa ook aanzienlijk gegroeid was. Tallkit keek even naar zijn borst, stond toen op, en liep naar een plasje water aan de rand van de warriors den. Daar besloot hij dat het hem goed stond, hij was een knappe kater om te zien, en aangezien hij een gezond gewicht had, en een aanzienlijk grote spiermassa voor een groot gebouwde kitten. Bemerkte hij dat het wel logisch was dat hij sterker was dan sommige andere kittens. Onvermoeid liep hij door de diepe sneeuw terug naar de nursery, misschien zou zijn moeder het met hem eens zijn. Hij maakte op zijn tocht echter een korte omweg langs de prooistapel, en zag tot zijn schrik dat die bijna helemaal leeg was! Daar had hij niets van gemerkt! Meteen keek hij met grote ogen rond het kamp en rende naar de eerste kat die hij zag, "Waarom is de prooistapel bijna leeg?!"

Innerghost liet een zorgelijke blik over het kamp heen glijden. Warriors werder zichtbaar magerder, apprentices begonnen er ook al mager uit te zien, en zij zelf ook. De kittens die zagen er nog wel opzicht gezond uit, ze probeerde de Queens ook zo goed mogelijk te voeden. Al zou het niet lang meer duren, en dan zou er ook niet meer genoeg prooi voor de Queens zijn. Ze liet haar blik naar de prooi stapel glijden, en daar lag nauwelijks nog wat. En toen zag ze Tallkit op haar af rennen, "waarom is de prooistapel bijna leeg?!" Innerghost keek in de grote ogen van het vrij grote katertje. "Het is leafbare, en de meeste prooi dieren houden nu een winterslaap of zijn er vandoor gegaan naar warmere gebieden," legde Innerghost uit. "Maar maak je maar geen zorgen, de clan zou er voor zorgen dat jij, je nest genoten en je moeder genoeg te eten hebben, en dat geld ook voor de elders, en de andere katten in de nursery," legde Innerghost uit met een warme glimlach.

De desbetreffende kat heette Innerghost, en was de deputy van Sadowclan, en tevens, volgens Tallkit, een goede vriendin van zijn ma. "Het is leafbare, en de meeste prooi dieren houden nu een winterslaap of zijn er vandoor gegaan naar warmere gebieden," Hij keek haar even met een schuin kopje aan, en knikte toen als teken dat hij het begreep. "Maar maak je maar geen zorgen, de clan zou er voor zorgen dat jij, je nest genoten en je moeder genoeg te eten hebben, en dat geld ook voor de elders, en de andere katten in de nursery," Hier moest de kitten wel even over nadenken, en dat deed hij ook. Even was het heerlijk stil, en toen klonk zijn heldere stem weer. "Maar, dat is toch niet eerlijk voor jou? Jij werkt harder dan ik, nu nog iniedergeval," Hij keek even ondeugend, en er zat een vleugje onheilspellendheid in de kitten's toon. "Dus zou jij niet meer eten moeten krijgen?"

"Maar, dat is toch niet eerlijk voor jou? Jij werkt harder dan ik, nu nog iniedergeval," de ondeugende blik van Tallkit was onmisbaar, wat Innerghost liet grijnzen, en het onheilspellende toontje van de kitten maakte haar grijns wat groter. "Dus zou jij niet meer eten moeten krijgen?" vroeg Tallkit vervolgens. Innerghost schudde met haar kop, "Well nee, Queens hebben vlees nodig om melk te kunnen produceren, en om op krachten te blijven. En jij, en de andere kittens zijn in de groei, en om te zorgen dat jullie grote sterke warriors worden, moeten jullie goed gevoed blijven. Wanneer Newleaf aangebroken is, kunnen wij, ál sterke warriors weer goed gaan eten, tot die tijd kunnen we het wel volhouden," miauwde Innerghost. "Jullie komen nu gewoon eerst op de eerste plaats, samen met de Elders en de zieken," legde Innerghost uit.

De deputy voor hem leek het wel grappig te vinden, en dat beviel Tallkit eigenlijk wel, maar voor hij nog een grapje kon maken begon de zwarte poes met praten. "Well nee, Queens hebben vlees nodig om melk te kunnen produceren, en om op krachten te blijven. En jij, en de andere kittens zijn in de groei, en om te zorgen dat jullie grote sterke warriors worden, moeten jullie goed gevoed blijven. Wanneer Newleaf aangebroken is, kunnen wij, ál sterke warriors weer goed gaan eten, tot die tijd kunnen we het wel volhouden," Hij knikte, nog niet helemaal overtuigd, zijn vader verdiende toch ook gewoon normaal eten? "Jullie komen nu gewoon eerst op de eerste plaats, samen met de Elders en de zieken," Nogmaals knikte de kitten, maar deze keer wat langzamer, terwijl zijn brein op volle toeren werkte. "Maar.." Begon hij onzeker, het allemaal nog niet helemaal bevattend, "Gaan er dan ook wel eens katten dood door te weinig voedsel?" Angstig keek hij op, en zag meteen ook dat de deputy niet meer zo mooi gevuld was als eerst, en dat de vachten van de katten om hem heen al doffer waren dan voorheen. Hij richtte zijn grote angstige ogen weer op Innerghost, "Want ik ben al best groot gegroeid, dan mogen ze wel wat van mij,"

"Maar.." begon het katertje onzeker. "Gaan er dan ook wel eens katten dood door te weinig voedsel?" Innerghost keek Tallkit even twijfelend aan. "Dat gebeurd soms wel ja... vaak omdat er dan helemaal geen voedsel meer te vinden is..." en dat was juist het geval nu in deze tijd. Hij zag dat Tallkit angstiger werd. "Maak je maar geen zorgen, we hebben goede jagers in het kamp," miauwde ze overtuigend. "Want ik ben al best groot gegroeid, dan mogen ze wel wat van mij," miauwde Tallkit. Innerghost moest toch wel lachen, "natuurlijk, maar je kan nog groter worden, en jíj en je nest genoten en de andere kittens in het kamp moeten vooral goed blijven eten," miauwde Innerghost standvastig. "En de warriors en ik blijven ook wel wat eten, enkel delen wij wat meer," miauwde Innerghost toen.

De grote zwarte poes voor hem gaf een redelijk onheilspellend antwoord, en het stelde Tallkit niet echt gerust. "Dat gebeurd soms wel ja... vaak omdat er dan helemaal geen voedsel meer te vinden is..." De kitten slikte hoorbaar, en wendde zijn grote ogen even af, om naar de lege plek, waar normaal prooi zou moeten liggen, goed te kunnen zien. "Maak je maar geen zorgen, we hebben goede jagers in het kamp," Het klonk overtuigend, maar als er goede jagers waren, waarom was de prooistapel dan leeg? Van plan om de vraag hardop te herhalen keerden zijn ogen zich weer naar Innerghost, hij sprak eerst zijn statement uit, en luisterde naar het serieuze antwoord. Het was fijn dat de andere gesprekspartner eindelijk eens serieus met hem omging, en dat hij een normaal gesprek had. "Natuurlijk, maar je kan nog groter worden, en jíj en je nest genoten en de andere kittens in het kamp moeten vooral goed blijven eten," Hij knikte kort, en dankbaar, maar was nog steeds niet tevreden, gelukkig leek de poes dat ook door te hebben, "En de warriors en ik blijven ook wel wat eten, enkel delen wij wat meer," Nogmaals werd er geknikt, "En toch wil ik ook wel delen hoor," Antwoordde hij vastberaden, hij zou de deputy eens laten zien wie er een goede warrior kon zijn. Maar eerst nog even wat opheldering vragen, want zijn klemmende vraag was nog steeds niet beantwoord. "Als er zulke goede jagers zijn dan," Hij wachtte even en nam de warriors in het kamp eens goed in zich op, "Waarom is de prooistapel dan leeg?"

"En toch wil ik ook wel delen hoor," miauwde Tallkit vastberaden. Dat was een goede eigenschap, gulheid en zorgende, en ze wist zelf ook wel dat een kitten een heel stuk prooi niet in zijn eentje op kon. "Goed dat je wilt delen met je clan genoten, maar dat mag je dan doen met je den genoten," miauwde Innerghost.
"Als er zulke goede jagers zijn dan," begon Tallkit toen, en Innerghost volgde zijn blik naar de andere warriors. Stuk voor stuk goed warriors, prima vechters en jagers. Innerghost voelde meteen zorgen opborrelen bij de volgende vraag van de jonge kitten. "Waarom is de prooistapel dan leeg?" Een wijs ventje was het, dat moest ze toe geven. Innerghost zweeg even, en wist dat ze er ergens niet om heen kon draaien. "Het prooi weet zich op dit moment goed te verstoppen..." begon Innerghost, "maar gelukkig zijn de jachtpatrouilles die er nu op uit zijn, nog niet terug," miauwde Innerghost met een glimlachje, wensend tot Starclan dat ze prooi mee terug zouden nemen. Enkel spraken de wolken onheil uit, omdat ze alleen maar donkerder werden. En je hoefde geen medicine cat te zijn om te weten dat er een flinke sneeuwbui onderweg was.
"Maar laat eens zien wat voor goede jager jij zult zijn?" Stelde Innerghost toen voor terwijl ze haar staart heen en weer bewoog als een rond scharrelend ratje in het sneeuw.

De zwarte poes prees hem om zijn uitspraken, en dat viel toch echt bij Tallkit in de smaak. "Goed dat je wilt delen met je clan genoten, maar dat mag je dan doen met je den genoten," Hij knikte en stak zijn borst naar voren, hij was gewoon goed, de beste. "Het prooi weet zich op dit moment goed te verstoppen..." Hij knikte, maar vertrouwde het allemaal niet helemaal, "maar gelukkig zijn de jachtpatrouilles die er nu op uit zijn, nog niet terug," Hij knikte, en liet een tevreden zucht van verlichting horen, dat was nou een goed antwoord. Eindelijk verduidelijking, natuurlijk was de prooistapel leeg, de warriors moesten nog terugkomen! Innerghost zelf leek echter niet zo blij met haar antwoord, en opnieuw vol onzekerheid volgde Tallkit haar blik naar de hemel, waar donkere wolken zich samenpakten. Hij slikte hoorbaar, en wendde zich snel weer tot de poes tegenover hem. Die net begon te praten. "Maar laat eens zien wat voor goede jager jij zult zijn?" Hij knikte schichtig, en was van plan om eerst zijn vraag te stellen, "Oke, maar eerst nog snel even een vraag," Hij richtte zijn gele ogen op de poes, "Waarom doet Starclan dit ons aan?"

Dat een kitten zulke vragen kon stellen, en nu al over dat soort dingen nadacht. Ergens verbaasde het de Deputy, maar ergens was het ook goed. Enkel vond Innerghost dat een kitten zorgeloos moest spelen, zich niet moest druk maken om de taken van een warrior, van een Deputy en Leader. Innerghost had het gevoel dat deze jonge vol grootse verassingen zat voor de clan, dat gevoel had ze wel bij de meeste kittens, maar deze in het bijzonder. "Oke, maar eerst nog snel even een vraag," reageerde Tallkit op haar voorstel om te laten zien wat voor goede jager hij nu al was. "Waarom doet Starclan dit ons aan?" Innerghost keek Tallkit recht aan en schudde toen haar kop, "dat weet ik niet, jonge Tallkit," miauwde ze. "Ik geloof dat Starclan niet altijd alles in hun poten heeft, er is namelijk zo veel," miauwde Innerghost met een blik op de oneindige hemel.
Innerghost keerde haar blik terug op Tallkit en tikte hem aan met haar staart terwijl ze naar de jonge kitten grijnsde. Ze wou de kitten niet in haar zorgen vermengen, niet in de clan hun zorgen, daar mochten kittens zich gewoon nog niet druk om maken.

Ze leek zijn vraag te begrijpen, maar helaas beviel het antwoord hem niet echt, "dat weet ik niet, jonge Tallkit," Ten eerste, 'jonge' Tallkit? Hij werd al bijna apprentice potverdikke, en ten tweede, waarom wist niemand wat Starclan deed of dacht? Dat was toch allesbehalve eerlijk? Starclan was toch ook gewoon een groep van normale, maar dan dode, katten? "Ik geloof dat Starclan niet altijd alles in hun poten heeft, er is namelijk zo veel," Hij knikte, dat verklaarde een hoop, hoe kon het ook anders? Katten konden niet alles beïnvloeden, dat was de kitten al duidelijk geworden door de verhalen over honden. Ineens voelde hij een tikje met een staart, en grijnsde hij terug naar de aardige poes. Hij zou eens laten zien wat hij kon, "Kijk," Gebood hij zachtjes, en liet zichzelf in een redelijk goede jagershouding zakken. Zijn pootjes waren goed gepositioneerd, en zelfs zijn staartje was naar de grond, maar zijn kopje stak te ver naar voren en zijn lange, imposante sprong maakte nog redelijk wat lawaai. De kitten zelf was zich er echter niet van bewust, en liep trots, met een gevangen blaadje tussen zijn tanden, terug naar Innerghost.

Innerghost zag de houding van Tallkit een tikkeltje veranderen toen zij ‘jonge Tallkit’ zei. Ah, dat is ook zo, dat had Innerghost zelf ook altijd vreselijk gevonden toen zij nog een kitten was geweest, vooral toen ze richting apprentice worden ging. Innerghost gaf haar antwoord over wat zij dacht over Starclan, ze wist dat de doden machtig en wijs waren, zij zagen dingen die de levenden niet konden zien, maar dat maakte ze niet oppermachtig, er was namelijk zo veel, en heel veel was gewoon nog té onduidelijk. "kijk," miauwde Tallkit nadat Innerghost hem een uitdagend tikje met haar staart had gegeven. Tallkit zonk in een prima sluiphouding, dat bewonderde ze, vooral omdat het jonge katertje nog een kitten was en nog geen enkel ervaring had met het echte jagen. Innerghost bestudeerde hoe Tallkit tewerk ging, poten stonden goed, staart was laag, blik was geconcentreerd op een blaadje, zijn prooi. Zijn kop daar in tegen was te hoog, en toen hij sprong was die ook zeker niet in orde, te lawaaierig. Innerghost wou hier enkel geen uitgebreide training van maken, als hij zou vragen naar verbeter punten zou ze daar antwoord op geven, en hem prima dingen willen leren, maar voor nu zou ze het speels houden. Tallkit kwam met opgeheven kop met een blad naar hem toe getrippeld. "Prima gedaan, Tallkit!" Complimenteerde ze de kitten met een grijns op haar lippen terwijl ze met haar kop langs zijn oor ging. "Laten we het wat moeilijker maken!" miauwde Inenrghost terwijl ze met haar staart speelse beweginkjes in het sneeuw begon te maken. "Probeer maar eens een bewegende prooi te pakken te krijgen," miauwde Innerghost toen.

Zijn ogen glommen door de lof die hij ontving van Innerghost, en meteen liet hij zich weer in de jagershouding zakken toen de poes hem uitdaagde tot een realistischere jacht. Het duurde echter niet lang of hij rees weer op, en keek gefronst naar de poes. "Doe ik het zo goed, want zo ja, dan kan ik net zo goed gaan jagen buiten het kamp in plaats van hier mijn tijd verdoen.." De kittens gedachten waren de laatste tijd enorm gevestigd op de clan sterk houden, en voor Timekit, Running en Cherrykit zorgen. Ze mochten niet zo eindigen als Lightning, nooit. Het had Tall een beetje veranderd, het had hem ouder gemaakt, het feit dat zijn bloedeigen broertje hem niet meer herkende hakte diep op hem in. Zijn eigen zelf was er niet door beïnvloed, maar zijn kijk naar anderen wel. Aardige katten, en familie werden beschermd. Vrienden werden vertrouwd, maar kennissen niet. Hij zou voor ze zorgen, voor hen allemaal. Vandaar de vraag.

Innerghost wiebelde haar staart heen en weer in het sneeuw terwijl ze afwachtend naar Tallkit keek. "Doe ik het zo goed, want zo ja, dan kan ik net zo goed gaan jagen buiten het kamp in plaats van hier mijn tijd verdoen.." miauwde Tallkit toen. Innerghost liet haar blik over Tallkit heen glijden, "ten eerste, zolang je nog jonger bent dan zes manen, en nog geen apprentice bent, mag je het kamp niet uit," miauwde ze. "En wat je nog verbeteren kan, is je kop, die staat te ver naar voren," miauwde ze, terwijl ze zijn jagershouding na bootste, daarna liet ze de juiste jaaghouding zien. "Zie je?" Ze ging weer zitten en legde haar staart in het sneeuw. "Pak mijn staart maar," miauwde ze terwijl ze haar staart in het sneeuw liet kronkelen.

Hij grinnikte bij haar eerste antwoord, en zijn ondeugende ogen ontmoette die van de deputy. Een grijns was op zijn gezicht af te lezen, maar verder liet het katertje niets merken. Wel lette hij erg goed op toen de poes voor hem hem voordeed hoe hij zou moeten staan. Snel sprong hij op, en bootste de jagershouding die ze voordeed na, waarna hij kort knikte als teken dat hij het begreep. "Pak mijn staart maar," Dat hoefde de poes geen twee keer te zeggen, en nog bijna vóór Innerghost begon met het bewegen van haar staart was de kitten naar voren gevlogen en had hij de staart zachtjes beetgepakt. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat hij het zo onnauwkeurig deed, maar hij zag er wel heel schattig uit, terwijl zijn ogen vrolijk fonkelden.

Een snelle leerling was Tallkit, dat kon ze nu al zien. Hij bootste haar sluiphouding bijna perfect na, met nog meer training en het zou gewoon perfect zijn. Innerghost gaf aan dat Tallkit haar staart als prooi mocht gebruiken, en dat hoefde ze zeker niet te herhalen. Ze had de woorden nauwelijks nog uitgesproken of ze voelde de kitten tandjes al om haar staart heen geklemd, niet hard natuurlijk. "Jij gaat zeker een goede jager worden," miauwde ze terwijl ze goedkeurend op de kitten neer keek. Ze had er alle vertrouwen in dat deze kitten het ver ging schoppen in het clan leven. Innerghost gaf hem een klopje op zijn schouder terwijl ze naar de kitten keek.

De deputy leek niet boos op hem te worden, eerder trots. Blij liet Tallkit de staart weer gaan, en richtte zijn oogjes op de blauwe ogen van de zwarte poes. "Jij gaat zeker een goede jager worden," Zijn borst zwol op van trots, en een vrolijke twinkeling verscheen in zijn ogen. "Dankuwel mevrouw!" Antwoordde hij, helemaal blij geworden vanwege het feit dat de deputy, en de vriendin van zijn ma, dacht dat hij een goede warrior, of dan iniedergeval jager, zou worden. "Is mijn moeder een goede jager?"

Het deed Innerghost goed om te zien hoe Tallkit opzwol van trots. Zelfvertrouwen had hij dus ook, goed, goed. Innerghost glimlachte warm naar het katertje. "Dankuwel mevrouw!" miauwde Tallkit. Innerghost glimlachte. "Is mijn moeder een goede jager?" Vroeg Tallkit toen. Innerghost knikte, "zeker," miauwde ze. "Je moeder is zeker een goede jager, van haar zou je ook zeker die skills hebben," miauwde ze. Toen zette ze wat meer een uitdagende blik op naar de kitten. "Maar zou je ook haar goede vecht skills hebben geërfd?" Miauwde ze terwijl ze met haar staart zwiepte en naar de kitten keek. Een echte training zou nu niet goed zijn, maar een beetje stoeien was goed, en daarmee leerde kittens ook al om weerbaar te worden. Het was niet pittig, niet pijnlijk en verwondingen zouden niet ontstaan, dit was gewoon goed voor hun karakter ontwikkeling. Alles spelenderwijs leren, zo ging dat bij kittens.

Ze glimlachte lief naar hem, en het antwoord op zijn vraag beviel het katertje ten zeerste. "Je moeder is zeker een goede jager, van haar zou je ook zeker die skills hebben," Hij keek even verwonderd naar zijn pootjes, en zag toen zijn moeder al voor zich, jagend op alles wat rondliep, ook Windclanners. Vol ontzag van de plaatjes die hij allemaal in zijn hoofd had keek hij de poes voor hem aan, terwijl ze verder praatte. "Maar zou je ook haar goede vecht skills hebben geërfd?" Meteen verdween het ontzag uit de kittens ogen, en kwam er een ondeugende twinkeling voor in de plaats. "Ja, natuurlijk, en anders ook wel van m'n vader," Schepte hij op, niet van plan om onder te doen aan een oudere warrior. De poes zwiepte met haar staart, en wachtte duidelijk om aangevallen te worden. Vol opwinding hupste Tallkit ongecontroleerd heen en weer, het feit dat hij zelf niet eens wist waar hij op het volgende moment heen zou hupsen maakte dat hij erg lastig te volgen was. Daarna kwam zijn aanval, de kitten zette zich af met zijn sterke achterpoten, en sprong met voorpoten gestrekt op de benen van de deputy af, hij zou haar eens laten zien wat hij kon.

Het was gewoon prachtig om te zien hoe Tallkit helemaal kon verdwijnen in zijn fantasieën. Ze kon hem gewoon zien dromen. "Maar zou je ook haar goede vecht skills hebben geërfd?" Meteen werd het ontzag uit zijn ogen gespoeld en kwam daar voor in de plaats een ondeugende twinkeling die Innerghost wel beviel. "Ja, natuurlijk, en anders ook wel van m'n vader," miauwde het katertje opschepperig. Innerghost rechte haar rug en stak haar borst voor uit waarna ze uitdagend met haar staart zwiepte, wetend dat de kitten daar snel op zo reageren. Je kreeg niet altijd de kans om te laten zien wat voor goede warrior was tegen over de deputy.
Ongecontroleerd sprong Tallkit van links naar rechts, volgens mij had de kitten niet eens door welke kanten hij allemaal op ging en waar hij de volgende keer zou landen. Innerghost hield haar ogen gewoon op het kopje van de kitten gericht, dan was vaak niks meer onvoorspelbaar. Focussen en volgen, en boven al, afwachten maar niet aarzelen. De kitten kwam in de aanval en had het gemunt op haar poten. Innerghost sprong op zij en liet de kitten op de grond landen. Ze zei niks, maar de manier waar op Innerghost de kitten aan keek moest boekdelen spreken, come and get me.