Come sleep next to me

Whitelion gaapte even en zette toen koers naar de Warriorsden. Hij had de hele dag getraind, want al was hij nu warrior, hij moest wel zijn kwaliteiten hoog houden. Ondertussen had hij zelfs een klein konijntje weten te vangen, die hij op de prooistapel gelegd had. De schemering viel in. Hij keek even om zich heen. Er waren al veel warriors in de den. Enkel diegenen die hun apprentices 's nachts wouden trainen of bij een patrouille hoorden waren nog wakker. Opnieuw gaapte de grote kater, waarna hij zich oprolde in zijn nest. Al sinds hij warrior geworden was, zo'n 24 moons geleden, sliep hij elke nacht in dit nest. Zijn geur was erin gevlochten met het mos, dat hij keurig vaak ververst had. Die geur hield de meeste anderen wel op afstand, want iedereen kende hem en zijn reputatie. En die was niet al te goed. Een bekende geur blies in zijn neusgaten. Icyrose. Hij richtte zijn kop op en keek toe hoe de lapjespoes door de ingang van de den kwam. "Icy", fluisterde hij, niet te hard om de anderen wakker te maken maar hard genoeg voor haar om te horen. "Wil je vannacht naast mij liggen?" Met zijn staart gebaarde de witte kater naar een leeg nest naast hem.

~Enkel Icyrose

Waar bemoeide die trien zich mee? Ja, misschien was het haar schuld geweest dat Skymask nu dood was, so what? Beter dat die eikel nu ergens in Starclan zat weg te rotten, dan dat hij hier nu nog probeerde een klauw op haar keel te leggen. En natuurlijk wist Everstar het weer beter, want ja, zij was nou eenmaal de leader en die hebben altijd gelijk. Zij moest weer zo nodig in contact staan met Starclan, ha. Het zal allemaal wel. Icyrose was direct vanuit de Leaderden naar de warrior den gelopen. Het begon al laat te worden en nu ze toch geen apprentice meer had om te trainen, ze had Brokenpaw al in geen weken meer gezien, en haar kennende als ze nu ging jagen kwam er toch niets goeds van, zou ze maar direct naar bed toe gaan.
Met fierse stappen liep ze de Den in, waar ze direct van haar pas werd geslagen door de zachte stem, afkomstig van een witte kater. Een glimlach vormde zich rond haar gezicht en ze snorde zachtjes, terwijl ze, zonder antwoord te geven, naast hem ging liggen. Haar lange, gevlekte vacht, vermengde zich met zijn witte vacht en ze voelde zijn warmte erdoor heen. Ze snorde zachtjes en draaide haar kop, waardoor ze hem in de ogen kon aankijken. "Dank je, White, voor alles," miauwde ze zachtjes. "En het spijt me, dat ik niet meer voor je kon betekenen tijdens het gevecht met Thunderclan," kwam er daarna, niet meer als gemompel, erachter aan.

De kleine poes kwam meteen naast haar liggen. Hij snorde zachtjes en duwde zijn flank tegen de hare. "Dank je, White, voor alles," mauwde de poes zachtjes. De witte kater knikte dat het goed was en keek in haar ijsblauwe ogen. "En het spijt me, dat ik niet meer voor je kon betekenen tijdens het gevecht met Thunderclan," mompelde ze er nog achteraan. Whitelion duwde zijn neus zachtjes in haar gevlekte vacht. "Het gebaar was er", murmelde hij zachtjes in haar pluizige vacht. "En dat is alles dat telt" Hij snoof haar zoete geur op, het beheerste zijn hele wereld nu. Het was vreemd hoe een kat kon veranderen.

Ze snoof zachtjes, maar glimlachte daarna. "Het gebaar ja, maar daar kan je niemand mee redden," miauwde ze en ze zuchtte zacht. Ze voelde hoe Whitelion har geur opsnoof in haar vacht en ze voelde een rilling over haar rug heen gaan. "Laat dat, dat kietelt," miauwde ze plagend, waarna ze met haar poot hem zachtjes wegduwde. "Still, het blijft een feit dat ik geen optimale vechter ben door m'n grote." Ze stopte haar snuit in zijn vacht en grinnikte zachtjes, waarna ze hem plagend in zijn vel beet. Daarna keek ze op en gaf 'm een lik over z'n snuit heen. "Denk je dat je tussen je toch al zo drukke rooster dit kleine poesje een paar extra lessen kan geven? Dat moet zo'n grote, sterke en stoere kater toch wel aankunnen?" miauwde ze zachtjes in zijn oor, waarna ze er een lik overheen gaf, hem aankeek en een kleine glimlach op haar gezicht plante.

"Het gebaar ja, maar daar kan je niemand mee redden," mauxde de poes zuchtend. "Laat dat, dat kietelt," ze duwde hem zachtjes weg met haar poot. Glimlachend trok de grote kater zich wat terug. "Still, het blijft een feit dat ik geen optimale vechter ben door m'n grote." De grote kater grinnikte eventjes, maar zijn stem was serieus. "Elk nadeel kan een voordeel zijn" Hij voelde haar plagerige beet en keek haar glimlachend in de ogen toen ze opkeek. "Denk je dat je tussen je toch al zo drukke rooster dit kleine poesje een paar extra lessen kan geven? Dat moet zo'n grote, sterke en stoere kater toch wel aankunnen?" Whitleion glimlachte bij haar compliment en knikte toen. "Natuurlijk kan ik je wel wat extra lessen geven", murmelde hij zachtjes. Hij legde zijn grote kop zachtjes op de kleine van Icyrose, zonder erop te leunen. "Wanneer heb je tijd?" De glimlach was duidelijk te horen in zijn stem, iets wat niet vaak voorkwam. Hij was nog niet vaak zo vrolijk geweest sinds.. Nee. Niet aan denken. Dit moment niet verpesten.

Icyrose spon zachtjes toen Whitelion aangaf dat hij nog wel wat tijd had om haar wat extra lessen kon geven. Dat was alvast één probleem minder, dan kon ze zichzelf tenminste wat beter verdedigen. Ze wist nooit precies waarom, maar haar mentor had haar toch meer op het jagen laten focussen dan op het vechten. Misschien omdat ze zo klein was, misschien omdat hij in haar geen vechter had gezien, who knows. "Ik heb geen apprentice meer om te trainen, sinds Brokenpaw zijn snuit al in geen weken meer heeft laten zien, dus ik heb tijd zat," miauwde ze zachtjes, terwijl ze hem een kopje gaf en voorzichtig haar kop onder de zijne vandaan haalde. "De vraag is, wanneer heb jíj tijd," miauwde ze plagend, terwijl ze zijn snuitje aantikte een giechelde. Eventjes leek het idee om Lionroar voor schut te zetten door zo met Whitelion om te gaan volledig buiten spel gezet. Ze genoot hiervan, meer dan dat eigenlijk zou mogen. Ze krulde zichzelf op en staarde over haar staart heen naar de witte kater en glimlachte. Ja, ze was blij om hier te liggen, naast iemand, om iemands warmte te voelen en zich niet zo alleen te voelen elke nacht.

"Ik heb geen apprentice meer om te trainen, sinds Brokenpaw zijn snuit al in geen weken meer heeft laten zien, dus ik heb tijd zat," antwoordde de poes. Whitelion trok zijn kop terug en keek in haar ijsblauwe ogen. "De vraag is, wanneer heb jíj tijd, giechelde ze. De grote kater glimlachte. "Ergens tussen de trainingen van Angelpaw, de jacht en de patrouilles moet ik wel een gaatje vinden", zei hij glimlachend. Zijn verschillend gekleurde ogen hadden een glans in zich die hij al 2 jaar of langer niet vaak meer had. Hij was... Bijna écht vrolijk. De hevigheid van die emotie was na al die tijd opeens veel heviger geworden, alsof alles in één keer terugkwam.