Your worst nightmare {Raspberrypaw}

Haar ogen gloeiden vijandig naar de katten die voorbij de Nursery passeerde. Iedere keer als nog maar één kat hun kop naar haar draaide, zette ze haar vacht op en trok ze haar bek tot een grauw. EN als ze dan nog dichterbij durfden te komen sloeg ze waarschuwend naar hun kop terwijl haar oogjes fonkelden van geluk dat ze in waren voor een gevecht. maar zo snel als ze waren verschenen, verdwenen de meesten dan ook weer. Dus besloot Dim maar eens een wandeling te maken door het kamp. De zwarte kit stond op en rekte zich eerst uit voordat ze een stap zette op de open plek en haar gouden blik over de contouren van het kamp liet gaan. Even liet ze een geamuseerd gesnor horen toen ze zag dat een paar katten haar wantrouwend aanstaarde. Het was al genoeg voor de kleine Dimkit dat ze haar kenden en dat was het enigste wat ze moest hebben, bevestiging.

Raspberrypaw zag een paar katten geschrokken weggaan van de Nursery, gevolgt door een kleine, zwarte kitten die door het Camp begon te wandelen. Ze werd wantrouwig aangestaard, maar de kitten leek het best oke te vinden. "Oh, Dimkit .." mompelde de Apprentice en keek naar de kitten. Dat kleine beestje zorgde altijd wel voor problemen. Dimkit zat altijd voor de Nursery te 'waken', ze keek je dan met zo een kwade blik aan dat je hoopte dat je ver, vér weg kon zijn van haar. Of ze ging kwade geluiden maken. Met een paar pasjes trippelde Raspberrypaw korter naar de kitten. Ze twijfelde of ze wel iets zou zeggen tegen die kwaadaardige kitten. Na wat getwijfel besloot ze dat Dimkit haar echt niet ging op eten. "Dimkit .. Moet .. Ik bedoel, hoor je niet in de Nursery te zitten ?"  vroeg ze voorzichtig toen ze kort -, en toch ook ver genoeg van de kitten was.

Toen ze een kattin in zicht kreeg, kneep ze haar ogen tot spleetjes en snoof ze even afkeurend. Gelukkig wist deze kat hoe ze Dimkit moest behandelen en ze bleef op een veilige afstand staan. "Dimkit .. Moet .. Ik bedoel, hoor je niet in de Nursery te zitten ?" De zwarte kit snoof opnieuw en kneep haar nog wat dichter zodat er enkel een streepje goud zichtbaar was. "Ik ben geen gevangene," siste ze op een ijzige toon. Ze zette een stap naar de apprentice toe en snoof opnieuw. Wolkjes damp ontglipte haar neus en ze hield even haar kopje schuin. "Met wie heb ik het genoegen?" haar stem klonk nog steeds ijzig en vijandig, ze wist ook niet echt een andere toon om te praten. Ze had nooit een andere toon moeten gebruiken en dat wilde ze ook niet. Ze stopte op een paar lengtes van de kat en opende langzaam haar ogen. Even knipperde ze, voordat haar gouden blik volledig zichtbaar werd.

De kitten snoof en kneep haar ogen dicht. "Ik ben geen gevangene," siste ze, en Raspberrypaw keek de kitten twijfelend aan. Haar moeder zou haar toch echt niet doelloos en onnodig door het Camp laten zwerven om haar andere katten 'bang' te laten maken. "Hoe kan een kitten zo .. Gevoelloos zijn" vroeg ze zich af. DImkit zag er zo een leuke kitten uit, maar zo deed ze niet bepaalt. De Apprentice zag de kitten korter komen, en hoorde haar opnieuw snuiven. "Met wie heb ik het genoegen?" vroeg Dimkit haar. Het klonk zo kil en onvriendelijk dat Raspberrypaw even slikte voordat ze ging praten. "Kom op, het is een kit, laat je niet doen door een kit !" De gouden blik van de kitten zag er onvriendelijk uit, ook al had ze mooie ogen. "Ik ben Raspberrypaw, aangenaam." Het 'aangenaam' kwam er best wel sarcastisch uit, maar Raspberrypaw vind het best oké, die kitten was zeker niet méér als haar.

Dimkit kon wel zien dat ze slikte en even kon ze een lachend gesnor niet onderdrukken. "Ik ben Raspberrypaw, aangenaam." Ookal klonk dat laatste niet echt gemeend, dus besloot Dim ook maar iets te zeggen. Ze kneep haar gouden blik tot spleetjes en keek nijdig naar de kattin. "Ja, aangenaam," zei ze op diezelfde sarcastische toon, ookal was het meer uitgesproken dan dat van de kattin tegenover haar. Ook klonk het meer alsof er echt ijs op haar stembanden branden die het met elke toon wat meer naar buiten bracht. Ze zette nog een stap in de richting van de kat en liet haar kop wat hangen waarna ze haar ogen wat meer open deed. "Ik ben Dimkit, maar dat wist je zeker al?" Vroeg ze op een toon alsof ze al wist wat het antwoord al was. En dat wist ze toch al, maar dit was een gesprek en daar werd in gesprokken. Iets wat Dim liever niet deed, maar het moest ook eens gebeuren.

De kitten keek haar nijdig aan. "Ja, aangenaam," zei ze sarcastisch. Raspberrypaw vond Dimkit's stem alles behalve prettig om te horen. Alsof ze je met haar stem kon aanvallen. De zwarte kitten stapte nog wat korter naar de Apprentice toe. "Ik ben Dimkit, maar dat wist je zeker al?" vroeg ze, en Raspberrypaw wist dat ze dacht dat ze het antwoord al wist. De Apprentice dacht even na, maar niet lang genoeg om er een opmerking ovr te krijgen. "Ja, dat wist ik al, als je de gemeenste kitten van het hele Camp bent, kent snel iedereen je naam, niet?" ze stelde de vraag retorisch, hopend dat die kleine kitten haar mond zou houden. Raspberrypaw ging zitten en keek de kitten aan. Haar staart krulde ze om haar poten om te laten zien dat ze niet bang was voor de kitten. "En je hebt nog van die lieve oogjes. Waarom zo kwaad dan?" Er moest mentaal iets niet in orde zijn met die kitten. Anders zou ze toch niet zo gemeen zijn?

"Ja, dat wist ik al, als je de gemeenste kitten van het hele Camp bent, kent snel iedereen je naam, niet?" Dim grijnsde vals e knikte instemmend, niet echt lettend op de toon van de kattin. Het enigste wat haar kon schelen was dat iedereen haar gewoon met rust liet en haar niet lastig viel. Later zouden ze beven voor haar poten. Dat wist ze zeker. Als ze dat nu al deden, wat hield haar dan tegen om het later met meer kracht te doen? "En je hebt nog van die lieve oogjes. Waarom zo kwaad dan?" Even flikkerde een gemeen, woest vuur in haar goudgele ogen. Haar haren schoten overeind, iedere keer die stomme ogen! Ze ging ze uitkrabben als ze er nog veel over hoorde. "Ze zijn niet lief!" Siste ze naar de kattin. "Het zijn gewoon ogen, niks meer," gromde ze vals. Haar blik verduisterde wat. Ze had de ogen van haar moeder en dat had ze nooit gewild. Ze wilde de oranje ogen van haar vader! Bonekit had ze wel, maar zij moest het doen met die vuile kijkers van haar moeder. Echt hatelijk... Dimkit snoof en een woeste vlam danste in haar blik. "Het zijn lelijke, stomme ogen. Dus het kan me echt niks schelen hoe ze zijn." Beaamde ze op een ijzige toon.

Raspberrypaw mompelde iets onverstaanbaar, waardoor Dimkit haar ogen een nog woestere glans kregen. Ze hield niet van die dingen, dat gemompel. "Ze zijn niet lelijk of stom." Dimkit snoof en priemde haar blik in die van de apprentice. Een zucht ontglipte de mond van de kattin, even kneep de zwarte kit haar ogen tot spleetjes. "Ik denk toch over mijn eigen hoe ik wil?" Zei ze ietwat scherp. "En ik zeg dat ze lelijk zijn, geel is lelijk," zei ze waarna ze de blik vastpakte. Zij had ook gele ogen en ja, die vond Dim ook lelijk. "Als ik kon, krabde ik ze uit en verving ik ze door rode of oranje ogen, veel mooier," beaamde ze. Ze opende terug haar ogen zodat het goudgele licht dat in haar ogen brandde weer geheel zichtbaar was. De kit snoof en liet even de blik van de kat los om een snelle blik op het kamp te leggen.

Willen of niet, Raspberrypaw lachtte met de kitten. "Ik denk toch over mijn eigen hoe ik wil?" zei Dimkit scherp. "En ik zeg dat ze lelijk zijn, geel is lelijk," vervolgde ze. "Als ik kon, krabde ik ze uit en verving ik ze door rode of oranje ogen, veel mooier," Dat laatste had Raspberrypaw doen lachen. "Oh Dimkit, niet doen, je ogen uitkrabben lijkt me niet zo'n pretje." zei ze, over het lugubere onderwerp. "Denk over je ogen hoe je wilt, maar als ooit een kater tegen je zegt dat ze mooi zijn, eet hel niet op." zei ze, met een zijtak van haar bizarre humor.

De kat moest lachen en dat stond haar helemaal niet aan. Ze maakte zichzelf groot en siste even gemeen naar haar. Dat was niet grappig, ze was serieus hier! Helemaal geen comedieshow ofzo! Stomme kat. "Oh Dimkit, niet doen, je ogen uitkrabben lijkt me niet zo'n pretje." Dim gromde. Het was leuker dan blijven zitten met deze lelijke ogen! Waarom zag ze dat niet in? Oh wacht, ze had zelf zo'n lelijke ogen, dus het was begrijpelijk. De meeste katten wilden hun handicap niet toegeven, probleemkatten, dat zijn ze! "Denk over je ogen hoe je wilt, maar als ooit een kater tegen je zegt dat ze mooi zijn, eet hem niet op." Ze kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken. "Ok, ik zal het proberen," zei, ietwat minder nors dan eerst. Haar vijandige houding minderde wat, ze hield van die humor. Er weinig katten die dat apprecieerden en deze kat leek het wel te kunnen waarderen. Was het gespeeld of voor real? Want anders zou ze nog eens op haar friendlist kunnen staan. Haar eerste vriendin.

Toen de kitten ietwat minder nors antwoorde, deed Raspberrypaw haar best niet te glimlachen. "Tenzij, Dimkit," De poes ging verzitten, sloeg haar staart om haar poten heen, en haalde even adem. "Tenzij hij een stomme stalker is, dan mag je hem wél opeten." grijnsde ze, en keek de zwarte kitten aan. Een kleine kitten let een grote mond. Raspberrypaw beelde zich in zichzelf grinnikend in hoe vermoeiend haar ouders het wel niet met haar zouden moetsten hebben. Maar langs een kant zouden ze ook wel trots zijn dat hun kitten Warriors bang kon maken. En ach, de kitten mocht over haar ogen zeuren wat ze wou, ooit zou ze wel blij zijn dat ze geen liefblauwe oogjes ofzo had. Dan was haar stoere uiterlijk meteen weg geweest.