Nightmare {Autumnwish}

Met een kleine muis tussen zijn kaken bengelend struinde de blauwgrijze pointed kater over het Riverclan gebied. Zijn blauwe ogen stonden redelijk neutraal, zoals gewoonlijk. De zon stond al hoog aan de hemel, wat hem bijbracht dat het al middag was. Helaas voor hem, en waarschijnlijk ook voor alle anderen, scheen de zon wel maar gunde het hen geen warmte. De sneeuw die onder zijn poten kraakte voelde nog steeds ijskoud aan. Als hij eerlijk moest zijn, leek maar geen einde aan leafbare te komen. Maar goed, zolang de prooi nog niet uit geroofd was, hadden ze nog een kans op overleven. Hij was er niet zeker van of er al katten aan ziekte gestorven waren, maar de koude begon stilletjes aan zijn tol wel te eisen, bij iedereen. Door een plotse kille windvlaag werd hij weer uit zijn gedachten getrokken, en hielt hij even zijn adem in toen hij doorhad dat hij bijna tegen iemand was aangelopen. Met tegenzin herkende hij de poes als de kat die hij enkele dagen geleden ook al bijna tegen het lijf was gelopen. "Mijn excuses. Het is niet van mijn gewoonte om katten bijna omver te lopen." Klonk hij, de woorden wat vervormd door de vacht van de muis in zijn bek.

Licht slaperig liep Autumnwish in de richting van het kamp. Ze was vroeg opgestaan, in de hoop dat er dan wel prooi was bij het opkomen van de zon. Maar dit was ernstig tegengevallen. Een paar magere vissen had ze kunnen vangen, meer niet. De zilverschalige dieren hadden haar schaduw niet op het water kunnen zien, iets waar ze haar voordeel maar al te graag uit getrokken had. Maar nu was ze moe, ze wilde terug naar het kamp, voor even. Als ze nu niet zou rusten, zou ze ter plekke omvallen. In haar slaperigheid zag ze dan ook niet dat er een kater op haar pad verscheen. De kater wist haar dan wel te vermijden, maar met haar ietwat hangende hoofd botste ze alsnog zachtjes tegen Crowmask aan. De excuses die hij gemompeld had waren niet op tijd geregistreerd in haar slaperige brein om een goede reactie te geven. Voor een moment bleef ze licht verward staan, haar voorhoofd tegen de zachte pels aangedrukt. Weer had ze registratietijd nodig. Maar vervolgens sprong ze geschrokken achteruit, nog steeds klaarwakker. Uit de normaal zo timide en teruggetrokken Autumnwish, was zo'n actie zeldzaam. Haar vissen ploften in de sneeuw. "S-sorry" mompelde ze, haar blik al vlug naar beneden richtende.

Zijn ogen schoten even verbaasd open toen de poes leek om te vallen. Maar in plaats daarvan botste ze zachtjes met haar kopje tegen zijn vacht, om zo even te blijven leunen. Crowmask voelde de warmte van haar lichaam sijpelen, en kon er niks aan doen dat hij voor heel even verstijfd bleef staan. Niet in staat zijnde om haar van zich weg te duwen. Maar zodra de poes doorhad wat er gaande was, deinsde ze geschrokken achteruit en liet ze de vangst die ze bijhad vallen. Enkele vissen vielen ongeordend in de sneeuw en wat geraakt legde hij zijn oortjes plat. En het gevolgde excuus deed hem nog zelfs meer gekwetst kijken. "S-sorry" Mompelde de poes terwijl ze zijn blik ontweek en naar de grond keek. Crowmask schudde zijn kopje om de verwarring wat te doen minderen en haalde nadien zijn schouders op, als teken dat het hem niet veel uitmaakte. "Geeft niet." Miauwde hij slechts, waarna hij zich voorover boog om de vissen die ze had laten vallen op te rapen. De poes zag er niet echt al te nuchter uit, dus dacht hij dat hij haar hier misschien wel mee kon helpen. Maar daar bleef het dan ook bij.

Autumnwish had haar oren wat naar achter gelegd en keek weg. Totdat ze zich besefte dat ze haar vissen had laten vallen. Bijna automatisch boog ze naar voren en wist zich er nog net van te behoeden een volgende blunder te maken. Ze had bijna haar kop vol tegen die van Crowmask gebotst. Ze voelde zich een wandelende ramp. Bijna wilde ze weer een excuses aanbieden. Toen ze zelf ook nog wat vissen wilde oppakken, zag ze dat Crowmask ze al allemaal had meegepakt. "Ik.. ik kan er ook wel wat tillen.." bood Autumnwish wat ongemakkelijk aan, zich ietwat opgelaten voelend dat hij alles nu moest dragen. Ze voelde zich dan zo'n slavendrijver en egoïst, zelf niks dragen... Het schuldgevoel was ook duidelijk van haar gelaat af te lezen.

Voorzichtig raapte hij de vissen op, deels blij dat de roodwitte poes zijn blik nu niet kon onderzoeken, omdat er waarschijnlijk een verwarde emotie in te lezen stond. Toen hij de glibbberige lichamen had opgeraapt, zwiepte de kater even met zijn staart in de lucht om nadien een stap naar achter te nemen. "Ik.. ik kan er ook wel wat tillen.." Zijn wenkbrauwen gingen even omhoog toen hij het schuldgevoel op haar gelaat terugvond. Maar hij reageerde er niet op, haalde enkel zijn schouders op en gaf nadien enkele vissen terg aan Autumnwish. "Ik zal deze mee terug dragen naar het kamp." Het was niet echt een voorstel, eerder een mededeling. Aangezien hij de kattin bijna twee keer was aangelopen vond hij dat het wel eens tijd werd om zijn fouten terug goed te maken. Maar dit zou de eerste keer zijn dat hij zo iets deed, en ook gelijk de laatste keer.