Here's some friendship ~Arcanepaw

Een poes zo zwart als de nacht draafde geruisloos langs de territorium grenzen. Welk territorium zich naast haar bevond wist ze nog niet. Misschien was ze er al eens geweest? Of misschien ook niet? In ieder geval zou ze het niet meer weten. De apprentice zwierf maar doelloos rond. Ze had geen zin om zich aan te sterken voor één of andere aanval van indringers. Maar ze vond het best goed van zichzelf om de grenzen te patrouilleren terwijl niemand in de buurt leek te zijn. Zo kon ze de clan ook op een goede manier dienen. En was ze tot slot niemand tot last. Maar de uren verstreken en het begon de poes haar tol te eisen. Niets leek te gebeuren. Geen kat in de omtrek viel te bespeuren, niemand die in de buurt kwam die ze kon laten schrikken. Het was een saaie avond. Als de nacht zo ging blijven doorgaan keek de poes niet langer uit om als warrior de grenen te patrouilleren. Elke avond dezelfde saaie boel. Niemand die haar gezelschap hield, of geen indringer te bekennen. Slenderpaw loste een verveelde zucht. Kon iemand dit moment nu maar leuker maken. En als op dat moment Starclan haar gebeden aanhoort hadden vonden haar even zwarte ogen als haar vacht en de nacht de ogen van een clangenoot. Slenderpaw genoot van het moment waarin zij praktisch onzichtbaar was voor zowat iedereen. Zoals ze zich vaak getraind had sloop de poes geruisloos naar de clangenoot toe. Ze verschool zich achter een boomstam om op het juiste moment voor de apprentice zijn snuit te springen en hem te doen schrikken. Althans dat was wat ze meestal verwachtte als ze een verrassingsaanval plande.