Outside is where the monsters are

Op een drafje trippelde Oakpaw de eldersden uit. Hij had zijn apprenticeplichten voor vandaag weer vervuld, maar met een blik op de kampuitgang wist hij al dat hij vandaag het kamp niet meer uit wilde. Buiten het kamp voelde hij zich niet op zijn gemak. Hoe vaak zijn mentor het ook zei, hij wist gewoon dat het daarbuiten niet veilig was. Zijn moeder was daar aangevallen en zij was een sterke kat geweest. Als een van die honden hem te pakken zouden krijgen was het met hem gedaan. Rustig ging Oakpaw voor de apprentice den zitten. Hij had geen zin om binnen in zijn nest zitten suffen. Dan zou hij toch alleen maar aan al die vreselijke dingen denken, buiten was er misschien nog wat kans op afleiding.

Cherrykit

Opgewonden trippelde het kleine poesje door het Camp. Zo wist ze vele Warriors die teleurgesteld terug kwamen van weer een mislukte jacht weer op te vrolijken. De brede glimlach op haar snuit was moeilijk te missen, en alles aan haar schreeuwde dat ze lekker in haar vel zat. Alles ging goed met haar. Ze was nog steeds bevriend met Tall, en ze was zelfs het Camp uit geweest. Iets wat ze niet vertelde, maar stiekem wel wel trots op was. Fysiek ging het niet zo geweldig met het poesje, maar het kon beter. Ze was vrij mager, en als je goed keek kon je haar ribben tellen, maar ze liet haar goede humeur niet zomaar verpesten. Haar blauwe oogjes vielen op een jonge Apprentice die bedroefd door het Camp slofte. Een bezorgde frons verscheen op haar gezicht. Waarom was de jonge kater verdrietig? Met zachte pasjes trippelde ze op hem af. 'Is er iets?' Mauwde ze zachtjes.