Splashy Mouse [&Tall]

Het water was verschrikkelijk koud, omdat het stroompje zo nu en dan wat water liet opvliegen en het dan op haar vacht terecht kwam. Toch hield Runningpaw haar concentratie gericht op een klein grijs muisje. Ze kon het wel! Voorzichtig stapte ze naar voren en hoorde het harde gekraak van een twijgje, nee! De muis spitste zijn oortjes en begon te rennen, maar de Apprentice had zich al in beweging gezet. Met haar poot sloeg ze het diertje, die van de oever werd geslagen en in het water terecht kwam. Voor een kat was het niet diep, maar voor het muisje wel. Snel pakte Running het diertje op bij zijn nekvel. Hij was helemaal doorweekt en spartelde tegen. Euh.. en nu..?

Wat onzeker keek ze naar het spartelende muisje in haar bek. "Mooie vangst," Ze schrok op door de stem en haar blauwe ogen werden groot toen ze Tall zag. Haar nekharen begonnen te prikkelen. Ze had wel weer wat geruchten gehoord, hoor. "Nu moet je zijn nek breken," Ze negeerde zijn worden en versmalde haar blik. "Het is niet zo lastig, moet ik het je laten zien?" Ze deed een stapje achteruit, hoofdschuddend, maar was vergeten dat ze vlak naast de oever had gestaan en gleed uit. De Apprentice viel in het water en liet het muisje los, die over haar achterpoot weer op de oever vluchtte. Trillend sprong overeind, het koude water droop van haar vacht af. "Kijk nou wat je hebt gedaan!" Mompelde ze boos en richtte haar kwade blik op haar broer.

Toen Tall dichterbij kwam, deed ze snel weer een stapje naar achteren. Het water likte nu aan haar hielen, maar dat interesseerde haar niet echt veel. Hij moest weggaan. Hij wilde haar toch niet en als hij naar Cherrykit was gegaan dan.. Ze beet op haar lip, maar de jaloezie vermorzelde haar schuldgevoel al snel. De kater had het gewoon over zichzelf afgeroepen. "Zo goed madam?" Nog een keer deed ze een pas naar achteren. "Waarom doe je dit..?" Vroeg ze, duidelijk nog boos en niet tevreden.

"Omdat je mijn zusje bent en ik van je hou!" Ze richtte haar blauwe blik op de grond en begon de grond te kneden met haar voorpoten. "Maar jij dus duidelijk niet van mij," Haar nekharen sprongen overeind en meteen keek ze haar broer weer aan. ".. ik niet?" Sprak ze fel en zwiepte kwaad met haar staart. "Jij was degene die mij in de steek liet voor dat mormel! Wat nou als er iets gebeurd was? Dan was je er niet geweest om me te beschermen! Nu doe ik het zelf en dan houd ik niet eens meer van je?" Gromde ze en versmalde haar blik.

"Weet je Running, ik deed het, omdat ik om anderen geef.. Maar zodra iemand twee seconden weg is bij jou flip je!" Ze drukte haar oren tegen haar kop bij de grommende toon van Tall en boorde haar nageltjes in de grond. "Ik probeer de hele tijd duidelijk te maken dat ik er altijd voor je ben en voor je zal zijn, maar je vertrouwd me niet!" Ze negeerde zijn blik en keek naar de grond. "Laat me dan maar alleen." Haar stem klonk bitter en ze weigerde hem aan te kijken. "Kan je nog genieten van al die betere aandacht." Ze draaide zich met een ruk om en ging bij de oever zitten, haar blik richtend op het water.

"Nee Running, begrijp je me dan niet?!" Ze draaide haar kopje koppig weg toen Tall haar probeerde aan te kijken. Zo snel kwam hij er niet vanaf, ze was diep gekwetst. "Ik wil hun aandacht niet.. Ik wil die van jou," Ze draaide haar kopje langzaam weer om, maar keek nog naar het water, naar haar eigen spiegelbeeld. "Kan niet meer, jij wilt er andere vrienden bij, meer vrienden en dan zal ik waarschijnlijk wel uit je beeld vallen." Zuchtte ze zachtjes.

"Waarom denk je dat toch steeds? Ik ben er toch altijd voor je geweest?" Ze begon de grond met haar pootjes te kneden. Hij dacht ook niet zoals zij.. "Cherry, Frost, Snowy, Arcane.. Ze betekenen niets voor mij als jij me dan niet meer wilt zien Running… Begrijp me nou.. Alsjeblieft," Ze drukte haar oren tegen haar nek en wierp kort een blik op haar broer. "Je snapt het niet Tall, jij bent de enige die ik heb die ik echt vertrouw, maar als jij steeds met anderen bezig ben, ben ik helemaal alleen."

"Maar wat nou," Running richtte haar blik weer op haar spiegelbeeld en zuchtte zachtjes. "Als we elke dag samen bij elkaar komen, en de dag doorspreken?" Heel voorzichtig keek ze hem weer aan, nog niet echt overtuigd. "Want ik ben er echt voor je Running, écht," Hij wilde het dan wel proberen voor haar, maar straks vergat hij een dan en dan.. ".. Goed dan.." Mompelde ze nog ietsjes bitter na een lange stilte.

Naast haar voelde ze hem opspringen, maar ze wist haar blik strak op het water te houden. "Ben je niet meer boos op me dan?" Running haalde haar schouders nog wat mokkend op, Tall nog steeds niet aankijkende en klemde haar kaken op elkaar.

"Nou, ik zeg toch ook niets over jou en Eaglepaw?" Ze fronste verbaasd. Wat..? "Dat doet mij ook pijn Running, maar ik laat je, want als met hem samen zijn jou gelukkiger maakt, dan is dat goed, dan maakt dat mij gelukkig om jou gelukkig te zien, maar het doet wel pijn." Iet wat fel keek ze hem aan. "Misschien houdt Eaglepaw zich wel minder bezig met andere poezen dan jij." Gromde ze zachtjes en keek weer naar het water. "Maar als ik opeens de slechterik ben, ga ik wel weg." Mompelde ze bitter en stond gelijk op. Met een klein sprongetje belandde ze aan de overkant van het stroompje en wierp nog een blik op Tallpaw, maar besloot vervolgens weg te gaan. Nu had ze het misschien wel verpest maar.. Tall zou vast veel gelukkiger zijn met die anderen.