Waddaya wanna do?

Haar twee blauwe oogjes tuurden door het Camp. Er lag sneeuw, zoals gewoonlijk. Cherrykit kon zich niet echt herinneren dat het er niet was. Soms vroeg ze zich af of het überhaupt wel een keer weg ging. De Warriors zeiden van wel, dus ze geloofde ze. Ze vertelden over groene velden en bloemen. Die bloemen leken het poesje geweldig. Roze bloemen, gele bloemen, blauwe bloemen, ze kon niet wachten om ze te bekijken. Maar dan moest die koude sneeuw eerst weggaan... Even zuchtte de kleine kitten. Ze hoopte dat dat maar snel zou gebeuren, want ze begon behoorlijk genoeg te krijgen van de kou. Plotseling viel haar oog op een bruine kater die afwachtend in het Camp zat. Cherry herkende hem meteen. Tallkit! Ze lachte breed, en trippelde naar hem toe. Van achteren sloop ze op hem af. Met een grote sprong belandde ze op zijn ruggetje. 'Boe!' Riep ze speels, met een twinkelende lach.

Talls haren stonden even overeind, als teken dat hij toch wat geschrokken was. Hij ontspande weer toen hij door had dat zij het was. Terwijl ze nog steeds op zijn rug hing sprong hij op. Lachend liet het poesje zich in de sneeuw vallen, waardoor ze een afdruk achter liet in het witte spul. "Hey jij daar, ik zocht je," Zei Tall. Nog steeds lachend stond Cherry op. 'Míj.' Vroeg ze met een ironisch-verraste ondertoon in haar vrolijke stemmetje. 'Wat een eer! De grote Tallkit zocht míj!' Mauwde ze er ondeugend aan toe. Even lachte ze. Ze had een heldere en twinkelende lach. Eentje die ze niet al te vaak liet horen. Haar blik werd weer iets serieuzer, naar bleef vrolijk. Ze was in een goede bui vandaag. 'Maar waarvoor zocht je me?'

Tall knikte toen het poesje met haar "toneelstukje" begon, en deed het spelletje leuk mee. "Ik weet het, de eer is te groot voor je, niet?" Het kleine poesje grijnsde breed. Toen zijzelf weer wat serieuzer werd werd haar vriendje het ook, en ging hij een tikkeltje mysterieus heel dicht bij haar staan. Hij bracht zijn mond dicht bij haar pluizige oortje, en opende zijn mondje om iets te zeggen, en... Plotseling hapte het poesje naar adem van de kou. Een enorm pak sneeuw was in haar gezicht gegooid, en de dader stond recht voor haar neus. Snel schudde ze de sneeuw van haar koppie, en keek ze verontwaardigd maar toch vrolijk naar Tall. "Hierom," Grinnikte die, terwijl hij vrolijk weg trippelde. Hij maakte zich klaar voor de tegenaanval, die zeker zou komen. Met haar pootjes schraapte Cherry wat sneeuw bijeen, waarna ze dat hoopje vol in het knappe gezichtje van haar maatje wipte.

Het Chocolate-Point kittentje grinnikte toen haar vriendje naar adem hapte toen de ijskoude sneeuw in zijn gezichtje belandde. Vervolgens grinnikte hij terug, en sprong hij naar haar toe. "Die krijg je terug," Hoorde ze hem roepen. Cherry grijnzde. Dat zullen we nog wel zien. Tall sprong verder door de sneeuw, en het poesje maakte zich klaar voor de klap. Echter maakte Tall een onverwachte slipstop, waardoor een enorme lading sneeuw in haar gezicht werd geslingerd. Snel schudde Cherry de sneeuw van haar kopje af. Voor haar stond de breed grijnzende Talkit, met twinkelende oogjes van de pret. "Sorry," Verontwaardigd maar toch vrolijk keek ze hem aan. Ze maakte zich klaar voor de aanval, en met een soepele sprong belandde ze op zijn ruggetje. Ze hing zo over hem heen dat ze haar pootjes over zijn schouders kon hangen. Ze reikte ver voorover, waardoor ze met haar pootjes een soort fonteintje van sneeuw in zijn gezicht gooide.

Het poesje grinnikte weer toen Tall de sneeuw van zich af schudde. Als snel kwam zijn vertrouwde grijns weer tevoorschijn, en liefjes glimlachte ze terug, terwijl ze nog hal op hem hing. "Oke dan, misschien ben je hier toch wel beter in," Ze knikte trots, en liet zich in de sneeuw vallen. Het was een zachte landingspersoneel het dikke pak dat er lag. 'Ik zei het toch.' Grijnsde ze naar hem. 'Nu heb je wel degelijk verloren van een poes.' Voegde ze er aan toe, duidend op de eerste dag dt ze elkaar hadden ontmoet. Ze ging rechtop zitten, en sloeg haar staart om haar pootjes. Even zuchtte ze zachtjes. 'Wat zullen er nu doen?' Mauwde ze vragend.

Het katertje voor har gaf haar een klein duwtje, en nadat ze even wankelde belandde ze met een plof in de sneeuw. Je kon haar zeker niet sterk noemen, maar dat vond ze niet zo erg meer. Tall was er nu om haar te beschermen. "Alleen omdat je te schattig bent om pijn te doen," Mauwde Tall plagend. Dit keer was et Cherry die een duwtje gaf, maar niet dat veel effect had. 'Ik ben niet schattig.' Ze duwde haar borst naar voren zodat ze een klein beetje groter leek, maar ze bleef erg klein. Nadat de Chocolate-Point kitten haar vraag over wat te doen had gesteld haalde haar vriendje zijn schouders op. Hij ging zitten en nestelde zich tegen haar aan. Het deed haar denken aan de nacht dat hij haar had getroost, en toen was ze op hem in slaap gevallen. "Ik weet het niet," Cherry zuchtte. Daar had ze ook lekker veel aan. Ze rekte zich even uit, en liet haar kopje rusten op zijn pootjes. Toen ze opkeek keek ze recht in zijn gelige ogen. 'Dat is dan mooi zeg...' Mauwde ze met een zuchtje.

Tall murmelde instemmend toen ze haar uitspraak had gedaan. Even grinnikte ze bij zichzelf. Daar had ze ook veel aan. Even keek ze op toen Tall de haren op haar kopje, die door het spelen erg in de war zaten, weer schoonmaakte met zijn tong. Hij deed het zachtjes, zodat ze het bijna niet voelde. Cherry had het Queens wel eens zien doen bij hun kittens. Zo'n moeder had ze nooit gehad. Daardoor voelde het een tikkeltje onwennig, maar toch vertrouwd. Als ze er over nadacht raakte ze in de war, dus zuchtte ze even en liet ze har hoofdje weer rusten op zijn pootjes. Even bleven ze zo liggen. Toen All Klara was met zijn werk keek ze op. Haar blauwe oogjes stonden liefkozend. 'Je bent lief, wist je dat?' Mauwde ze zachtjes.

Het kleine poesje giechelde hard toen Tall haar begon te kietelen. "Ik ben niet lief, ik ben stoer," Ze lachte nog harder, en rolde door de sneeuw. "Zeg het! Zeg dat ik stoer ben!" Tussen het lachen door knikte Cherry vurig. 'Je.. Bent heel.. Stoer..' Zei ze buiten adem van het lachen waarna ze weer in lachen uitbarstte. Tall was eigenlijk de enige hier die haar zo erg aan het lachen kon maken. Haar enige vriend. Ze hoopte met heel haar hart dat ze voor altijd vrienden zouden blijven. Voor altijd...

Fluuhuut~

Ze hoorde Tall grinniken toen ze het probeerde te zeggen, en zelf lachte ze ook mee. Ook voelde ze hoe hij stopte met kietelen, en opgelucht haalde ze adem. Nadat ze nog even grinnikte ging ze weer rechtop zitten. "Heb je m'n zusje trouwens al ontmoet? Zo niet dan moet ik je meteen gaan voorstellen!" Enthousiast schudde ze haar hoofdje. Ze had zijn Siblings nog niet ontmoet, en ze leken haar wel aardig. Het waren broertjes en zusjes van Tall, hoe konden die nou gemeen zijn? 'Nee, ik heb haar nog niet ontmoet.' Mauwde ze. 'Maar dat wil ik wel! En ik wil ook je ander broertjes ontmoeten, en je mamma en je pappa!' Voegde ze er enthousiast aan toe. 'En jij? Heb jij mijn broertjes al ontmoet?'

Note: Ik neem aan dat dit voor de ontmoeting van Cher en Running is?

Haar staart zwaaide zachtjes door de sneeuw, waardoor die een beetje werd weggeveegd. Dit merkte ze niet op, aangezien al haar aandacht gericht was op de kater voor haar. Hij knikte als antwoord op haar eerdere vraag. "Maar ik denk niet dat hij mij mocht..." Vragend keek ze hem aan. Melonkit? Of Lemonkit? Waarom mocht een van hen Tall niet? Tall was heel erg aardig! 'Waarom dat? En welke van de twee?' Vroeg ze. Nu maar hopen dat het niets ernstigs was. Ander zou ze nog wel een hartig woordje spreken met Melonkit. Of Lemonkit, natuurlijk. Doerakjes.