I feel broken [Snowynight]

Een leeg gevoel had hem overspoeld en als een of andere zombie liep hij door het gebied heen. Er zat al een tijdje een snik in zijn keel vast, maar hij weigerde om het te laten merken. Hoe dom had hij wel niet kunnen zijn? Proberen met een Medicine Cat aan te pappen, Starclan had het verboden immers en toch ging hij met zijn domme kop tegen de regels in. Rebels als altijd, maar nu met serieuze tegenslagen. Nightspark liet zichzelf in de sneeuw vallen, geen zin en fut meer hebbend om overeind te komen. Wat maakte het uit als andere katten hem zouden vinden? Hij zou toch niet zeggen wat was gebeurd, nee, niemand zou het weten. Dit zou iets zijn wat tussen hem en Littlestream was gebeurd ...

Zwijgend en moe liep Snowynight door het territorium heen, geen enkele prooi gevangen hebbend. Het was frustrerend. Je wist dat er hongerige monden in de clan te voeden waren, maar er was geen prooi om ze te helpen. Of om jezelf te voeden. Al haar zorgen gingen echter uit het raam toen ze een ingestorte zwarte vlek in de sneeuw zag. Haar ingestorte vlek. "Nightspark!" Kwam er geschrokken uit haar mond terwijl ze naar voren dook en naast hem in de sneeuw terecht kwam. Meteen liet ze haar neus door zijn vacht glijden. "Wat is er met je?" Miauwde ze haar toon bezorgd. Nightspark was altijd degene die rustig kon troosten. Zij, daarentegen, was wat 'wilder' en, nou ja, onrustig.

Zijn kop voelde zwaar, zijn hele lichaam voelde zwaar aan. Hij wilde hier weg, weg van Shadowclan, weg van zijn hele leven. Nu snapte hij hoe Ashdrizzel zich gevoeld moest hebben toen het er zo aan toe ging tussen hem en Snowynight. Het gevoel dat zijn hart eruit was gerukt en een stel rogue's hun klauwen erin hadden gezet. Het deed pijn, alles deed pijn."Wat is er met je?" de stem van zijn zusje deed hem verschrikt opkijken, het deerde hem niet dat zijn ogen waterig waren en hij er waarschijnlijk hartstikke slecht eruit zag. "I-Ik kon het niet meer ... I-Ik heb alles verpest," miauwde hij, zachtjes snikkend, als een kleine kitten bij zijn moeder. Alles kwam eruit, elk greintje gevoel dat hij in zijn lichaam had zitten. Alles wat hij zo lang had opgehoopt, kwam er nu uit. Hij kon het niet meer aan ...

Bezorgd probeerde Snowynight de blik van haar broer te vangen en drukte haar kop vervolgens eventjes onder zijn kin in een poging hem ietwat te troosten. Ze wist zelf ook echter wel dat dat niet genoeg ging zijn. "I-Ik kon het niet meer ... I-Ik heb alles verpest," Miauwde haar zwarte broer, zacht snikkend. Bezorgd keek de poes Nightspark aan, haar staart troostend over zijn rug draperend. "Sshh.. rustig maar..." Murmelde Snowynight zachtjes. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze vervolgens maar zachtjes, hopend dat Nightspark het wilde vertellen, want anders kon zij ook weinig doen. Bezorgd lagen haar sneeuwwitte oortjes in haar nek.

Een rilling liep door zijn gespierde lichaam heen en hij haalde diep adem om weer een beetje tot rust te komen. Het deed pijn, ja, alles deed pijn, maar hij moest zich er door heen bijten. "Wat is er gebeurd?" Nightspark haalde diep adem en wist het trillen en de tranen lichtelijk onder controle te krijgen. Hij tikte zijn zusje aan met zijn staart, om duidelijk te maken dat het wel weer wat ging en krabbelde overeind. Hij keek zijn witte tegenbeeld aan en zuchtte zachtjes, zijn ogen nog vochtig van het huilen. "Ik heb het tegen Littlestream gezegd, dat ik d'r leuk vond en dat we niet bij elkaar konden blijven. Daarna ben ik ervan tussen gegaan," Nee, hij schaamde zich niet voor zijn keuze, want anders had hij toch alleen maar als kip zonder kop achter d'r aan gezeten. Terwijl hij dat juist niet mocht doen. Hij moest d'r rust gunnen en alleen laten. Dat was het beste voor hen allebei.

Snowynight streek zachtjes met haar staart over de rug van haar broertje heen, haar gezicht vertrokken in een ongeruste plooi. Maar een tikje met zijn staart zei Snowynight dat hij genoeg van het getroost had en voorzichttig liet ze haar staart op de grond neer ploffen. Met achteruit gelegde oren luisterde ze naar zijn woorden. "Ik heb het tegen Littlestream gezegd, dat ik d'r leuk vond en dat we niet bij elkaar konden blijven. Daarna ben ik ervan tussen gegaan," Miauwde de kater met een lichte zucht. "Oh Nighty.." murmelde Snowynight, terwijl ze haar kopje zwijgend onder zijn kin door liet glijden. "Het spijt me zo voor je... Maar het is het beste gezien Littlestream's rang..." murmelde ze zachtjes. Ze maakt de mentale notitie om even bij Littlestream te gaan checken of het wel goed met haar ging, maar dat kwam straks wel. Eerst Nighty. "Als het langer had geduurd, had het alleen maar meer zeer gedaan uiteindelijk.."

"Het spijt me zo voor je... Maar het is het beste gezien Littlestream's rang..." Nightspark onderdrukte een zacht gegrom. Altijd weer, altijd weer ging het om Littlestream's rang. Want, oh, ze was een Medicine Cat en oh ze mocht geen partner hebben. En het feit dat zijn hart eruit gerukt was, versnipperd en gebroken was? Nee, dat boeide niet. We maken ons alleen maar druk om de kat die iedereen in leven moest houden!? Nightspark zuchtte zachtjes. "Vast," bromde hij zachtjes. "Als het langer had geduurd, had het alleen maar meer zeer gedaan uiteindelijk.." Zijn blauwe ogen zochten die van zijn zusje en hij keek haar gebroken aan. "Of niet, ik had gelukkig kunnen zijn, wetend dat het misschien niets kon worden, maar ik had een houvast. Nu heb ik niets meer. Ik ben m'n vriendin verloren, de rest van de clan zal me met de nek aankijken als ze erachter komen en iedereen laat me alleen." Hij keek Snowynight eventjes aan, maar richtte zijn blik uiteindelijk op de grond. "Uiteindelijk zal zelfs jij me alleen laten, zusje. Als je het te druk krijgt met je partner en later misschien kits," mompelde hij daarna, terwijl zijn oortjes omlaag zakte.

Onderwerp: Re: I feel broken [Snowynight]