She expected the world {Drizzlepaw}

Eerste post gereserveerd voor Drizzlepaw

Normaal was hier altijd wel het geklater van de stromende waterbeekjes te horen, maar op dit moment heerste er enkel stilte. Een beetje mistroostig keek Ternpaw rond. Ze had altijd geïnformeerd bij de warriors hoe het territorium in elkaar stak en nu voldeed het niet aan de verwachtingen van de ijverige apprentice. Een lichte zucht rolde over haar lippen. Het zou weer normaal worden als bladkaal over was, toch?

Het katertje was nieuwsgierig wat er onder die laag sneeuw zou zitten, en men had hem verteld dat deze over een paar moons weer tevoorschijn zou komen en het territorium prachtig zou worden. Drizzlepaw keek verheugd naar de, nu nog kale, bomen, die zouden vol zitten met groene bladeren. Hij had in zijn leven alleen nog maar gele en bruine bladeren gekend, en ook bloesems had hij nog nooit gezien. Kortom, het katertje was nieuwsgierig wat er nog meer kon zijn dan alleen deze kou. Opeens merkte hij een bekende gestalte op: die van zijn zusje Ternpaw. Hij trippelde vrolijk op haar af en stopte vlak bij haar. "Hii, Tern," mauwde hij vrolijk, "hoe gaat het?"

Nooit had Ternpaw heel erg veel contact gelegd met haar siblings. Ze had altijd de rust opgezocht of de warme omhelzing van haar moeder. Dus toen Drizzlepaw ineens voor haar lichtgekleurde neusje stond, was dat een redelijke verbazing. Ze had hem eigenlijk niet meer uitgebreid gesproken sinds het moment dat hij zo uitgevallen was tegen Oddeye. En dat moment was redelijk in haar geheugen gegrift. Ze knipperde dus ook wat langzaam en verbaasd met haar ogen naar het grijze katertje. "..Hallo?" Murmelde ze, zelfs haar toon klonk redelijk verbaasd om hem te zien. Maar goed, het was allemaal haar eigen schuld geweest, zijzelf had zich afgesloten. Misschien had Drizzlepaw wel toenaderingen gedaan, maar was zij gewoon te erg in haar eigen dromen verzonken geweest om het te merken. Haar jeugd voelde als een waas. "Wel goed, met jou dan..?"