training {Quietpaw}

De lichtbruine poes keek met een kille blik in haar ambergele om zich heen. Het was nog vroeg. Snowfinch was een van de weinige katten uit haar clan die van leaf bare hield. Het was kil en rustig, net als zijzelf. De ziektes en prooitekorten noemde ze niet meer dan een paar details waar je maar tegen moest kunnen. Snowfinch dacht aan haar apprentice, Quietpaw, ze zou haar apprentice goede manieren leren, haar trainen tot ze klaar was om een volwaardig warrior genoemd te worden. De bruine tabby had in heel haar leven al een aantal, volgens haar, respectloze en luie apprentices leren kennen, zoals Choppedpaw, of Skewpaw. Allemaal nietsnutten als je het haar vroeg. De hemel kleurde langzaam wat lichter en de sterren vervaagden langzaam. Quietpaw zou er zometeen moeten zijn.

+Quietpaw

Vaag hoorde ze de stem van een Warrior, die de naam bromde van een Apprentice en sloeg haar pootjes over haar oren, zodat ze nog kon genieten van haar rust. Maar als een ijzige pons in het water, besefte ze zich dat allang wakker had moeten zijn en nu bij Snowfinch moest zijn. Of allang geleden daar had moeten zijn. Quietpaw schoot overeind, haar vacht was haar allang voor en zonder te kijken waar ze haar poten zette, sprintte ze de Den uit, een paar geïrriteerde sissen achter zich horend. Met een grote vaart haastte ze zich het kamp uit en haar witte pootjes raasden over de grond en haar ademhaling kwam er al snel in hufjes en pufjes uit. Haar eerste training en dan al veels te laat. Hopeloos wierp ze een blik omhoog en zag dat de zon halverwege opkomst en zonhoog stond, niet heel erg laat, maar ook niet op tijd. Uiteindelijk zag ze haar Mentor zitten en gleed tot stilstand over de bevroren bodem. "Sorry dat ik te laat ben.." Mompelde ze stilletjes en beet op haar lip, waarna ze haar blik over de grond liet gaan.

Snowfinch keek toe hoe haar apprentice eindelijk vanuit het kamp haar richting uit kwam gesneld. "Sorry dat ik te laat ben..", miauwde de gevlekte poes zachtjes. "Voor één keer zal ik het door de vingers zien", bromde ze tegen Quietpaw, ze mocht niet te hard zijn tegen haar apprentice op de eerste training, maar ze mocht haar ook niet de indruk geven dat ze mocht komen opdagen wanneer ze er zin in had. "Maar de volgende keer mag je de elders den gaan uitmesten", siste de bruine tabby vervolgens, waarop ze zich omdraaide en Quietpaw wenkte opdat ze haar zou volgen. Snowfinch ging beginnen waar elke mentor mee begon, het territorium verkennen en duidelijke grenzen trekken.

"Voor één keer zal ik het door de vingers zien" Schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar kop en kon niet eens de moed vinden om 'Sorry,' te mompelen, dus bleef ze maar stil. "Maar de volgende keer mag je de elders den gaan uitmesten" Ze keek angstig op bij de sissende toon en stond wat aarzelend op toen haar Mentor haar wenkte. Stilletjes volgde ze de Warrior en keek een keertje om naar het kamp, nu begon het dan toch echt..

De bruine warrior keek even achterom om te zien of haar apprentice wel volgde. Snowfinch vertraagde haar pas en ging naast Quietpaw lopen. "Zoals je al weet, is het gebied waarin wij wonen verdeeld tussen vier clans", begon ze. "Het Riverclan territorium grensd vooral aan dat van twee andere clans, en bij de fourtrees aan ze alledrie", vervolegde ze, waarna ze haar apprentice even doordringend aankeek. "We gaan eerst naar de Thunderclan grens", besloot Snowfinch.

"Zoals je al weet, is het gebied waarin wij wonen verdeeld tussen vier clans" Quietpaw knikte, ja, ze had wel wat Nursery verhaaltjes gehoord over de Clans en hun geschiedenis, voornamelijk van de Elders. "Het Riverclan territorium grenst vooral aan dat van twee andere clans, en bij de fourtrees aan ze alledrie" Quiet slikte even wat nerveus toen een blik op haar geworpen werd, maar keek niet weg. "We gaan eerst naar de Thunderclan grens" Ze knikte, lichtelijk bevend. "Is goed.. Snowfinch." Mompelde ze zachtjes.

"Is goed.. Snowfinch.", mompelde de jonge apprentice. In de plaats van er op te reageren, versnelde Snowfinch haar pas, het was de bedoeling dat ze nog langs de fourtrees en de windclangrens zouden gaan. De bruine tabby bleef staan, hier was het. "De rivier is de grens", legde Snowfinch kortaf uit. "Zie je die rotsen?", vroeg ze aan haar apprentice, terwijl ze met haar staart naar de Sunningrocks wees.

Haar poten protesteerden tegen de plotselinge versnelling, maar ze had niet zoveel keuze. "De rivier is de grens", Was de uitleg en Quietpaw keek naar de overkant. Dus daar leefden de ThunderClan katten.. "Zie je die rotsen?" Ze volgde de blik van de Warrior en knikte. Wat.. was daarmee?

De gevlekte apprentice knikte. "Dat zijn de Sunningrocks", verduidelijkte Snowfinch. Haar ogen waron nog altijd steenvast op de rotsen gevestigd. "Eigenlijk zouden ze aan Riverclan moeten toebehoren", vervolegde ze.

"Dat zijn de Sunningrocks" Ze richtte haar groene blik op haar Mentor en fronste even toen ze haar blik nog steeds op de rotsen gericht had. "Eigenlijk zouden ze aan Riverclan moeten toebehoren" Haar frons werd nog wat dieper. "Euh.. waarom? Ze liggen toch aan de andere kant van de rivier?"

"Euh.. waarom? Ze liggen toch aan de andere kant van de rivier?", vroeg Quietpaw, goede vraag eigenlijk, maar dat gaf Snowfinch niet graag toe. "Dat kan wel zijn, maar ik denk dat het territorium eerlijker verdeeld zou zijn wanneer wij dat stuk grond zouden krijgen", antwoorde de bruine tabby.

"Dat kan wel zijn, maar ik denk dat het territorium eerlijker verdeeld zou zijn wanneer wij dat stuk grond zouden krijgen" De Apprentice knikte stilletjes en keek even naar haar pootjes. "Is er nog iets anders dat ik over ThunderClan moet weten?"

"Is er nog iets anders dat ik over ThunderClan moet weten?", vroeg de gevlekte apprentice. "Nee", antwoorde de bruine tabby hoofdschuddend. Ze draaide zich om en deed Quietpaw teken dat ze haar moest volgen.

"Nee" De Apprentice knikte stilletjes en volgde haar Mentor. Eerlijk gezegd had ze ook verwacht dat trainingen zo zouden lopen. Vooral met veel informatie, zij moest gewoon luisteren en gehoorzaam wezen. Onder het lopen door, keek Quietpaw naar het water en zag zo nu en dan de zilveren schimmen van vissen door het glinsterende oppervlak schieten.

NNa een heel eind flink doorstappen, kwam de windclan border in zicht. Snowfinch bleef aan de rand van de helling staan. "Dit is de grens met windclan", legde Snowfinch uit. Haar ogen waren op het kolkende water gericht. "Er zijn niet veel katten die het proberen om lanks hier ons territorium binnen te dringen",

Al uitgeput volgde Quiet haar mentor en liet haar achterwerk dankbaar op de zanderige grond vallen toen Snowfinch eindelijk stopte. Ze was nog niet klaar voor zo'n lange, stille tocht. "Dit is de grens met windclan" Quietpaw liet haar groene blik over het gebied gaan, een ravijn vermeed katten om over te steken. Hmm, handig. "Er zijn niet veel katten die het proberen om lanks hier ons territorium binnen te dringen" Ze knikte, er kwamen verder ook geen vragen in haar op.

Quietpaw zag er moe uit, micchien moest ze maar eens beginnen met jachttechnieken en de fourtrees voor morgen houden. De lichtbruine tabby draaide zich om en gebaarde alweer naar haar apprentice dat ze moest volgen. Na een tijdje gewandeld te hebben, viel haar blik op een magere spitsmuis. "Kijk en leer", siste ze tegen Quietpaw. Soepel zakte de gestreepte poes in een jachthouding en sloop langzaam dichter bij de muis.

Ze gingen niet meer verder en Quietpaw fronste verbaasd. Maar.. ze waren nog niet langs alle gebieden in het RiverClan gebied geweest.. "Kijk en leer" Stilletjes deed ze een paar pasjes naar achteren en volgde Snowfinch's blik. Een.. muis! Snel bestudeerde ze de houding van haar Mentor en prentte deze in haar geheugen.

De bruine warrior maakte zichzelf klaar voor de sprong, schoot vooruit en beet het diertje in de nek. De spitsmuis zou niet meer dan een halve mond vol draderig vlees zijn voor een volwassen warrior, maar het was anthans beter dan niets. Snowfinch stak haar neus in de lucht en snoof de geuren rondom haar op. "Meekomen", beval ze Quietpaw. Na niet lang gelopen te hebben, kwam de bruine tabby tot stilstand. Niet veel verder zat een kleine muis in de sneeuw. Snowfinch keek haar apprentice aan en gebaarde met haar staart in de richting van de muis. "jouw beurt",

"Meekomen", De Apprentice drukte haar pluizige oortjes tegen haar nek door de toon en had met bewondering naar de jacht gekeken. Het leek zo makkelijk, maar dat zou het waarschijnlijk niet zijn. "jouw beurt" Nerveus slikte Quietpaw toen ze een ander muisje verderop had gespot en wat onzeker zette ze zich in dezelfde houding, lettende op haar staart. Langzaam sloop ze naar voren, maar hoorde een slepend geluid. Oh nee.. haar staart.. Het muisje zag haar en Quietpaw deed nog een verwoede poging om het te pakken te krijgen, maar haar pootjes vingen alleen maar sneeuw. Oh nee..