It'll get better... [C rowmask]

Zijn blauwgrjze gezicht vertrok even van walging toen een druppel van dretsige sneeuw op zijn vacht belandde. Snel draaide hij zijn kopje om en raspte hij met zijn tong over het vieze spul, in de hoop het zo snel mogelijk weer van zijn pels te krijgen. Een voldaan gevoel ging door hem heen zodra er niks meer van te zien was. Hierna keek hij even naar boven, om te zien hoe de vieze sneeuw in Starclan's naam op hem was beland. Algauw spotte hij de tak die over hem heen hing op, en ook de grijsgekleurde sneeuw die erop leunde. Snel sprong hij van zijn plek weg, om te voorkomen dat hij nog eens werd beklotst. Met ruime passen wandelde hij verder, echter hielt hij weer halt zodra hij een ander gestalte zag. Bijna meteen wou de kater zich omdraaien, maar aangezien de poes hem vast al had gezien zou dat dan erg onbeleefd overkomen. Wat maakte het ook uit, wie was hij om plots aardig tegen iedereen te doen? Hij was sowieso nooit in de wieg gelegd om over koetjes en kalfjes te praten. En dus keerde hij om, de poes de rug toekerende.

Opnieuw werd zijn aandacht getrokken door de zwart witte kattin, echter kwam dat deze keer omdat de poes hem aansprak. De tik die ze daarvoor nog tegen zijn schouder had gegeven deed hem even geïrriteerd met zijn wenkbrauw trekken. Zomaar iemand aanraken.. Hem aanraken? Hij besloot niet over zo iets stoms te gaan discussiëren en keek de leerling neutraal aan, wachtende op hetgeen wat ze nu precies van hem wou. "Wie is jouw ware leader?" Vroeg ze. Hij keek haar voor enkele seconde doodstil aan, de vreemde vraag verwerkende. Wat bedoelde ze hier nou mee? Riverclan had toch maar één leader? Crowmask draaide zijn oren neutraal opzij en keek weer weg. Plots herkende hij haar als de dochter van Stormstar, Leafpaw. De poes die als enige ermee inzat dat Dawnstar leader was geworden. Een zucht verliet zijn mond toen hij zijn blauwe ogen weer op de kattin richtte. "Ben jij diegene die tegen Dawnstar was uitgevlogen?" Zijn stem klonk neutraal, zelfs een tikkeltje ongeïnteresseerd. Maar eigenlijk brandde er een oprecht nieuwsgierig gevoel in hem. Hij wou eigenlijk wel weten waarom ze dat had gedaan. Zelfs de kleinste kitten wist dat een clanleader, hoe oud of jong deze ook mocht zijn, ooit zijn rang moest afstaan. Als het ouderdom niet was, dan was het door een ziekte. Als het niet door een ziekte kwam, dan kwam het door een beperking die de kat had opgelopen. Zijn blauwgrijze hoofd bleef in de richting van Leafpaw gedraaid, wachtende op haar antwoord.

Zijn oren stonden nog steeds in dezelfde positie. Hij wist niet goed waarom de poes die vraag juist aan hem had gesteld. Zijn mening over de clanleader en deputy was altijd neutraal geweest, eigenlijk was zijn mening over iedereen neutraal. Hij werd algauw weer uit zijn gedachten getrokken door de stem van Leafpaw, die zijn vraag netjes beantwoordde. "Ja, ik ben die kat die Dawnflight de waarheid heeft verteld." Hij trok één van zijn wenkbrauwen even op toen de kattin hun leader bij haar vorige naam noemde. Dat ze Dawnstar niet bepaald mocht was hem ondertussen al wel duidelijk geworden. De kater keek uiteindelijk weer van haar weg en besloot in een wat makkelijkere positie te gaan staan. Hij had geen zin in een ultra lang gesprek, dus probeerde hij response's te geven waarop je moeilijk een antwoord kon geven. "Je moet wel lef hebben om zoiets zomaar te doen." Bedacht hij luidop terwijl hij even met zijn staart in de lucht sloeg.

De verbaasde blik die op hem werd geworpen gaf hem een akelig gevoel. Al het verlangen om meer te weten te komen over haar aparte gedrag was in één klap verdwenen. Aangestaard worden was wel het laatste dat hij graag had. Het deed hem denken dat er iets anders aan hem was; alsof er iets aan hem mis was dat iedereens aandacht trok. "Had jij dat niet gedurfd dan?" Hij wierp de poes een zijdelingse blik toe, welke algauw genoeg duidelijk maakte dat hij geen zin had op om die vraag een antwoord te geven. Sowieso zou hij het nooit in zijn kop halen om zomaar een gesprek met iemand te beginnen, zeker als hij deze kat amper kende. En het zat ook niet in hem om een clanleader tegen te spreken. Hij was tevreden met de plaats die hij nu had in de clan, en hij wist dat zodra je iets verkeerd deed in de ogen van de deputy of leader, deze plaats algauw kon veranderen. Misschien om op haar vraag uiteindelijk terug te komen, ja, eigenlijk had hij er de lef niet voor. "En je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag." Het opdringerige gedoe van de poes begon hem stilletjes aan te vervelen. "Ik had ook nooit gezegd dat ik er een antwoord op zou geven." Bij deze woorden draaide hij zijn kop in een ruk van haar weg en keek hij met een ijzige blik naar voren. "Ik ga verder jagen, de clan heeft niks aan me als ik met lege poten terugkeer." Klonk zijn stem koud, waarna hij van haar weg stapte.

Het gevoel van rust overviel hem weer en met een voldane uitdrukking op zijn gelaat struinde hij verder door de sneeuw. Zijn voetzolen voelden ondertussen al als bevrozen aan, maar hij wist dat zodra hij zijn mosnest weer instapte dat gevoel ging verbeteren. Hij was er sowieso al wel gewend aan geraakt, sinds hij al een lange tijd iedere dag doorbracht in het territorium. Hij was amper tot zelden te zien in het kamp overdag, misschien tijdens greenleaf wanneer hij een lading prooien kwam afleveren. Maar tijdens leafbare trok hij zich altijd terug in het vertrouwde gebied, waar hij makkelijk aan katten kon ontsnappen. Hij had in het algemeen geen hekel aan iemand, maar alleen het idee nog maar om een gesprek met iemand te houden deed hem al huiveren. Echter liet hij dit niet zien, dat zou hij nooit doen. Het liefst ontweek hij dan ook katten, en dus ook de gesprekken die dan eventueel zouden volgen. Het kwam wel vaker voor dat hij niet meer wist wat te zeggen, en dat hij dus overschakelde naar zijn koude persoonlijkheid om die kat van hem weg te jagen. Zoals hij zonet had geprobeerd bij Leafpaw. Alleen.. draaide dit de verkeerde kant op. "Heb je bezwaar als ik meega?" Hij trok even geïrriteerd zijn wenkbrauw op en weigerde het haar aan te kijken, in plaats daarvan bleef zijn blauwe blik strak voor zich uit gericht. "Als je me kunt bijhouden." Gaf hij enkel als antwoord, waarna hij zijn tempo wat verhoogde en een snellere pas aannam.

Zijn blik was nog steeds vlak voor zich uit gepriemd, hij keek ook niet om toen Leafpaw "Challenge accepted" zei. Zijn blauwgrijze kopje vertoonde een geïrriteerde uitdrukking. Hoe had hij het ooit zover laten komen? Hij had beter kunnen zeggen dat hij geen zin had om babysitter te spelen. Dat moest hij dan maar onthouden voor de volgende keer. Zonder nog iets te zeggen bleef hij op een normaal drafje over het Riverclan gebied struinen, zijn oren naar voren gespitst om zo, als er prooi rondliep, deze meteen op te vangen. Echter kon hij zich niet goed concentreren nu er iemand bij was. Hij had het gevoel dat de poes hem de hele tijd aankeek, de neiging om achterom te kijken om te zien of ze dat ook echt deed was dan ook redelijk groot. Maar hij was nog steeds in staat om zich in te houden. Crowmask had namelijk geen idee hoe Leafpaw zou reageren op zijn blik, en om het niet akeliger te maken negeerde hij haar dus gewoon, voor nu.

Hij keek rondom zich heen en liet zijn blauwe blik over de verwrongen struiken glijden. Hun dorre bladeren droegen verse sneeuw op zich, waarvan om de zoveel minuten een bepaalde dosis naar beneden viel om het witte spul op de grond te vergezellen. Dagen leken steeds langer te worden en beetje bij beetje nam ook zijn energie af, en hij wist dat dit niet alleen bij hem gebeurde. Heel de clan leek te lijden onder de vrieskou waar maar geen eind aan leek te komen. Maar hij wist dat als hij zich nu zwak opstelde, hij er voor de rest van zijn leven aan herinnerd zou worden. Er waren al meerdere krijgers die het hadden opgegeven om iedere dag zeker met twee stukken prooi terug te keren, maar hij zou dat nooit doen. Er was iets bij hem dat blokkeerde bij die gedachte, al zijn spieren trokken samen als hij nog maar het idee kreeg om een dag rust te nemen. Hij was niet zoals die anderen, zoals diegene die hun leven tot nu toe zonder problemen hebben geleid. Crowmask was altijd al een problemen kat geweest, wat ook de reden was waarom hij zich afzonderde van de rest. Hij wou zich niet voor schut zetten, de angst daarvoor was groter dan zijn angst voor monsters of tweebeners. Hij keek even op toen de stem van Leafpaw hem uit zijn gedachten trok. "Prooi is schaarser dan de vorige Leafbare, vind je ook niet?" Hij haalde zijn schouders op, en deed alsof hem dat niet veel uitmaakte. Zijn oren spitsten zich naar voren toen hij plots een spitsmuis in de verte zag huppelen, en bijna meteen drukte hij zijn buk half tegen de grond en sloop hij razendsnel vooruit. Uiteindelijk drukte hij zich af met zijn achterpoten en landde hij op de rug van het zwakke beestje. Alleen maar al het gewicht van Crowmask had ervoor gezorgd dat het grijze ding zijn laatste adem uitblies. De clankatten waren niet de enige die leden onder het feit dat het nog steeds niet gestopt was met vriezen. Met de prooi tussen zijn kaken geklemd keek hij even om naar Leafpaw, om te zien waar ze bleef. Hij deed dit onbewust, en wanneer hij zichzelf erop betrapte keek hij dan ook snel weer de andere kant op en ging hij op een rustig drafje weer verder. De laatste zin die de poes had uitgesproken niet horende. "Ik ga even de rest van mijn prooi halen en dan keer ik terug naar het kamp." Miauwde hij kort en gedempt, door de vacht die in zijn mond zat. Hij wees snel met zijn staartpunt naar de hemel, welke al een donkeroranje gloed had aangenomen, wat aangaf dat het al snel donker ging worden.

"Ik.. ik blijf hier nog even denk ik." Miauwde ze, waardoor hij zijn oren even naar voren spitste en haar wat verbaasd aankeek. Hij had verwacht dat de poes met hem mee zou gaan, afgezien het stalkerige gedrag dat ze eerder had vertoond. Maar hoe snel die blik was gekomen, ging hij ook weer de vergetelheid in. "Tot ziens, Crowmask." Hij zwiepte even met zijn pluizige staart en draaide zich tegelijkertijd om. "Nog een goede dag verder." Mauwde hij formeel waarna hij de dichts bijzijnde braamstruik instapte en de poes achter zich liet. Hij wierp zijn blauwe blik even snel op de grond en merkte op dat de sneeuw onder zijn poten weggesmolten was tot een dretsig iets. Zijn ogen vernauwden zich en snel haalde hij zijn poot op, waarna hij er even met zijn tong over ging en een samen getrokken uitdrukking op zijn gelaat kreeg. Nee, duidelijk niet bedoeld om op te eten, dat vieze spul. Crowmask schudde zich uit en trippelde nadien verder, op weg naar de plekken waar hij zijn prooi achter had gelaten.