No food to eat .. {Open}

.. all the money's been wasted from last week
I can't even leave, so I sleep in the basement, making up rap beats
Hot cup of tea, it's four o'clock in the middle of the night, and I can't sleep
It's all on the peak, so bad I can taste it while it eats me

Muizenvoetjes schuifelde over droge bosgrond. Harespirit snoof aan een spoor en kwam twijfelend overeind. De bomen om haar heen in kaarsrechte lijnen, leken op haar neer te kijken. Ja .. er was geen kluit varens waar je in kon springen voor dekking. De egaal gekleurde poes zuchtte. Verse regengeur hing in de lucht. Niets nieuws. Haar maag rommelde onbehagelijk. Ze had het gepresteerd één muis te vangen vandaag. Ze hoorde de tweede wel maar wist dat hij diep in zijn holletje zat. Ontmoedigd ging Harespirit zitten, zich ervan bewust dat het stil om haar heen was en dat ze heel geïsoleerd zat. Niet ver achter haar lagen de tweebeen huizen al in de verte. ja, dit plekje was wel fijn.

Salmonpaw trippelde door het gebied, stilstaand bij iedere interessante steen op vreemd gevormde boom. Die boom daar, met dat gat erin, die moest ze onthouden. Dat kon nog eens een leuke schuilplaats zijn. En daar, dat stukje mos aan de rand van die open plek, dat was vast een fijn plekje om te pauzeren van haar jacht. Zo nam Salmonpaw zo veel mogelijk bijzonderheden van haar omgeving in zich op.
Het gevarieerde, struik- en varenrijke loofbos maakte plotseling plaats voor hoge bomen, die in vreemde, rechte rijen stonden. De eerste keer had Salmonpaw dit raar gevonden, maar inmiddels was ze hier al meerdere keren geweest. Er waren meestal niet zo veel katten. De bomen waren hoog en de stam was heel lang kaal, totdat er ten slotte kronkelende takken aan kwamen, die geen bladeren droegen, maar naalden. Veel was die naalden lagen hier ook op de grond en ze zag ook veel dennenappels. Het grootste deel van de tijd waren die naalden wel fijn. Ze veerden lekker als ze er overheen liep. Bovendien roken ze lekker, een beetje zoetig. Soms stak er echter een naald recht omhoog en dan prikte die pijnlijk in haar poot. "Mousedung", schold Salmonpaw zachtjes, als ze dan weer op zo'n prikkende naald stapte.
Er viel in dit deel van het bos weinig te ontdekken. De rechte rijen bomen, zonder andere begroeiing, zonder variatie, gaven haar een vreemd beklemmend gevoel. Dit kon geen natuurlijk bos zijn. Ze dacht niet dat ze er nog heel vaak terug zou komen, behalve dan misschien als ze alleen wilde zijn, want behalve het getjilp van wat vogels hoog tussen de takken hoorde ze niets.
Hoewel, zo heel alleen was ze hier ook niet. Een eind verderop zag ze aan de voet van een van de saaie, rechte bomen een andere kat zitten. Harespirit? Ze wist niet zeker of ze de goede naam nu bij het gezicht plakte, maar ze meende dat ze iemand de poes ooit zo had horen noemen en meestal had ze het dan wel goed. Ze liep naar de warrior toe. "Hallo. Harespirit, toch?" miauwde ze.

Zwaardere stappen dan het geschuifel van de muizen bereikte Harespirit haar oren. Ze draaide haar kop langzaam om en zag Salmonpaw haar kant op komen. "Hm-hm" Reageerde ze. "En jij bent Salmonpaw" Miauwde ze. Dat wist ze. Ze keek even om zich heen en glimlachte. "Vind je het hier ook niet fijn? Het is hier heerlijk stil. Alle bomen staan perfect naast elkaar .. tweebenen hebben tot nu toe maar één ding goed gedaan. Dat is het maken van deze plaats" Zong ze bijna, haar stem vol genegenheid voor deze plek. "Ik zou hier elke dag wel willen komen" Ze kon heerlijk wegdromen hier. Wegdromen was iets waar ze uitzonderlijk goed in was en wat elke dag wel minimaal vier keer voorkwam. Harespirit keerde zich weer naar Salmonpaw toe. "Moet jij niet taken doen met je mentor?"

"Hm-hm" knikte Harespirit. "En jij bent Salmonpaw." Salmonpaw vond het aan de ene kant leuk dat Harespirit haar naam kende - ze was dus toch al een soort van beroemd als katten die haar nog nooit hadden gsproken haar naam wisten! -, maar tegelijkertijd vond ze het ook wel jammer. Ze vond het altijd wel leuk als ze iemands naam kende terwijl die de hare niet wist. "Vind je het hier ook niet fijn? Het is hier heerlijk stil. Alle bomen staan perfect naast elkaar .. tweebenen hebben tot nu toe maar één ding goed gedaan. Dat is het maken van deze plaats", miauwde Harespirit zangerig, helemaal betoverd door deze plek. "Ik zou hier elke dag wel willen komen" Salmonpaw snoof. "Op deze plek? Ik vind het maar niks, die drang naar nette, rechte lijntjes. Er is niets natuurlijks meer aan. Dat gaat toch na vijf minuten al vervelen?" zei ze met een misprijzende blik op de rijtjes halfkale bomen. "Moet jij niet taken doen met je mentor?" vroeg de warrior haar. Salmonpaw haalde haar schouders op. "Neh, ik heb een dagje vrij. Ik ben nu op verkenningstocht", antwoordde ze. Verkenningstocht, het klonk indrukwekkender dan het was, maar door een wat leukere naam aan haar tochtje te geven, maakte ze het toch al iets interessanter.

Harespirit voelde zich beledigd voor het bos. Het bos kon er ook niets aan doen dat het zo recht stond. Beauty is in the eye of the beholder. Dacht ze somber. “Klinkt interessant .. waarom heeft je verkenning toch je naar dit ‘saaie, onnatuurlijke’ stukje ThunderClan territorium gebracht?” Wilde ze weten met een zwiep van haar staart van ongenoegen. Ze kon er altijd slecht tegen als katten dingen beledigde of afkraakte die zij wel leuk, mooi of indrukwekkend vond. Salmonpaw was er geen uitzondering op. “Hopelijk toch niet gevaarlijks?” Miauwde ze.

Harespirit leek nogal beledigd en Salmonpaw snapte niet precies waarom. Kon ze er niet eens tegen dat iemand het niet met haar eens was? “Klinkt interessant..." zei de warrior zonder veel overtuiging. waarom heeft je verkenning toch je naar dit ‘saaie, onnatuurlijke’ stukje ThunderClan territorium gebracht? Hopelijk toch niet gevaarlijks?” "Ik moet toch alles eens gezien hebben", zei Salmonpaw schouderophalend. "Een goede warrior kent haar gebied als haar broekzak. Dus ook de... iets minder interessante delen." Ze keek om zich heen. Eerlijk gezegd gaf dit gebied haar de kriebels, maar dat ging ze natuurlijk niet hardop zeggen. Maar die rechte rijen, die onnatuurlijkheid. Je ging je er bijna zelf een indringer, een verstoring in die netheid voelen en dat vond ze niet fijn. Dit was toch zeker ThunderClan gebied?