{Timberpaw} It was a lie

Met rustige passen paradeerde de jonge poes door de weilanden. Ze had net de leeftijd van 10 manen bereikt, al was ze niet blij. Er was een kans dat ze langer apprentice moest blijven, aangezien ze een achterstand qua trainingen had. Verbitterd staarde ze het weiland rond, haar groene ogen straalde alleen maar woede uit. Ze had een tijdje in de medicine cats den gelegen omdat haar nagel erg diep was doorgescheurd tijdens de achtervolging van een konijn. Wat knorrig ging ze zitten. Ze had totaal geen zin om te jagen. Ook was de clan net een lid kwijt, zogenaamd door een rogue vermoordt. Dat zorgde altijd voor een rouwende periode, al kende de poes hem niet goed. De poes vertrouwde ergens de deputy niet meer, vooral door de opmerking van Moonfall. Als erg geen rogue geur hing, kon alleen Lionroar de kater vermoordt hebben of het was zogenaamd uit zijn vacht verdwenen. Dat had de poes voorgestelt, omdat ze geen zin had in problemen met de Deputy, ze wilde nog wel warrior worden. Maar aangezien ze nu toch vertraging had, boeide het haar niet meer veel. De poes wist dat deze woede wel weg zou trekken, maar nu baalde ze er wel van. De poes stond knorrig op en wilde wat gaan jagen, wetend dat ze nog meer problemen had als ze nergens mee naar de clan zou komen.

{EN TIMBER LIEFJE)

Elke ochtend.. elke ochtend wierp hij hoopvol een blik naar de Leader's Den, maar nee, Everstar was nog niet met de albekende woorden gekomen. Waarom..? Kwam het door.. Timber wierp een blik op zijn bruine pootjes en begon de grond wat te kneden. Waarom had het ook moeten gebeuren..? Stilletjes glipte hij het kamp uit en probeerde de rust op te zoeken, maar naar welk plekje hij ook maar ging, al die twijfels bleven zijn kop maar in glippen. Iet wat geïrriteerd stapte hij door een dunne struikenlaag en drukte zijn oren tegen zijn nek toen een wat ijzige windvlaag in zijn gezicht sneed. Koud. Hartstikke koud. Wat deed StarClan hen toch steeds weer aan..?

Plots ving zijn blik een bekende kat op en blij met de afleiding trippelde hij op haar af. Maar toen hij dichterbij was gekomen, zag hij een niet erg vrolijke Vanillapaw. "Ben je niet blij om me te zien..?" Zei hij met een klein beteuterd lipje op zijn gezicht en gaf haar een zachte por op haar schouder.

"Ben je niet blij om me te zien..?" vroeg een stem, die haar erg bekend voor kwam. Ze voelde een duwtje tegen haar schouder en een lichte glimlach verscheen op haar gelaat. "Nee, zie je dat niet dan?" zei ze zo serieus mogelijk en ze keek hem aan, maar algauw schoot ze in de lach en gaf hem een hard, vriendschappelijk duwtje. "Hoe gaat het ?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig, aangezien de vorige keer dat ze hem zag het allemaal niet zo soepel liep. Ze keek hem wat onbehagelijk aan, ze was nog steeds niet vergeten waarom ze ruzie hadden, en zal dat ook niet vergeten. Haar ogen keken naar de grond en ze liet zich zakken. Ze had het koud, maar al was Timberpaw bij haar, ze voelde zich alleen. Alsof ze alleen op de aarde was. Het voelde zo vreemd, maar het kwam wel weer goed. Hoopte ze.

"Nee, zie je dat niet dan?" Zijn grijns werd wat breder en door zijn onoplettendheid werd hij omver geduwd door Vanilla. Oof. "Hoe gaat het ?" Vroeg ze vervolgens en Timberpaw krabbelde snel overeind, zijn vacht zat nu onder de sneeuw en het stof. Die kreeg ze nog wel terug, ooit. "Goed denk ik, Skymask.. zei dat ik bij de volgende ceremonie Warrior zou worden." Hij viel even stil bij het noemen van zijn Mentor, maar ging snel door. Hij liet zijn groene blik rusten op Vanillapaw die was gaan zitten en kantelde zijn kopje wat. "Is.. er iets?"

"Goed denk ik, Skymask.. zei dat ik bij de volgende ceremonie Warrior zou worden." zei hij en hij was even stil bij het noemen van zijn mentor. "Het spijt me van Skymask," zei ze zachtjes en ze duwde haar neus in zijn gestreepte vacht. "Maar ik denk dat het wel duidelijk is wie de moordenaar is.." zei ze zachtjes en meer verraadde ze niet. "Is.. er iets?" vroeg hij plotseling en de poes keek hem wat waterig aan. "Ehm.." zei ze en ze schudde heftig haar kop, haar groene ogen op de kater gericht. Ze glimlachte voorzichtig. "Het is zoooo koud!" snoof ze zachtjes en ze zette haar dunne vacht op.