A normal morning, or not?

Een grote gaap ontsnapte uit haar bek terwijl ze zich uit de warrior den sleepte. De zon was al opgekomen en ze was gedwongen haar ogen een beetje dicht te knijpen. Ze bekeek de prooi stapel waar bar weinig lag. Ze pakte een klein botje met nog een beetje vlees wat vroeger waarschijnlijk een muis was geweest en slenterde weer terug naar de voor haar inmiddels vertrouwde den. Nonchalant ging ze zitten en nam een hongerige hap. Het verbaasde Softvoice dat hij nog aardig vers was, waarschijnlijk had een kitten hier eerder de ochtend van gegeten nadat een warrior ermee in het kamp was gekomen. Blijkbaar waren er ook katten die in de ochtend wel uit hun nest konden komen, bedacht ze met een chagrijnige blik. Tevreden koude ze op haar vlees, niet beseffend dat ze er waarschijnlijk genant en grappig uitzag. Zo ongewassen, slaperig voor de warrior den zitten en met een half chagrijnige half tevreden blik op haar gezicht voor zich uitstaren.

[Eerste post voor Rushleap]

Met een uitgebreide gaap opende de Thunderclan Warrior zijn ogen. Het was nog redelijk vroeg, en de eerste zonnestralen schenen de Den in. Langzaam strekte Rushleap zijn poten, en stond hij op. Zijn altijd nieuwsgierige snuit stak naar buiten. Om hem heen was het wit, maar dat was normaal tijdens deze Leaf-Bare. Het was al erg lang besneeuwd, en er was weinig prooi. Gelukkig redde de Clan zich wel. Hopelijk. Nog een beetje slaapdronken liep de kater de Den uit. De sneeuw onder zijn poten deed hem even huiveren, maar al snel waren zijn pootkussentjes gewend aan de ijzige kou. Een rode vacht naast hem deed hem opkijken. Hij herkende de rossige poes als Softvoice. Hij kende haar wel, maar hij had haar nooit echt gesproken. 'Hey.' Zei hij charmant, zoals gewoonlijk, om een gesprek te beginnen.

De poes naast hem gaapte, en hij grinnikte zachtjes. Ze zat er nou niet bepaald charmant te wezen, maar hij vond het wel grappig. Ze leek een beetje verrast ton hij haar aansprak, maar ze herstelde zich snel weer. Een glimlachje verscheen op haar rode snuit. 'Hey.' Zei ze, een tikkeltje verlegen. 'Hoe gaat het?' Rushleap grijnsde naar haar. 'Toen ik vanmorgen wakker werd ging het al goed...' Zijn grijns werd breder. Dit was een in kopper. 'Maar sinds mijn ogen jou hebben gezien gaat het stukken beter.' Zijn knappe kop draaide zich naar het camp, en zijn ogen gleden rond. Het was nog vrij rustig in het Camp, en er waren weinig katten bezig. 'En hoe gaat het met jou?' Vroeg hij charmant.

De rode poes glimlachte naar hem, en hij glimlachte terug. 'Dankje,' Zei ze, terwijl ze een soort buiginkje maakte. Ze had een leuke, ondeugende twinkeling in haar ogen toen ze weer overeind ging zitten. De kater kon niet ontkennen dat ze mooie ogen had, en zo'n leuke twinkeling maalteken alleen maar leuker. 'Met mij?' Mauwde ze zachtjes als antwoord op de vraag hoe het met haar ging. 'Goed hoor,' Rushleap knikte en glimlachte nar de rossige poes. 'Mooi zo,' Sprak hij met een lichte zucht. Zijn ogen gingen weer naar het Camp, waar het al weer wat drukker werd. De eerste katten kwamen terug van de jacht. Ze hadden niet veel prooi bij zich, maar alle beetjes hielpen. De kater richtte zich weer op de poes naast hem. 'Wat zullen we gaan doen?'

Rushleap zag dat Softvoice lichtelijk verbaasd leek toen hij voorstelde om wat te gaan doen. Ze hadden immers niets afgesproken, en waarschijnlijk kwam zijn verzoek redelijk onverwacht. Zachtjes grinnikte hij om haar blik, maar niet gemeen bedoeld. 'Zullen we..' De rossige poes liet even een stilte vallen. 'Gaan jagen?' Zei ze, terwijl haar blik rustte op de prooistapel. Die was inderdaad niet bepaald hoog, dus de kater knikte instemmend. 'Goed.' Mauwde de kater kortaf. Vlug stond hij op, en draaide hij zijn gespierde lichaam naar haar toe. 'Waar zullen we dan naar toe gaan?'

Met een soepele beweging stond ook Softvoice op, en met enige elegantie schudde ze de sneeuw van haar vacht. 'Gewoon een stukje gaan lopen?' Beantwoordde ze zijn vraag. De kater knikte instemmend. Hijzelf hield nooit zo van strakke plannen. Wat moest gebeuren gebeurde toch we, volgens hem. 'Dan zien we wel waar we uitkomen,' Weer knikte de Warrior. Een glimlach verscheen op Soft's gezicht, en hij glimlachte zo mogelijk nog breder terug. 'Er is op dit moment toch overal even weinig prooi te vinden,' Bij die woorden werd de blik van de kater iets serieuzer, maar nog steeds vrolijk. Ook de poes tegenover hem bleef lachen, ook al was het een vrij ernstig onderwerp deze dagen. De vertrouwde grijns verscheen weer op zijn gelaat, en hij maakte aanstalten om te vertrekken. 'Zullen we dan maar weer eens gaan?' Mauwde hij vol zelfvertrouwen.

Rushleap volgde de poes toen die vooruit liep. Met lichte passen trippelde Softvoice voor hem. Hijzelf liep ook met een liep ook met een lichte tred, zodat zijn poten niet te ver wegzakte in de sneeuw. Zwijgend liepen ze even zo. Uiteindelijk versnelde de kater zijn tred zodat hij naast de rossige poes ging lopen. Zijn gebruikelijke grijns stond op zijn knappe gezicht, en zijn warme ogen stonden vriendelijk. Met zijn staart porde hij zachtjes in haar zij. 'De Leaf-Bare is wel hard dit jaar hé?' Mauwde hij charmant om het gesprek te beginnen. Hij trok zijn zwart-witte taart weer terug, maar bleef in haar groene ogen kijken. 'Red zo'n mooie poes het wel? Anders kun je me altijd roepen om hulp.' Hij knipoogde even naar Softvoice, maar diep van binnen merkte hij dat er een kern van waarheid in zijn zat.

Softvoice wendde haar blik af toen hij zijn flirterige woorden had uitgesproken. Hij was het wel gewend, maar ergens voelde hij lichte spijt. Spijt omdat hij het haar aandeed. Meestal voelde hij dat nooit, en daarom onderdrukte hij het gevoel ook. Gelukkig herstelde ze zich snel, en bracht ze haar ogen dicht bij de zijne. Rushleap grijnsde naar haar. 'Ik? Hulp? Van jou? Ik heb helemaal geen hulp nodig.' Lachend wende hij zij blik weer af. Hij had een heldere lach, eentje waar al veel poezen voor gevallen waren. Stug stapte hij door. Hij was niet vergeten dat ze eigenlijk op jacht waren, maar de prooi was nergens te bekennen. Even snoof hij diep, maar nog steeds geen resultaat. 'De prooi is verlegen vandaag.' Mompelde hij, met zijn gebruikelijke dosis humor.

Een verdwaald sneeuwklokje landde op de zwart-witte neus van de kater, en snel blies hij het van zich af. De sneeuwvlok leek nu nog ongevaarlijk, maar Rushleap wist uit ervaring dat het weer in zo'n koude periode heel snel kon omslaan. 'Niet de eerste keer dit seizoen,' De stem van de rode poes deed hem opkijken, en een vriendelijke blik was te vinden in zijn goudkleurige ogen. Hij knikte instemmend naar Softvoice. Haar groene ogen keken hem vragend aan, en ze hield haar rode kop schuin toen er steeds meer sneeuw naar beneden dwarrelde. 'Verder lopen? Of hier ergens even schuilen,' Hij volgde haar blik naar de hemel, die bijna helemaal wit was, op de grote grijze wolken na. 'Laten we ergens schuilen.' Mauwde hij. Een plotselinge windvlaag deed hem even rillen, en bedekte zijn vacht met een dun laagje sneeuw dat al snel weer van hem afgleed. Hij wenkte de poes naar een grote oude eik, en klom in de boom. Hij bleef zitten op een dikke en stevige tak, verscholen tussen de bladeren. Het gaf bedekking tegen de sneeuw en wind, en als zij er bij kwam zou het misschien ook nog een beetje warm zijn. Verwachtingsvol keek hij naar beneden, wachtend op de poes.