I said 'hey', girl with one eye...

I said, hey, girl with one eye
Get your filthy fingers out of my pie
I said, hey, girl with one eye
I'll cut your little heart out cause you made me cry

Het had dagen geduurd voordat Snowynight weer kamp door het kamp en door het territorium kon lopen. En nog steeds keek ze over haar schouder als ze liep. Ze wist niet hoe lang ze dit nog volhield en hoe lang ze nog met haar gevoelens om kon gaan. Ze voelde woede, verdriet, angst. En eigenlijk probeerde ze het allemaal om te zetten in woede, de emotie die haar het meest vreemd was en welke ze het meest handelbaar vond. Maar het lukte niet goed... De struiken kraakten en meteen was Snowynight op haar goede en keek rond, alert en licht angstig.

{Eerste post voor Fawnstep}

I'm so sorry it's not like me,
It's maturity that I'm lacking
So don't, don't let me go
Just let me know that growing up goes slow

Met haar kopje wat hangend trippelde de poes door het territorium heen. Nog altijd hoorde ze het gegalm in haar kop wat er nu al voor een paar dagen zat, en niet meer wegging. De zwarte poes slikte een keer, ze wist natuurlijk donders goed dat wat ze had gedaan niet kon. Ze wist hoe breekbaar en fragiel Snowynight eigenlijk was. Ze had de witte kattin simpelweg door midden gebroken toen. Haar keel werd opslag droger toen ze een geur rook, de geur van de witte kattin. Fawnstep sloot haar hogen kort en dacht na. Jaloezie. Ze had het allemaal uit jaloezie gedaan omdat Snowynight wel Thrushdives aandacht had gekregen en zij niet. Egoïstisch, zo kon ze zichzelf het beste noemen. Ze was een egoïstisch kreng die niet dacht aan de gevoelens van anderen en deze het liefst zo diep mogelijk de grond in probeerde te trappen. De poes herkende zich niet meer in dit gedrag, maar toch nam ze een besluit. Ze trippelde verder en verzamelde een klein hoopje moed. Toen ze de witte gestalte zag, en deze haar ook, stopte ze en slikte ze. Ze keek in de angstige blauwe ogen van de sneeuwwitte poes. Ergens verwachtte ze wel dat deze binnen nu en een paar seconden om zouden slaan naar een woedende blik, maar dat was ook wel begrijpelijk na wat ze allemaal wel niet had gedaan. Misschien waren haar daden niet goed te maken.. De poes deed een paar stappen dichterbij, en draaide nerveus met haar oortjes. "S-snowynight.." miauwde ze toen, zich diep van binnen verbazend dat ze nu niet meer die stoere poes was. "Ik wilde je zeggen.. dat het me spijt.." miauwde ze, met een zin die langzaam afstierf.

And I told you to be patient...
Het was Fawnstep, net de kat die ze niet wilde ontmoeten. Ze was de aanvaring met dit zwarte gevaarte nog lang niet vergeten. Fawnstep had iets in haar verbrijzeld, een soort kinderlijke onschuldigheid waaraan ze zich nog vasthield. Het geloof dat alles nog goed zou komen en dat alle 'demonen' vanzelf weg zouden gaan.

And I told you to be fine...
Snowynight's nekharen rezen licht overeind toen de poes ineens op haar afgelopen kwam. Haar zwarte pels en blauwe ogen waren onmiskenbaar. Het was net alsof ze tegenovergestelden waren, net zoals zij en Nighty waren, maar dan toch op een andere manier. Ze zou Fawnstep nooit van karakter willen vergelijken met Nightspark. Ze was dol op Nightspark, van Fawnstep kon ze dat nou niet bepaald zeggen.

And I told you to be balanced...
Zwijgend wachtte Snowynight op de nieuwe stroom van beledigingen of van fysiek geweld, haar nekharen ietsjes overeind gezet hebbend en haar blauwe ogen wantrouwend. Ze wilde niet langer meer de lappenpop zijn waar iedereen mee kon smijten. Maar de woorden die Fawnstep uitsprak waren alles behalve vernederend... Eerder nerveus uitgesproken. "S-snowynight.." miauwde de zwarte poes, "ik wilde je zeggen.. dat het me spijt.."

And I told you to be kind...
Snowynight kon haar witte oortjes niet geloven. "Sorry?" reageerde ze, haar toon ondefinieerbaar. Ze kon niet geloven dat dit zojuist tegen haar gezegd had. Dacht de poes dat ze haar eerst kon beledigen, pijn doen en vervolgens sorry zeggen om weer vrolijk verder te leven? Snowynight beet lichtjes op haar lip. Een paar manen geleden was Fawnstep daar misschien nog mee weg gelopen. Maar Snowynight begon steeds meer haar geloof te verliezen in de buitenwereld en in de filosofie die ze eerst droeg. Ze wilde niet langer meer mee gespeeld worden als een mot tussen de poten van een kitten. Het was al te vaak gedaan...

'Cause I'll be holding all the tickets,
And you'll be owning all the fines.

De poes slikte een keer wat ongemakkelijk toen ze zag dat de haren van de witte poes langzaam maar zeker omhoog rezen. Ze keek een keer naar haar poten en voelde dat het ademhalen een beetje trilde. Ze nam een grote hap lucht en keek weer naar Snowynight. "Sorry?" miauwde de witte poes toen, en hoop leek in een keer weg te zakken in de zwarte kattin. Als ze sorry tegen Thrushdive zou zeggen zou hij niet eens zo reageren, nee, vast veel feller. Dat ze op kon rotten, dat ze naar Darkforest zou gaan. Bij deze negatieve gedachten werd haar zelfbeeld nog wat kleiner, en het leek maar te blijven krimpen totdat er niks meer van over zou zijn. "Ik herkende mijzelf niet meer toen, ik wist niet wat ik deed.." miauwde de poes, met een stem die telkens weer afzakte tot een zacht gefluister. "Ik was dat niet.. zo ben ik niet.. denk ik.." miauwde ze toen weer. Hierna draaide ze zich met haar rug om naar de poes, en uit haar ogen drupten een paar tranen.

Uit een automatisme leunde Snowynight weg van de zwarte poes voor haar en verplaatste dus haar gewicht wat meer op haar achterpoten. Alsof ze op dit moment al weg wilde rennen. "Ik herkende mijzelf niet meer toen, ik wist niet wat ik deed.." kwamen de woorden van de zwarte poes. "Ik was dat niet.. zo ben ik niet.. denk ik.." Hierop begon Fawnstep te huilen. Snowynight zette nog een pas achteruit. Wat moest ze nou? Ging ze weer over zich heen laten lopen? Weggeschoven worden na een vlug uitgesproken sorry, waarschijnlijk zonder enig voor of nagedachtenis? Nee, ze was er klaar mee. "Het is wel heel erg makkelijk, over me heen stampen en daarna sorry zeggen en het weer te vergeten, of niet?" Miauwde de poes, terwijl haar eigen emoties ook op begonnen te lopen. "Het is Snowynight maar. Die kan ik wel de grond in boren, hebben immers al zoveel katten gedaan, het maakt niet uit. Of niet?!"

De poes keek weer naar Snowynight, die haar sorry niet accepteerde. Een brok zat diep in Fawnsteps keel en ze voelde zich wat misselijk. "Het is wel heel erg makkelijk, over me heen stampen en daarna sorry zeggen en het weer te vergeten, of niet?" miauwde de witte poes toen, en ze hoorde dat het emotionele level ook bij Snowynight steeg. "Het is Snowynight maar. Die kan ik wel de grond in boren, hebben immers al zoveel katten gedaan, het maakt niet uit. Of niet?!" Bij deze uitbarsting kromp de zwarte kattin lichtjes in elkaar en legde haar oren naar achteren. "Nee.." miauwde ze zachtjes en keek naar haar pootjes. "Ik heb zo veel anderen pijn gedaan. Jou, Ashdrizzle, Snowynight, Littlestream, Shrewstar... iedereen.." miauwde ze en tranen vulden haar ogen op zodat het zicht een beetje wazig werd. "I-ik weet hoe belangrijk jij bent voor Thrushdive, en voor Ashdrizzle.." miauwde de poes toen zacht. "Ze houden allebei van je, al zal Ashdrizzle dat nu misschien wel doen op een vriendschappelijke manier.. Maar geloof me, je bent niet zomaar Snowynight." miauwde de poes met een zwakke stem, om haar kopje weg te draaien en naar de grond te kijken.

Snowynight had haar oren achteruit gelegd en haar ogen licht vernauwd terwijl de poes tegen haar aan begon te praten. Probeerden ze nu met zoetpraten alles weer goed te maken? Ze voelde zich licht misselijk worden. Het wantrouwen steeg alleen maar in haar hart. "Nee.." Miauwde Fawnstep zachtjes "Ik heb zo veel anderen pijn gedaan. Jou, Ashdrizzle, Snowynight, Littlestream, Shrewstar... iedereen.." miauwde ze en tranen vulden haar ogen op zodat het zicht een beetje wazig werd. "I-ik weet hoe belangrijk jij bent voor Thrushdive, en voor Ashdrizzle.." miauwde de poes toen zacht. "Ze houden allebei van je, al zal Ashdrizzle dat nu misschien wel doen op een vriendschappelijke manier.. Maar geloof me, je bent niet zomaar Snowynight." Natuurlijk... En daarom had ze deze behandeling door zoveel katten al gekregen. Ze wendde zich af. "Zeg Fawnstep... Heb je ooit wel eens een blaadje vertrapt en weer glad proberen te strijken? Maakte sorry zeggen het blaadje weer heel?" Eventjes liet Snowynight een hartslag stil vallen. "Nee, dat dacht ik ook niet.." Mompelde ze, waarna ze zich omdraaide en in de struiken verdween. Ze wilde op dit moment geen schijnheiligheid meer. Ze wilde tijd, tijd heelde de meeste wonden, al zou je altijd de littekens blijven zien. Maar op dit moment was Snowynight nog niet bereid om te vergeven.

"Zeg Fawnstep... Heb je ooit wel eens een blaadje vertrapt en weer glad proberen te strijken? Maakte sorry zeggen het blaadje weer heel?" Bij dit drupte er een traan uit haar oog, was ze dan echt zo gemeen geweest. Het was wel duidelijk dat de poes niks van haar moest hebben, ze had het echt helemaal verpest, en dat deed haar zeer. "Nee, dat dacht ik ook niet.." mompelde en ze hoorde vervolgens het geritsel van de struiken. Ze was weg. Fawnstep keek op en zag inderdaad geen Snowynight meer staan. Als een klein hoopje ellende zakte ze in elkaar tegen een boom aan en begon ze zachtjes te snikken. Ze zou niet meer terug gaan naar het kamp, nooit meer. Zoveel als Ashdrizzle haar had weten op te vrolijken was nu weer helemaal weg. Een traan rolde uit haar ooghoek en drupte neer in de sneeuw. Een klein plan vulde zich in haar kop, misschien, misschien was het beter..

Onderwerp: Re: I said 'hey', girl with one eye...