Ceremonie maart

In stilte volgde ze de ceremonie, aandachtig en zorgvuldig bestudeerde ze ieder woord dat uit Everstar's mond kwam. Ze spitste haar oortjes wat toen ze haar eigen naam hoorde voorkomen, en keek even op toen ze ook de naam van haar mentor te horen kreeg. Een klein glimlachje sierde haar lippen toen ze naar de pas benoemde krijger én mentor keek. Ze hoopte maar dat ze later een net zo goede warrior zou worden als hem, hij moest wel echt goed zijn. Anders zou hij toch niet meteen een apprentice krijgen, of wel? Misschien was er een tekort aan mentoren en kregen de nieuwe krijgers al meteen een leerling.. De gevlekte kattin schudde haar kopje en besloot er niet meer langer over na te denken. Toen hun leader aankondigde dat de ceremonie gedaan was sprong ze meteen overeind en trippelde ze zenuwachtig op haar nieuwe mentor af. "Hallo, jij bent Owlflight, toch?" Vroeg ze voorzichtig terwijl ze hem vol verwachting aankeek. Hierna trok ze haar blik van hem af en zocht ze haar ouders en siblings, maar deze vond ze niet. Ze zou ze later wel nog eens feliciteren! Eindelijk stond ze niet langer meer bekend als Spottedkit, maar als Spottedpaw!

>>Brokenpaw<<

Met nog wat lompe passen wandelde hij de open plaats over toen hij hoorde hoe Everstar de katten bij elkaar riep. Hij was een moon langer kit geweest door die stomme Whitelion. En nee, hij had het niemand verteld. Hij wilde die kater zelf te pakken krijgen. Misschien samen met zijn nieuwe mentor. Hij wist dat het deze keer wel ging gebeuren. Hij was in Starclans' naam 7 moons! Eerst was de gewoonlijke apprentice, warrior geratel en saaiheid. Maar toen gebeurde er iets waarvan Brokenkit een warm gevoel kreeg. "Willowkit, Eveningkit, Brokenkit, Tinderkit, Spottedkit, Fearkit, Pearkit, Icekit en Fadingkit, jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en het is jullie beurt om apprentice te worden." Hij mocht apprentice worden! Zijn wonden waren goed genoeg genezen! Snel trippelde hij naar voren en wachtte hij zijn beurt af. "Brokenkit, jij zult voortaan Brokenpaw genoemd worden en Icyrose zal je alles leren wat je moet weten." Hij knikte naar de leader, ookal wist hij dat ze te druk bezig was met de ceremonie om dit op te merken. Icyrose was de moeder van Tinderkit en Spottedkit. Hij mocht die twee wel. Het beste van al: Nu waren ze Tinderpaw en Spottedpaw! Wat dus betekende dat ze samen gingen trainen! Even liet hij zijn grasgroene ogen over de open plek glijden en hij vond al snel de gevlekte kattin, Icyrose. Even ging een rilling door hem. Sparrowpaw was ook de apprentice van deze kattin geweest en kijk nu waar hij stond... Of lag, beter gezegd. Hij grinnikte even bij die opmerking en trippelde daarna vrolijk naar zijn mentor. Hij stak zijn neusje uit om deze tegen de hare aan te drukken, waarna hij naast haar ging zitten. "Wanneer beginnen we?" Vroeg hij nieuwsgierig. Toen viel er een naam in de ceremonie, een naam die hij liever niet hoorde. Brokenpaw gromde even. Die stomme Whitelion! "Er is één apprentice die het pad van een warrior niet meer zal kunnen volgen." Wat? "Cinderpaw, jij kunt je trainingen helaas niet voortzetten en daarom geef ik je nu de naam die je de rest van je leven zult dragen: Cinderfell. Er wordt een plaats voor je gemaakt in de elders den." Even ging er schok door hem heen. Kon het zijn? Hij liet even zijn blik op de grijze kattin vallen. Hij ging haar wel nog eens spreken.

>>Lakepaw<<

Opgetogen sprong hij op toen Everstar zijn naam zei. "Yeah! Ik krijg een menor! WHOHOOOOO!" Even keek hij met een verwondede blik rond toen een paar katten hem raar aanstaarden. "Hey, kan ik er wat aan doen dat ik awesome ben?" zei hij tegen zichzelf. Hij knipoogdde even naar een apprentice die hem had zitten aanstaren, hoe noemde ze ook alweer... Euh... Cinda... Cinu... Cin... Sinpaw! Wacht... Ze hadden geen Sinpaw in de clan... Even staarde de apprentice doelloos voor zich uit. "Wishclaw, jij zult jouw vaardigheden doorgeven aan Lakepaw." Wel meteen sprong hij op. "WIE IS WISHCLAW!" Riep hij opgetogen. "Wie heeft het genoegen moi te trainen?" Vervolgde hij, zonder zijn stem te dempen. Wie was de gelukkig? Wie o wie? "Er is één apprentice die het pad van een warrior niet meer zal kunnen volgen.Cinderpaw, jij kunt je trainingen helaas niet voortzetten en daarom geef ik je nu de naam die je de rest van je leven zult dragen: Cinderfell. Er wordt een plaats voor je gemaakt in de elders den." Hey dat was die apprentice waar hij naar geknipoogd had! Cinderpaw... Ach klonk toch op Sinpaw.

>>Craneclaw<<

Ietwat verast lichte ze haar kop toen ze haar naam hoorde. "Vijf apprentices hebben hun trainingen afgerond en zich bewezen als warriors. Vandaag zullen deze katten hun nieuwe namen ontvangen: Owlpaw, Dyingpaw, Cranepaw, Ospreypaw en Whisperpaw. Kom naar voren." Een tinteling ging door haar lijf en samen meet haar zus, de toen genaamde Owlpaw, stapte ze naar voren. "Jullie hebben de afgelopen manen hard getraind en jullie hebben de wegen van de clan geleerd. Beloven jullie dat jullie de warrior code hoog zullen houden en WindClan tegen iedere prijs zullen beschermen?" Cranepaw knikte. "Dan vraag ik nu onze voorouders om naar jullie te kijken en geef ik jullie de rang van warrior. Owlpaw, jouw warriornaam is Owlflight." Even wierp Crane een zachte glimlach naar haar zus. "Dyingpaw, jij zult voortaan bekend staan als Dyingblack. Cranepaw, ontvang de naam Cranclaw." Een warm gevoel golfde door haar heen. Craneclaw... Van die naam droomde ze al zo lang. Achter haar hoorde ze hoe een paar katten gniffelden en wel meteen verkrampte de splinternieuw warrior. Uh, dit ging niet goed komen... Toen de namen van de nieuwe warriors werden geropen, sloop ze langzaam langs haar zusje heen om als een kleine kitten aan de rand van de groep te gaan kruipen. Ze wilde niet dat de katten haar nu zouden uitlachen. De kits kregen hun naam en mentor en net op het moment dat ze wou weglopen, hoorde ze haar nieuwe naam. "Lavenderfeather, Craneclaw, Stonerain, Wishclaw, Daydreamer en Whitelion," Ze stapte opnieuw naar voren, maar deze keer minder zeker dan eerst. "Craneclaw, jij krijgt Vanillapaw onder jouw hoede." Craneclaw knikte naar haar leader en keek even rond. Ze wist niet echt wie Vanillapaw was. Het moest een nieuwe apprentice zijn. Wat was het raar om een apprentice te trainen...

Aaah! Ceremonie, ceremonie, ceremonie! Carrotkits hart klopte sneller dan een valk vliegen kon. Met vier poten tegelijk hupte ze naar de Grote Steen toe en lukte het haar – met heel veel moeite – om stil te gaan zitten. Nouja... stil is misschien een groot woord. Laten we het er maar op houden dat ze haar bewegingen probeerde te reduceren tot een mate die niet ergerlijk was voor de katten om haar heen. Ze wiegde zichzelf heen en weer terwijl ze elk woord dat Everstar zei op probeerde te vangen. Ze was toch zo benieuwd naar haar eigen naam. Oké, oké, ze wíst al dat ze Carrotpaw zou gaan heten, maar daarom vond ze het nog wel superspannend dat Everstar haar naam hier, ten aanzien van al die katten, hardop uit zou spreken. Dat... dat was gewoon awesome. En daarbij was ze ook super nerveus vanwege haar mentor. Ze liep al tijden rond om te kijken wie ze als liefste als mentor zou hebben, maar ze had zo’n groot respect voor ze allemaal, dat het haar eigenlijk niet zo veel uitmaakte.

Met groot respect, maar ook wel een beetje ongeduldig, luisterde ze hoe vijf apprentices hun Warriornaam toegekend kregen. ‘Over niet zo heel lang sta ik daar ook,’ mompelde ze tegen zichzelf. ‘Hoe zouden ze mij dan gaan noemen? Carrot... Hm...’ Ze kon zo gauw geen tof achtevoegsel bedenken. Ja, Carrotroot. Carrot gniffelde zachtjes en hoorde toen plotseling dat de kittens aan de beurt waren. Ze richtte haar aandacht weer op Everstar. Natuurlijk waren haar broer en zusjes eerder aan de beurt dan zij, maar toen uiteindelijk was het dan zover: ‘Carrotkit, jij zult tot je je warriornaam ontvangt door het leven gaan als Carrotpaw. Je zult je trainingen krijgen van Heathertail’ Met een brede, trotse grijns op haar snuit keek Carrotkit – nee, Carrotpaw – om zich heen. Ergens had ze verwacht dat iedereen naar haar zou kijken, maar dat bleek niet het geval te zijn. De meeste katten luisterden nog steeds aandachtig naar Everstar. Hm, dat was enigszins teleurstellend.

Toen de ceremonie was afgelopen ging de Carrotpaw op zoek naar Heathertail. Ze had de kat nog nooit persoonlijk ontmoet, maar wist wel hoe ze eruit zag. Het was echter een drukke bedoening rond de steen, met veel katten die elkaar aanspraken, dus kon Carrot haar mentor niet zo gauw vinden. ‘Hallo,’ zei ze, tegen niemand in het bijzonder. ‘Heeft iemand misschien Heathertail gezien?’

De stem van hun leidster galmde over het kamp heen. De warrior opende voor het eerste zijn ogen op deze winterse dag. Hoewel het hem gemakkelijk af leek te gaan met een vacht als deze dacht deze kater er toch liever twee keer over na om de den uit te komen en zich te verzamelen bij de andere warriors en apprentices. Het was maar omdat het een verplichte activiteit was en hij deze liever niet wilde missen. Dus zwiepte de kater zijn staart van zijn poten af, rekte zich uit, en werd bij het buiten wandelen onmiddellijk verwelkomt door een nieuwe laag sneeuw. Hij zuchtte. Jippie daht hij waarbij hij met zijn ogen rolde. Tenslotte begaf hij zich naar het muurtje waar de leider zijn leden toesprak. Zoals gewoonlijk begon hij met afgetrainde apprentices tot warriors te benoemen. Veel aandacht schonk hij hier niet aan, maar hun namen bleven wel in zijn gedachten gegrifd. Evenals enkelen van hun uiterlijk. Vervolgens riep Everstar de nieuwe apprentices naar voren. Ook hier geen bijzonderheden. Zoals gewoonlijk eindigde hun leider met het opnoemen van de apprentices en hun mentor. Net bijzonder genoeg wanneer zijn naam gevallen was. Maar op zich niet meer of minder bijzonder als gewoonlijk. Dus wat zijn volgende stap was, om zijn nieuwe leerling te begroeten. Zijn blik ving de goudkleurige apprentice op. Hoewel hijzelf wat twijfelde wat hij nu moest doen, naar zijn apprentice stappen, of blijven staan, volgde hij dan maar het voorbeeld van elke mentor door te blijven staan en te wachten op zijn apprentice.