Hoi Hoi Hoi Hoi Hoi Hoi Everyone! {Shadekit & Deterkit}

Vrolijk als altijd huppelde de kleine kitten door het camp. Niet ver van haar vandaan stonden twee kittens, ongeveer even oud als haar. Eén van hen was Deterkit, haar broertje, maar de andere kende ze niet. Dovekit sprong op hen af. "Hoi, Deterkit en andere kit!", riep ze blij. Toen keerde ze zich naar de andere kit en piepte: "ik ben Dovekit, en jij?"

Deterkit was rustig uit zijn nest gestapt en keek wat om zich heen. Toen hij een grijze kitten zag kon hij een glimlachje niet onderdrukken. Hij was rond zijn leeftijd. Als het aan Deter lag kon hij maar het beste wat andere om zich heen krijgen. En wees eens eerlijk, wie wou nou niet om hem heen zijn. Zelfverzekerd liep hij naar de vreemde kitten toe en stelde zich voor. ´Hey, ik ben Deterkit´ Zijn stem was wat dieper en serieus, maar dat was hij meestal. Enkel wanneer hij kwaad werd veranderde dat, dan werd het een kil gefluister. Ineens hoorde hij een bekende stem. "Hoi, Deterkit en andere kit!" Zijn zusje, Dovekit. Hij hielt wel van haar, zolang het nodig was. Nu zou hij er wel voor haar zijn, als ze er ook maar voor hem wou zijn. Dove stelde zichzelf voor aan de vreemde en vroeg daarbij gelijk zijn naam. Met zijn rustige stem helderde hij even wat op ´Dove is mijn zusje´ De nadruk lag op mijn. Want het was zijn zus, zijn kleinere zusje en van niemand anders. Ze was als een soort levend eigendom. Even liet hij een gerustellend lachje zien, hij wou de ander natuurlijk niet wegjagen. Daarna tikte hij met het puntje van zijn gevlekte staart tegen zijn zus. Niet dat hij zelf heel wat had op zulke spelletjes maar misschien kon Dove het wel op prijs stellen.

"Hey, ik ben Deterkit", Shadekit keek op, en zag een andere kitten staan. Ze waren ongeveer even oud. Vooraleer de grijze tabby ook maar iets kon antwoorden, kwam er een tweede kitten bij staan. "Hoi, Deterkit en andere kit!" zei deze op vriendelijke toon. "ik ben Dovekit, en jij?", vroeg de kitten die blijkbaar Dovekit heete. "S-Shadekit", antwoorde de kater glimlachend "Dove is mijn zusje", zei Deterkit, terwijl hij de nadruk op 'mijn' legde, hij zei het alsof Dovekit niet meer dan zo'n bolletje wol was waar kittens soms ruzie over hebben. "A-a-aangenaam", stotterde de grijze kater.

"S-Shadekit", antwoordde de grijze kater glimlachend. Dovekit knikte begrijpend. "Aangenaam, Shadekit!", riep ze, hyper als altijd. "Dove is mijn zusje", zei Deterkit, haar broertje. De grijze kitten knikte, zich niet bewust van het toontje waarop hij het zei. "A-a-aangenaam", stotterde Shadekit. Dovekit sprong op toen ze de staart van Deterkit tegen zich voelde. Speels ging ze met haar korte staartje ook eventjes tegen zijn snuitje tikken, om daarna vrolijk weg te huppelen. Een lach stond op haar gezicht terwijl haar blauwe oogjes toegeknepen waren van plezier. Het leven was zo mooi!

"S-Shadekit" Oke, iedereen had zich voorgesteld. Nu moet hij nog zorgen dat die Shade hem zou mogen. Normaal moet dat geen probleem zijn, zeg nou zelf, hij is simpelweg geweldig. Maar hij moest ook de goede, liefhebbende broer blijven. Al was Dovekit in zijn ogen, ja, niet de slimste. Dit kwam gewoon omdat ze zo hyper was maar het gaf hem gewoon een bepaalde indruk. Nadat iedereen voorgesteld was en zijn zus vaststond als zijn bezit kwam er weer wat uit de grijze kitten. 'A-a-aangenaam", had hij gestotterd. Ach, arme kitten. Hij was zeker niet de populairste. Maar hij kon hem vast een vriend aanbieden, niemand zou hem meer lastig vallen als Shadekit bij hem hoorde. Weer was zijn blik naar zijn zusje gegaan, het werd wel moeilijker met haar erbij. Daarom begon hij maar simpel met een klein tikje van zijn staart. Het effect was er, Dove sprong op waarna hijzelf haar staart tegen zijn neusje aankreeg. Van binnen zuchtte hij, wat was dit alles toch onnuttig. Al liet hij niks merken. Hij tikte Shade even bemoedigend toe met zijn staartje en nodigde hem uit om hierbij mee te spelen. Daarna ging hij door zijn poten en sloop, zover hij wist hoe, op Dove af. Daarna sprong hij op, niet wetend of hij haar nog te pakken kreeg.

Deterkit deed mee met het spel en sprong op haar. Dovekit gaf zich niet gewonnen, maar kon niet op tegen de kracht van haar oudste broertje. Ze probeerde steeds opnieuw recht te krabbelen, maar het lukte niet. Uiteindelijk liet ze zich liggen,hopend dat hij van haar af zou gaan zodat ze terug zou kunnen vachten. "Je bent té sterk!", riep ze, een lach in haar stem. Dovekit kon niet boos zijn, en waarom zou ze?

Deterkit tikte bemoedigend met zijn staart tegen Shadekits schouder, waarna hij naar Dovekit toesloop en haar besprong. "Je bent té sterk!", lachte de grijze kitten. Waarna Shadekit ineendook en zich met ingetrokken klautjes in de 'strijd' wierp.

-kort...