Invisible, inaudible and impalpable {+Whitepaw}

"Zorg dat je voor zonsopgang bij de kampingang staat", had ze tegen Whitepaw gezegd. Nu stond Everstar bij de opening tussen de doornstruiken die het kamp omringden. Ze keek naar het oosten, waar de zon op zou komen. Er scheen al een warme gloed op de wolken in de verte, maar de zon zelf was nog niet te zien. Daarna keek ze naar de apprentices den om te zien of haar leerlinge er al aan kwam.
Nu Whitepaw was rondgeleid en wat had geleerd over de andere clans, was het tijd om tot de basisvaardigheden over te gaan: jagen en vechten. Ze had besloten om te beginnen met jachttechnieken, omdat het bladval was en er dus nog genoeg prooi rondliep om op te oefenen. Ook was het belangrijk dat Whitepaw kon jagen wanneer bladkaal aanbrak; WindClan zou dan alle jagers nodig hebben die beschikbaar waren.
Ze wierp een blik op haar hemelsblauwe voorpoot en gaf er een paar likken over. Ze had besloten dat ze die kleur vanaf nu haatte en de blikken die ze ermee trok haatte ze misschien nog wel meer. Ze was al blij dat het blauw iets begon te vervagen. Stel je voor dat ze voor altijd met een blauwe voorpoot opgescheept zou zitten...

_{Haar haastige pootstappen maakten slechts zachte ploffende geluiden op de grond. Het was nog vroeg, en dat was ook te zien aan haar witte vacht. Toen ze haar ogen had geopend had ze gezien dat het al bijna tijd was voor de training. En dus had ze geen tijd meer overgehad om zichzelf te wassen. Voorzichtig liet de kattin zich neervallen bij de kamp ingang en begon ze met vluchtige likken haar overeind staande plukken vacht te ordenen. Ook al was ze nog jong en hield ze wel van stoeipartijen af en toe, ze vond het wel belangrijk dat je er altijd netjes bijliep. Anderen mochten niet denken dat ze een onverzorgde poes was, want dat was ze niet, totaal niet. En ook had Whitepaw nog steeds hetzelfde doel; Later het evenbeeld worden van haar moeder Spottedleaf. Al sinds dat haar moeder gestorven was hield ze zich voor dat ze de Clan later even trots op haar liet worden dan als ze op haar moeder waren geweest. De meesten kende de overleden gevlekte poes dan ook nog. Zodra ze pootstappen in de verte hoorde hees ze zich weer overeind tot ze zich in een zithouding bevond en sloeg ze haar staartje strak om haar lichaam heen. "Goedemorgen Everstar." Begroette ze haar mentor en eveneens clanleader vriendelijk terwijl ze haar kopje even boog.}

Whitepaw was op tijd. Gelukkig maar, want anders was Everstar niet blij geweest. De apprentice fatsoeneerde haar vacht. Everstars eigen vacht was niet bijzonder netjes. Ze had meestal niet zo'n zin om haar vacht helemaal mooi te maken, al was ze natuurlijk wel schoon. Nou ja, op die blauwe poot na, dan. Ze was al blij dat Whitepaw daar niets van zei en haar alleen aar beleefd begroette. Everstar knikte even kort, haar manier om iemand een goedemorgen te wensen. Of goedemiddag, of goedenavond, of gewoon om gewoon 'hallo' te zeggen. Ze gebruikte haar knikje eigenlijk voor best veel doeleinden.
Ze wenkte Whitepaw met haar staart en ging er op een drafje vandoor. Ze was niet van plan om gewoon te gaan wandelen, dat kostte maar tijd. Bovendien moest Whitepaw een goede conditie ontwikkelen, dus een beetje rennen kon geen kwaad. Een eindje van het kamp hield ze halt. "Vandaag gaan we jagen", zei ze tegen Whitepaw. "Maar voor we echt kunnen beginnen, moet je eerst drie belangrijke dingen weten. Een prooi komt niet zelf naar je toe, dus je moet weten hoe je ze moet vinden. Gebruik al je zintuigen, en vooral je oren. Je zult een prooi vaak eerder horen dan zien of ruiken. Vervolgens moet je ervoor kunnen zorgen dat een prooi jou niet opmerkt terwijl je hem besluipt. Daarvoor zijn de drie o's belangrijk: onzichtbaar, onhoorbaar, onvoelbaar." Met onvoelbaar bedoelde ze de trillingen in de grond. Vooral muizen waren daar gevoelig voor. "Het verschilt per dier welke van die drie het belangrijkste is, dus daar moet je je manier van sluipen aan aanpassen. Hoe zal een konijn je het eerste opmerken, denk je?"

Zodra haar mentor er op een drafje vandoor ging, volgde ze haar door haar eigen ledematen ook in beweging te zetten. "Maar voor we echt kunnen beginnen, moet je eerst drie belangrijke dingen weten. Een prooi komt niet zelf naar je toe, dus je moet weten hoe je ze moet vinden. Gebruik al je zintuigen, en vooral je oren. Je zult een prooi vaak eerder horen dan zien of ruiken. Vervolgens moet je ervoor kunnen zorgen dat een prooi jou niet opmerkt terwijl je hem besluipt. Daarvoor zijn de drie o's belangrijk: onzichtbaar, onhoorbaar, onvoelbaar." Ze spitste haar oortjes nieuwsgierig naar voren en knikte als teken dat ze de uitleg van haar mentor had begrepen. "Het verschilt per dier welke van die drie het belangrijkste is, dus daar moet je je manier van sluipen aan aanpassen. Hoe zal een konijn je het eerste opmerken, denk je?" Whitepaw slikte eventjes en dacht koortsachtig na. "Aangezien een konijn grote oren heeft denk ik dat hij je het snelst opmerkt als je te luid bent.." Waagde ze voorzichtig terwijl ze Everstar met grote ogen aankeek. Zou ze nu kwaad worden omdat ze het misschien fout had..?

"Aangezien een konijn grote oren heeft denk ik dat hij je het snelst opmerkt als je te luid bent.." Whitepaws antwoord kwam meer in de buurt van een vraag dan van een echt antwoord. Everstar knikte. "Onthoud dit: een vogel ziet je, een konijn hoort je, een muis voelt je. Bovendien moet je er altijd voor zorgen dat je de wind in je gezicht hebt. Als je de wind in je rug hebt, zal je prooi je ruiken." Ze bleef stilstaan en snoof even. De lucht was koud en scherp. Ze rook konijn en vaag de geur van mus, verder niets. "Wat ruik je?" vroeg ze aan Whitepaw. Ze draaide even met haar oren. Het enige geluid was de wind, totdat ze ook zachte pootstapjes hoorde. "Wat hoor je?" vroeg ze. Ze keek speurend rond. "En wat zie je?" vroeg ze, toen haar blik op het voetspoor in de sneeuw viel. Het waren de pootafdrukken van een konijn, misschien hetzelfde exemplaar als die waar de geur vandaan kwam. Everstar wachtte af of Whitepaw het ook gemerkt zou hebben.