I'm so much better than you! [&'nd Coppersong]

Lizardpaw had vannacht bijna niets geslapen. Hij had geen slaap kunnen vatten, omdat hij nu dus besefte dat hij in dezelfde den sliep als dé Cranepaw, waar hij een kittencrush op had. Ook had hij zitten denken over zijn nieuwe naam; Lizardpaw. Het klonk.. raar en onwennig, maar toch groots, als een nieuwe stap naar het leiden van zijn eigen Clan. Nog iets waar hij over na gedacht had, was het feit dat zijn mentor geen 100% ShadowClan was. Zelfs maar voor 0%... Het was een ex-SkyClan'er, en bij die gedachten rolde er steeds weer diezelfde rilling van pure afgunst over zijn rug. Hij had deze Clan nooit gekend, maar het was niet zijn Clan en dat was fout! Maar was Lizard nog het meest van al uit zijn slaap had weerhouden, was zijn nieuwe nest. In de Apprentice den had hij een nieuw nest gemaakt, en het lag nog heel oncomfortabel en rook raar. Het rook niet naar zijn moeder, zijn siblings, of zijn vader, neen. Het rook enkel naar Lizardpaw, het was pure Lizard! Dat moest hij toch nog wel even gewoon worden, en dat zou nog wel een tijdje kunnen duren...
Vermoeid kroop het katertje door de uitgang van de Den, zigzaggend tussen de andere katten door. Hij wilde zeker op tijd komen voor zijn eerst training, ook al keek hij er minder naar uit dan hij altijd in zijn gedachten had gehad. Als kitten had hij het zo in gedachten, dat hij op geleerd zou worden door een groot warrior, tot een groot warrior. Maar nee, in plaats daarvan had de leader van WindClan hem zo'n SkyClan sufferd aangewezen... Ach, hij kon er beter wat leuks van maken dus probeerde hij een glimlach op zijn snoet te toveren. Daar stond Coppersong al, en met een slik liep Lizardpaw op hem af. "Hallo", begroette hij zijn mentor kortaf. Hij was er helemaal klaar voor!

[&'nd Coppersong]

Als een van de eerste stapte hij de Warriors Den uit. Een gaap verliet zijn mond en de sneeuw kraakte onder zijn poten terwijl hij zich in de richting van de prooistapel begaf. Zijn maag knorde, totdat hij zag hoe klein het hoopje eigenlijk was. De kater draaide zich om en ging bij de kampingang zitten, zijn hongerige maag negerend. Wie zou hij zijn om het eten wat van levensbelang kon zijn voor de nieuwe generatie weg te nemen? Het duurde niet lang of het kamp vulde zich meer met katten, die wel een prooi van de stapel namen. "Hallo", klonk het wat kortaf en hij zag hoe zijn leerling zich voor hem had opgesteld. "Goedemorgen, Lizardpaw," sprak de kater vervolgens en gaf een knikje naar de apprentice. "Goed, laten we maar snel vertrekken." De kater ging hem voor door de doorntunnel en trippelde toen over de besneeuwde vlakte heen, zo nu en dan achterom kijkend of Lizardpaw hem nog volgde.

'Goedemorgen, Lizardpaw', miauwde zijn mentor waarna hij Lizard een knikje gaf. Erg veel reactie gaf het katertje niet, maar dat vond hij ook niet nodig. 'Goed, laten we maar snel vertrekken', sprak Coppersong waarna hij door de doorntunnel liep. De Apprentice trippelde rustig achter zijn mentor aan over de besneeuwde vlakte. Zo nu en dan wierp de kater eens een blik op hem, vast om te kijken of hij nog volgde. "Wat gaan we eigenlijk doen, vandaag?", vroeg hij nieuwsgierig. Erg spraakzaam was zijn mentor niet, besefte hij nu al. Misschien was dat maar beter, aangezien er toch niet veel goeds uit zijn komen van Lizardpaw's kant als hij een verkeerde opmerking zou maken. In haar gedachten vloekte ze zelfs een beetje op Everstar, maar waarschijnlijk kreeg hij Copper als mentor, maar was hij eigenlijk de mentor. De 'warrior' moest nog veel leren over de Clan, en daar was hij vast de aller beste persoon voor geweest! Stilaan begon hij Ever's keuze wel te begrijpen...