How it had to be..

Soms vraag ik me wel eens af hoe Little was geëindigd als ze nooit weg was gehaald van haar moeder, dat ze nooit medicine cat apprentice was geworden. Dus kreeg ik het idee om een fanfic te maken, soort van. Maar ik weet niet zeker of jullie het ook interessant zouden vinden, dus hier is al een begin~!
Als jullie trouwens willen dat ik enkele van jullie karakter ook in het verhaal verwerk, mag je dat zeggen. ^^ Het zal sowieso erg verschillen met haar echte leven.
How it had to be..


CHAPTER I
Met moeite kreeg ik mijn oogleden open en wist ik een grote geeuw uit mijn mond te persen. De zonnestralen die bijna meteen in mijn gelaat insloegen deden me eerder slecht dan goed. Snel keek ik de andere kant op en zag ik hoe de rest van mijn zussen en broers nog sliepen. Eigenlijk waren we wel een redelijk groot nest. En daar was ik niet enkel door mijn geniale brein achter gekomen, maar het was me gewoon opgevallen dat vergeleken met de anderen, wij de meeste plek in de kraamkamer in beslag namen. Mijn nog kittenblauwe ogen vielen op het zwarte gestalte van mijn zus, Fawnkit, welke me even vragend terug aanstaarde. Ik wist snel een schaapachtige lach op mijn gezicht te zetten en keek nadien gauw terug weg. Mijn band met haar was niet zo sterk, ook al sliepen we tezamen in eenzelfde nest, echt goed kennen deed ik haar niet. Maar goed, wat maakte dat nu allemaal uit. Met moeite hees ik mezelf recht uit het mos en schudde ik mijn smalle lichaampje uit. Al sinds de geboorte bleek het dat ik niet een van de grootste ging worden, en eens ze me dat hadden verteld stond ik er duidelijk op gebrand om te laten zien dat ook kleine katten sterk konden zijn. Met een simpele sprong waagde ik me over het gestalte van Brokenkit, die ook nog vredig lag te slapen, en verliet ik de den. Bijna meteen holde er een kitten op me af, de grijze vacht, de bekende tabby strepen die me  na mijn vier korte manen toch al zo vertrouwd waren geworden. “Heey Littlekit~” Riep het katertje me toe, waardoor ik even zachtjes begon te glimlachen en probeerde om op dezelfde snelheid naar hem toe te lopen. ”Ashkit!” Riep ik enkel terug, waarna ik in mijn ooghoeken een wit gestalte opving. Stokstijf bleef ik weer staan toen ik doorhad dat twee ijsblauwe ogen op mij waren gericht. Ashkit hielt halt vlak voor mijn neus en volgde mijn blik totdat zijn blauwe ogen ook op de witte poes gericht waren. “Dat is Snowykit, best een leuk-” Zijn zin werd onderbroken door een bruine kater, welke ik herkende als Thrushkit, die Snowykit uit ons zichtveld plukte. Ik keek even naar Ash, en merkte op dat hij er wat teleurgesteld bijstond. “Wat gaan we doen?” Piepte ik kittenachtig, om de grijze kater uit zijn gedachten te halen.