Almost there {open}

Salmonkit sloeg het hoopje sneeuw dat ze net bij elkaar geveegd had met een paar rake klappen kapot. Een pootvol sneeuw belandde daarbij - niet geheel perongeluk - tegen de schouder van een passerende warrior. De kat keek even om met een uitdrukking die ergens tussen nors en geamuseerd inzat - een aparte combinatie, eigenlijk - en liep toen weer verder. Salmonkit keek hem verlangend na. Zij wilde mee, de wijde wereld verkennen. Ze was inmiddels al meerdere keren het kamp uit geslopen, maar dat was niet hetzélfde. Dat was stiekem, en hoewel dat het best heel spannend en leuk maakte, zorgde het er ook voor dat ze niet alles rustig kon onderzoeken. Nee, dan over een maan! Dan was ze eindelijk, eindelijk zes manen oud. Dan kon niemand haar meer binnen houden. Ze zou zoeken en verkennen tot ze iedere boom, iedere steen in het territorium kende. Haar mentor - die ze, had ze al bedacht, met enige koppigheid maar toch net genoeg respect zou behandelen - zou haar alles laten zien. Ze zou leren jagen en leren vechten. Dan kon ze eindelijk meedoen met alle actie. Ze had wel wat verhalen gehoord van de laatste Gathering. Het was er naar het scheen niet al te gezellig aan toe gegaan. Met een beetje geluk zou er binnenkort een gevecht komen waarin Salmonpaw haar net geleerde skills kon laten zien.
Ze gaf nog een flinke klap tegen de sneeuwhoop. Ha! Ze zou de beste, sterkste, slimste en handigste apprentice worden van de hele clan! Ze moest er gewoon voor zorgen dat haar mentor een beetje op zou schieten met haar trainingen.

"HEE!" riep Nimblekit geschrokken toen ze ineens een klap tegen haar hoofd kreeg. Ze had de kitten al vanaf een afstandje woest en zelfverzekerd rond zien lopen en sneeuw weg zien slaan, maar bij deze klap was ze met haar poot uitgeschoten en raakte Nimblekit tegen haar kopje. Ze was niet kwaad, maar duidelijk geschrokken en vond dat de kitten wel wat beter uit mocht kijken. Ze had net ook al sneeuw tegen een warrior aangegooid.

"HEE!" riep een kat opeens. Salmonkit trok haar poot terug en keek even verbaasd naar Nimblekit. Waar kwam die opeens vandaan? "Ik sloeg naar de sneeuw, niet naar jou", zei ze meteen. "Dan moet je niet in de lijn van mijn poot gaan staan, natuurlijk." Haar woorden werden begeleid door een vriendelijke glimlach, wat het een beetje tegenstrijdig maakte. Maar ja, Salmonkit vond in ieder geval niet dat het háár schuld was. Nimblekit was vlak achter die sneeuwhoop gaan staan, waarvan ze waarschijnlijk al had gezien dat Salmonkit daartegen aan het slaan was, en vanwaar Salmon haar niet eens kon zien, dus het was Nimblekits eigen schuld.
Salmonkit vroeg zich af of ze Nimble pijn had gedaan. Aan de ene kant hoopte ze van niet, aan de andere kant van wel. Het zou namelijk wel betekenen dat ze als sterk werd, wat zou betekenen dat haar solotraininkjes een uitwerking hadden. Want dit was natuurlijk niet gewoon spelen wat ze deed, gewoon spelen was voor kleine kittens. Nee, dit was allemaal voorbereiding op haar apprenticeschap. Zo zou ze haar mentor kunnen laten zien dat ze echt heel graag een goede warrior wilde worden en dat ze al heel veel kon.

Nimblekit haalde haar wenkbrauw op. "Je kan ook een beetje voorzichtig doen. Net raakte je ook al iemand. Misschien al je wil trainen, wat ik me voor kan stellen, dan kan je beter naar een rustiger gedeelte gaan," zei ze vriendelijk. Ze bleef rustig; haar uitbarsting van net was gewoon omdat ze was geschrokken.
Ze kon zich wel voorstellen dat iemand wilde trainen. Zij wilde dat zelf ook heel graag! Maar ze wist niet zo goed hoe, omdat ze geen voorbeeld had en er daardoor niet achter kon komen hoe ze te werk moest gaan.

"Je kan ook een beetje voorzichtig doen. Net raakte je ook al iemand. Misschien al je wil trainen, wat ik me voor kan stellen, dan kan je beter naar een rustiger gedeelte gaan," zei Nimblekit. Ze klonk eerder vriendelijk dan bazig, maar toch betrok Salmonkits gezichtsuitdrukking een beetje. Ze liet zich niet zomaar rondcommanderen door een kitten! Ze snoof. "Een rustiger plek? Waar dan? Er is geen rustiger plek in dit kamp", miauwde ze. Het was hier overal veel te druk. Ze werd er gek van, ze moest hier uit. Nog één maan wachten, eentje maar, dacht ze en vervolgens: nog een héle maan... Ze keek naar de kampingang. Zou ze naar buiten kunnen glippen. Ze keek naar Nimblekit. Die leek haar veel te braaf om zoiets te doen. Ze zou er nu geen kans voor krijgen.

"Oh jawel!" zei Nimblekit opgewekt. Want in tegenstelling wat Salmonkit dacht (maar wat ze natuurlijk niet wist dat Salmon dat dacht (; ), sloop Nimblekit dagelijks het kamp uit om het gebied te ontdekken, nieuwe plaatsen te zien en zichzelf dingen aan te leren. Ze was al een paar keer in de problemen gekomen, zoals toen ze overmand werd door een veel te grote adder. Een andere kitten was haar te hulp geschoten, maar zij had de adder ook niet aangekund. Een warrior had ze moeten redden.
Ook al leek de kitten niet heel aardig, Nimblekit probeerde zo vriendelijk mogelijk te blijven.
" Wil je dat ik je een plekje laat zien waar je ongestoord en kan trainen?"

"Oh jawel!" riep Nimblekit. Salmonkit hield haar kopje een beetje scheef. "Wil je dat ik je een plekje laat zien waar je ongestoord en kan trainen?" vroeg de rode kitten. Salmon vernauwde haar ogen. Zij kende ieder hoekje van dit kamp. Ze had het uitgebreid verkend. Het kamp had geen geheimen voor haar. Dus waar had Nimblekit het over? Hield hij haar voor de gek? Ze wilde dat ze zou toestemmen en dat het allemaal een grap bleek te zijn. Dan zou Nimblekit lachen om haar goedgelovigheid. "Er is geen plek om ongestoord te trainen", zei ze overtuigd. Ze richtte zich een beetje op. Er stond een zelfverzekerde glimlach op haar gezicht. Hah, zij zou niet in die domme truc trappen. Niemand kon grapjes uithalen met haar, de grote Salmonkit.

Blijkbaar wilde de kitten niet luisteren. "Ik vind het ook leuk om zelf een beetje te trainen, en ik ken plaatsjes," probeerde ze nogmaals, vastberaden geen ruzie te krijgen. Waarom wilde de kitten niet gewoon luisteren? En waarom had ze zo'n bijna arrogante houding? Ze zaten toch bij dezelfde clan, waarom nam de kitten dan zo'n houding aan?
"Ik ben Nimblekit, trouwens," zei ze. Misschien zou de kitten wat meer ontspannen raken als ze wist wie Nimble was.

"Ik vind het ook leuk om zelf een beetje te trainen, en ik ken plaatsjes", hield Nimblekit vol. Salmonkit keek haar aan en probeerde te ontdekken of ze loog. Ze zag er niet uit alsof ze loog. "Ik ben Nimblekit, trouwens", stelde de rode kitten zich voor. Salmonkit lachte kort. "Dat weet ik", zei ze. Natuurlijk wist ze hoe de kitten heette. Ze kende de namen van alle kittens en queens al uit haar hoofd, zelfs die van katten met wie ze nog nooit gesproken had. Ze moest toch ergens haar dagen mee vullen...
Wat ze wel apart vond, was dat ze van deze kit niet wist wie de ouders waren. Dat ergerde haar. Ze wilde het weten. Niet omdat ze zo bijzonder geïnteresseerd was, maar omdat ze er niet tegen kon dat ze het niet wist. "Maar goed, laat die trainingsplaats van jou dan maar zien", miauwde ze. Ze wist echt heel zeker dat er geen plek was in dit kamp, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze wilde weten waar Nimblekit het dan over had.

"Hmm, oke," antwoordde Nimblepaw (Yay intussen paw Smile

). "Maar op voorwaarde dat je wel een beetje gezellig doet." Ze gaf de poes een knipoog. Nimble was niet in een slechte bui gebracht door Salmonpaw's houding, maar ze zou het wel fijn vinden als ze was gezelliger zou doen.
"Kom maar mee." Ze stond op en begon een eindje te lopen. Na een paar meter keek ze of Salmonpaw haar volgde. "Het is een paar minuutjes lopen."
Nimblepaw was van plan om haar mee te nemen naar de bomen waar ze had geoefend met klimmen. Daar had ze alle ruimte gehad. Zelfs als er andere katten met je mee gingen, dan nog waren er altijd bomen om mee te oefenen. Waarschijnlijk zou er ook nog een berg sneeuw liggen waar Salmonpaw kon trainen.

"Hmm, oke," antwoordde Nimblekit. "Maar op voorwaarde dat je wel een beetje gezellig doet." De kitten knipoogde en Salmonkit snoof. "Kom maar mee. Het is een paar minuutjes lopen", zei Nimblekit. Een paar minuutjes, hm? Salmonkits vermoedens waren nu bevestigd: die trainingplek was helemaal niet in het kamp. Hoe kon Nimblekit dat in StarClansnaam niet door hebben? Ze moest wel ongelofelijk dom zijn. Salmonkit was nog verbaasd dat ze nooit was betrapt, aangezien ze niet bepaald moeite deed om weg te sluipen. Salmonkit volgde haar. Ze had nu niets te vrezen. Als ze betrapt werden, had ze genoeg excuses. Nimblekit had haar immers overgehaald, niet? En Salmonkit wist helemáál niet dat ze helemala niet naar die plek van Nimblekit mochten. Ze zou zeggen dat Nimblekit er heel vaak kwam, dus dat ze had aangenomen dat het mocht.
Met deze antwoorden op vragen van warriors in haar hoofd, liep ze achter Nimblekit aan. Ze hield niet van volgen, maar als ze ontdekt werden, zou dat haar smoes wel versterken. Zij volgde alleen maar een oudere kitten, van wie ze aannam dat die wel zou weten wat wel en niet mocht...

(In dit topic zijn ze nog wel gewoon -kit, anders zou die ceremonie tijdens dit gesprek even zijn geweest en dat is een beetje apart.)

(Sure

)

Nimblekit was begonnen met lopen, en af en toe keek ze achterom of Salmonpaw haar volgde. Ze toen ze zag ze - dan wel een paar meter achter haar - werd gevolgd, begon ze een beetje door te lopen. Ze hield haar kaken een beetje gespannen op elkaar. Waarom probeerde ze ook een kitten te helpen die helemaal niet vriendelijk tegen haar was?

Het duurde inderdaad maar een paar minuutjes voordat ze op de trainingsplek aankwamen. Het was een prachtige plaats. Er stonden veel bomen, er waren enkele omgevallen bomen, een paar heuveltjes, en er lag nog een dik pak sneeuw. Nimblekit had deze plek al een tijd geleden gevonden, en ondanks dat het net buiten het kamp lag, kwam ze hier vaak. "Hier heb ik leren boomklimmen," zei ze, in de hoop dat Salmonpaw tevreden zou zijn en toe zou geven dat ze gelijk had. "Het is buiten het kamp, maar slechts een paar meter." Met haar poot wees ze naar waar de grens van het kamp lag.

Salmonkit was verbaasd dat niemand hen tegenhield. Was het dan zo makkelijk om het kamp te verlaten? Het had haar tot nu toe iedere keer nog vrij veel moeite, sluipwerk en gekruip door braamstruiken gekost. Het was inderdaad een mooi plekje waar Nimblekit haar mee naartoe nam. "Hier heb ik leren boomklimmen", zei Nimblekit. Salmonkit keek haar verbaasd aan. Ze kon boomklimmen? Van wie had ze dat geleerd dan? Niet van een warrior, toch? "Het is buiten het kamp, maar slechts een paar meter", ging Nimblekit verder. Die opmerking was een beetje overbodig, aangezien Salmonkit heel goed kon zien waar ze waren en echt wel doorhad dat ze niet ver het kamp uit waren gegaan, maar ze besloot het maar niet te zeggen. Het had geen zin om ruzies te veroorzaken bij iedere kat die ze kende. Bij Starlingkit was het gewoon onmogelijk geweest om aardig tegen haar te doen, maar ze moest het niet bij iedereen gaan doen. Ze wilde niet gehaat worden.
Ze liep naar een van de omgevallen boomstammen. Hij was best dik. Ze keek omhoog en bewoog haar kop een beetje om de afstand goed in te kunnen schatten. Daarna sprong ze. Ze stak haar nageltjes diep in de bast en trok zichzelf omhoog, totdat ze bovenop de boomstam stond. Voor een warrior was dit een sprongetje van niks, maar voor een kleine kitten was het nog een hele prestatie. Ze richtte zich trots op en keek rond. Ze voelde zich vrij. Ze hoede zich niet eens druk te maken om betrapt worden, want ze had haar antwoorden al klaar. Dit was geweldig.

Nimblekit hield haar kopje een beetje scheef, wachtend tot Salmonkit zou reageren. Er kwam geen reactie, maar toen Salmon enthousiast op de omgevallen boom sprong en gelukkig voor zich uit staarde, begon Nimblekit te glimlachen. "En?" vroeg ze. "Mooie plaats toch?" Eigenlijk wist ze het antwoord wel, en ze voelde een kriebel in haar maag dat het haar was gelukt om Salmon een goede plaats te laten zien.
Ze liep naar de boom toe waar ze voor het eerst in had geklommen. De eerste paar keer was het mislukt, en het had haar lang gekost voordat ze echt hoog kwam zonder naar beneden te vallen. Ze zette haar nagels in de schors en klom soepeltjes een paar meter omhoog, precies genoeg om zich vast te grijpen aan een tak en daarop te gaan zitten.

"En?" vroeg Nimble. "Mooie plaats toch?" Salmonkit vond het vervelend om de andere kitten het antwoord te geven dat ze wilde horen, maar het was wel de waarheid: "Jep", zei ze, bedachtzaam knikkend. Ze vroeg zich af hoe ze eruit zag en of haar bedachtzame knikje bedachtzaam genoeg was geweest. Nimblekit leek er niet echt op gelet te hebben. De rode poes was naar een boom gelopen en klom schijnbaar zonder moeite een paar meter omhoog. Salmonkit keek jaloers naar haar. Dat wilde zij ook kunnen. Ze glimlachte. Nu, dat zou geen probleem zijn. Nimblekit was vast makkelijk genoeg over te halen het haar te leren. "Wow, ik wil ook kunnen klimmen!" riep ze met iets meer enthousiasme dan ze voelde. Ze moest een beetje aardig zijn tegen Nimblekit, anders zou die haar niets willen leren.

Verbaasd keek Nimblepaw op toen Salmonkit haar vroeg haar iets te leren. Soepeltjes klom Nimblekit weer naar beneden, en kwam netjes op haar pootjes terecht. Een beetje op haar hoede van de grote ommeslag in Salmonkit's houding, knikte ze instemmend. Ze vond het altijd leuk als ze andere katten kon leren wat zij wist. "Evenwicht is heel belangrijk," praatte ze de warrior na die het haar had uitgelegd. "Je moet vooral wat meer naar voren leunen, anders val je natuurlijk naar achter." Ze zette haar nagels in de schors en duwde zichzelf met haar achterpoten omhoog. "Je moet meer met je achterpoten doen dan met je voorpoten. Anders gaan je nagels heel erg pijn doen. Ook kan je dan minder gewicht dragen, en zal je sneller vallen." Ze zette een paar stappen omhoog, en liet zichzelf daarna weer naar beneden glijden. "Probeer maar."

Nimblekit klom weer naar beneden en knikte. Salmonkit grijnsde. Het werkte, Nimblekit ging haar leren klimmen. "Evenwicht is heel belangrijk," zei de rode poes. "Je moet vooral wat meer naar voren leunen, anders val je natuurlijk naar achter." Ze zette haar nagels in de schors en duwde zichzelf met haar achterpoten omhoog. "Je moet meer met je achterpoten doen dan met je voorpoten. Anders gaan je nagels heel erg pijn doen. Ook kan je dan minder gewicht dragen, en zal je sneller vallen." Ze klonk als een mentor in plaats van als een kitten. Salmonkit vroeg zich af of ze iemand napraatte. Dat moest haar wel. Nimblekit had die dingen echt niet zelf kunnen bedenken. "Probeer maar", nodigde ze Salmonkit uit. De grijze kitten liep naar de boom, ondertussen Nimble's volledige uitleg nog een keer nagaand in haar hoofd. Ze zette haar voorpoten tegen de stam en keek omhoog. De boom leek reusachtig, tientallen keren haar lengte, met breed uitwaaierende, kale takken die zwarte silhouetten tekenden tegen de grijswitte achtergrond van de lucht. Evenwicht, naar voren leunen, achterpoten gebruiken. Ze zette een stapje naar voren en zette zich af, met haar nagels nog diep vastgeklonken in de bast. Ze klauwde met haar achterpoten naar het hout tot ze houvast vond, maar ze verloor het meteen weer. Ze waagde een nieuwe poging en wist nu haar nagels in de schors te drukken. Ze drukte zich dicht tegen de ruwe stam aan. Ze zette haar poten één voor één een stukje hoger, alsof ze liep, maar dan verticaal. Nee, stop, Nimblekit deed het anders. Sneller. Niet stapje voor stapje, maar met een soort sprongen. Ze ging wat lager hangen en duwde zich toen met haar achterpoten snel omhoog, terwijl ze de stam met haar voorpoten losliet. Toen ze op haar hoogste punt was, sloeg ze de klauwen aan haar voorpoten weer in de boom en trok zich op. Grijnzend keek ze naar beneden, naar Nimblekit. Haar poten begonnen al pijn te doen, dus ze zette zich af, dit keer niet omhoog, maar naar achteren, en landde met vier poten op de grond. Erg hoog was ze niet gekomen, maar ze zou hier nog op oefenen. Bovendien was haar techniek nog niet perfect, dit moest toch beter kunnen. Nimblekits techniek was vast ook niet perfect, al leek de basis wel goed. Salmonkit vroeg zich af of ze een ex-SkyClan kat zou kunnen regelen om haar de fijne kneepjes van het boomklimmen te leren.

Nimblepaw zette een stapje naar achter om Salmonpaw de ruimte te geven om het te proberen. Rustig keek ze toe hoe Salmonpaw probeerde omhoog te klimmen. Het was lastig, dat wist ze uit eigen ervaring, en was dan ook niet verbaasd toen het de eerste paar keer niet lukte. Maar ze zei er niks van. Salmonpaw was niet de meest vriendelijke kitten die ze had ontmoet, maar ze had door dat ze wel erg intelligent was. Ze zou er wel uitkomen zonder haar aanwijzingen. En dat bleek al snel. Na een paar pogingen zat ze al een eindje in de boom. Het was niet heel hoog, maar dat had ze ook niet verwacht. "Heel goed," complimenteerde ze haar. "Echt goed voor een eerste keer. Ik denk dat je wel zo'n beetje weet wat er te weten valt. Je moet nu je eigen zwaartepunt weten te vinden en het gevoel in je poten krijgen. Dat kan even duren, ik heb een tijd iedere dag geoefend."

"Heel goed," miauwde Nimblekit. "Echt goed voor een eerste keer. Ik denk dat je wel zo'n beetje weet wat er te weten valt. Je moet nu je eigen zwaartepunt weten te vinden en het gevoel in je poten krijgen. Dat kan even duren, ik heb een tijd iedere dag geoefend." Salmonpaw glimlachte trots. Ja, iedere dag oefenen zou ze. Totdat ze net zo goed kon klimmen als Nimble. Nee, totdat ze béter kon klimmen dan zij. Ik moet mijn eigen zwaartepunt vinden en het gevoel in mijn poten krijgen, herhaalde ze Nimblekits uitleg in haar hoofd. Evenwicht, naar voren leunen, achterpoten gebruiken. Dat moest ze goed onthouden, zodat ze het de volgende keer zelf zou kunnen. Ze keek naar de boom, naar de takken hoog boven haar, en grijnsde. Binnenkort zou zij op die takken staan en op alles neerkijken.

Nimblekit had Salmonkit niet meer zo heel veel te vertellen. Ze wist nu alles wat ze haar kon vertellen, dus de oefening was nu aan haar. Ze wilde weer teruggaan naar het kamp, en doorgaan waar ze een tijdje geleden mee was begonnen, totdat ze Salmonkit haar aandacht ging geven. Eigenlijk wilde ze een bedankje horen, wat wel zo vriendelijk zou zijn nadat ze haar een geweldige trainingsplaats had laten zien en haar had uitgelegd hoe je in bomen moest klimmen. Maar misschien was Salmonkit niet zo, en moest ze het bedankje maar halen uit dat Salmon geen Fishface opmerkingen maakte. "Ik ga maar weer terug naar het kamp. Misschien zie ik je hier wel weer eens, als we allebei trainen." Niet dat Nimblekit Salmonpaw graag zou tegenkomen; tot nu toe was ze niet echt vriendelijk geweest, maar misschien zou dat nog veranderen.